Chapter 11. สองปีต่อมา ...

            “ข้า...”   เรื่องในบ้านของนางคนนอกย่อมไม่รู้ หากไม่ใช่เรื่องสำคัญจริงๆ จูลี่เฉี่ยวคงไม่เดินทางมาพบนางด้วยตนเอง นางซาบซึ้งในความหวังดีของเขา แต่เรื่องแต่งงานนั้น...นางไม่สามารถทำได้จริงๆ นางเองปรารถนาจะแต่งงานใช้ชีวิตกับคนที่ตนรัก สำหรับจูลี่เฉี่ยวแล้ว มีเพียงความเคารพนับถืออย่างพี่ชาย-น้องสาว

            “ช่างเถอะ”  ถึงนางจะแต่งกายเป็นชายแต่อย่างไรนางก็เป็นหญิง คงเขินอายอยู่บ้าง แม้เวลานางรักษาคนจะไม่เคยเห็นสีหน้าเขินอายแต่อย่างใด “วันนี้ไม่มีอะไรก็กลับบ้านไปเสีย”

            “แต่...”  นี่เพิ่งครึ่งวันจะให้นางกลับแล้ว ผู้อื่นจะคิดว่านางเป็นคนอย่างไรกัน

            “ข้าให้เจ้าไปก็ไป”  หมอกู้โบกมือไปมาคล้ายรำคาญ

            “เจ้าค่ะ”  ฟู่เซียงเซียงรับคำอย่างขัดไม่ได้ นางพับผ้าสำหรับทำแผลเรียบร้อยแล้วจึงลุกขึ้น หยิบล่วมยาแล้วเดินออกมาอย่างเงียบๆ 

            ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ บิดาแทบไม่สนใจความเป็นอยู่ของนางเลย ซึ่งนางก็คาดไว้อยู่แล้ว รวมทั้งเรื่องที่นางระแคะระคายมาก่อนหน้านี้คือการที่บิดาแอบร่วมมือกับองค์ชายสามเพื่อขึ้นนั่งบัลลังก์มังกร เรื่องชิงอำนาจในวังหลวงก็เรื่องหนึ่ง แต่เรื่องชายแดนก็อีกเรื่อง ท่านพ่อคงรู้พอเห็นเค้าลางว่าไม่สำเร็จจึงรีบให้ฟู่ซินอี๋นรีบออกเรือน เผื่อว่าครอบครัวมีภัย ลูกสาวที่รักก็ยังปลอดภัย

            แต่ไม่ใช่นาง

            ฟู่เซียงเซียงรู้สึกเจ็บแปลบในอกขึ้นมาทันที  ทั้งที่คิดว่าทำใจได้แต่ก็ยังเจ็บอยู่  หรือบิดาอาจคิดว่าส่งนางมาอยู่ไกลถึงชายแดนจะรอดพ้นเรื่องร้ายในเมืองหลวงได้ แต่หากเกิดขึ้นจริง นางจะหลบหนีได้อย่างนั้นหรือ?  หากสกุลฟู่ต้องโทษกบฏ นางก็ต้องได้รับโทษนั้นเช่นกัน

            ท่านพ่อรู้หรือไม่ ชายแดนเองก็มีการเคลื่อนไหว ทหารแคว้นฉินแข็งแกร่งเพียงใด ลำพังอำนาจในมือองค์ชายสามไม่สามารถสยบทหารแคว้นฉินได้แน่นอน ยิ่งไต๋อ๋องผู้เป็นแม่ทัพใหญ่ได้ยินว่าโหดเหี้ยมยิ่งนักเพิ่งเสร็จศึกรวมแผ่นดินชิงแคว้น  ผู้อื่นลื่อกันว่าไต๋อ๋องจะพักรบแต่นางอยู่ในค่ายทหารได้ยินว่า คนของไต๋อ๋องส่งหน่วยสอดแนมมาที่แคว้นสือเจ้าของเรานานแล้ว

            ตลาดชายแดนยามนี้คึกคักยิ่งนัก แม้มีข่าวเรื่องทหารแคว้นฉินแต่การค้ายังดำเนินอยู่ต่อไป ทว่าเมื่อถึงช่วงฤดูหนาว เหล่าพ่อค้าก็เดินทางไปเมืองอื่น นางเองยังทำยาสมุนไพรให้จางลี่มาขาย พอได้เงินไว้เป็นค่าใช้จ่ายในบ้าน อยู่ที่นี่แม่นมหวงและจางลี่เป็นเสมือนญาติของนางไม่ใช่บ่าวรับใช้ หากไม่มีสองคนนี้ ชีวิตนางก็ไม่รู้จะเป็นเช่นไร

            “เซียงเซียง”  เสียงหวานร้องเรียกแล้วปรี่เข้ามาหา

            “พี่สาวมีเรื่องใดรึ”  ฟู่เซียงเซียงแย้มยิ้ม

            “ชาดทาปากที่เจ้าเอามาขายวันนั้น ข้าชอบมาก สีสวยและยังทำให้ปากชุ่มชื้น เจ้ายังมีอีกหรือไม่”

            “ตอนนี้ข้ายังไม่ได้ทำเพิ่ม แต่ถ้าทำขึ้นใหม่จะรีบเอาไปให้พี่สาวที่หอเฝิ่นหงเซ่อนะเจ้าคะ”

            “ข้าจะรอนะ เจ้าอย่าไปขายให้คนอื่นก่อนล่ะ”

            “แน่นอน ข้าพูดคำไหนคำนั้น”

            หญิงสาวพูดคุยเล็กน้อยแล้วเดินจากมา บรรดาหญิงคณิกาเป็นลูกค้าของนางเช่นกัน นอกจากรักษาโรคสตรีแล้ว นางยังทำชาดทาปากขายอีกด้วย

            ม้าเร็วควบมาอย่างรวดเร็ว ผู้คนต่างแหวกทางให้ม้าเร็ววิ่งผ่าน แม้นางเป็นหมอหญิงแต่ถ้าไม่ใช่เวลารักษาผู้คน นางก็ไม่ชอบถูกตัวผู้อื่น  ฟู่เซียงเซียงห่อไหล่พยายามทำตัวลีบเล็กแต่ก็ถูกผู้คนเบียด ทว่านางรู้สึกว่ามีใครบางคนยืนกันไม่ให้ผู้อื่นมาชิดนางจนเกินไป  หญิงสาวเงยหน้าขึ้นแต่กลับไม่เห็นสิ่งใดผิดปกติ หรือนางจะคิดมากไปเอง

            “คุณหนู ทำไมวันนี้กลับเร็วเจ้าค่ะ” จางลี่ส่งเสียงถาม นางเพิ่งนำสมุนไพรไปฝากขาย และซื้อแป้งและข้าวสารตามที่แม่นมสั่ง จางลี่เองก็ไม่คิดว่าจะเจอนายสาวที่นี่

            “ท่านหมอกู้ให้ข้ากลับมาก่อน”

            “คุณหนูได้เจอหมอจูลี่เฉี่ยวหรือยังเจ้าคะ  เมื่อเช้ามาหาคุณหนูที่บ้านแต่ไม่พบ ข้าบอกว่าท่านอยู่ที่ค่ายทหารเขาก็กลับไป และยังบอกอีกว่าจะมาเชิญคุณหนูไปกินข้าวด้วย”

            ฟู่เซียงเซียงยิ้มแข็งค้าง นางไม่อยากเจอเขา แต่เขาอยากเจอนาง ที่ผ่านมานางยังไม่ชัดเจนอีกหรือ?  นางได้แต่ถอนหายใจหนักหน่วง หรือนางต้องแต่งงานกับจูลี่เฉี่ยวจริงๆ.

            เรือนหลังน้อยปลูกกุหลาบไว้มากมาย ยามผลิบานส่งกลิ่นหอมหวานไปไกล ทว่าเจ้าของเรือนไม่ได้ปลูกเพราะความสวยงาม แต่ต้องการนำมาใช้ประโยชน์ ในเรือนมีหญิงสาวสามคนและบ่าวชราอีกหนึ่งคนซึ่งหูตาฝ้าฟางไป ไร้ลูกหลานดูแล ฟู่เซียงเซียงก็ไม่คิดจะขับไล่ไปที่ใด  แม้ความเป็นอยู่ลำบากไปสักหน่อยแต่อยู่ด้วยความสบายใจมาตลอด แม่นมหวงเจียอีรับหน้าที่ดูแลเรื่องในครัว จางลี่คอยดูแลคุณหนูและเรื่องทั่วไป ส่วนฟู่เซียงเซียงนั้นทุ่มเทกับการเป็นหมอหญิงและทดลองนำกุหลาบมาเพิ่มรายได้ของครอบครัว

แรกทีเดียวบ้านบรรพชนรกร้าง มีคนอยู่ก็เหมือนไม่มี นางต้องจ้างคนมาทำความสะอาดซ่อมแซมพออยู่อาศัยไปก่อน เมื่อเข้าที่เข้าทางจึงค่อยๆ ปรับเปลี่ยนพื้นที่รกร้างเป็นแปลงผัก เลี้ยงไก่และปลูกดอกไม้ นางสนใจกุหลาบมากเป็นพิเศษ เพราะเคยศึกษาจากตำรามาหลายเล่ม ประโยชน์ของกุหลาบมีมากแต่ผู้คนยังไม่ค่อยรู้เท่าใดนัก

            จางลี่นำของที่ซื้อมาเข้าไปไว้ในครัว ฟู่เซียงเซียงประหลาดใจกับคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังซ่อมหลังคาเรือน ยังไม่ทันเอ่ยถาม แม่นมหวงก็รีบพูดขึ้นมาเสียก่อน

            “คุณหนู...พวกเขามาช่วยซ่อมหลังบ้านให้เราเจ้าคะ”

            ก็จริงอยู่ที่หลังคาเป็นรู ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ปีแรกนางก็ซ่อมบ้านพออาศัยได้ไปก่อน แต่จะซ่อมหลังคาใหม่นั้นต้องใช้เงินมาก แน่นอนว่านางไม่มีเงินมากขนาดนั้น แต่นี่...อะไรกัน

            เห็นท่าเคร่งเครียดของคุณหนูแล้ว แม่นมหวงจึงรีบพูดขึ้น

“พวกเขาบอกว่า คุณหนูเคยช่วยชีวิตลูกชายก็เลยพากันมาช่วยซ่อมหลังคาบ้านให้เราเจ้าคะ”

            “ลูกชาย?”  นางรักษาคนตั้งมากมาย แล้วคนไหนกันเล่า?

            ชายวัยกลางคนสามสี่คนที่อยู่ด้านบน  มองเห็นว่าหมอหญิงกลับเข้ามาแล้ว  ก็ลงจากหลังคามายืนตรงหน้าฟู่เซียงเซียงแล้วยิ้มใสซื่อออกมา

            “ท่าหมอฟู่จำพวกเราไม่ได้หรือ? เมื่อสองเดือนก่อนท่านเคยรักษาลูกชายข้าที่ป่วยเป็นโรคหัด ตอนนั้นข้าไม่มีเงิน ท่านหมอก็ยังช่วยสุดกำลัง ลูกชายคนแรกของข้าจึงรอดปลอดภัย มาวันนี้ข้าชวนญาติพี่น้องมาหวังใช้แรงตอบแทนบุญคุณขอรับ”

            “เรื่องเล็กน้อย พวกท่านอย่าได้คิดมาก”  นางคิดตามแล้วก็นึกได้ว่าสองเดือนก่อนมีคนกระหอบกระหืดอุ้มลูกมาหาท่านหมอกู้แม้จะเป็นแพทย์ทหารแต่บางวันก็มีชาวบ้านใกล้เคียงมาให้รักษา วันนั้นท่านหมอไม่อยู่ นางจึงรักษาเด็กน้อยตัวตนเอง

            “หากไม่ได้ท่านหมอฟู่ยื่นมือเข้าช่วย ลูกชายข้าคง...”  เขาสูดลมหายใจลึก นึกถึงตอนที่ลูกเจ็บป่วยแล้วไม่สามารถช่วยอะไรได้ คนเป็นพ่อก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน

            “แต่ที่ท่านทำนั้นก็มากเกินไป ข้าจ่ายค่าแรงให้พวกท่านก็แล้วกัน”

            “ไม่ได้ขอรับ พวกเรารับเงินท่านหมอไม่ได้จริงๆ”

            แม่นมหวงเห็นทั้งสองฝ่ายแล้วก็ส่ายหน้าไปมา ยื่นมือไปแตะหลังมือคุณหนูเบาๆ “คุณหนูเจ้าคะ รับน้ำใจพวกเขาเถิดเจ้าคะ ไม่เช่นนั้นพวกเขาก็ไม่สบายใจ”

            “จะดีหรือ?”  นางเม้มริมฝีปากครุ่นคิด

            “ช่วยรับความตั้งใจจริงของพวกเราด้วยขอรับท่านหมอฟู่” 

            “ถ้าเช่นนั้น...ข้าขอบคุณทุกท่านมาก”

            ฟู่เซียงเซียงยืนมองคนเหล่านั้นกลับไปทำงานของตนต่อ นางเดินหลบไปล้างมือที่ด้านหลังเรือนแล้วเดินดูดอกกุหลาบที่ปลูกไว้ ตอนนั้นนางยังกลัวว่าพวกมันจะตาย แต่ตอนนี้กลับชูช่ออวดดอกตูม ในใจยังอดคิดถึงปัญหาที่เกิดขึ้นไม่ได้  นางเองก็ไม่อยากต้องโทษในข้อหากบฏ นางเป็นลูกสาว อย่างไรก็ต้องได้รับโทษด้วย

            แต่งงาน...