Chapter 15. นี่มันเรื่องอะไรกัน

            “ไปตรอกทางทิศตะวันตก” นางตอบแล้วอดกวาดตามองไม่ได้ “มีเรื่องใดรึ”

            “หมอฟู่ไม่รู้หรือ? ตอนนี้ทหารแคว้นฉินเข้ามาในเมืองของเราแล้ว”

            “เป็นไปได้อย่างไร!”  ดวงตากลมเบิกกว้าง

            “เจ้าเมืองเปิดประตูให้ก็เดินเข้ามากันอย่างกับมาเดินตลาด!”

            “เขาพูดกันว่าทั้งแม่ทัพและเจ้าเมืองรู้เห็นเป็นใจกับการเปิดประตูเมือง เห็นว่าเพื่อไม่ใช่ชาวบ้านเดือดร้อน เหอะ! ข้าว่าเพราะต้องการเลือกอยู่ฝ่ายแคว้นฉินเสียมากกว่า”

            “ทำอย่างไรได้ ฮ่องเต้ไม่สนพระทัยเรื่องชายแดนมานาน”

            “ชายแดนถูกยึดเช่นนี้ ทัพแคว้นฉินก็บุกไปเมืองหลวงโดยง่ายแล้ว”

            ฟู่เซียงเซียงยืนฟังแล้วเผลอกัดริมฝีปากครุ่นคิด ไม่รู้ท่านหมอกู้จะเป็นอย่างไรบ้าง แต่ตอนนี้นางต้องรีบไปรับคนก่อน

            “อันตรายเช่นนี้ คุณหนูอย่าเพิ่งออกไปเลยขอรับ” บ่าวชราเอ่ยเตือน แต่ฟู่เซียงเซียงส่ายหน้าไปมา

            “ไม่ได้  ที่นั้นมีเด็กและคนแก่ ข้าต้องรีบไปพาพวกเขามา”  นางพูดแล้วรีบขึ้นรถม้า สารถีสบตากับบ่าวชราเล็กน้อยแล้วบังคับม้าให้เดินไป   บ่าวชราเดินหลบมาด้านหลังเรือนแล้วหยิบนกหวีดออกมาเป่าส่งสัญญาณออกไป

            มือเรียวปัดม่านหน้าต่างมองไปด้านนอก มีทหารแคว้นฉินเข้ามาในเมืองแล้วจริงๆ พวกเขาสูงใหญ่ร่างกายกำยำผิวสีทองแดงใบหน้าดุดันน่ากลัว ดูท่าแล้วทหารของฝั่งเราไม่น่าจะสู้ได้ด้วยซ้ำ รูปร่างก็ต่างกันมาก พวกทหารมองมาทางนางทำให้หญิงสาวรีบผลุบเข้ามาในรถม้า จู่ๆ นางก็คิดถึงชายที่สวมหน้ากากปิดครึ่งใบหน้า เขาก็รูปร่างสูงใหญ่ผิวสีทองแดงเหมือนกับอี้เฉินของนาง หรือว่าอี้เฉินจะเป็นคนคนแคว้นฉิน  นางส่ายหน้าไปมาพยายามสงบใจไม่คิดเรื่องอื่น มีปัญหาที่ต้องขบคิดมากพอแล้ว  เจ้าเมืองเปิดประตูเมืองให้เช่นนี้ แม้ว่าชาวบ้านและทหารไม่เสียเลือดเนื้อหรือชีวิต แต่สถานะตอนนี้เท่ากับเป็น ‘เชลย’ของแคว้นฉินแล้วสินะ   นางยกมือขึ้นถูแขนอย่างไม่รู้ตัว นึกถึงเรื่องราวโหดเหี้ยมป่าเถื่อนของคนแคว้นฉินก็ทำให้รู้สึกหวาดกลัวไม่น้อย

            ตั้งสติไว้เซียงเซียง เจ้าต้องใช้สติแก้ปัญหา

            หญิงสาวสูดลมหายใจลึกแล้วค่อยผ่อนลมหายใจออกมา ทำซ้ำอยู่สองสามครั้งจึงดีขึ้น  รถม้าหยุดเมื่อถึงจุดที่นางบอกไว้ หญิงสาวลงจากรถด้วยความคล่องแคล่ว

            “ท่านหมอฟู่!”  เด็กๆ ส่งเสียงด้วยความตื่นเต้นดีใจรีบเข้ามาจูงมือหมอหญิงไปหาท่านยายที่นอนหายใจรวยริน 

            “พวกเรากำลังจะไปตามท่านหมอ”  เด็กชายตัวเล็กสุดพูดพลางสะอึกสะอื้น

            ฟู่เซียงเซียงจับชีพจรแล้วได้แต่ถอดถอนใจ อาการของท่านยายหนักเกินเยียวยาแล้วที่อยู่ได้ถึงทุกวันนี้คงเพราะความเป็นห่วงเด็กๆ เหล่านี้

            “ท่านยาย...ท่านไม่ต้องเป็นห่วงนะ ข้าจะพาเด็กๆไปอยู่กับข้า จะไม่ให้พวกเขาต้องเป็นทาสอย่างแน่นอน”

            หญิงชราอ้าปากแต่ไม่มีเสียง แต่แววตาเจือความยินดีที่รู้ว่านางรับปากดูแลเด็กกำพร้าเหล่านี้  หญิงสาวจับมือเหี่ยวย่นนั้นไว้นั่งอยู่ข้างๆ เพื่อส่งให้หญิงชราไปอย่างสงบ ชีวิตคนเราก็เท่านี้ นางเองก็ไม่ใช่หมอเทวดา ไม่ได้รักษาผู้คนให้หายเจ็บป่วยได้ทุกครั้งไป นางควรปลงใจได้แล้ว แต่ก็ยังเศร้าใจอยู่ดี

            “อย่าร้องไห้ ท่านยายจะไปไม่สงบ”  เด็กชายตัวโตสุดพูดขึ้น แล้วหันไปปลอบใจเด็กหญิงอีกคนที่ยังไม่ประสีประสานัก “ท่านยายแค่หลับไป”

            เด็กน้อยงุนงง แต่เมื่อเห็นหมอหญิงส่งยิ้มอ่อนโยนให้ก็ไม่อยากทำตัวดื้อดึงจึงพยักหน้าเข้าใจ ยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตา ฟู่เซียง เซียงมั่นใจว่าท่านยายสิ้นลมแล้ว จึงเรียกเด็กชายตัวโตมากระซิบบอกให้พาเด็กที่เหลือไปที่รถม้า ส่วนท่านยาย...นางให้สารถีไปตามคนมาช่วยจัดการเรื่องทำศพ

            “แม่นางจะอยู่ที่นี่คนเดียวรึ”

            “ต้องมีคนเฝ้า...ท่านยาย” นางรู้ว่าเร็วเกินไปที่จะบอกเด็กๆว่าท่านยายจากไปแล้ว “ท่านช่วยไปส่งเด็กๆ ที่บ้านของข้าก่อนแล้วตามสัปเหร่อให้ข้าที ท่านไม่ต้องกังวล ข้าจ่ายค่าเสียเวลาเพิ่มให้แน่นอน”

            สารถีอึกอักครู่หนึ่งแล้วพยักหน้ารับ เขากับชับให้หญิงสาวอยู่รอด้านในแล้วจะรีบกลับมา  นางเพียงแค่ยิ้มบางๆ  ยืนส่งรถม้าไปลับตาแล้วจึงเดินกลับเข้ามาในบ้าน ใช้ผ้าห่มผืนเก่าๆนั้นคลุมร่างของหญิงชราพลางกวาดตามองรอบๆ ที่นี่ไม่มีของมีค่าอะไรเลย เสื้อผ้าของเด็กเหล่านั้นไม่ต่างจากผ้าขี้ริ้ว  โชคดีที่จางลี่และแม่นมหวงเตรียมทุกอย่างไว้รอแล้ว เสียดายก็แต่ท่านยายยังไม่ทันได้ไปเรือนของนางเลย  นางน่าจะตัดสินใจเร็วกว่านี้ อย่างน้อยก็ให้ได้จากไปในที่อุ่นสบาย  ความตายนี่...ช่างมาโดยไม่บอกกล่าวกันเสียเลย นางเองเสียมารดาไปในวัยเยาว์ก็แทบจำไม่เหตุการณ์ในวันนั้นไม่ได้แล้ว หากไม่มีแม่นมหวงคอยดูแล เกรงว่านางเองคงไม่ต่างจากเด็กๆ เหล่านี้

            เสียการเคลื่อนไหวด้านนอกทำให้นางเข้าใจว่าสารถีคงเรียกคนมาช่วยนาง ทว่าเมื่อเดินออกมาดูพบทหารแคว้นฉินสี่ห้าคนเดินเตร็ดเตร่อยู่หน้าบ้าน ดวงตาประสานกับคนกลุ่มนั้น นางรีบผลุบเข้าไปด้านในแต่ยังช้าเกินไป มือใหญ่เอื้อมมากระชากประตูที่แทบใช้อะไรไม่ได้ออกอย่างแรง

            “ได้ยินว่าหญิงสาวแคว้นสือเจ้างดงามนัก เห็นว่าจะเป็นความจริง แค่หญิงชาวบ้านยังผุดผาดบาดตาขนาดนี้ หากเป็นหญิงสาวในเมืองหลวงจะงดงามถึงเพียงใด”

            แค่เพียงอ้าปากก็ได้กลิ่นสุราเหม็นคลุ้ง ฟู่เซียงเซียงกวาดตา มองหาทางหนีทีไล่ให้ตนเอง  ชายคนหนึ่งยื่นมือหมายจับตัวนาง หญิงสาวตบจุดหยางกู่ที่ข้อมืออีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว ซึ่งทำให้เกิดความรู้สึกชาวาบไปชั่วขณะ  ฟู่เซียงเซียงอาศัยจังหวะนี้รีบวิ่งออกมาด้านนอก คนเหล่านั้นไม่คิดว่านางจะโต้ตอบ  กว่าจะตัดสติได้ นางก็วิ่งออกมาได้หลายก้าว

            “ได้! น้องสาวอยากเล่นไล่จับ พวกข้าจะเล่นด้วย”

พวกมันหัวเราะเสียงดังลั่นแล้วสาวเท้ายาวๆ ตามร่างของหญิงสาว  ฟู่เซียงเซียงหันหลังไปมองเห็นพวกมันมาใกล้ หัวใจก็แทบหยุดเต้น นางมัวแต่มองด้านหลังจึงไม่รู้ว่าด้านหน้ามีคนยืนขวาง

แม้เห็นว่าหญิงสาววิ่งตรงมาเขากลับไม่หลบ ซ้ำยังอ้าแขนรอรับร่างเล็กที่ชนเข้าไปเต็มแรง เพราะตัวนางเล็กหรือเพราะเขาสูงใหญ่จึงไม่สะเทือนเลยสักนิด มีเพียงหญิงสาวที่ตื่นตกใจดิ้นรนในขณะที่เขาโอบกอดเอวนางไว้มั่น

            ร่างเล็กสั่นเทาทั้งหวาดกลัวและตื่นตระหนก อยู่ชายแดนมาสองปีไม่เคยถูกใครรังแก นางดิ้นรนสุดกำลังแต่ไม่เป็นผล ซ้ำยังได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอ หญิงสาวชะงักไปเล็กน้อยแล้วสังเกตว่าเสื้อผ้าของชายผู้นี้เป็นผ้าไหมเนื้อดี  ไม่ใช่ชุดทหารเช่นคนเมื่อครู่  นางจึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของวงแขนที่กอดรัดเอวนางไว้จนปลายเท้านางลอยเหนือพื้นดิน

            เขา! เขาอีกแล้ว! ชายสวมหน้ากากคนนั้น!

            ชายหนุ่มมองข้อมือขาวผ่องที่ทุบแผ่นอก  เขาไม่อาจเก็บรอยยิ้มได้ ยิ่งเห็นกำไลวงนั้นสวมติดข้อมือนางอยู่เขายิ่งยิ้มอย่างพอใจ

            “ปะ...ปล่อย...ปล่อยข้า!”  นางตวาดด้วยน้ำเสียงสั่น

            “ข้าให้เจ้ารออยู่ที่บ้านดีๆ ไฉนรนออกมาหาเรื่องเช่นนี้”  ชายหนุ่มพูดขึ้น “ผู้อื่นยังไม่รู้ว่าเจ้าเป็นผู้หญิงของข้า พวกมันอาจทำอันตรายเจ้าได้”

            “ท่าน...ท่านพูดเรื่องอะไร”  ฟู่เซียงเซียงไม่เข้าใจที่เขาพูด นางเอี้ยวตัวมองไปด้านหลัง ทหารแคว้นฉินที่วิ่งตามมาถึงแล้ว ทว่าพวกมันเห็นนางกับชายผู้นี้ก็ชะงัก  ยกมือซ้ายไขว้ที่หน้าอกทำความเคารพทันที คราวนี้นางจึงหันไปมองรอบกาย คนที่ติดตามชายผู้นี้ล้วนแสดงอาการน้อมนอมและเคารพทั้งสิ้น

            “ท่าน...ท่านเป็นใคร...” นางเอ่ยถาม “ท่านคงจำคนผิดแล้ว ข้าไม่ใช่ผู้หญิงของท่าน”

            คราวนี้เขาโน้มหน้าลงใกล้ จนปลายจมูกของเขาแทบปัดผ่านปลายจมูกของนาง ดวงตางดงามเบิกกว้างแล้วใช้สองมือยันแผ่นอกเขาสุดแขนแต่เขากลับกอดรัดนางแน่นขึ้น ริมฝีปากเขาอยู่ที่ใบหูของนางเอ่ยถ้อยคำที่ได้ยินเพียงสองคน

            “ข้าคืออี้เฉินของเจ้า”

            “อี้เฉิน?”

            ยังไม่ทันที่หญิงจะคิดอะไรได้ทัน ร่างของนางถูกเขายกขึ้นพาดบ่าอย่างง่ายดาย เขาแบกนางไปที่รถม้าหรูหราที่อยู่ไม่ไกลนักท่ามกลางเสียงโห่ร้องของเหล่าทหารดังขึ้นทันที

            นี่มันเรื่องอะไรกัน นางงงไปหมดแล้ว!