Chapter 27. ข้าไม่เคยเช็ดน้ำตาให้ใครมาก่อน

            “เจ้าไม่ทำหรอก” เขาหัวเราะอารมณ์ดี “เจ้าไม่มีวันใช้วิชาแพทย์ทำร้ายใคร ไม่เช่นนั้นข้าคงไม่ได้อยู่ตรงหน้าเจ้าเช่นนี้”

            เห็นนางนิ่งงันไปเขาก็ยิ้มขบขัน “เจ้าเป็นคนเดียวที่ข้าต้องการให้อยู่ข้างกาย  ไม่ว่าเจ้าจะยินยอมหรือไม่  ข้าก็ต้องหาทุกวิถีทางเพื่อให้เจ้าอยู่กับข้า และวิธีที่ดีที่สุดคือแต่งงาน ส่วนตำแหน่งชายาอะไรนั้นเจ้าไม่ต้องกังวลไป ข้ารับรองได้ว่าจะมีเจ้าเพียงหนึ่งเดียวไม่มีหญิงใดอีก”

            “ท่านแน่ใจหรือ?”  นางถามอย่างไม่เชื่อนัก

            “แค่เจ้าคนเดียวข้าจะเหลือตาไว้มองใครได้อีก ซุกซนถึงเพียงนี้ ก่อเรื่องได้แทบทุกวัน หากข้าไม่ส่งคนคอยคุ้มครองเจ้า คิดหรือว่าเจ้าจะอยู่สุขสบายถึงเพียงนี้”

            “ข้าไม่ได้เป็นคนเช่นนั้นเสียหน่อย” นางลืมตัวหัวเราะออกมาแล้วก็เจ็บแก้มทำให้ต้องยกมือขึ้นกุมไว้

            “อดทนอีกนิดนะเซียงเซียง ข้าต้องการให้เจ้าแต่งออกไปอย่างสง่าผ่าเผย ไม่ถูกใครครหา แต่งงานแล้วเดินทางกลับแคว้นฉิน ที่นั้นจะเป็นบ้านของเรา เจ้าอยากเพาะปลูกกุหลาบ ขายเครื่องประทินผิวหรือทำโรงหมอรักษาคนก็ตามใจเจ้า”

            “ข้าไม่เคยคิดว่าท่านจะแต่งข้าเป็นภรรยา”  นางพึมพำเบาๆ ราวกับฝันไป  “ก็...ข้าเคยซื้อท่านมาด้วยเงินสองตำลึง ใช้ท่านเป็น เอ่อ...หุ่นเย็บแผล แล้วก็ลองฝังเข็ม ซ้ำยังเคยเรียกท่านว่าสุนัข...”

            “อ่อ...”   เขาพยักหน้าแล้วยิ้มร้ายกาจ “เจ้าพูดมาก็ดีทำให้ข้าต้องคิดบัญชีกับเจ้า”

            นางชอบเห็นเขายิ้ม แต่ยิ้มร้ายๆ แบบนี้ทำให้ใจคอไม่ดี ฟู่เซียง เซียงกระเถิบตัวถอยหนี แต่ฉินตงหยางรวดเร็วกว่าคว้าข้อเท้าเล็กนั้นไว้ ออกแรงกระตุกเพียงนิดเดียว ร่างบอบบางถูกกระชากมาอยู่ใต้ร่างกายใหญ่โตของเขาแล้ว ราวกับราชสีห์เล่นสนุกกับกระต่ายตัวน้อย เขาโน้มหน้าลงใช้ปลายจมูกปัดผ่านปลายจมูกโด่งรั้นเล่น

            “เจ้าว่าข้าเป็นสุนัข เช่นนั้นคือเข้าหอข้าใช้ท่านั้นดีหรือไม่”

            “ท่า...ท่าอะไรกัน”   สองมือยันแผ่นอกแกร่งไว้แต่ความร้อนจากผิวกายทะลุเสื้อผ้าไหมเนื้อดีทำให้นางรู้สึกร้อนผ่าวไปด้วย

            “ไม่เป็นไร ถึงเวลาข้าสอนเจ้าเอง” แววตาเปี่ยมรอยขบขัน

            “ท่านก็รีบร้อนเสียจริงให้เวลาข้าเตรียมตัวแต่สามวันเอง” 

ฟู่เซียงเซียงเริ่มดิ้นรนเมื่อถูกร่างใหญ่กดทับลงเบาๆ แต่ร่างสองร่างบดเบียนแนบชิดกันเกินไป แม้เขาเคยแตะต้องนางมากกว่านี้ แต่เวลากลางวันเช่นนี้ นางก็เขินอายเป็นอยู่นะ

            “เจ้าคิดว่าข้ารอเจ้ามานานแค่ไหนกัน”  เห็นรอยแดงช้ำบนแก้มนวลก็อดปวดใจแทนนางมิได้ ที่นางเจ็บไม่ใช่เพราะถูกตบ แต่เพราะบิดาเป็นคนทำต่างหาก  จากนี้ไปเขาจะไม่ให้ใครทำร้ายนางได้อีก

            ฟู่เซียงเซียงนิ่งไปชั่วครู่แล้วเอ่ย “สองปี...กระมัง”

            “ผิด”  

ริมฝีปากหยักทาบทับลงมาครอบครองริมฝีปากหวานละมุนวาบหวามและร้อนแรงขึ้นทุกขณะจนได้ยินเสียงหวานครางในลำคอเบาๆ แรงบดจูบเพิ่มมากขึ้น เย้ายวนและโหยหา บุกรุกอย่างอุกอาจและหลงใหลในคราวเดียว  คนมากชันเชิงทำเอาหญิงสาวอ่อนระทวยและลืมหายใจไปชั่วขณะจนเหมือนจะเป็นลมเขาจึงยอมถอนริมฝีปากออกให้นางได้หอบหายใจเฮือกใหญ่  นิ้วโป้งปัดผ่านริมฝีปากที่สั่นน้อยๆ แล้วเอ่ยเสียงแผ่วเบา

“ทั้งชีวิต”

ดวงตากลมกระพริบตาอย่างงุนงง นิ้วกร้านไล้โครงหน้านางราวกับจารึกภาพนี้ไว้ในหัวใจ

“ชีวิตข้าเหมือนเฝ้ารอใครคนหนึ่งที่ไม่เคยรู้จัก ไม่รู้แม้กระทั่งชื่อหรือหน้าตา ข้าไม่เคยรู้สึกกับหญิงใดเช่นเจ้ามาก่อน ช่วงเวลาที่ได้อยู่กับเจ้าในเรือนหลังนี้ แม้เป็นเวลาสั้นๆ แต่เป็นชีวิตที่ข้าปรารถนา มันช่างเรียบง่ายและสุขสงบ”  เขาทอดถอนใจเบาๆ “แต่จะสุขสงบได้ข้าก็ต้องทำทุกอย่างให้มั่นคง แม้ว่ามือสองข้างนี้ต้องเปื้อนเลือดและถูกผู้คนทั้งแผ่นดินชิงชัง ซึ่งบางทีเจ้าเองคงเสียใจที่มีสามีเช่นข้า”

“ไม่” ฟู่เซียงเซียงรับรู้ถึงหัวใจบาดเจ็บของเขาได้ นางยื่นมือสองข้างไปประกบแก้มของเขาไว้ “เพราะท่านเอาแต่ชิงชังตนเองจึงไม่รู้ว่ามีเสียงชื่นชมท่านเช่นกัน การรบของท่านเด็ดขาดก็จริง แต่ท่านก็สั่งทหารไม่ให้ทำร้ายชาวบ้าน ท่านทำทุกวิถีทางให้เกิดความสูญเสียน้อยที่สุด และข้าก็...ไม่เสียใจที่จะได้เป็นภรรยาท่าน”

            “เจ้าคิดเช่นนั้น”

            หญิงสาวเอียงอายแต่พยักหน้ารับ “ข้าชอบ...ที่ท่านเรียกตัวเองว่าสามีและเรียกข้าว่าภรรยา ชอบมากกว่าเป็นชายาเอกเสียอีก”

            “ระหว่างเราสองคนคือสามีภรรยากัน ไม่ใช่ไต๋อ๋องและพระชายา” ฉินตงหยางรวบนางมากอดแน่น “อีกสามวัน ... ระหว่างนี้เจ้าอย่าดื้อและซุกซน เชื่อฟังข้า เข้าใจหรือไม่”

            “ข้าไม่ได้ดื้อเสียหน่อย”   

น้ำเสียงกระเง้ากระงอดทำเอาฉินตงหยางหัวเราะแล้วคลายวงแขนออก คนที่ตามหาทั้งชีวิตมาบัดนี้อยู่ตรงหน้าแล้ว เขาจะรักษานางไว้ไม่มีอันตรายใดมาแตะต้องนางได้อีก.

            ข่าวการอภิเษกของไต๋อ๋องแคว้นฉินกับบุตรสาวเสนาบดีกรมพิธีการเป็นที่กล่าวถึงทั่วแคว้นสือเจ้า  ขบวนสินเดิมของเจ้าสาวเรียกได้ว่ายิ่งใหญ่ไม่น้อยหน้าเชื้อพระวงศ์  ฮ่องเต้แคว้นฉินมอบจวนหลังงามให้ไต๋อ๋องเพื่อเป็นเรือนหอ  เจ้าบ่าวคือบุรุษที่ปกปิดใบหน้ามาตลอด วันนี้เผยใบหน้าที่แท้จริง ทำเอาบรรดาหญิงสาวที่รอชมขบวนเจ้าบ่าวที่นั่งบนหลังอาชาศึกงามสง่ามองกันตาค้าง  ฉินตงหยางที่มักสวมชุดดำตลอดเวลา แต่ครั้งนี้สวมชุดสีแดงมงคล แม้ใบหน้าเรียบนิ่งแต่แววตามีร่องรอยความยินดีไม่น้อย  แม้ใช้เวลาเพียงสามวันในการเตรียมงานแต่ทุกขั้นตอนมิได้ขาดตกบกพร่องแต่อย่างใด

            เสนาบดีกรมพิธีการฟู่เจี้ยนกั๋วกับผู้คนที่มาร่วมแสดงความยินดี แต่ภายในใจนั้นปลดปลงไปแล้ว บุตรสาวที่ตนละเลยกลับเป็นฝ่ายช่วยชีวิตเขา เขาได้แต่ย้ำให้จื่อรั่วดูแลฟู่ซินอี๋ให้ดี อย่าได้ไปวุ่นวายกับฟู่เซียงเซียงเด็ดขาด หลังเสร็จงานพิธีแล้วฟู่เจี้ยนกั๋วปลีกตัวกลับ โดยไม่รู้ว่าฟู่ซินอี๋ยังคงหาโอกาสได้พบไต๋อ๋องอยู่  นางอาศัยว่าตนเองเป็น ‘น้องสาว’ ของฟู่เซียงเซียงจึงเข้ามาด้านในโดยไม่มีทหารขัดขวาง 

            “ท่านเข้ามาได้อย่างไร!” จางลี่ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องด้านในส่งเสียงถามอย่างไม่พอใจ คุณหนูฟู่เซียงเซียงส่งเข้าไปรอในห้องหอแล้ว แม่นมหวงอยู่เป็นเพื่อนด้านใน รอไต๋อ๋องออกจากงานเลี้ยงเข้าห้องหอ

            “สามหาว! เป็นแค่บ่าวรับใช้กล้าขึ้นเสียงใส่ข้ารึ ยังจำได้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร” ฟู่ซินอี๋ชี้หน้ากลับอย่าไม่พอใจ นางอุตส่าห์แอบหลบเข้ามาได้ไม่ใช่เรื่องง่าย ยังมาเจอบ่าวขาเป๋ข้างกายฟู่เซียงเซียงขวางทางอีก

            “นั้นสินะ ฮูหยินไม่น่าลืมว่าตนเองเป็นใคร เหตุใดมาอยู่ที่นี่ได้”  เป็นเสียงของชีอันฟานที่ดังขึ้นก่อนก้าวเข้ามา

            แม้รูปร่างผอมบางไปสักหน่อย แต่ใบหน้าดูหล่อเหลามิใช่น้อย ยิ่งดูเป็นสุภาพชนน่าเลื่อมใส ฟู่ซินอี๋ได้แต่มองตาค้าง ลืมไปว่าตนเองแต่งงานแล้วไม่ควรชื่นชมบุรุษอื่นเช่นนี้  ชีอันฟานส่ายหน้าไปมา ตนเจอสตรีมามาก แต่ไม่อยากเชื่อว่าสตรีออกเรือนแล้วจะมองบุรุษที่ไม่ใช่สามีด้วยสายตาเช่นนี้  เรื่องที่องครักษ์ลับรายงานไม่ได้เกินจริงแม้แต่น้อย  ยังดีที่เขาเข้ามาพบก่อนที่ไต๋อ๋องจะเข้ามาในนี้

            “ใช่! ท่านถามตัวเองก่อนเถอะ สตรีมีสามีเป็นตัวเป็นตนเหตุใดมาดักรอพบสามีผู้อื่นเช่นนี้”

            “เจ้า!”  ฟู่ซินอี๋กระทืบเท้าเร่าๆ เพราะนางแอบเข้ามาเพียงลำพังจึงไม่มีสาวใช้ติดตามมาด้วย ปกติไม่เคยเห็นบ่าวของฟู่เซียงเซียงกล้ามีปากเสียงกับนางเลยสักครั้ง วันนี้กินดีหมีหัวใจเสือมาจากไหนจึงกล้าชี้หน้าต่อว่านางได้อย่างนี้

            “อีกไม่นานไต๋อ๋องจะเสด็จกลับเข้ามาในนี้แล้ว ข้าคิดว่าเจ้าควรรีบออกไปเถิด แม้เป็นน้องสาวของพระชายาแต่ท่านควรรู้ว่า หากมีผู้ใดทำให้ไต๋อ๋องรำคาญใจ  เกรงว่าแม้แต่ศพก็อาจระบุตัวตนได้ยากเย็น”