Chapter 29. เข้าหอ

            “ระหว่างรอข้า เจ้ากินอะไรหรือยัง”  เขาถามพลางค่อยๆ ถอดเครื่องประดับออกจากศีรษะนาง “ตัวข้ามีแต่กลิ่นสุรา ประเดี๋ยวข้าไปอาบน้ำสักครู่ เจ้าเหนื่อยมาทั้งวันก็พักผ่อนเสียหน่อย”

            “ท่านเคยได้ยินประโยคที่ว่าคืนเข้าหอมีค่าดั่งทองพันชั่งหรือไม่”  ฟู่เซียงเซียงกระเง้ากระงอด หารู้ไม่ว่าถูกปลดสายรัดเอวและถอดชุดบนตัวนางออกที่ละชิ้นแล้ว

            “น้องหญิงใจร้อนยิ่งนัก” เขาหัวเราะอารมณ์ดี อาจเพราะสุราที่ดื่มหรือเพราะความงามเย้ายวนเบื้องหน้า

            อาภรณ์หนาหนักถูกถอดออกไปเหลือเพียงเอี๊ยมสีแดงสดขับเน้นผิวกายขาวผุดผ่องราวหิมะแรกของเหมันต์ แม้รู้สึกประหม่าแต่ก็ยื่นมือไปช่วยปลดกระดุมชุดเจ้าบ่าวออก  ปลายนิ้วแตะต้องผิวกายของชายหนุ่ม แม้ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางสัมผัสตัวเขา แต่ทุกครั้งที่เห็นรอยแผลเป็นบนร่างกายนี้ ก็อดปวดใจไม่ได้ ชายผู้นี้ต้องแบกรับเรื่องหนักหนาไว้มากมายเพียงใด

            “ไม่เจ็บแล้ว” เขาเอ่ยเสียงแผ่ว รับรู้ได้ว่านางห่วงใยเขามากเพียงใด เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยได้รับจากผู้ใดมาก่อน  เขาจับมือเล็กที่ทาบอยู่บนรอยแผลบนแผ่นอก

            “ต่อไปนี้ข้าไม่อนุญาตให้ท่านบาดเจ็บอีก”  นางออกคำสั่งเสียงแข็ง “ท่านต้องอยู่กับข้าจนกว่าเส้นผมจะกลายเป็นสีขาวและเราจะแก่เฒ่าไปด้วยกัน”

            ถ้อยคำเรียบง่ายสั่นสะเทือนหัวใจที่เคยด้านชา แล้วชายหนุ่มก็หัวเราะเสียงสั่นพร่าออกมา

            “เจ้าลืมไปหรือไร ข้าอายุมากกว่าเจ้า อย่างไรเสียข้าก็ต้อง...”

            “ข้าไม่อนุญาต!” นางรีบพูดขึ้น “ข้าเป็นภรรยาท่าน ต่อไปนี้ชีวิตของท่านเป็นของข้า ร่างกายท่านก็เช่นกัน หากข้าไม่อนุญาตให้บาดเจ็บ ก็ห้ามมีแผลแม้แต่ปลายเล็บ!”

            “ได้ สามีรับคำสั่ง จะเชื่อฟังภรรยาทุกอย่าง”

            เขาก้มลงสูดดมกลิ่นหอมละมุนจากกายนาง ผ่อนร่างอรชรให้เอนนอนบนเตียง หญิงสาวกัดริมฝีปากเฝ้ามองเขาใช้ฟันกระตุกสายเอี๊ยมให้หลุดออก ทรวงอกอวบอิ่มชูชันอยู่เบื้องหน้า ริมฝีปากร้อนพรมจูบผิวเรียบเนียนดุจแพรไหม ร่างเล็กสั่นระริกอย่างห้ามไม่อยู่จนเมื่อลิ้นเปียกร้อนตวัดไล้ยอดบัวตูม เสียงครางหวานก็หลุดออกจากริมฝีปากที่เผยอขึ้น  ความรู้สึกอันหลากหลายไหลบ่าทำให้แทบคลุ้มคลั่ง ริมฝีปากหยักอ้าปากครอบครอง  ดูดดึงยอดอกสีหวานจนเปียกชุ่มและกลายเป็นสีแดงจัด   มืออีกข้างฟ้อนเฟ้นเคล้นคลึงทรวกอกอีกข้างก่อนย้ายริมฝีปากตามไปดูดดื่ม  ร่างอ่อนนุ่มบิดเร้าด้วยแรงปรารถนากระทั่งมือข้างหนึ่งเลื่อนลูบไล้ผิวเนียนเลื่อนกางเกงชั้นในผ้าไหมเรียบรื่นไปพ้นเรียวขา  นิ้วกร้านค่อยๆ แยกกลีบดอกไม้สาวออกแผ่วเบา ร่องรักที่เปียกชุ่มทำให้หัวใจชายหนุ่มเต้นแรง  แม้รู้ว่านางพรั่งพร้อมแต่ยังไม่เพียงพอรับสิ่งใหญ่โตจากเขา นิ้วแกร่งจึงแทรกเข้าไปในร่องรัก  ความซ่านสยิวแล่นผ่านไปตามเส้นเลือด ทุกการขยับนิ้วของเขาทำให้หญิงสาวครางกระเส่า

            “อี้เฉิน...ข้า... ไม่ ไม่ไหวแล้ว”

            “อีกนิด เจ้าตัวเล็กนิดเดียว ข้ากลัวเจ้าเจ็บ”  เหงื่อผุดขึ้นที่หน้าผาก อยู่ในสนามรบไม่เคยหวั่นเกรงสิ่งใด เขาเคลื่อนตัวไปด้านล่างแล้วจูบกลีบดอกไม้งาม ตวัดลิ้นเลียจุดอ่อนไหวของหญิงสาว แล้วเพิ่มนิ้วไปสองนิ้วขยับเคลื่อนไหวเรียกน้ำหวานจากดอกไม้สาวเพื่อให้ร่างกายนางพร้อมรับแท่งหยกที่มันอยากเข้าไปในกายนางเต็มที่แล้ว

            “อี้เฉิน...อะ ...อร๊ายยย”   ฟู่เซียงเซียงหวีดร้องพร้อมร่างที่เกร็งกระตุกเมื่อถูกเร่งเร้าจนไปถึงจุดสุดสุขสม

            ฉินตงหยางถอนนิ้วออกช้าๆ แล้วส่งเข้าปากตนเองชิมความหวาน  แท่งหยกร้อนแข็งขันยิ่งกว่าเสาหิน เขาโน้มตัวลงจูบกลีบปากที่ยังหอบหายใจ สอดลิ้นไปไล่ต้อนลิ้นน้อยๆ จุมพิตนี้หนักหน่วงและร้องแรง ร่างกายใหญ่กดทับจนทรวงอกบดเบียดแนบชิด แผลเป็นบนร่างกลับสร้างสัมผัสแปลกประหลาดที่นางไม่เคยพานพบ ร้อนรุ่มและหวามไหว บางสิ่งที่ร้อนยิ่งกว่าคลอเคลียกลีบเนื้ออ่อนบาง  มือข้างหนึ่งประคองแก่นกายค่อยกดส่วนปลายเข้าไปช้าๆ  ความอ่อนนุ่มที่คับแน่นที่ทำให้เขาไม่กล้าบุกทะลวงเข้าไปในคราวเดียว ค่อยๆ ขยับเอวสอบเบาๆ ถอยหลังและเดินหน้าราวกับตั้งขบวนรบ  สวรรค์! เขาไม่เคยรู้สึกลำบากใจและตื่นเต้น ราวกับเป็นเด็กหนุ่มไม่ประสีประสาเช่นนี้มาก่อน

            เหงื่อไหลซึมเต็มแผ่นหลัง ฟู่เซียงเซียงเห็นสีหน้าอดกลั้นก็รู้ว่าเขาลำบากใจไม่น้อย แต่แก่นกายก็ช่างใหญ่โตเสียเหลือเกิน เกินกว่าในตำราที่เคยอ่าน นางสูดลมหายใจลึกค่อยๆ ผ่อนออก เรียวขางามตวัดรอบเอวสอบ ยกมือขึ้นคล้องคอกระซิบเสียงสั่นพร้อมยกสะโพกขึ้นรับแก่นกายที่กดลงพอดี

            “อี้เฉิน”  นางได้แต่พร่ำเรียกชื่อเขา “เข้ามาเถิด...ขะ...ข้า...ข้าต้องการท่าน”

            “เซียงเอ๋อร์”  น้ำเสียงแหบพร่าไม่แพ้กัน ร่องรักอ่อนนุ่มแต่บีบรัดแน่นทำให้เขาต้องคำรามออกมา “อดทนอีกนิด...เด็กดี เข้าไปหมดแล้ว เจ้ารับข้าได้หมดแล้ว”

            “อี้เฉิน”  นางเรียกเขาเพื่อบรรเทาความเสียวซ่านที่ได้รับ เผลอจิกเล็บกับแผ่นหลังของเขา การกระทำเล็กๆ นี้สร้างแรงปั่นป่วนให้ชายหนุ่มแทบคลั่ง เอวสอบขยับโยกช้าๆ บดเบียดและรุกล้ำ เหงื่อเม็ดโตไหลจากกายแกร่งตกลงผิวเนียนที่กลายเป็นแดงเรื่อ ทุกจุดที่ริมฝีปากจุมพิตเกิดเป็นรอยแดงเล็กๆ  ทรวงอกงดงามราวดอกบัวตูมสั่นไหวตามแรงโยกเอว

            “อ๊ะ...อ๊า...อี้เฉิน”  นางร้องครางไม่เป็นจังหวะ ร่างกายถูกปลุกเร้าจนสติพร่าเลือนไปหมด  เขาตอกตรึงและมอมเมาด้วนรสสวาทที่ไม่เคยริมรส  ดวงตาดุจมีลูกไฟจ้องมองสีหน้าของนาง รับรู้ได้ว่านางใกล้แตะถึงจุดหมายอีกครั้งจึงเร่งขยับเอวโยกถี่กระชั้น ทำให้หวีดร้องและเกร็งกระตุกอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้แรงขมิบรัดไม่ใช่นิ้วเหมือนครั้งแรก คราวนี้ทำเอาชายหนุ่มคำรามออกมาเพราะแก่นกายถูกโอบรัดแน่น  เขาจับเรียวขาของนางออกจากเอวแล้วยกขึ้นพาดบ่าเริ่มโยกเอวอีกครั้ง ส่งตัวตนเข้าไปจนสุดให้นางรับรู้ถึงตัวตนของเขาที่มอบให้นางเพียงผู้เดียว ฝ่ามือร้อนนวดเคล้นหน้าอกเพิ่มความซ่านเสียว

            “เซียงเอ๋อร์”  เขาได้แต่เรียกนางเสียงพร่าฟังเสียงนางครวญครางใต้ร่าง “ชอบที่ข้าอยู่ในตัวเจ้าเช่นนี้หรือไม่” 

            ร่างสั่นไหวเพราะถูกเอวสอบกระแทกกระทั้น ฟู่เซียงเซียงหูอื้อตาลายไปหมด ความรู้สึกเหล่านี้มันมากเกินกว่าที่เขาเคยใช้นิ้วทำให้นาง รับรู้เพียงไม่ต้องการให้เขาแยกจาก ปรารถนาจะโอบกอดชายผู้นี้เพียงคนเดียวเท่านั้น

            “แรงอีกได้หรือไม่” 

            แม้รู้ว่านี่เป็นครั้งแรกของนาง แต่เขาก็อดกลั้นมานาน ตั้งแต่ได้พบนางเมื่อสองปีก่อน เขาไม่เคยแตะต้องหญิงใดเลย ร่างกายของเขาปรารถนาครอบครองเพียงนางเท่านั้น เขาไม่ได้ยินคำปฏิเสธและร่องรักหลั่งน้ำผึ้งหวานออกมาโชลมแก่นกายทำให้การเคลื่อนเข้าออกนั้นเป็นไปได้ราบรื่น นั้นยิ่งทำให้เขาโยกเอวถี่กระชั้นและตอกลำเอ็นเข้าไปจนสุด

ฟู่เซียงเซียงเกาะกุมต้นแขนของเขา หยัดร่างเข้าหา ยกสะโพกรับจังหวะอย่างไม่รู้ตัว การเคลื่อนไหวสอดประสานทำเอาชายหนุ่มไม่อาจสะกดกลั้นอารมณ์ได้อีก เช่นเดียวหญิงสาวใต้ร่างที่ถูกเขาชักจูงไปถึงจุดหมายอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไปพร้อมกับเขาที่ปลดปล่อยน้ำรักอุ่นร้อนในกายสาวจนฟู่เซียงเซียงรู้สึกร้อนวาบที่ท้องน้อย เสียงหวีดร้องและเสียงคำรามดังผสานกันก่อนที่พายุอารมณ์จะสงบลง

ฉินตงหยางจึงค่อยๆ ถอนแก่นกายที่เปื้อนโลหิตจางๆ  ร่างเล็กอ่อนปวกเปียกจนไม่อยากขยับเขยื้อนทำสิ่งใดอีก รับรู้เพียงแค่ว่าเขาดึงนางมาไว้ในอ้อมแขน แม้ร่างกายเปลือยเปล่าแต่กลับอบอุ่นด้วยอ้อมกอดของเขา.

            สีหน้าฉินตงหยางดูสบายอารมณ์เป็นอย่างยิ่ง ผิดกับฟู่เซียง เซียงที่นั่งหน้าตึงไม่ยอมพูดกับเขา เหตุเพราะสามวันมานี้ นางถูกเขาจับกินจนสิ้นเรี่ยวแรง ทั้งแม่นมหวงและจางลี่ยังแอบอมยิ้มยามที่มองนาง ซ้ำจางลี่ยังเล่าให้ฟังว่า เหล่าทหารกลับดูภูมิใจที่ไต๋อ๋องเก่งกาจทั้งการรบและเจนจัดสนามรัก  แต่กระนั้นเขาก็ไม่ละเลยให้ชีอันฟานจัดเตรียมของขวัญอย่างดีสมฐานะเพื่อนำไปมอบให้พ่อตา   

รถม้าหรูหรามุ่งหน้าไปจวนสกุลฟู่ หลังแต่งงานเข้าบ้านฝ่ายชายไปสามวันแล้ว  หญิงสาวจะกลับมาบ้านเยี่ยมบิดามารดา แต่ต้องมีน้องชายมารอรับ ทว่าครอบครัวของนางมีแต่บุตรสาว บิดาจึงให้บุตรชายของน้องชายสายรองมาต้อนรับ   บุตรเขยเป็นถึงไต๋อ๋องเจ้าบ้านจึงจัดงานต้อนรับใหญ่โต  เดิมที่บิดาสั่งบ่าวไพร่จัดห้องให้ทั้งสองได้นอนที่เรือนหลังใหญ่ แต่ฟู่เซียงเซียงและสามีหมาดๆ กลับต้องการพักที่เรือนท้ายจวน ฟู่เจี้ยนกั๋วตามใจบุตรเขยจึงให้คนไปเตรียมที่หลับที่นอนให้

            หลังเสร็จสิ้นงานเลี้ยง ฟู่เซียงเซียงเดินจูงมือฉินตงหยางไปที่เรือนของตน โดยไม่มีบ่าวไพร่หรือทหารติดตาม  นางแนบใบหน้ากับต้นแขนกำยำ