Chapter 18. เจ้ากำลังทวงบุญคุณกับข้า

            “เรื่องนั้นเพราะข้ามีฝีมือต่างหากละ!”  นางโต้เถียงอย่างลืมตัวว่าสถานการณ์ตอนนี้ตกเป็นรอง

            “เช่นนั้นเจ้าก็ต้องรู้ว่า ข้าเดินลมปราณขับพิษเองมิใช่เพราะเจ้ารักษา”

            “แต่ถ้าไม่ใช่ข้ารักษาแผล เช็ดเนื้อตัวดูแลจนไข้ลด เจ้าจะรอดตายได้เองหรือไรกัน”  นางขึงตาใส่ อุตส่าอดตาหลับขับตานอนดูแลขนาดไหนกว่าจะรอดตายมาได้ “ซ้ำข้ายังเสียเงินสองตำลึงซื้อตัวท่านมาอีกด้วย!”

            “เจ้าเสียเงินสองตำลึงซื้อตัวข้า แต่ข้าเสียเงินเท่าไรคุ้มครองเจ้ามาสองปี” มุมปากยกยิ้มแต่ไปไม่ถึงดวงตา เพราะกระต่ายดิ้นรนสุดกำลัง เขากลัวนางจะเจ็บจึงปล่อยมือจากข้อมือของนาง หญิงสาวลนลานกระถดกายถอยหนีไปชิดหัวเตียง เพราะยันกายขึ้นนั่งเสื้อผ้าที่หลุดรุยจึงเลื่อนหล่น มือเรียวเล็กรีบคว้าผ้าห่มขึ้นคลุมร่างทันที

            “ท่านต้องการสิ่งใด”  คล้ายว่านางเคยถามเขามาแล้ว แต่ยังไม่ได้คำตอบที่ชัดเจน

            “ให้เจ้าอยู่ข้างกายข้า”

            นางส่ายหน้าไปมา เส้นผมยาวสลวยเคลียใบหน้าทำให้ชายหนุ่มยื่นมือไปเกลี่ยเส้นผมทัดใบหูให้อย่างอ่อนโยน

            “เจ้าปฏิเสธได้รึ” เขาหัวเราะในลำคอ “หากไม่เป็นผู้หญิงของข้า เจ้าคิดจะเป็นของใคร? ของเจ้าหมอจูลี่เฉี่ยวนั้นรึ”

            “ทำไมข้าต้องเป็นของใครเล่า” หญิงสาวขมวดคิ้ว นางไม่มีสิทธิ์เลือกบ้างหรือไร

            “ข้าต้องย้ำเจ้าให้เข้าใจอีกรึ?” เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย “ฐานะตอนนี้เจ้าเป็นเชลยของแคว้นฉิน หากเจ้าไม่ยินยอมเป็นผู้หญิงของข้า ก็ไม่พ้นต้องเป็นนางโลมในกระโจมดอกท้อบำเรอทหารชาย เจ้าก็ลองตรึกตรองดูเถิดว่า อยู่ใต้อาณัติข้าเพียงคนเดียวหรือทหารทั้งกองทัพ...”

            “ข้า...ข้าไม่...”  นางพูดไม่ออก เรื่องนี้นางย่อมรู้ดีเป็นที่สุด แต่เหตุที่นางยังไม่อพยพหลบหนีทั้งที่รู้ว่าภัยสงครามคืบคลานเข้ามาก็เพราะ...

            “ไม่?”

            “ข้า...ข้าไม่ใช่นางโลม...ข้าเป็นหมอหญิง”

            ดวงตาของเขามีประกายขบขัน  ปลายนิ้วเชยคางหญิงสาวขึ้น “เจ้าเองก็อุตส่าห์ทุ่มเทแรงกายและใจไปมาก จะเลิกเป็นหมอหญิงไปทำไมกัน”

            “ท่าน...ไม่ห้ามข้า...”  นางมองเขาอย่างฉงน

“เจ้าคิดว่าข้าห้ามเจ้ารักษาผู้คนรึ”

            หญิงสาวเม้มปากจนเรียบตึงไม่กล้าเอ่ยสิ่งที่คิดในใจ ครู่หนึ่งจึงเอ่ยปากเสียงแผ่วเบา

            “ข้า...ต้องติดตามท่าน...”

            “ถูกต้อง”

            มือที่จับผ้าห่มอยู่ขยำผ้าแน่นขึ้น หากนางไม่ซื้อตัวเขาในวันนั้น...เอ๊ะ! หรือที่เขาทำไปทั้งหมดนี้เพราะโกรธที่นางเคยเรียกเขาเป็น ‘สุนัข’ และยังต้องหาบน้ำ ผ่าฟืนคอยติดตามนางไปที่โรงหมอ ก็ตอนนั้นนางจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาคือไต๋อ๋อง ถ้ารู้...นางก็ไม่ช่วยผู้อื่นให้ตัวเองต้องลำบากเช่นนี้

            “จุดหมายของท่านคือ...”

            “เมืองหลวงของแคว้นสือเจ้า”  เขาย้ำ “เจ้าไม่อยากกลับไปพบหน้าบิดาหรือคนในสกุลฟู่หรือไร”

            “ข้าอยู่ที่นี่มีความสุขดี”  นางพึมพำเสียงเบา

            “ไม่เสียดายรึ เป็นถึงคุณหนูตระกูลฟู่”

            “ข้า...” ไม่อาจพูดได้ว่า ‘ไม่เสียดาย’ แต่สิ่งที่นางต้องการคือสินเดิมของมารดา สิ่งเหล่านั้นคือตัวแทนของมารดาที่ตายจาก นางต้องการเพียงสิ่งของของมารดากลับคืนเท่านั้น

            “แล้ว...แม่นมหวงกับจางลี่” 

            “ตามใจเจ้า กับพวกนางก็เหมือนคนในครอบครัวของเจ้าไม่ใช่รึ ถ้าพวกนางอยากติดตามไปก็ย่อมได้ หรือจะอยู่ที่นี่ก็จะให้พ่อบ้านดูแล”

            “พ่อบ้าน?”  นางเอียงคออย่างแปลกใจ

            “บ่าวชราที่อยู่บ้านเจ้าเป็นคนของข้า” เขายิ้ม “แต่เดิมเคยเป็นนักฆ่าฝีมือเยี่ยม แต่เพราะทำภารกิจให้ข้าจนบาดเจ็บสาหัสไม่อาจเป็นนักฆ่าได้อีก  เขาอยู่ว่างไม่มีอะไรทำจึงอาสามาดูแลเจ้าแทนข้าที่ติดพันจัดการคนที่ป้องร้ายข้าอยู่”

            “แม้แต่บ่าวในบ้านข้าก็เป็นคนของท่าน”  นางพึมพำออกมา หรือว่า  เรื่องบังเอิญที่นางเคยครุ่นคิดเหล่านั้นไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ล้วนเป็นคนของเขาทั้งหมด

            “ท่านโกรธแค้นข้าหรือ?”  นางเอ่ยถามออกมาจนได้

            ฉินตงหยางเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

            “ที่ข้าใช้ร่างกายท่านฝึกฝนการรักษา และยัง...ยังเรียกท่านว่าสุนัข”

            คราวนี้เขาหัวเราะออกมา เป็นเสียงหัวเราะที่ชวนขนลุกมากกว่าขบขัน

            “นี่ก็อีกเรื่องที่ข้าต้องคิดบัญชีกับเจ้า”

            ฟู่เซียงเซียงร้องครางในอก หรือจริงๆเขาลืมไปแล้วแต่นางดันพูดขึ้นมา  นางคงไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้วสินะ

            “ข้าจะให้บ่าวยกน้ำแกงสร่างเมามาและช่วยเจ้าผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า” 

เห็นท่าทียอมจำนนของนางแล้ว เขาก็ได้คำตอบแม้นางไม่เอ่ยปากออกมา  

            “ข้าไม่สวมชุดนางรำแล้วนะ”

            ฉินตงหยางพยักหน้ารับ ชุดนางรำยั่วยวนเช่นนี้ ให้นางแต่งให้เขาดูเพียงลำพังก็พอ เขาไม่ต้องการให้ใครหน้าไหนเห็นความงามอิ่มเอิบของนางทั้งสิ้น!

            หญิงสาวมองแปลงกุหลาบอย่างอาลัย  กว่าจะเพาะปลูกได้ขนาดนี้ทุมเทแรงกายและใจไปไม่น้อย มาบัดนี้ต้องจำใจพรากจากย่อมเสียดายเป็นธรรมดา

            “คุณหนู ท่านหมอกู้มาขอพบเจ้าค่ะ”    

จางลี่เข้ามาเรียกหญิงสาวที่ยืนมองแปลงกุหลาบอยู่นานแล้ว นางเข้าใจความลำบากใจของคุณหนูเป็นอย่างดี ทำไมนะ คนดีๆ อย่างคุณหนูจึงประสบพบเจอเรื่องร้าย ทั้งที่เป็นคนจิตใจดีช่วยเหลือผู้อื่นเสมอ

            “ท่านหมอกู้มาหาข้ารึ”  ฟู่เซียงเซียงตื่นจากภวังค์จึงหมุนตัวเดินกลับมาด้านในเรือน นางเดินผ่านบ่าวชราที่ยังคงกวาดลานหน้าบ้านอย่างเช่นที่เป็นมา หญิงสาวอดไม่ได้จึงหยุดยืนแล้วมองบ่าวผู้นั้น

             ‘คนผู้นี้นะหรือเป็นนักฆ่าฝีมือยอดเยี่ยมมาก่อน’

 ฟู่เซียงเซียงขมวดคิ้วแต่ไม่กล้าเอ่ยถาม เรื่องที่ไต๋อ๋องกับอี้เฉินเป็นคนเดียวกัน นางไม่กล้าเล่าให้ใครฟังแม้แต่กับแม่นมหวงและจางลี่

            “มีอะไรหรือขอรับคุณหนู”

            “ยังปวดหัวเข่าอยู่หรือไม่”

            “เพราะการฝังเข็มของคุณหนู ทำให้บ่าวไม่ค่อยปวดเท่าเมื่อก่อนแล้วขอรับ”

            “บาดเจ็บเรื้อรังต้องรักษาอย่างต่อเนื่อง แม้ข้าไม่อยู่แล้วก็อย่าลืมดูแลตัวเองให้ดี”

            “ทราบแล้วขอรับ คุณหนู”

            หญิงสาวพยักหน้ารับแล้วถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินเข้าไปด้านในจึงไม่ทันเห็นรอยยิ้มของบ่าวชรา เพียงหญิงสาวเดินลับสายตาเขาก็ยืดหลังเหยียดตรง อดคิดถึงผู้เป็นนายไม่ได้ นับว่าสวรรค์ยังเมตตาส่งสตรีจิตใจงดงามมาเคียงข้างบุรุษเช่นไต๋อ๋อง

            หมอกู้เนี่ยนเจินเห็นหญิงสาวเดินเข้ามาสีหน้าวิตกก็คลายลง แม้รู้ดีว่านางเป็นหญิง  แต่ปกติเห็นนางแต่งกายเป็นชายจนชินตา ยามนี้นางสวมชุดผ้าไหมแม้เรียบง่าย  แต่ขับเน้นความงามให้โดดเด่นก็อดประหลาดใจไม่ได้

            “ท่านหมอกู้”  ฟู่เซียงเซียงทักทายแล้วนั่งลง จางลี่รินน้ำชาให้ทั้งสองคนแล้วถอยหลังไปยืนรอรับใช้ไม่ไกลนัก “ชาดีบัวเจ้าคะ ข้าทำเอง”

            “เจ้าไม่เป็นอะไรแน่รึ” เขาเป็นคนตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อม ได้ยินว่านางถูกไต๋อ๋องจับตัวไปก็เป็นกังวล อย่างไรเขาก็เป็นคนสอนวิชาแพทย์  ให้นางเข้าออกค่ายทหารมาสองปี ไม่ใช่ญาติก็คุ้นเคยจนเหมือนญาติ พอรู้ข่าวว่านางกลับมาที่เรือนจึงเร่งรีบมาดูด้วยตาตนเอง

            “ข้าสบายดีเจ้าค่ะ”  ใบหน้าอ่อนหวานยังคงประดับรอยยิ้มเช่นทุกครั้ง “ความจริงข้าเองก็จะไปพบท่านอยู่ อีกไม่กี่วันข้าจะเดินทางแล้วคิดว่าจะไปกล่าวลาท่านเสียหน่อย”  นางหันไปพยักหน้าให้จางลี่ บ่าวสาวค่อมกายเล็กน้อยแล้วถอยออกไป

            “ได้ยินว่าไต๋อ๋องเลือกให้เจ้าติดตามเขา”  กู้เนี่ยนเจินถอนหายใจหนักหน่วง เป็นหญิงงามก็ใช่ว่าจะดีเสมอไป

            “เจ้าค่ะ”  นางยิ้มบางๆ แม้นางเอ่ยปากตอบตกลงก็จริง แต่ก็เพราะเขาเอาชีวิตผู้อื่นมาขู่บังคับนาง รวมทั้งชีวิตหมอในค่ายทหารด้วย เอาเถิด คงอยากแก้แค้นที่นางทำไว้เสียมากกว่า เช่นนั้นก็ไม่ควรให้ผู้อื่นต้องมาลำบากเพราะนางเลย

            “แล้วเจ้า...” กู้เนี่ยนเจินเองก็ไม่มีอำนาจต่อรองอันใด เป็นแค่หมอทหารธรรมดาผู้หนึ่งเท่านั้น เคยได้ยินว่านางเองก็เป็นถึงคุณหนูตระกูลใหญ่ แต่ตกอับต้องมาอยู่ชายแดน นางจะเอาตัวรอดได้หรือไม่