Chapter 25.  ความสุขของนางข้ารับผิดชอบเอง

แม่นมหวงและจางลี่เดินตามหลังฟู่เซียงเซียงเข้ามาพบนายท่านที่ห้องโถง ฟู่เซียงเซียงขมวดคิ้วงุนงง ในขณะที่แม่นมหวงและจางลี่อ้าปากค้างกับข้าวของตรงหน้า

            “ท่านพ่อ นี่เรื่องอะไรเจ้าคะ”  ฟู่เซียงเซียงถามบิดาที่นั่งดื่มชากับมารดาเลี้ยงที่ฉีกยิ้มให้นาง

            ฟู่เจี้ยนกั๋วลอบถอนใจก่อนเอ่ย “คนของไต๋อ๋องส่งมาวัดตัวตัดชุดเจ้าสาวให้เจ้า”

            “ชุดเจ้าสาว?”  นางหันไปมองหญิงสาวสามคนที่ยืนรออย่างนอบน้อม “ของใครเจ้าคะ”

            “ของเจ้านั้นแหละ”  ฟู่เจี้ยนกั๋วสีหน้าไม่อยากเอ่ยถึงเท่าใดนัก

            “ของข้า?”  นางยังคงงุนงงอยู่ “ข้าแต่งกับใครเจ้าคะ”

            “ก็ไต๋อ๋องนะสิ” คราวนี้มารดาเลี้ยงอดไม่ไหวพูดแทนจนได้

            “แต่งงานกับไต๋อ๋อง”  นางยังคงงุนงงอยู่

            “ต้องเรียกว่าอภิเษก” ฟู่เจี้ยนกั๋วพูดแก้ให้ “เจ้าไปวัดตัวเสียก่อนค่อยมาคุยกัน อีกสามวันจะเข้าพิธีแล้วประเดี๋ยวจะไม่ทันการ”

            แม่นมหวงเห็นฟู่เซียงเซียงยังยืนนิ่งอยู่จึงเป็นฝ่ายจูงมือไปเพื่อวัดตัวสำหรับตัดชุดเจ้าสาว จางลี่ดูจะตื่นเต้นมากกว่าใคร แพรพรรณงดงามรวมทั้งเครื่องประดับมากมาย ยังมีข้าวของมีค่าหลายหีบที่ส่งมาให้ฟู่เซียงเซียง

            หญิงสาวยังคงไม่เข้าใจว่าเหตุใดฉินตงหยางทำเช่นนี้ เขาไม่เคยพูดเรื่องนี้กับนางเลยสักครึ่งคำ หลังจากทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว สาวใช้มาเชิญฟู่เซียงเซียงไปพบฟู่เจี้ยนกั๋วที่ห้องหนังสือตามลำพัง แม่นมหวงและจางลี่เดินกลับเรือนไปก่อน  เมื่อมาถึงในมีเพียงบิดานั่งอยู่ลำพังไม่มีผู้อื่น  นางจำไม่ได้แล้วว่าเคยเข้าในห้องหนังสือเช่นนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อใดกัน

            “ท่านพ่อ”

            ฟู่เจี้ยนกั๋วพยักหน้าเป็นเชิงบอกให้บุตรสาวนั่งลง  หญิงสาวนั่งใกล้ๆ รู้สึกถึงแรงกดดันบางอย่างที่รอคอยให้นางเผชิญอยู่เบื้องหน้า

            “ไม่รู้ว่าเจ้าสนิทสนมกับไต๋อ๋องตั้งแต่เมื่อใด”  บิดาพูดแล้วถอนหายใจเบาๆ “ไต๋อ๋องต้องการแต่งเจ้าเป็นชายาเอก”

            “ชายาเอก”  นางอุทาน ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจ เรื่องเหล่านี้ฉินตงหยางไม่เคยพูดเลยสักครั้ง

            “เมื่อเจ้าอภิเษกกับไต๋อ๋องแล้วก็ต้องติดตามไปอยู่แคว้นฉิน ถึงเวลานั้น เจ้าก็ต้องรับมือทุกอย่างเพียงลำพัง”

            “ลูก...”

            ฟู่เซียงเซียงกัดริมฝีปากแน่น ถูกแล้ว นางรู้แค่ว่าฉินตงหยางยังไม่ได้แต่งงาน แต่ไม่เคยรู้ว่าเขามีสตรีอื่นอีกหรือไม่ อายุยี่สิบเจ็ดจะไม่มีใครเลยคงเป็นไปไม่ได้ และที่สำคัญนางไม่เคยหวังตำแหน่งชายาเอกจากเขา

            “แม่ของเจ้ามาจากตระกูลวานิช เรื่องนี้เจ้าคงรู้ดีอยู่แล้ว ก่อนแต่งงานกับแม่เจ้า พ่อก็มีจื่อรั่วแม่ของซินอี๋ ซึ่งนางก็ยินยอมเป็นภรรยารอง ตอนที่แม่เจ้ายังอยู่ พ่อก็ไม่เคยละเลยเจ้ากับแม่ เมื่อแม่เจ้าตายพ่อจึงยกจื่อรั่วขึ้นเป็นภรรยาเอก เจ้าคงโกรธที่พ่อทำเช่นนี้ แต่เจ้าควรรู้ว่านี่เป็นสิ่งที่จื่อรั่วควรได้รับแต่แรก”  

“ท่านพ่อมีอะไรจะตักเตือนลูกหรือเจ้าคะ”  นางเอ่ยปากถาม มือที่อยู่ใต้ชายเสื้อกำแน่นจนเหงื่อซึม

            “อย่าคิดว่าได้เป็นชายาเอกจะลำพองใจไป เจ้าต้องเตรียมใจรับมือกับชายารองและนางสนมของไต๋อ๋องอีก พ่อไม่ใช่พ่อที่ดีนักคงปกป้องเจ้าไม่ได้  แต่อยากย้ำเตือนว่าบุรุษที่เจ้าแต่งงานด้วยน้ำคือคนที่ยึดครองแผ่นดินแคว้นสือเจ้าของเรา!”

            “ท่านพ่อ!”  ใบหน้างามซีดเผือดราวไร้เลือด “ท่านพ่อไม่รู้หรือว่าลูกไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับเรื่องในราชสำนัก และการที่ลูกอยู่ข้างกายไต๋อ๋องก็เป็นเพียงเชลยคนหนึ่ง ส่วนที่เขาแต่งลูกเป็นชายาเอกนั้น ลูกหาได้รู้เรื่องเหล่านี้เลยสักนิด ...”

            ‘ถ้านางรู้ล่วงหน้าว่าการซื้อตัวทาสผู้นั้นมาจะสร้างปัญหาในนางในวันนี้ นางจะไม่ทำเด็ดขาด!’

            ฟู่เจี้ยนกั๋วยกมือห้ามไม่ให้นางพูดอีก “หากเจ้าไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นคนเนรคุณแผ่นดิน จงทำตามที่พ่อสั่ง”

            “ท่านพ่อจะให้ลูกทำสิ่งใด”

            “กำจัดไต๋อ๋องเสีย”

            “ท่านพ่อ!”

            “หรือเจ้ารักคนผู้นั้น” ฟู่เจี้ยนกั๋วหัวเราะในลำคอ “คิดว่าไปอยู่แคว้นฉินแล้วจะสุขสบายรึ! เจ้าฝันไปแล้ว เจ้าไม่มีกำลังใดจะหนุนไต๋อ๋องได้ เขาแต่งเจ้าไปก็เผื่อให้ผู้คนเห็นว่าแคว้นฉินเป็นมิตรกับแคว้นสือเจ้าของเรา

            “แต่ลูกเป็นแค่สตรีบอบบางจะไปทำอะไรได้” นางพยายามหาทางออกให้ตัวเอง

            “เจ้ามีวิชาแพทย์มิใช่รึ แค่นี้ทำไมจะทำไม่ได้”

            “วิชาแพทย์มีไว้เพื่อช่วยชีวิตคนไม่ใช่คร่าชีวิตใคร!”

            “พ่อรู้ๆ”  ฟู่เจี้ยนกั๋วกระตุกยิ้มที่มุมปาก “พ่อถึงได้เตรียมยาพิษให้เจ้า”

            “ท่านพ่อ!”  นางลุกพรวดขึ้นยืน “ลูกทำเรื่องนี้ไม่ได้!”

            ฟู่เจี้ยนกั๋วลุกขึ้นยืน ยกฝ่ามือฟาดใบหน้าบุตรสาวด้วยความโมโห ร่างเล็กเซถลาไปชนกับชั้นหนังสือ  มือเรียวสั่นระริกยกขึ้นสัมผัสแก้มตนเอง ตั้งแต่เล็กจนโต นางรู้ว่าบิดาไม่รักนาง แต่ไม่เคยลงมือทำร้าย แต่วันนี้...

            “เจ้าลูกอกตัญญู! เจ้าเนรคุณแผ่นดิน! เจ้าไม่มีวันได้ใช้ชีวิตอย่างเป็นสุข!”

            “ความสุขของนางข้ารับผิดชอบเอง”

            เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นพร้อมบานประตูที่เปิดออก ร่างสูงใหญ่ในอาภรณ์เรียบหรูก้าวเข้ามา สายตาคมกริบตวัดมอง ทว่าเมื่อเห็นหญิงสาวยืนตัวสั่นอยู่ เขาก็ก้าวเท้าเข้าไปหา  ยกมือขึ้นแตะมือที่กุมแก้มอยู่เบาๆ เพื่อดูรอยช้ำของนาง ฟู่เซียงเซียงช้อนตาขึ้นมอง  ความอ่อนโยนที่ได้รับทำให้นางได้สติ

เขามาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร แล้ว...แล้วที่บิดาพูดกับนาง...เขาได้ยินหรือไม่...

            ดูจากสายตาแล้ว คงได้ยินหมดแล้วสินะ

            “ถือดีอย่างไรเข้ามาในบ้านของข้า!” แม้กลัวจนเสียงสั่นแต่ฟู่เจี้ยนกั๋วยังคงสีหน้าดุดันกลบเกลื่อนความกลัวที่เกิดขึ้น

            ฉินตงหยางมองรอยแดงบนแก้มเนียนแล้วกัดฟันกรอด เขารั้งนางเข้ามาไว้ในอ้อมอกอย่างปกป้อง แล้วเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบ

            “เดิมทีคิดว่าต้องมาคารวะว่าที่พ่อตาสักครั้งก่อนวันแต่งงาน แต่ไม่คิดว่าจะมาได้ยินความในใจของท่านพ่อตา”  ฉินตงหยางยิ้มเหี้ยมที่มุมปาก แต่ฟู่เซียงเซียงกระตุกเสื้อของเขาแล้วแหงนหน้ามองด้วยสายตาอ้อนวอน

            “ข้าขอร้อง อย่าทำอะไรบิดาข้าเลยนะ”

            “แต่เขาก็ไม่ได้ทำดีกับเจ้านักมิใช่หรือ มิเช่นนั้นจะส่งเจ้าไปอยู่ไกลถึงชายแดนได้อย่างไร แล้วไหนจะสินเดิมของมารดาเจ้าอีก”

            “แต่อย่างไรเขาก็เป็นบิดาของข้า” นางพูดเสียงเบา “ข้าทนเห็นเขาเป็นอะไรไม่ได้”

            ฉินตงหยางอยากจะหัวเราะเยาะนางเหลือเกิน หากไม่ใช่เพราะเขาส่งคนคอยคุ้มครองนาง นางจะเผชิญชีวิตได้สงบราบรื่นได้อย่างไรกัน  

            “ถือว่าข้าขอร้องท่านเถิดนะ”  แววตามีน้ำตาเอ่อคลอ นานเพียงใดแล้วที่นางไม่ได้หลั่งน้ำตาเพราะบิดาเช่นนี้ แม้บิดาไม่ได้รักนางแต่อย่างไร บิดามารดาก็ผู้ให้กำเนิด นางจะเห็นบิดาตนเองได้รับอันตรายได้อย่างไรกัน

            “ท่านเสนาบดีฟู่ ท่านได้ยินหรือไม่ บุตรสาวที่ท่านละเลยขอร้องให้ข้าไว้ชีวิตท่าน”  ฉินตงหยางหัวเราะเสียงเย็น “ข้ารู้ว่าท่านทำสิ่งใดไว้ การแต่งงานครั้งนี้เพื่อช่วยล้างมลทินสกุลฟู่ นางเป็นบุตรสาวภรรยาเอกของเสนาบดีกรมพิธีการมิได้น้อยหน้าผู้ใด ข้าต้องการให้นางออกจากบ้านท่านอย่างสง่าผ่าเผย มิใช่หญิงสาวที่ถูกฉุดคร่ามา ข้าให้เกียรติสกุลฟู่ของท่านเช่นนี้  ท่านอยากจะรับไว้หรืออยากให้ข้าลงมือขุดรากถอนโคนพวกที่เข้าข้างองค์ชายสามที่หายสาปสูญไป!”

            “ข้า...”  ฟู่เจี้ยนกั๋วในวัยห้าสิบถึงกับเข่าอ่อนทรุดไปนั่งกับพื้น เขาพยายามใช้ทั้งชีวิตเพื่อฟื้นฟูสกุลฟู่  แม้รับตำแหน่งเสนาบดีกรมพิธีการ แต่ตนเองไร้บารมี ที่แต่งงานกับมารดาของฟู่เซียงเซียงก็เพื่อต้องการใช้เงินรวมถึงสินเดิมของนางมาบำรุงวงศ์ตระกูล  เขาเข้าร่วมกับองค์ชายสามเพื่อหวังว่า  หากองค์ชายสามได้เป็นฮ่องเต้ อำนาจและความยิ่งใหญ่ของสกุลฟู่จะกลับมารุ่งเรืองอีกครั้ง แต่ยังไม่ได้ไปถึงที่หมาย  ฝันนั้นก็สลายกลายเป็นเถ้าธุลี