Chapter 32.ผ่านพ้นเคราะห์กรรม จบ.

            “นั้นสิ ใครจะรักข้ากันเล่า”

            “เซียงเซียง” เขาเรียกนางอย่างอ่อนใจ

            “ท่านไม่ได้หลับเลยสินะ มานอนตรงนี้สิ หลับสักประเดี๋ยวดีไหม”   นางตบที่ตักหมายให้เขานอนหนุนตักนางเหมือนที่นางเคยนอนหนุนตักมารดา

            “ข้าไม่กล้าหลับ”

            “ข้านอนมาพอแล้ว ต่อไปนี้ข้าจะดูแลท่านเอง”

            “สัญญา?”

            “ได้ข้าสัญญา”  นางหัวเราะแต่เสียงยังแหบอยู่ สายตามองเลยไปยังดอกไม้ในแจกันที่มุมห้อง แสงแดดที่ผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง นางรู้ว่าภาพเหล่านี้จะไม่จางหายไปเช่นในฝันที่ผ่านมา ชายหนุ่มค่อยๆ เอนกายลงนอนบนตักของนาง เงยหน้ามองใบหน้าของคนรักแล้วค่อยๆ หลับตาอย่างอ่อนล้า

            “อี้เฉิน”

            “อืม...” 

            “ตอนที่ข้าหลับ ข้าฝันถึงท่าน แต่มันน่ากลัวมาก ในฝันข้าไม่ตื่นและท่านกลายเป็นปีศาจในร่างมนุษย์เข่นฆ่าผู้คนจนแผ่นดินชโลมด้วยโลหิต...อี้เฉิน ท่านบอกข้าได้หรือไม่มันก็แค่ฝันร้าย”

            ฉินตงหยางลืมตาขึ้นมองเป็นจังหวะเดียวกับที่นางก้มมองเขาเช่นกัน พลางตัดสินใจว่าบางเรื่องอย่าให้นางรู้เลยดีกว่า ช่วงที่นางหลับ เขาก็แทบกลายเป็นปีศาจจริงๆ สั่งสังหารคนที่เกี่ยวนับร้อยชีวิตจนหมด เหลือสกุลฟู่ที่เขาสั่งให้คนล้อมจวนเอาไว้จนกว่าจะมั่นใจว่าฟู่เจี้ยนกั๋วไม่มีส่วนเกี่ยวข้องจริง

            “เจ้าแค่ฝันไปเท่านั้น”

            หญิงสาวคลี่ยิ้มดีใจ “อี้เฉินของข้าน่ารักที่สุด”

            “ถ้าข้าน่ารักก็ต้องรักข้าให้มากๆด้วย”

            หญิงสาวโน้มหน้าลงจูบริมฝีปากหยักของเขาแล้วเอ่ยถ้อยคำจากหัวใจ “ต่อไปท่านเตรียมรับมือข้าได้เลย ข้าจะไม่มีวันปล่อยให้ท่านได้อยู่อย่างโดดเดี่ยวอีกแล้ว”

            “สัญญานะ”

            นางยกมือของเขามาทาบที่ตำแหน่งหัวใจของตนเอง “ข้าสัญญาด้วยหัวใจ”

            “เซียงเซียง ข้าชนะศึกมานับไม่ถ้วน สุดท้ายแล้วข้าก็พ่ายแพ้แก่เจ้า” เขาดึงมือนางมาวางที่หน้าอกตรงตำแหน่งหัวใจของตน “ชีวิตข้าเป็นของเจ้าแล้ว”

            ฟู่เซียงเซียงลอบยิ้มขำ คงต้องใช้เวลาสักหน่อยกว่าเขาจะมั่นใจว่านางจะไม่จากเขาไปไหนอีก เหมือนกับที่เขาใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อพบนาง 

ผ่านความทุกข์ยากของชีวิตมาก็เพียงเพื่อได้พบใครคนหนึ่งที่ตามหามาแสนนาน และเมื่อได้มาครอบครองก็จะไม่มีวันปล่อยมือไปเด็ดขาด

            ไม่มีวันปล่อยมือ เขาและนางต่างรู้ว่าต่อไปนางทั้งสองจะกุมมือกันไปจนถึงวันที่แก่เฒ่าและเส้นผมกลายเป็นสีขาว

            จะไม่มีวันปล่อยมือจากกันและกันอีกแล้ว .

ส่งท้าย

     ผ่านมาหนึ่งปีแล้ว ชีวิตความเป็นอยู่ในแคว้นฉินนับว่าดีกว่าที่คาดคิดไว้ ผู้อื่นร่ำลือว่าแคว้นฉินน่ากลัว แต่เมื่อได้มาอยู่จึงรู้ว่าตรงข้ามกับข่าวลือเหล่านั้น  ฟู่เซียงเซียงจรดปลายพู่กันบันทึกเรื่องราวตั้งแต่วันแรกที่มาถึง  นางตั้งใจว่าจะเขียนบันทึกนี้เก็บไว้ให้ลูกได้อ่านในวันหน้า  

            “ยุ่งอยู่หรือไม่เซียงเซียง”  เสียงหนึ่งเอ่ยทักอย่างเป็นกันเอง หญิงสาวเงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้ม

            “ท่านแม่มีอะไรจะเรียกใช้ข้ารึเจ้าคะ”

            “เรียกใช้อะไรกัน”  หญิงสาววัยประมาณสี่สิบกว่าๆ เอ่ยปนหัวเราะแล้วนั่งลงใกล้ๆ ยกมือขึ้นแตะแก้มนวลของลูกสะใภ้ “ได้ยินนางกำนัลพูดคุยกันว่าวันนี้เจ้ากินข้าวได้น้อย แม่จึงมาดูเจ้าเสียหน่อย”

            ฟู่เซียงเซียงหัวเราะเบาๆ “ข้าอยู่ที่นี่กินอิ่มนอนหลับทุกวัน ไม่มีวันใดทุกข์ใจเลยเจ้าค่ะ” 

            “หากมีเรื่องใดเจ้าก็บอกแม่ได้”  นางตบหน้าอกตนเองด้วยท่าทีแข็งขันและลืมไปว่ายามนี้ไม่ใช่แม่ทัพใหญ่อีกแล้ว “อย่าว่าแม่วุ่นวายกับเจ้ามากเกินไปเลย ตงหยางไม่เคยมีสตรีเคียงข้าง แม่ก็กลัวว่าเจ้าลูกหัวดื้อคนนั้นจะไม่รู้จักรักหยกถนอมบุปผา”

            “ท่านแม่นินทาลูก?”  ฉินตงหยางขมวดคิ้วแล้วเดินมานั่งข้างภรรยา “คนที่ดื้อคือนางไม่ใช่ลูก”

            ฟู่เซียงเซียงอดหัวเราะสองแม่ลูกไม่ได้จริงๆ  ใครเลยจะรู้ว่าเบื้องหลังชายที่ขึ้นว่าโหดเหี้ยมอำมหิตจะเป็นเช่นนี้ และแม่ทัพหญิงผู้สร้างตำนานเกรียงไกรให้แคว้นฉินจะเป็นสตรีเรียบง่ายพูดจาตรงไปตรงมา  หญิงสาวยังจำได้ดีว่า เมื่อครั้งที่เดินทางออกจากแคว้นสือเจ้ามาแคว้นฉิน นางกังวลเรื่องการวางตัว คำพูดจา นางไม่เคยถูกอบรมให้เจอชนชั้นสูง ชีวิตของนางอยู่ท้ายจวนและที่โรงหมอ แต่เมื่อได้มาพบ ‘แม่สามี’ รวมถึง ‘น้องชาย’ของฉินตงหยางแล้ว ความกังวลที่มีมลายหายไปหมดสิ้น

            ‘พระพันปีอะไร ช่างมันเถิด จำไว้ว่าข้าเป็นแม่สามีของเจ้า เรียกข้าว่าท่านแม่ก็พอ ข้าอยากได้ลูกสาวน่ารักๆ เช่นนี้มานานแล้ว’

            บิดาของฉินตงหยางก็คืออดีตองค์ฮ่องเต้ที่สิ้นพระชนม์ไปหลายปี ฉินตงหยางให้น้องชายที่อายุห่างกันเกือบสิบปีขึ้นนั่งบัลลังก์มังกร ส่วนตนเองรับหน้าที่แม่ทัพใหญ่ทำศึกรวมแผ่นดิน พูดให้ง่ายคือเรื่องเปื้อนเลือดเป็นงานของฉินตงหยาง

            “เอาล่ะๆ ถ้ามีเรื่องใดเจ้ามาบอกแม่ได้ทุกเวลา”

            “ข้าทราบแล้วท่านแม่”  ฟู่เซียงเซียงยิ้มหวานมองฉินตงหยางที่โบกมือไล่มารดาของตนให้ออกไป เมื่อมารดาเดินออกไปแล้วเขาก็โน้มหน้าลงจุมพิตหน้าผากนางเบาๆ

            “ท่านแม่มากวนใจอะไรเจ้าอีกหรือไม่”

            “ไม่มีเรื่องเช่นนั้นเสียหน่อย” ฟู่เซียงเซียงหัวเราะ “มีคนไปรายงานว่าข้ากินได้น้อย ท่านแม่เป็นห่วงจึงมาดู”

            “อย่างนั้นรึ แล้วอาหารไม่ถูกปากหรือไร เจ้าอยากกินอะไรก็บอกนางกำนัลให้จัดการได้”  เขานิ่งไปครู่หนึ่งจึงเอ่ยต่อ “หรือไม่สบาย”

            “ข้าสบายดี แต่เพราะพวกท่านขุนข้าให้กินข้าวมากๆ ข้าจะกินหมดได้อย่างไร”  นางตีต้นแขนของเขา “ถ้าข้ากลายเป็นหมูจะทำอย่างไรเล่า”

            “เจ้าเป็นหมู ข้าเป็นหมูเป็นเพื่อนเจ้าดีไหม” คราวนี้ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ “งานที่นอกด่านยุ่งเล็กน้อย ข้ากลับมาช้าไปหน่อย”

            “ข้ารู้ ใต้เท้าชีมารายงานแล้ว” 

พูดถึงชีอันฟานก็ทำให้นางหัวเราะออกมา แต่เดิมชีอันฟานไม่ใคร่สนใจสุขภาพนัก แต่เมื่อกลับมาแคว้นฉิน เขากลับให้นางช่วยตรวจร่างกาย เขียนเทียบยาบำรุงสุขภาพ อยากแข็งแรงในเร็ววัน และที่สำคัญเรื่องไม่เป็นเรื่องบางครั้งก็อาสามารายงานด้วยตนเอง อาจเพราะอยากใกล้ชิดจางลี่ก็เป็นได้  ส่วนแม่นมหวงเจียอีนอกจากดูแลนางอย่างที่เคยเป็นมา ก็ใช้เวลาพักผ่อนไม่ต้องทำงานหนักเช่นแต่ก่อน นางไม่ได้กลับแคว้นสือเจ้า แต่ก็รับรู้ข่าวคราวอยู่เสมอ ก่อนจากมาได้มอบสูตรยาบำรุงสุขภาพให้ฟู่ซินอี๋ ราวครึ่งปีต่อมาก็ได้ยินว่านางตั้งครรภ์แล้ว ส่วนท่านพ่อลาออกจากตำแหน่งพักผ่อนอยู่ในจวนโดยมีมารดาเลี้ยงดูแลอยู่ แม้สกุลฟู่มิได้ยิ่งใหญ่รุ่งโรจน์อย่างที่ท่านพ่อเคยคาดหวัง แต่ก็ไม่ได้สิ้นสกุลเพราะเลือกข้างผิด

“เดือนหน้าโรงหมอของเจ้าก็จะเปิดแล้ว เจ้าอยากออกไปดูหรือไม่”

“แน่นอน”  หญิงสาวยิ้มกว้างแล้วแนบแก้มกับต้นแขนของเขา ที่แคว้นฉินมีขุนนางหญิงและหมอหญิงแต่ยังมีไม่มากนัก แต่ก็ได้รับความยอมรับนับถือต่างจากแคว้นสือเจ้ามาก  นางไม่ต้องแต่งชุดบุรุษออกจากจวน จะไปโรงหมอก็ขอแค่มีผู้ติดตามไปด้วยแค่นั้น

“เหนื่อยรึ”  ฉินตงหยางเห็นภรรยาหลับตาอิงแอบแนบชิดก็อดเป็นห่วงไม่ได้ แม้ร่างกายนางไม่มีพิษเจ็ดนิทราหลงเหลือแล้ว แต่เขาก็ยังเป็นกังวลอยู่  บางคราวที่เห็นนางหลับก็กลัวว่านางจะหลับไปเช่นครั้งนั้นอีก

“เปล่า”  นางพูดแล้วเงยหน้าขึ้นมองชายที่เป็นสามี “บางครั้งข้าก็คิดว่านี่เป็นความฝันหรือเปล่า ชีวิตนี้ช่างโชคดีจริงๆ ที่ได้พบท่านพี่ จะดีกว่านี้ถ้าท่านพี่ให้ข้ามีบุตรได้เสียที”

“เจ้าแน่ใจแล้วรึ”  เพราะต้องพิษร้ายจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดในคราวนั้น แม้ท่านหมอทั้งหลายยืนยันว่าพิษในกายสลายไปหมดสิ้น แต่เขายังประวิงเวลาไม่รีบมีทายาทเพราะเป็นห่วงเรื่องสุขภาพของนาง

หญิงสาวพยักหน้าเอียงอาย “ร่างกายข้าแข็งแรงดี...ว้าย!”

พูดไม่ทันขาดคำ ร่างเล็กก็ถูกอุ้มขึ้นอย่างรวดเร็ว ฟู่เซียงเซียงตกใจร้องเสียงหลงรีบยกมือขึ้นคล้องคอฉินตงหยางไว้

“ท่านพี่! ข้าไม่ได้หมายถึงตอนนี้”

“ก็เจ้าพร้อมแล้ว ตอนนี้หรือตอนไหนก็เหมือนกันนั้นแหละ”

ชายหนุ่มอุ้มภรรยารักเข้าห้องอย่างรวดเร็ว บรรดานางกำนัลต่างก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม เห็นทีจะมีเรื่องให้ต้องรีบไปรายงานพระพันปี

อีกไม่ช้าไม่นาน คงมีเด็กๆ วิ่งเล่นในจวนแห่งนี้แล้ว!

จบ.