Chapter 23.  คนที่จริงใจ

            “ข้าไม่รู้” นางทำหน้ายุ่งล้างคราบเลือดออกจากมือจนหมด จางลี่ส่งผ้าแห้งให้เช็ดมือ

            “แสดงว่า ไต๋อ๋องให้ความสำคัญกับคุณหนูมากนะเจ้าค่ะ”  เป็นเช่นนี้ก็ดี จะได้ไม่มีใครกล้ารังแกคุณหนูของนาง

            “มาคุ้มครองหรือคุมตัวข้ากันแน่”

นางขยี้เท้าอย่างไม่พอใจ ปกตินางสำรวจกิริยาเสมอ แต่เวลานี้เหลืออดแล้วจริงๆ  จางลี่รีบช่วยเกล้าผมให้ฟู่เซียงเซียง อย่างไรก็ไม่ได้อยู่ที่บ้านตนเองจะปล่อยผมเช่นนี้ย่อมไม่เหมาะ  ฟู่เซียงเซียงที่โมโหอยู่ไม่มีจิตใจจะทำเรื่องใดแล้ว หลังจากจางลี่จัดแต่งผมให้แล้วจึงเดินออกมาเพื่อขอตัวกลับก่อน  คุณชายผู้นั้นหายตัวไปราวกับไม่เคยมาเยือน มีเพียงเงินค่ารักษาที่มอบไว้ให้แล้ว นางกล่าวลาจูซีห่าวและจูลี่เฉี่ยวแล้วเดินออกมาด้านนอกพร้อมจางลี่ ชายฉกรรจ์หลายสิบคนยืนรออยู่

“ท่านหมอฟู่จะไปที่ใดต่อหรือขอรับ”

“ข้าจะกลับบ้าน”  นางตอบเสียงแข็ง เพียงแค่นั้นก็ชายฉกรรจ์ก็หายวับไปราวกับภูติผี  จางลี่ตกใจกระโดดเกาะแขนคุณหนูแน่น

“หากเป็นกลางคืน ข้าต้องคิดว่าพวกเขาเป็นภูตผีแน่เลยเจ้าค่ะ”

“เจ้ายังไม่เคยพบไต๋อ๋องสินะ”  ฟู่เซียงเซียงถามอย่างนึกได้

“เคยพบสิเจ้าคะ บุรุษสวมหน้ากากปิดครึ่งใบหน้าท่าทางดุดันผู้นั้น กำชับข้ากับแม่นมหวงให้ดูแลคุณหนูให้ดีเลยเจ้าค่ะ”

“เจ้าไม่รู้สึกคุ้นหน้าบ้างหรือ?” 

จางลี่ส่ายหน้าแทนคำตอบ ฟู่เซียงเซียงยิ้มขัน หากรู้ว่าไต๋อ๋องกับอี้เฉินเป็นคนเดียวกัน พวกเขาจะรู้สึกอย่างไรนะ

สาวใช้เห็นนายสาวอารมณ์ดีขึ้นก็โล่งอก แม้ได้ยินว่าไต๋อ๋องผู้นี้โหดเหี้ยมนักแต่ดูแลคุณหนูอย่างดี ความจริงก่อนกลับมาถึงเรือน ไต๋อ๋องส่งคนมาช่วยทำความสะอาดและปรับเปลี่ยนผ้าม่านและที่นอนใหม่ แต่มิให้บอกคุณหนู

นางได้แต่หวังให้คุณหนูได้พบคนจริงใจ ไม่ทำให้คุณหนูต้องทุกข์ใจอีกเลย.

            มือกร้านปลดหน้ากากออกจากใบหน้าวางบนโต๊ะ เดินตรงไปยังเตียงนอนอย่างคุ้นเคย ต่อให้หลับตาเดินเขาก็จดจำทุกสิ่งอย่างภายในเรือนหลังนี้ได้อย่างชัดเจน  บุรุษหนุ่มปัดม่านมุ้งออกแล้วนั่งริมเตียงมองใบหน้าที่หลับใหล

            “ไม่มีข้า เจ้าก็ยังคงหลับสนิทได้สินะ”  น้ำเสียงเจือความไม่พอใจอยู่หลายส่วน เป็นเขาเองที่นอนไม่หลับเพราะไม่มีร่างนุ่มนิ่มหอมละมุ่นให้กอด

            ถูกไอเย็นรบกวนทำให้ลืมตาตื่น นางไม่ได้ผวาตื่นเช่นแต่ก่อนกลับเอียงหน้าซบฝ่ามือที่สัมผัสแก้มแผ่วเบา

“ท่าน...มาแล้วเหรอ” 

ท่าทางออดอ้อนละลายความขุ่นมัวในใจจนหมดสิ้น  ฟู่เซียง เซียงยันกายขึ้นนั่ง เส้นผมยาวสยายล้อมกรอบใบหน้างัวเงียดูไร้เดียงสาน่าเอ็นดู ทว่าสาบเสื้อที่คลายออกเผยเห็นเนินอกขาวผ่องที่ทำให้ชายหนุ่มถึงกับกลืนน้ำลายยากลำบาก

ฟู่เซียงเซียงเพิ่งตื่นเต็มตา เห็นแววตาราวกับมีลูกไฟแล้วก็นึกได้จึงรีบจับเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ซ้ำยังขึงตาดุใส่อีกฝ่าย ทำเอาฉินตง หยางหัวเราะในลำคอ ดึงนางเข้ามาในอ้อมกอดสูดดมกลิ่นหอมอันคุ้นเคย

“รอข้าอยู่รึ”

“อืม”  นางตอบรับเบาๆ “ข้าไม่มีสิทธิ์รอท่านรึ?”

คราวนี้ฉินตงหยางอึกอักทำอะไรไม่ถูก ปกตินางไม่เคยแง่งอนใส่ ทำเช่นนี้แล้วชายหนุ่มถึงกับจนปัญญาเลยทีเดียว หญิงสาวกลั้นหัวเราะ ไม่คิดว่าเรื่องเล่าที่เคยได้ยินหญิงนางโลมพูดคุยกันจะนำมาใช้ได้จริง นางเอี้ยวตัวมองเสี้ยวหน้าของบุรุษที่โอบกอดนางจากด้านหลัง สีหน้าวิตกกังวลจนนางหลุดหัวเราะออกมา  

“เจ้าแกล้งข้า!”  ฉินตงหยางทำตาดุใส่แต่หญิงสาวกลับหัวเราะเสียงใส  ทำให้กลางคืนดูสว่างไสวขึ้นมาทันที

“ข้าจะทำอย่างไรกับเจ้าดี”

“ท่านก็ทำตั้งเยอะแยะแล้วนี่”  นางดิ้นขลุกขลักเมื่อถูกกอดรัดแน่นขึ้น “ส่งทหารมาคอยคุมตัวข้า จะไม่ให้ข้าทำอะไรเลยรึ!”

“คุมตัวอะไร คุ้มครองต่างหาก” เขาอ้าปากงับปลายจมูกของนางเล่น “เจ้าซุกซนถึงเพียงนี้ ข้าจะวางใจได้อย่างไร อีกอย่าง ทหารเหล่านั้นเป็นองครักษ์เงาที่ข้าคัดเลือกด้วยตนเอง ล้วนเป็นยอดฝีมือ หากไม่จำเป็นจะไม่เปิดเผยตัวให้เจ้าเห็น”

คงเป็นยอดฝีมือจริงอย่างที่เขากล่าวมา ขนาดจางลี่ยังคิดว่าเป็นภูตผี   

“เมืองหลวงก็เหมือนบ้านของข้า จะไปไหนมาไหนไม่ต้องมีทหารติดตามตัวก็ได้กระมัง”  

“เซียงเซียง” เขาเรียกนางน้ำเสียงจริงจัง “เจ้าคิดว่าทุกอย่างราบรื่นเป็นปกติอย่างนั้นหรือ? แม้ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันยอมสวามิภักดิ์ต่อแคว้นฉิน แต่คลื่นใต้น้ำที่มองไม่เห็นอีกเล่า เจ้ารู้หรือไม่ว่ายังมีเรื่องวุ่นวายรออีกมากแค่ไหน ข้าเองไม่อาจอยู่ที่แคว้นสือเจ้าได้นานนัก ต้องเร่งจัดการให้เสร็จในสองเดือนและเดินทางกลับแคว้นฉิน”

“สองเดือน”

เร็วถึงเพียงนี้เชียวหรือ?  เขาจะอยู่ที่นี่แค่สองเดือนก็กลับแคว้นฉิน หลังจากนี้คงเหลือนางอยู่ลำพังอย่างที่ใจต้องการแล้วสินะ

“ข้าเร่งสะสางงานให้เร็วที่สุดแล้ว เจ้าอย่าคิดมากไป”  เขาหยิบกล่องไม้เล็กๆ ออกจากอกเสื้อส่งให้หญิงสาว ดวงตาสุกใสฉายแววฉงน เขาพยักหน้าให้นางเปิดกล่องดูของที่อยู่ข้างใน  มือเรียวงามหยิบปิ่นหยกสีม่วงแกะรูปผีเสื้อออกมาดู ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มกว้างแล้วสบตากับชายหนุ่มด้วยความตื่นเต้น

“ปิ่นอันนี้ของท่านแม่ของข้า”  ฟู่เซียงเซียงจำได้ดีเพราะนางรักปิ่นชิ้นนี้มาก แต่มารดาเห็นว่านางยังเด็กเกินไปจึงเก็บใส่หีบไว้ หลังจากมารดาตายและนางตั้งสติได้ จึงแอบสำรวจสินเดิมของมารดาจึงได้รู้ว่าบิดาแอบยักยอกออกไปขายแล้ว นางเสียใจที่ไม่อาจรักษาทรัพย์สมบัติของมารดาได้ เหลือเพียงวิชาความรู้ที่มารดาสั่งสอนด้วยตนเองทำให้นางสามารถมีรายได้เลี้ยงปากท้องได้

“สินเดิมของแม่เจ้าตามหายากสักหน่อย บิดาเจ้าให้คนเอาไปขายจนหมดสิ้น ข้าตามกลับคืนมาได้ไม่กี่ชิ้น”

“ท่าน...ตามหา...”   นางถึงกับพูดไม่ออก ไม่คิดว่าเขาจะทำเรื่องนี้ เขาทำไปเพื่ออะไร ไม่สิ เขารู้เรื่องในบ้านของนางด้วยหรือ?  

ฟู่เซียงเซียงเอี้ยวตัวหันไปมองเขา เห็นแววอ่อนล้าบนใบหน้า เขาคงไม่ได้หลับสนิทอย่างที่พูดจริงๆ นางยกมือขึ้นลูบแก้มเขาเบาๆ ภาระของเขาใหญ่หลวงกว่านางนัก แต่ก็ยังอุตส่าห์ให้คนติดตามของเครื่องประดับของมารดากลับคืนมาให้นางได้  นางอยากรู้ว่าเพราะอะไรเขาจึงทำเรื่องเหล่านี้ เขาไม่ได้โกรธนางที่เคยเรียกเขาว่า ‘สุนัข’ หรอกหรือ? หรือที่เคยใช้ให้ผ่าฟืน ตักน้ำ และยังต้องติดตามนางไปโรงหมอพบท่านหมอจูอีก   เพราะรอยอิดโรยบนใบหน้าทำให้ฟู่เซียงเซียงไม่เอ่ยถามในสิ่งที่สงสัย  ยกมือขึ้นคล้องคออีกฝ่าย  แล้วเอนตัวซบกายแกร่ง

“ข้าง่วงแล้ว คืนนี้นอนกอดข้าได้หรือไม่”

“อืม”   

ฉินตงหยางรับคำในลำคอ ประคองร่างนุ่มลงนอนบนเตียง แม้จะแคบไปสักหน่อย แต่เมื่อนอนกอดก่ายกันแล้วก็ยังมีพื้นที่เหลือ  เห็นนางพริ้มตาหลับก็อยากไม่ชวนคุยอะไรนัก ช่างเถอะ ให้นางใช้ชีวิตอย่างนี้ดีแล้ว นางเหมาะที่จะเป็นนกน้อยโผบินอย่างอิสระ ไม่เหมาะกับชีวิตในวังหลวงที่เต็มไปด้วยกฎระเบียบ ส่วนที่เหลือนั้นให้เขาเป็นคนจัดการเอง

……

ฟู่ซินอี๋ได้รับเทียบเชิญมางานเลี้ยงในวังหลวงเช่นเดียวกับบรรดาฮูหยินของเสนาบดีหลายท่าน  รวมถึงหญิงสาวตระกูลสูงที่ยังไม่ได้ออกเรือน  เล่าลือกันว่าเป็นงานเลี้ยงต้อนรับไต๋อ๋องแห่งแคว้นฉิน และคัดเลือกหญิงงามปรนนิบัติไต๋อ๋อง  แม้ไต๋อ๋องมีชื่อเสียงโหดเหี้ยมแต่ก็มีสตรีจำนวนไม่น้อย  ที่คาดหวังจะได้รับเลือกเพื่อเลื่อนฐานะของตนเอง

ทว่าสายตาหลายคู่จับจ้องที่ฟู่เซียงเซียง นางแทบไม่เคยปรากฏกายในงานเลี้ยงใด ได้ยินว่าสุขภาพอ่อนแออยู่แต่ในจวน จนกระทั่งต้องไปรักษาตัวไกลอยู่บ้านบรรพบุรุษ  ตลอดจนชื่อเสียงเสียหายของนางเช่นกัน  หญิงสาวในชุดกระโปรงผ้าไหมสีเขียวบงกชทำให้นางงดงามดุจสายน้ำที่ชวนให้ใจสงบ  เครื่องประดับน้อยชิ้นแต่ราคาสูง