Chapter 30. พิษเจ็ดนิทรา

            “เหนื่อยรึ ให้ข้าอุ้มไหม”

            “ไม่ต้อง”  นางเงยหน้าขึ้นแล้วหัวเราะเสียงใส “ข้าดีใจที่ท่านกลับมาเยี่ยมบ้านกับข้า”

            “ท่านพี่”  ฉินตงหยางแก้คำพูดของนางให้

            “ท่านพี่”  

น้ำเสียงเจือเขินอายทำให้คนฟังคันหัวใจยุบยิบจนอยากจะจูบนางเสียตรงนั้น ทว่าเพียงแค่โน้มหน้าลง คนตัวเล็กก็รู้ทันรีบยกมือขึ้นปิดปากเขาไว้ก่อน  

“ที่นี่...ไม่ได้...”  

“ทำไมเล่า ข้าไม่ได้ให้ผู้ใดติดตามมาเสียหน่อย”

“รวมถึงองครักษ์เงาด้วยรึ”  นางแลบลิ้นใส่คนเจ้าเล่ห์ที่ชอบยั่วเย้าให้ครวญคราง ยิ่งนางพยายามกลั้นเสียงร้องเท่าไร เขายิ่งกลั่นแกล้งหนักมือขึ้นเท่านั้น  

ฉินตงหยางยิ้มกริ่ม นึกถึงเรื่องที่ชีอันฟานพูดคุยกับเขา เสียงไต๋อ๋องกับพระชายาที่ดังออกมานอกห้องหอนั้นทำเอาบรรดาองครักษ์หน้าหนาถึงหน้าแดงตัวเกร็ง ราวกับถูกทดสอบความอดกลั้นกันเลยทีเดียว 

            “อีกไม่นานเราจะเดินทางกลับแคว้นฉินกันแล้ว  เจ้ายังมีอะไรที่ต้องสะสางที่นี่อีกหรือไม่”

            “ฟังดูเหมือนข้าเป็นคนมีชอบสร้างปัญหา”  นางขมวดคิ้ว “แค่อยากล่ำลาพี่ลี่เฉี่ยวกับท่านหมอจู”

            เดิมทีฟู่เซียงเซียงคิดว่าเขาคงไม่พอใจที่เอ่ยถึงจูลี่เฉี่ยว แต่เขากลับนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนพยักหน้ารับ นางถึงกับทำตาโตอย่างไม่เชื่อ แล้วยังถามซ้ำอีกรอบหนึ่ง

            “ก็เจ้าจะติดตามข้าไปแคว้นฉินแล้วนี่ แล้วทำไมข้าต้องมาเป็นกังวลเรื่องไร้สาระด้วย”

            “เรื่องไร้สาระ?”

ฟู่เซียงเซียงกลั้นยิ้มขำ ใครกันหนอที่ก่อนหน้านี้ถ้านางเอ่ยชื่อ ‘จูลี่เฉียว’ ต้องทำหน้าหงุดหงิดทุกครั้งไป  หญิงสาวคล้องแขนเดินไปตามทางที่คุ้นเคยตั้งแต่นางจำความได้ มีทั้งความสุขและเศร้าปะปนอยู่บนทางเส้นเดิม เพียงแต่เวลานี้ นางไม่ได้เดินเพียงลำพังอีกต่อไป

ฉินตงหยางไม่ใช่คนสนใจธรรมเนียมใดนัก แต่ที่ทำทุกอย่างก็เพียงเพื่อได้เห็นรอยยิ้มของนาง น่ารำคาญไปสักหน่อย แต่ก็คุ้มค่านัก  เมื่อครั้งที่เขาเป็นทาสในเรือนของนางนั้น เขาหลบสำรวจจวนแห่งนี้ทุกซอกทุกมุมจนแทบหลับตาเดินก็ยังได้ แต่การที่นางกุมมือจูงเขาไปที่เรือนท้ายจวนที่เคยอยู่ ทำให้หัวใจของอบอุ่นขึ้นอย่างไม่เคยสัมผัสมาก่อน  

เวลานี้ไม่มีบ่าวไพร่คนใดกล้าชักสีหน้าใส่คุณหนูฟู่เซียงเซียงอีกแล้ว เพียงนางยืนกรานว่าจะพักที่เรือนหลังเดิม บรรดาบ่าวไพร่ก็รีบเร่งทำความสะอาดจัดที่หลับที่นอน  ฟู่เซียงเซียงสั่งมิให้บ่าวอยู่รอรับใช้ แต่นางแปลกใจที่ยังเห็นบ่าวชายอยู่ใกล้  ฉินตงหยางรับรู้ถึงความผิดปกติเพียงการตวัดสายตามองก็ทำให้อีกฝ่ายรีบชักกระบี่พุ่งเข้าใส่ เขาผลักนางออกใช้เพลงหมัดรับมือกับคมกระบี่   

“มีคนร้าย!”  ฟู่เซียงเซียงตะโกนออกไป นางเห็นคนชุดดำหลายคนถลาร่อนลงมาจากหลังคา แรกทีเดียวว่าเป็นองครักษ์เงาของฉินตงหยาง แต่พวกเขาไม่ได้มาปกป้องนางกลับล้อมฉินตงหยาง นางคิดจะเข้าไปช่วยแต่ถูกกระชากมือไปไพล่หลัง และลำคอถูกมืออีกข้างกุมไว้แน่น 

“เซียงเซียง!”  ยังไม่ทันสิ้นเสียงของฉินตงหยาง องครักษ์เงาก็มาปรากฏตัว เหตุที่มาช้าเพราะต่อสู้ติดพันกับคนชุดดำเหล่านี้เช่นกัน

“ได้ยินว่าไต๋อ๋องหลงใหลบุตรสาวเสนาบดีฟู่เป็นอย่างมาก คงจะเป็นจริงดั่งคำร่ำลือ”  เสียงหัวเราะแหบแห้งดังขึ้นพร้อมกับแรงบีบรัดลำคอแน่นขึ้นแต่กระนั้นหญิงสาวก็ไม่ส่งเสียงร้องออกมา

“ปล่อยนาง!” เพียงเสียงตะโกนก็ส่งพลังทำให้คนที่ล้อมอยู่ถูกปราณยุทธ์กระแทกใส่จนกระเด็นผงะหงาย  แววตาแข็งกร้าวจ้องเขม็งราวกับจะฉีกอีกฝ่ายเป็นชิ้นๆ  ทว่าสืบเท้าเข้าไปเพียงก้าวเดียวก็ต้องชะงักเมื่ออีกฝ่ายกระตุกแขนที่ไพล่หลังของนาง

กร๊อบ!

“กรี๊ด!”  ฟู่เซียงเซียงกรีดร้องสุดเสียง แขนขวาถูกปล่อยลงทิ้งข้างตัวขยับไม่ได้เพราะหัวไหล่หลุดจากเบ้า แขนเริ่มชาและไร้ความรู้สึก 

“บัดซบ!” ฉินตงหยางคำราม “ปล่อยนาง!”

“เป็นความผิดเจ้าเองที่ยังให้ข้ามีชีวิตรอด”  ชายหนุ่มหัวเราะราวคนเสียสติ”

“องค์...ชาย...สาม...”  ฟู่เซียงเซียงพึมพำอย่างยากลำบาก ไม่สิ...ตอนนี้เป็นเขาไม่ใช่องค์ชายสามแล้ว

“สมกับเป็นบุตรสาวของฟู่เจี้ยนกั๋วลิ้นสองแฉกนั้น!” องค์ชายสามก้มหน้ามองใบหน้างามที่ยามนี้ซีดเผือดแทบไร้สีเลือด “พอลูกสาวได้เป็นพระชายาไต๋อ๋องก็ถึงกับยอมเปลี่ยนข้างทันที”

“ไม่..ไม่ใช่..”   

‘ท่านพ่อคิดได้ต่างหาก ไม่ใช่เพราะข้าได้เป็นพระชายา’

แต่ฟู่เซียงเซียงไม่อาจพูดอย่างที่ใจคิดได้ นอกจากแขนที่ไร้ความรู้สึกแล้วตอนนี้นางเริ่มครองสติไม่อยู่ เพราะถูกบีบคอแน่นขึ้นทุกที นางสบตากับฉินตงหยาง  รู้ว่าเขาทุกข์ทรมานยิ่งกว่านางนัก พลันรู้สึกโกรธที่ตนเองอ่อนแอกลายเป็นจุดอ่อนทำร้ายเขาทางอ้อมเช่นนี้

“ต่ำช้า! เจ้ามาสู้กับข้าตัวต่อตัวอย่าใช้สตรีบังหน้าเช่นนี้”

“มีแต่คนโง่เท่านั้นที่กล้าสู้กับเจ้า” องค์ชายหัวเราะ ใช้มือข้างหนึ่งบีบปากหญิงสาวให้เปิดออกแล้วยัดเม็ดเม็ดหนึ่งลงคอ  หญิงสาวพยายามต่อต้านสุดกำลังทำให้เขาใช้นิ้วดันเม็ดนั้นลงไป นางพยายามกัดนิ้วแต่อีกฝ่ายชักออกได้ทัน  

“ข้าจะทำให้เจ้าทรมานตายทั้งเป็น”  องค์ชายสามแหงนหน้าหัวเราะ “อย่าห่วงไป ข้ายังเมตตาใช้พิษเจ็ดนิทรากับผู้หญิงของเจ้า ให้นางจากไปอย่างสงบหลับใหลไม่ตื่นฟื้น!”

ฟู่เซียงเซียงอาศัยจังหวะที่องค์ชายสามหัวเราะเหมือนคนเสียสติไม่ได้จับตัวนางอยู่รีบวิ่งออกมา  หวังเพียงได้อยู่ในอ้อมแขนของฉินตงหยางที่อ้าแขนรับนางไว้  แต่นางก้าวได้เพียงไม่กี่ก้าว ร่างทั้งร่างก็เหมือนไร้เรี่ยวแรง ความง่วงงุนเข้ามาครอบครองจนนางต้องกัดริมฝีปากจนได้รสเค็มคาวของเลือดใช้ความเจ็บเรียกสติตนเอง

องครักษ์เงารีบเข้าไปประชิดองค์ชายสามต้องการเค้นเอายาถอนพิษ ทว่าอีกฝ่ายกลับกินยาพิษปลิดชีพตัวเองไปต่อหน้าไต๋อ๋อง

“เซียงเซียง”  ฉินตงหยางประคองร่างที่อ่อนปวกเปียกในอ้อมแขน ศีรษะของนางเอียงซบบ่าของเขา

“ข้า...ไม่เป็นไร...” นางง่วงเหลือเกิน แต่หากนางหลับไป นางอาจไม่ได้ฟื้นอีก  “ท่าน...ตาม...พี่ลี่เฉี่ยว...บอกเขา...ท่านหมอกู้...รู้จักพิษนี้...”

“อย่าหลับ! เซียงเซียง!ข้าขอสั่งไม่ให้เจ้าหลับ”

ริมฝีปากเปื้อนเลือดคลี่ยิ้ม หากไม่เพราะไหล่หลุดนางคงยกมือขึ้นกุมใบหน้าของเขาแล้ว  

“อี้เฉิน...”   

นางเอ่ยได้เพียงชื่อของเขาเป็นคำสุดท้ายก่อนจะถูกความง่วงงุนยึดครองสติไปหมดสิ้น ภาพเบื้องหน้าดับมืดไปทันทีเหลือเพียงเสียงการเคลื่อนไหวโกลาหลรอบตัว  และความหนาวเหน็บที่เกาะกุมไปถึงกระดูก!

จูลี่เฉี่ยวถูกตามตัวกลางดึก ต้องรีบเร่งเดินทางมาที่จวนไต๋อ๋องทันที ไม่ใช่เพียงเพราะเป็นแพทย์หลวงเท่านั้น แต่คนที่อยู่ระหว่างความเป็นและความตายคือฟู่เซียงเซียง มองผิวเผินเหมือนหญิงสาวหลับใหลไปเท่านั้น ทว่าเมื่อได้ยินว่านางต้องพิษเจ็ดนิทรา เขาถึงกับผงะไปทันที

“ร้ายแรงเพียงใด”  ฉินตงหยางเอ่ยถามเสียงเย็นข่มความรู้สึกอยากฆ่าคนในตอนนี้  

“พิษเจ็ดนิทราเป็นพิษแปลกประหลาด กระหม่อมเคยได้ยินแต่ไม่เคยรักษาพ่ะย่ะค่ะ” จูลี่เฉี่ยวรายงานไปตามตรง “เป็นพิษของชนเผ่านอกด่านปรุงขึ้น ผู้โดนพิษจะหลับใหลไม่ได้สติคล้ายไม่ผิดปกติใด แต่ความจริงร่างกายจะค่อยเย็นลงไปเรื่อยๆ หัวใจเต้นช้าลง ภายในเจ็ดวันหากไม่ได้ยาถอนพิษจะไม่ตื่นขึ้นมาอีก...”

“รักษานาง! ยาถอนพิษอยู่ที่ใด!”

“กระหม่อมไม่มียาถอนพิษและไม่รู้สูตรปรุงยาแก้พิษ แต่ท่านหมอกู้ที่อยู่ชายแดนน่าจะรู้เพราะเรื่องนี้เคยปรึกษากันมาก่อน เวลานั้นเซียงเซียง เอ่อ พระชายาก็อยู่ด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

“ให้คนไปเชิญตัวมาให้เร็วที่สุด!”  เขาตวาดเสียงดังจนบรรดาบ่าวไพร่กลัวจนตัวสั่นงันงก

“กระหม่อมจะให้ม้าเร็วรีบไปแจ้งท่านหมอกู้”   จูลี่เฉี่ยวพูด

“ม้าเร็วของพวกเจ้าช้ากว่าคนของข้า”  ฉินตงหยางปรายตามองไปทางชีอันฟานที่เข้าใจความหมายทันที   

“ข้ารับผิดชอบหน้าที่นี่เอง” ชีอันฟานพูดขึ้นแล้วถอยออกไปอย่างรวดเร็ว เวลามีจำกัดจะรอช้าไม่ได้

จูลี่เฉี่ยวค่อยผ่อนลมหายใจออกมาได้ แล้วเอ่ยขึ้น “ขอกระหม่อมตรวจอาการพระชายาก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

“นางไหล่หลุด” เขาพูดขึ้นแล้วยื่นมือไปเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก “และเพราะกลัวจะหลับ นางจึงกัดปากตนเอง”

“เซียงเซียงมักกลัวว่าตนเองจะทำให้ผู้อื่นลำบาก”  จูลี่เฉี่ยวพูดไปอย่างที่คิดแล้วขยับตัวเข้าไปใกล้ตรวจชีพจร เพราะเพิ่งได้รับพิษจึงดูเหมือนปกติทุกอย่าง “สิ่งที่นางเป็นห่วงไม่ใช่ตัวเอง แต่เป็นคนที่อยู่ใกล้ตัวนาง โดยเฉพาะคนที่นางมีใจให้”