Chapter 19.  นี้มันเหตุผลอะไรกัน

            “ข้าไม่เป็นอะไรหรอกเจ้าค่ะ” คราวนี้นางหัวเราะออกมา เป็นจังหวะเดียวกับที่จางลี่กลับเข้ามาพร้อมของกล่องหนึ่ง นางรับไว้แล้วส่งให้หมอกู้เนี่ยนเจิน “สองปีมานี่ท่านอบรมสั่งสอนจนข้ามีความรู้รักษาผู้อื่นได้ วันนี้ต้องจากลา ข้ามีของเล็กน้อยมอบให้ท่าน เป็นใบชาและสมุนไพร หวังว่าท่านจะรับของเล็กน้อยนี้ไว้”

            กู้เนี่ยนเจินยื่นมือมารับไว้แล้วเอ่ย “เป็นข้าที่ควรมอบอะไรให้เจ้าบ้าง ข้ารีบร้อนมาพบเจ้าไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย”

            “แค่วิชาความรู้ที่ท่านสั่งสอนข้านั้นก็นับว่ามีค่าจนข้ามิอาจตอบแทนบุญคุณท่านได้แล้ว” แม้ใบหน้าจะแย้มยิ้มแต่ดวงตายังฉายแววเศร้าหมอง “เป็นข้าที่ยังไม่ได้ตอบแทนบุญคุณท่าน  ก็ต้องจากกันเสียแล้ว”

            “ช่างเถิด แค่เจ้าดูแลตัวเองให้ดีและใช้วิชาความรู้ที่ข้าสอนช่วยผู้อื่นก็เท่ากับตอบแทนคุณของข้าแล้ว”

            “ข้าจะจำใส่ใจไว้เจ้าค่ะ”

            พูดคุยอยู่ครู่หนึ่งแม่นมหวงก็เดินหน้าซีดเข้ามา ยังไม่ทันรายงานฟู่เซียงเซียง ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่สวมหน้ากากปิดครึ่งใบหน้าก็เดินเข้ามาด้านในราวกับเป็นเจ้าของบ้านเสียเอง

            “ไต๋อ๋อง”  ฟู่เซียงเซียงมองอย่างประหลาดใจไม่คิดว่าเขาจะมาที่นี่ หรือเขาคิดว่านางจะเปลี่ยนใจจึงมาด้วยตนเอง แต่รอบกายนางก็มีแต่คนของเขา จะกลัวนางหลบหนีไปทำไมกัน

            กู้เนี่ยนเจินลุกขึ้นคาวระ เขาเองเคยได้ยินชื่อเสียงแต่ไม่เคยพบหน้า ก็นับได้ว่าคนผู้นี้ไม่เกินจากคำร่ำลือที่ได้ยินนัก

            “ไม่ต้องมากพิธี” ฉินตงหยางโบกมือไปมาไม่ใส่ใจ สายตามองเพียงหญิงสาวตรงหน้าเท่านั้น “ได้ยินว่าเจ้าปลูกกุกลาบได้งดงามมาก ข้าจึงอยากเห็นด้วยตาตนเอง”

            หญิงสาวเลิกคิ้วประหลาดใจในถ้อยคำที่ได้ยิน มิใช่ว่าเข้าออกบ้านของนางจนคุ้นชินไปแล้วหรือ เหตุใดมาทำหน้าซื่อว่าอยากชมดอกไม้อีกเล่า กู้เนี่ยนเจินอึกอักเล็กน้อยรู้สึกว่าถูกขับไล่ทางอ้อม จึงขอตัวกลับพร้อมกล่องของขวัญที่ฟู่เซียงเซียงมอบให้  ดวงตาคมปรายตามองกล่องในมือแล้วสบตากับหญิงสาว

            “ไต๋อ๋องอยากชมดอกไม้รึเพคะ”  นางถามเหมือนไม่ถามมองเลยไปด้านหลังเห็นชายหนุ่มรูปร่างผอมบางยืนยิ้มกลั้นหัวเราะอยู่ นางจึงลดน้ำเสียงลง

“ใต้เท้าชีอันฟาน”

            ชีอันฟานเป็นคนสนิทข้างกายฉินตงหยาง แม้ชาติกำเนิดเป็นสามัญชนธรรมดาไม่ใช่คนจากตระกูลสูงส่ง แต่ฉลาดเฉลียวนับเป็น ปราชญ์หนุ่มผู้หนึ่งในแคว้นฉิน ที่สนิทสนมกับไต๋อ๋องได้เพราะเหตุบังเอิญได้พบกันและไม่รู้ว่าชายผู้นี้คือไต๋อ๋อง จนกระทั่งถูกเรียกเข้าวังจึงรู้ว่าเป็นใคร แต่กระนั้นไต๋อ๋องก็ช้ำอำนาจสั่งให้เขาพูดคุยกับไต๋อ๋องเช่นที่เคยเป็นมา ไม่แบ่งฐานะ จวบจนเมื่อสองปีก่อนไต๋อ๋องถูกลอบสังหารและหายตัวไป เขาออกตามหาแทบพลิกแผ่นดิน ตามร่องรอยที่หาได้จนพบไต๋อ๋องในสภาพร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลแต่แววตายังคงเปี่ยมไปด้วยหยิ่งผยองเช่นเดิม

            “มารบกวนแล้วท่านหมอฟู่แล้ว” ชีอันฟานกล่าวอย่างสุภาพ ในขณะที่ฉินตงหยางเค้นเสียงหึในลำคอ เดินนำไปยังแปลงกุหลาบด้านหลังเรือน เขามองหญิงสาวแล้วยิ้มน้อยๆ เอ่ยขึ้น “ข้ามาเยี่ยมเยือนท่านผู้เฒ่า เชิญท่านหมอตามไต๋ต๋องเถิด”

            ฟู่เซียงเซียงพยักหน้ารับแล้วเดินตามแผ่นหลังของชายหนุ่มไปยังแปลงกุหลาบ เพราะนางปลูกเพื่อนำมาใช้ประโยชน์จึงปลูกด้านหลังที่มีพื้นที่กว้าง มิได้ปลูกเพื่อความสวยประดับเรือน  ราวกับล่วงรู้ว่าไม่มีผู้อื่นอยู่บริเวณนี้  เพียงร่างอรชรเข้ามาใกล้ เขาก็หมุนตัวมารวบร่างเล็กไว้ในอ้อมกอดทันที หญิงสาวตัวแข็งทื่อเพราะไม่ทันตั้งตัว

            “ไต๋อ๋อง!” มือเรียวเล็กรีบดันเขาออกทันที แต่ทำให้วงแขนกระชับแน่นขึ้น

            “บ้านเจ้าซอมซ่อขนาดนี้มีอะไรต้องเก็บนักหนาหรือต้องร่ำลาใครอีก” เขาพึมพำชิดใบหูที่เปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อเพราะความเขินอาย

            “ท่านมาตามข้ารึ”  นางถามทั้งที่ยังดิ้นรนอยู่ อดมองรอบข้างไม่ได้ แม้ไม่เห็นผู้อื่นแต่นางก็ยังเขินอายอยู่ดี “ท่านคิดว่าข้าจะหลบหนีหรือไร”

            เขาคลายวงแขนแล้วเปลี่ยนมาเชยปลายคางของนางขึ้น “ข้านอนไม่หลับ”

            หญิงสาวเลิกคิ้วประหลาดใจ “ท่านต้องการให้ข้าจัดยาให้รึ”

            “ยาขมๆพวกนั้นเอาไว้คนป่วยกินเถอะ” เขาเบ้ปาก “ไม่มีเจ้าให้กอด ข้านอนไม่หลับ”

            ‘นี่มันเหตุผลอะไรกัน!’

            “ที่ผ่านมาไต๋อ๋องก็นอนหลับปกติดีหรือไม่”  

นางพยายามทำน้ำเสียงเป็นปกติ ไม่คิดถึงเหตุการณ์ที่ตื่นมาเห็นหน้าเขาในเช้านั้น หลังจากที่ตอบตกลงว่าจะเดินทางไปพร้อมกับเขาแล้ว เขาอนุญาตให้นางกลับมาเก็บข้าวของที่เรือนได้ นางกลับมาปรึกษากับแม่นมหวงและจางลี่ ทั้งสองเลือกจะติดตามนางกลับเมืองหลวง แต่ไม่คิดว่าผ่านมาแค่หนึ่งคืนเขาจะมาตามนางด้วยตนเองเช่นนี้

            “เจ้าไม่รู้หรอกว่าเรื่องง่ายดายเช่นการนอนหลับ สำหรับข้ามันยากลำบากเพียงใด” นึกถึงกลิ่นกายหอมละมุนของนางแล้ว เขาก็อยากกอดนางไว้เช่นนี้

            “ไต๋อ๋องมีเรื่องวิตกกังวลมากเกินไป หากให้ข้าฝังเข็ม อุ๊บ!” 

            ถ้อยคำของนางถูกริมฝีปากหยักได้รูปทาบทับลงทันที ร่างเล็กถูกกอดรัดแน่นขึ้นจนปลายเท้าลอยขึ้นเหนือพื้น เรียวลิ้นร้อนแทรกเข้ามาในโพรงปากเกี่ยวกระหวัดลิ้นน้อยๆของนาง  ปล้นเอาสติปัญญาไปหมดสิ้น จนนางแทบเป็นลมเพราะขาดอากาศหายใจ เขาจึงยอมถอนริมฝีปากแล้วเอ่ยขึ้น

            “รถม้าพร้อมเดินทางแล้ว”

            “ประเดี๋ยวก่อน ไต๋อ๋องเคยพูดว่าอีกสองวันไม่ใช่รึ”

            “จะหนึ่งวันหรือสองวันก็ต้องเดินทางอยู่ดี แล้วเดินทางตอนนี้จะต่างกันอย่างไร” แววตาบ่งบอกความไม่พอใจเต็มเปี่ยม “ขาดเหลืออะไรข้าจะให้คนเตรียมให้”

            “ข้า...” 

‘ข้าเพียงอยากเอาตำราแพทย์ที่สะสมไว้ไปด้วย’

ยังไม่ทันได้พูดในสิ่งที่คิด ชายหนุ่มก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน

“หากเจ้าไม่เดินทางพร้อมข้าในวันนี้ เห็นทีว่าเมืองข้างหน้า ทหารของข้าคงทำลายไม่เหลือซากอย่างแน่นอน”

“ท่าน!” 

ทำไมเขาชอบเอาชีวิตผู้อื่นมาต่อรองกับนางเช่นนี้นะ!

หญิงสาวได้แต่ขึงตาใส่ แต่ฉินตงหยางกลับยิ้มได้ใจ เขารู้ว่านางใจอ่อนทนเห็นผู้อื่นได้รับความลำบากไม่ได้ ผิดกับตัวเขาที่มือเปื้อนเลือดจนเคยชิน เสียงวิงวอนร้องขอชีวิตก็ไม่ต่างแมลงที่น่ารำคาญ เขานอนหลับไม่สนิทเป็นเรื่องจริง เพราะมักได้ยินเสียงแมลงน่ารำคาญเหล่านั้น

มีแค่ช่วงเวลาที่ได้อยู่กับนาง ทำให้เขาหลับได้อย่างเป็นสุขแท้จริง.

            ตั้งแต่มารดาตาย ฟู่เซียงเซียงสนใจเพียงการแพทย์ ตอนเด็กนางบอกตัวเองว่าเพื่อเอาตัวรอด มีรายได้เลี้ยงตนเอง มาตอนนี้นางยอมรับแล้วว่า นางต้องการเพียงหลบหนีปัญหาในจวน ลบปมด้อยที่บิดาไม่รัก แท้จริงแล้วนางช่างโง่เขลา ปกป้องสินเดิมของมารดาก็ไม่ได้ ช่างน่าละอายใจเสียจริง

            เสียงร้องครวญครางขอชีวิต  รบกวนโสตประสาทของหญิงสาว  นางกัดริมฝีปากครุ่นคิดครู่หนึ่ง  จึงตัดสินใจยื่นมือไปผลักม่านหน้าต่างบนรถม้าออกเล็กน้อย  ยื่นใบหน้ามองออกไปด้านนอก เพียงการเคลื่อนไหวเล็กน้อยทำให้บุรุษที่สวมหน้ากากปิดครึ่งใบหน้าชะงักแล้วเอี้ยวตัวหันมามองนาง ทุกสิ่งหยุดเคลื่อนไหวไปชั่วขณะ มีเพียงลมหายใจรวยรินของคนกลุ่มหนึ่งอยู่เบื้องหน้าไต๋อ๋อง

            “เหตุใดยังไม่หลับอีก”  ฉินตงหยางเอ่ยถามน้ำเสียงราบเรียบ “เสียงดังรบกวนเจ้ารึ”

            ฟู่เซียงเซียงมองข้ามแผ่นหลังของชายหนุ่ม นางไม่รู้ว่าคนกลุ่มนั้นทำความผิดใดจึงรับการทรมานเช่นนี้ นางปรายตามองไปทางชีอันฟานที่ส่งสายตาขอความช่วยเหลือ นางลอบถอนหายใจแล้วเอ่ยเสียงเบาเหมือนเสียงกระซิบ ทว่าคนฝึกยุทธ์อย่างฉินตงหยางกลับได้ยินชัดเจน

            “ไต๋อ๋องไม่อยู่ ข้างกายหนาวเหน็บจนข้าไม่อาจนอนหลับได้”