Chapter 22.  คุ้มครองหรือคุมตัวข้ากันแน่

            ฟู่เซียงเซียงนั่งเขียนสิ่งที่ตนเองต้องทำ ลำดับขั้นตอนอย่างเป็นระเบียบ นางเขียนอย่างเพลิดเพลินจนลืมเวลา รอบตัวมืดสนิทได้ยินเพียงเสียงแมลงกลางคืน นางเก็บพู่กันและเช็ดมือแล้วจึงเดินมานั่งที่เตียง มือจับที่กำไลหยกมันแพะที่สวมอยู่

            ‘ข้านอนไม่หลับ’

            น้ำเสียงเอาแต่ใจของฉินตงหยางดังแว่วในหู ฟู่เซียงเซียงยิ้มขำกับท่าทางเหมือนเด็กในบางคราวของเขา แล้วรอยยิ้มก็จางไป ในวังหลวงมีหญิงงามมากมาย ไม่มีนางเขาก็มีหญิงอื่นให้ตระกองกอดทั้งซ้ายขวา  หญิงสาวส่ายหน้าไปมา ดับเทียนในห้องแล้วปีนขึ้นเตียง

มือเรียวยกขึ้นแตะหน้าอกตรงตำแหน่งหัวใจ

เหตุใดรู้สึกเจ็บแปลบพิกล หรือนางจะป่วยไข้เข้าให้แล้ว.

หมอจูซีห่าวทั้งประหลาดใจและดีใจที่เห็นฟู่เซียงเซียงมาเยี่ยมเยือนถึงโรงหมอ นางยังคงแต่งกายด้วยชุดบุรุษแต่อย่างไรก็ยังเห็นได้ชัดว่าเป็นหญิงงาม

            “ไม่พบกันสองปี เหตุใดยังดูซุกซนเป็นเด็กน้อยอยู่เล่า”

            “อาจารย์ ท่านล้อข้าเล่นอีกแล้ว”  ฟู่เซียงเซียงหัวเราะเสียงใสแล้วรอยยิ้มก็กว้างยิ่งขึ้น เมื่อเห็นชายหนุ่มผู้หนึ่งเดินออกมาจากด้านหลังห้องเก็บยา

            “พี่ลี่เฉี่ยว”

            “ต้องเรียกใต้เท้าจูลี่เฉี่ยวแล้ว”  จูซีห่าวพูดด้วยความภูมิใจ บัดนี้หลายชายได้เป็นแพทย์หลวงแล้ว นำชื่อเสียงสู่ตระกูลจูไม่น้อย และทำให้โรงหมอของเขาเป็นที่รู้จักยิ่งขึ้น

            “ใต้เท้าจูลี่เฉี่ยว”  หญิงสาวล้ออีกฝ่าย

จูลี่เฉี่ยวส่ายหน้าแล้วยิ้มเอ็นดู ยื่นมือไปหมายจะลูบศีรษะนางเล่นเช่นที่เคยทำแต่ชะงักมือกลางอากาศ เขากำมือแน่นแล้วชักมือกลับไปไพล่หลัง ใบหน้ายังคงระบายยิ้มอ่อนโยน 

“ข้าก็ยังเป็นพี่ลี่เฉี่ยวของเจ้าเหมือนเดิม”  เขาเอ่ยแล้วมองใบหน้างาม ไม่เจอแค่เดือนเศษ นางดูเหมือนจะงดงามขึ้น หรือเพราะว่า...

            “เช่นนี้ข้าก็สามารถพูดอวดใครต่อใครได้สินะว่ามีพี่ชายเป็นถึงแพทย์หลวง” นางหัวเราะคิกคัก ไม่ทันสังเกตเห็นแววตาเปลี่ยนแปลงของชายหนุ่ม

            “ข้ายังต้องกลับมาขอความรู้กับท่านลุงอยู่เลย”  จูลี่เฉี่ยวยิ้มน้อยๆ  “ที่มาวันนี้เพราะมีเรื่องมาปรึกษา แต่โชคดีได้พบเจ้า”

            “ข้ากลับมาอยู่เมืองหลวงแล้ว อย่างไรคงได้พบกันบ่อยๆ”  นางคลี่ยิ้มแล้วหันไปทางหมอจูซีห่าว “อาจารย์ขาดคนช่วยงานหรือไม่เจ้าคะ”

            “เจ้ากลับมาอยู่เมืองหลวงแล้วรึ” ได้ยินข่าวลือเรื่องของนางมาไม่น้อย แต่เมื่อได้พบหน้ากันเช่นนี้ เขาก็ไม่คิดว่านางจะเป็นเช่นที่ผู้อื่นนินทา

            “เจ้าค่ะ” นางยิ้มบางๆ ใช่ว่าตนเองจะไม่ได้ยินเรื่องไม่ดีของตนเอง เพียงแต่...นางจะทำอะไรได้ นอกจากใช้ชีวิตต่อไป

            “ดี” จูซีห่าวพยักหน้ารับ “เช่นนั้นก็กลับมาช่วยงานข้าเหมือนเดิม ไม่รู้ว่าหมอกู้สอนอะไรเจ้าบ้าง”

            “ท่านหมอกู้เชี่ยวชาญการรักษาบาดแผลจากของมีคมหรือฟอกช้ำ แต่ข้าก็ได้เรียนการรักษาโรคทั่วไปด้วยเจ้าค่ะ แต่เวลาว่างก็ชอบศึกษาเรื่องพิษต่างๆ ที่ชาวยุทธ์ใช้กันเจ้าค่ะ”

            “ทำตัวเหมือนว่าง” จูซีห่าวหัวเราะร่า “เป็นแพทย์ทหารนี่นะ อย่างไรก็คงคุ้นชินกับการรักษาบาดแผลคมหอกคมดาบเสียมากกว่า ดีล่ะ เจ้ามาอยู่กับข้าก็ดีแล้ว”

            ทั้งสามสนทนากันได้ไม่กี่ประโยค เด็กในร้านก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามารายงานว่ามีคนบาดเจ็บถูกหามเข้ามาในโรงหมอ      หมอจูซีห่าวหันไปพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตให้ฟู่เซียงเซียงติดตามไปดูด้วย นางสาวเท้าเดินตามไปทันที  ชายหนุ่มกึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียง ต้นขามีคราบเลือดเล็กน้อยแต่เห็นลูกศรสั้นปักอย่างเด่นชัด

            “ท่านหมอจูมาพอดี” ชายหนุ่มท่าทางเมาสุราเอ่ยขึ้นแต่สายตาสะดุดกับคนที่อยู่ด้านหลัง “บาดแผลเล็กน้อย รบกวนแล้ว”

            “เหตุใดคุณชายได้รับบาดเจ็บได้”  หมอจูซีห่าวเข้ามาดูอาการ มีเลือดออกไม่มากแต่ธนูปักที่ต้นขา

            “เล่นสนุกจนพลั้งมือไป”  ชายหนุ่มโบกมือไปแล้วสะอึก แต่ยังจ้องมองคนด้านหลังท่านหมอจูไม่วางตา

            “แผลนี้ตำแหน่งอันตรายนัก”  ฟู่เซียงเซียงอดพูดไม่ได้ หมอจูซีห่าวหันมาสบตาแล้วพยักหน้าเป็นให้นางก้าวมาแทนตำแหน่งของตน

            “ผู้นี้เป็นศิษย์ของข้า หาคุณชายไม่ถือสาให้ศิษย์ข้ารักษาท่านได้หรือไม่”

            เพราะเห็นอีกฝ่ายใบหน้างดงามผิวพรรณนวลเนียน คุณชายเจ้าสำราญจึงพยักหน้ารับอย่างเต็มใจ  เพราะคิดว่าตนเองอาการไม่หนักหนา เลือดก็แทบไม่ออก หารู้ไม่ว่าตำแหน่งที่ถูกลูกศรปักนั้นอันตรายมิใช่น้อย ฟู่เซียงเซียงลงมืออย่างแคล่วคล่องว่องไวหยิบกรรไกรตัดขากางเกงออก จูลี่เฉี่ยวขมวดคิ้วในขณะที่จูซีห่าวยืนมองด้วยความสนใจ เขารู้ว่านางมีฝีมือ ยามรักษาผู้คนไม่เหลือแววเด็กสาวช่างเจรจาคนนั้นเลยสักนิด มือเรียวเล็กเคลื่อนไหวราวร่ายรำ สั่งการเด็กในโรงหมอให้นำน้ำอุ่นและผ้าสะอาดมาล้างแผลก่อนจะโรยยาสูตรพิเศษที่ทำให้ไร้ความรู้สึกไปชั่วขณะ นางกรีดเปิดปากแผลเล็กน้อยก่อนจะดึงลูกศรออก โลหิตสีสดทะลักออกมาจากรูเล็กๆ นั่น  ชายหนุ่มเพิ่งรู้ตัวแม้ไม่รู้สึกเจ็บแต่เมื่อเห็นเลือดสดๆ ไหลออกมาก็หน้าซีดสร่างเมาในทันที

            “เจ้า!เจ้าทำอะไร!”  เขาโวยวายดึงศีรษะของนางขึ้นเพื่อไปให้พ้นบาดแผลของตนทำให้มวยผมที่เกล้าไว้หลุดออกปล่อยเส้นผมยาวสยายเต็มแผ่นหลัง

            “ดึงลูกศรออก เลือดย่อมออกมาด้วย”  นางไม่ได้สนใจที่ถูกเปิดเผยว่าเป็นหญิงแต่ยังคงจัดการบาดแผลนั้นอยู่ โรยผงห้ามเลือดแล้วกดปิดปากแผลให้เลือดหยุดไหล

            “นางกำลังรักษาบาดแผลให้คุณชาย” หมอจูซีห่าวจรีบพูดขึ้น

            “เมื่อครู่ยังไม่มีเลือดไหล แต่พอนาง...เอ๊ะ เป็นหญิงนี่ หมอจูให้ผู้หญิงที่ไหนมารักษาข้ารึ! เห็นข้าเป็นอะไร ชีวิตข้าใช่ของล้อเล่นหรืออย่างไรเล่า!”

            จูลี่เฉี่ยวหมายยื่นมือเข้าไปช่วย แต่หากเขาทำเช่นนั้นก็คงทำให้ฟู่เซียงเซียงไม่พอใจ เท่ากับไม่เชื่อมั่นในฝีมือของนาง  นางกดแผลจนเลือดหยุดไหลแล้วจึงโรยยาอีกชนิดที่ปากแผลก่อนจะทำหยิบผ้ามาพันต้นขา เมื่อจัดการบาดแผลเสร็จนางจึงเงยหน้าขึ้น

            “สิ่งสำคัญคือการดูแลหลังจากนี้” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง “หลังจากนี้ท่านอาจมีไข้ขึ้น ต้องหมั่นเช็ดตัวเพื่อลดไข้ ห้ามมิให้แผลถูกน้ำและต้องดื่มยาตรงเวลา”

            “หลังจากนี้ข้าจะมีไข้รึ”  ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอแล้วเผยรอยยิ้มชั่วร้าย “เช่นนั้นเจ้ามาปรนนิบัติข้า...”

            ฟู่เซียงเซียงขยับกายถอยหนีได้ทันก่อนที่อีกฝ่ายจะยื่นมือมาจับตัวนางได้  ยังไม่ทันที่จะเอ่ยปากพูดอะไร ปลายกระบี่ก็ตวัดยื่นไปที่คอคุณชายที่บาดเจ็บ หญิงสาวอ้าปากค้างแล้วมองผู้ถือกระบี่ด้วยความงุนงงเพราะไม่รู้จักชายที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าเนื้อหยาบดูไม่ต่างจากชาวบ้านทั่วไป

            “โปรดสำรวมต่อท่านหมอฟู่ด้วย”  ชายผู้นั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

            คุณชายเจ้าสำอางเสียหน้าเป็นอย่างยิ่ง แม้หวาดกลัวแต่กลับชี้นิ้วสั่งบ่าวไพร่ที่ติดตามมาให้จับหมอหญิงผู้นั้น บ่าวชายสามคนที่หามคุณชายมาโรงหมอต่างตั้งท่าจะต่อสู้ เพียงพริบตาชายฉกรรจ์อีกราวๆ สิบคนปรากฏตัวขึ้นทันที

            “พวกเจ้าเป็นใครกัน”  ฟู่เซียงเซียงถามแล้วกวาดตามองแต่ละคน

            “พวกเรารับบัญชาจากไต๋อ๋องให้คุ้มครองท่านหมอฟู่ขอรับ”

            “ไต๋อ๋อง...”  ฟู่เซียงเซียงได้ยินชัดเจนเช่นเดียวกับทุกคนในโรงหมอ เวลานี้ทุกคนรู้แล้วว่านางคือฟู่เซียงเซียง-หญิงบำเรอของไต๋อ๋องสินะ หญิงสาวสูดลมหายใจลึกพยายามสะกดโทสะภายในใจ

            “ท่านหมอฟู่ต้องการให้เราจัดการคนพวกนี้อย่างไรขอรับ” ชายคนหนึ่งเอ่ยถาม

            “เป็นข้าที่ตาไร้แววล่วงเกินแม่นาง เอ่อ ท่านหมอฟู่”  คุณชายเจ้าสำอางลนลานขึ้นมาทันที “เป็นบุญของข้าที่ได้ท่าน เอ๊ย! ที่ท่านหมอฟู่มารักษา”

            “ช่างเถอะ แค่เรื่องเข้าใจผิด”ฟู่เซียงเซียงส่ายหน้าไปมาแล้วสบตากับหมอจูซีห่าวและจูลี่เฉี่ยว “ข้าต้องขออภัยที่เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นเช่นนี้”

            “เรื่องเข้าใจผิดกันเล็กน้อย” หมอจูซีห่าวพูดขึ้น “เจ้าไปล้างมือเถอะ”

            “เจ้าค่ะ”  นางเดินไปด้านหลังเพื่อล้างมือ จางลี่รีบเข้ามาปรนนิบัติคุณหนูทันที

            “คุณหนู...ไต๋อ๋องส่งคนมาคุ้มครองคุณหนูรึเจ้าคะ”