ตอนที่ 2

หัวใจของฝนกระตุกวูบเพราะจากเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วมันเป็นจริงอย่างที่เธอคิด เขาพาเธอมาฝากกับแม่บ้านอาวุโสของบ้านหลังนี้ ซึ่งตัวเธอเองไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธได้เลยเพราะไม่มีที่จะไป

ในวันนั้นฝนกลับมาที่ห้องพัก และต้องเตรียมเก็บของไปอยู่บ้านหลังใหญ่ของเขาในวันหยุดหน้านี้ เขาไม่อยากจะต้องรับผิดชอบในตัวของฝนอีกแล้ว ทั้งที่ตัวเธอเองนั้นอยากจะอยู่กับเขามากที่สุด ไม่รู้เพราะอะไร ทำไมคิดว่าเขาเป็นที่พึ่งให้ตัวเธอได้มากที่สุด

พอย้ายมาอยู่ในบ้านใหญ่ของเขาแล้ว หน้าที่ของเธอก็ดูแลอาหารและดูแลบ้านเมื่อเจ้าของบ้านออกไปทำงานนอกบ้านกันหมด

ภายในครอบครัวของเขานั้นมีคุณพ่อเป็นนักการเมืองและคุณแม่มาจากตระกูลผู้ดีเก่า มีลูก 3 คน เขาเป็นคนที่ 2 จึงเหมือนไม่ได้รับการดูแลมากอย่างน้องสาวคนเล็ก ส่วนพี่ชายคนโตที่จะสืบทอดกิจการเก่าจากคุณพ่อที่ริเริ่มไว้ พอลงไปเล่นการเมืองจึงไม่สามารถดูแลได้

ฝนทำงานโดยไม่ได้คิดอะไร จนกว่าเธอจะหายจากอาการความจำเสื่อมนี้ เธอคงจะต้องอยู่เงียบ ๆ ไปก่อน

ฝนเป็นคนผิวขาว ตัวเล็กสูงประมาณ 160 ซ.ม. ใบหน้าออกไปทางน่ารัก จิ้มลิ้ม ผมสีน้ำตาลอ่อนคล้ายมีเชื้อสายคนต่างชาติ ทำให้แม่บ้านใหญ่ที่เคยเป็นพี่เลี้ยงของเด็ก ๆ ในบ้านนั้นค่อนข้างเอ็นดูมาก เพราะใช้ง่าย ไม่เถียง เหมือนคนอื่นในบ้านที่เมื่อไม่อยากทำก็จะพยายามหาข้ออ้าง

“ฝนวันนี้ไปทำความสะอาดห้องฝั่งซ้ายหน่อยนะ” คุณแม่บ้านสั่งงานในเช้าวันหนึ่ง

“ได้ค่ะ แต่ห้องนั้นเคยบอกว่าอย่าเข้าไปยุ่งนี่คะ”

“มันเป็นห้องของคุณกรินทร์น่ะ เขาสั่งไว้ถ้าไม่ได้ใช้งานก็ห้ามเข้าไปเพราะส่วนมาก คุณเค้าจะไม่ให้ใครเข้าใกล้สิ่งที่เป็นของเขา”

“อ๋อ”

“รีบทำให้เสร็จก่อนบ่ายสองนะ เพราะไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาถึงเมื่อไหร่ เห็นบอกว่าจะค้างที่บ้านสักสองสามวัน”

“อ้าว แล้วที่คอนโดเกิดอะไรขึ้นเหรอคะ”

“น่าจะท่อประปาในห้องแตก เลยต้องซ่อมกันใหม่ทั้งห้อง”

ฝนทำสีหน้าเข้าใจ เขาจะกลับมาอยู่บ้านตั้งหลายวัน ก็ทำให้เธอรู้สึกดีมากแล้ว วันนั้นทั้งวันทำให้เธอทำความสะอาดได้อย่างมีความสุข

ในเย็นวันนั้นเขากลับมาพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่ 1 ใบ เขาเห็นฝนที่ยืนอยู่ในกลุ่มของแม่บ้าน เขาดูแล้วว่าสิ่งที่เขาตัดสินใจนั้นถูกต้องเพราะการที่อยู่ที่นี่นั้นเธอน่าจะปลอดภัยและรอการหายจากอาการความจำเสื่อมได้

เขากลับมาเพราะที่คอนโดเกิดปัญหาอย่างที่คุณแม่บ้านรู้นั่นแหละ การไปทำงานจึงต้องลำบากกว่าเดิมขึ้นไปอีกเพราะต้องตื่นแต่เช้ามาก แต่เขามีคนคอยดูแลแต่เช้าเหมือนกัน ฝนจะรีบตื่นขึ้นมาเตรียมอาหารให้เช้ากว่าเดิมเพื่อคุณกรินทร์ของเธอ

“ปกติไม่เคยได้กินข้าวตอนเช้าเลยนะเนี่ย” เขาที่ลงมาจากห้องนอนที่ถูกทำความสะอาดเอาไว้อย่างดี และยังมาเจอกับอาหารเช้าที่น่าทานวางรอให้เขามาชิมมันตั้งแต่เช้า

“ยังมีเวลาก็ทานเสียหน่อยเถอะค่ะ เพราะว่าปกติทั้งวันคุณก็ไม่ทานอะไรนอกจากกาแฟอยู่แล้ว” ฝนรู้ดีว่าเขารักงานมากกว่าสุขภาพของตัวเอง

“ขอบใจนะฝนที่เป็นห่วง วันนี้จะลองทานดูแล้วกัน” เขานั่งลงเพื่อทานอาหารที่บ้านของเขายังไม่มีใครลงมาเพราะที่ทำงานไม่ไกลจากบ้านเหมือนเขา

พอทานเสร็จแล้วเขาก็ออกไปทำงาน คนที่บ้านคือคุณท่านและคุณหญิงลงมานั่งทานอาหารแล้วถามหาลูกชายคนกลางที่กลับมาอยู่บ้านแต่ก็ยังไม่ได้คุยอะไรกัน เพราะเมื่อวานกลับดึกด้วยกันทั้งคู่ ส่วนลูกชายพอมาถึงก็เข้าห้องเงียบไปเลย

เมื่อบ้านไม่มีเจ้าของบ้านอยู่แล้ว ทุกคนในบ้านมีหน้าที่ต้องทำเหมือนเคย ฝนต้องไปเก็บผ้าลงมาซักของทุกคน ห้องที่ปิดเงียบตลอดในเวลาเช้าจนถึงเย็นคือห้องของลูกสาวคนเล็กของบ้านที่ออกไปปาร์ตี้ยามราตรีบ่อย ๆ กลับมาเช้าบ้าง หรือบางทีก็ไม่กลับเลย

คุณเกรซ หรือเกษราที่ตอนนี้เป็นดาราอิสระ เธอเรียนจบนิเทศมาตั้งแต่ปีที่แล้ว มีละครบ้างเป็นบทที่ไม่โดดเด่น แต่เธอก็พูดกับทุกคนว่าเธอเป็นดารา ปกติอารมณ์ของเธอไม่มั่นคงนักบางวันอารมณ์ดีก็จะพูดจาน่ารัก บางวันอารมณ์ไม่ดีทุกคนที่เข้าใกล้ก็จะโดนอาละวาดใส่

ส่วนตัวของฝนยังไม่ได้เจอกับตัวแบบจริงจังนัก แค่เคยเห็นคนที่สนิทกับคุณเกรซโดนไล่ออกมาจากห้องพร้อมข้าวของที่ปาตามออกมา เธอควรจะหลีกเลี่ยงปัญหาพวกนี้ดีกว่านะ เดินผ่านประตูนั้นไปโดยที่ไม่สนใจอะไรอีก

พอบ่ายจะเป็นช่วงเวลาที่คุณเกรซจะต้องลงมาหาอะไรทาน แต่วันนี้เธอไม่ได้ลงมา ฝนที่กำลังจัดการงานอย่างอื่นอยู่หลังบ้านเห็นคุณแม่บ้านใหญ่เดินเข้าไปในบ้าน คงจะไม่เรียกคุณเกรซ แต่เพียงหายไปไม่ถึง 10 นาทีคุณแม่บ้านตะโกนให้คนรถเอารถมาจอดหน้าบ้านโดยด่วน แล้วช่วยกันพาใครคนหนึ่งที่หมดสติลงมาจากบนห้อง

ฝนรีบวิ่งออกมาดู ทันตอนที่พวกเขาพาผู้หญิงคนหนึ่งที่ผิวขาวจัดจนซีด ผมยาวสีน้ำตาลอมเทา เครื่องหน้าเธอยังมองไม่ชัดนัก พอเขานำคนป่วยออกไปแล้ว พวกเด็ก ๆ คนอื่น ๆ ที่ไม่ได้ตามไปด้วยก็กลับเข้ามาที่ครัวแล้วพูดคุยกัน

“โอ้ย ตกใจหมดเลย” นกกระจิบเด็กในบ้านเริ่มพูดขึ้น คนนี้ที่มักจะถูกคุณเกรซเล่นงานอยู่บ่อย ๆ

“ใช่ ฉันก็เกือบจะกรี๊ดออกมาแล้ว” แววคู่หูของนกกระจิบเสริม

“คุณเค้าจะเป็นอะไรไหมอะ แผลยาวถึงนี่” นกกระจิบทำท่าทางให้ดูว่าที่ข้อมือของคุณเกรซมีแผล

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ” ฝนที่ฟังอยู่เดินเข้ามาสมทบอีกคน

“ก็คุณเกรซเค้าเหมือนจะเอ่อ...” นกกระจิบทำท่าทางให้ดูเหมือนว่าทำร้ายตัวเอง

ฝนมองแล้วก็รู้สึกสงสารคนที่ทำแบบนี้น่าจะกำลังมีเรื่องให้ทุกข์ใจอย่างหนัก คนเรามีทั้งรูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติขนาดนี้ทำไมต้องถึงกับทำร้ายตัวเองแบบนั้น เป็นเธอสิจำอะไรไม่ได้ แล้วยังไม่มีอะไรติดตัวมาเลยสักอย่างเดียวน่าจะทำอะไรแบบนี้มากกว่า แต่เธอไม่เลือกเพราะอีกใจก็อยากรู้ว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหน แล้วทำไมถึงวิ่งมาให้รถชน

ตกเย็นของวันนั้น ที่บ้านของพวกเขาดูจะวุ่นวายไปหมดเพราะ ไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรกันต่อจนกระทั่งคุณแม่บ้านใหญ่กลับมาจึงรู้ว่าคงไม่มีใครกลับมาทานข้าวที่บ้านเพราะไปเยี่ยมคุณเกรซกันหมด เรื่องของเจ้านายไม่มีทางที่จะออกมาจากปากของคุณแม่บ้านใหญ่ นกกระจิบกับแววเหมือนจะรู้ต้นสายปลายเหตุอยู่เหมือนกันจึงไม่ได้ซักถาม ซึ่งฝนเองนี่แหละที่อยากรู้ แต่ก็ไม่กล้าถามเพราะตัวเองเพิ่งเข้ามาทำงานที่นี่ได้ไม่นาน

ในช่วงสามทุ่มของวันนั้น คุณกรินทร์กลับมาที่บ้านท่าทางเหนื่อยล้าจากงาน แล้วอาจจะไปดูอาการน้องสาวมาด้วย เขากำลังจะขึ้นไปบนห้องแต่เห็นฝนที่มารอเขาอยู่จึงหันกลับมาหาเธอก่อนจะก้าวขึ้นบันไดขึ้นไป

“มีอะไรหรือเปล่าฝน”

“คือว่า...คุณจะทานอะไรไหมคะ”

“ไม่ล่ะ อยากจะพักแล้ว ขอบใจนะไปนอนกันได้แล้วไม่ดูทีวีเหมือนคนอื่นเหรอ”

“ไม่ล่ะค่ะ งั้นฝนไปนอนแล้วนะคะ” ฝนจะเดินออกไปเขายังยืนมองเธออยู่ พอฝนหันกลับมาเหมือนเขาจะเพิ่งจะรู้ตัวว่าฝนมองเขาอยู่ จึงเดินขึ้นบันไดไปชั้นสอง

ฝนยังมองเขาจนกระทั่งเข้าไปในห้องจึงเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง เธอเข้ามาคนล่าสุดห้องที่เหลือจึงมีแค่เธออยู่คนเดียวในห้องที่ไม่ได้กว้างขวางนักมีเตียงเล็ก ๆ อยู่อีกฝั่งหนึ่งของห้อง ความบันเทิงเดียวที่เธอมีคือหนังสือที่พวกนกกระจิบกับแววอ่านไว้แล้ว จึงนำมาอ่านต่อจากเขาแล้วหลับไปเท่านั้น