Chapter 24.  ข้าไม่มีสิทธิ์รอท่านรึ?

ฟู่เซียงเซียงชิมขนมและน้ำชาอย่างเพลิดเพลิน  ไม่ได้สนใจเสียงซุบซินนินทา นางไม่ได้อยากมาแต่ชีอันฟานมาส่งเทียบเชิญด้วยตนเอง ซ้ำยังเตรียมเสื้อผ้าเครื่องประดับมาให้พร้อมสรรพ วันเดินทางยังจัดเตรียมรถม้าและองครักษ์มารอรับราวกับว่า ถ้านางหาทางบิดพลิ้วไม่มาคนเหล่านี้ต้องได้รับโทษเป็นแน่ นางทนเห็นผู้อื่นเดือดร้อนเพราะไม่ได้ จึงจำใจมาร่วมงานนี้ด้วย   

“ไม่คิดว่าจะได้พบพี่สาวที่นี่” ฟู่ซินอี๋เข้ามาทักทายพร้อมจับมือด้วยท่าทางดีใจ “ไม่เจอกันสองปี พี่สาวสบายดีหรือไม่ ข้าออกเรือนแล้วไม่สะดวกไปเยี่ยมเยือนพี่สาวเลย”

ฟู่เซียงเซียงคลี่ยิ้มอ่อนโยนเล่นบทพี่สาว-น้องสาวรักใคร่กลมเกลียว

“ก็อย่างที่เจ้าเห็นนั้นแหละ”

หางตาฟู่ซินอี๋กระตุ้น นี่กำลังบอกว่าสบายดีมากอย่างนั้นหรือ? อาภรณ์ที่งดงามกว่านางยิ่งนัก ไม่มีทางที่มารดาของนางตระเตรียมของดีเช่นนี้ให้เป็นแน่  

“ได้ยินว่าพี่สาวได้รับความลำบากมา ข้าเป็นน้องไม่สามารถช่วยได้ ข้าทุกข์ใจยิ่งนัก”

“เจ้าแต่งงานแล้วก็ไม่มีความจำเป็นต้องมาทุกข์ใจเรื่องในสกุลฟู่อีก” 

ฟู่เซียงเซียงจิบน้ำชาแล้วแอบชื่นชมในใจ ไม่ได้จิบน้ำชาเลิศรสนานแล้วกระมัง ได้ดื่มแต่ใบชาราคาถูกมานาน แต่จะว่าไปใบชาของนางก็สรรพคุณเป็นยา แม้จะราคาถูกแต่ดีกับสุขภาพ  พอคิดถึงเรื่องสุขภาพนางก็นึกขึ้นได้ หลุบตามองหน้าท้องแบนราบของฟู่ซินอี๋แล้วเอ่ยถาม

            “แต่งงานได้ปีกว่าแล้ว เจ้ายังไม่ตั้งครรภ์ ให้ท่านหมอตรวจดูบ้างหรือไม่”

รอยยิ้มแข็งค้างไปทันที ฟู่ซินอี๋แทบกระอักโลหิตไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะกล้าพูดเรื่องนี้ต่อหน้าผู้อื่น!  

“เจ้าได้สังเกตสีของระดูหรือไม่ หากเลือดมีสีอ่อนจาง มีตกขาว สีขาวขุ่น มีอาการปวดเอวและเข่า ล้า บวม กลัวหนาว แขนขาเย็น รู้สึกเย็นในช่องท้องส่วนล่าง ลิ้นสีซีด ฝ้าบนลิ้นบางๆชุ่มชื้นสีขาว เป็นอาการหยางของไตพร่อง หากประจำเดือนมีสีแดงสด แต่มีน้อยและ...”

“เจ้า!”  ฟู่ซินอี๋ขึ้นเสียงอย่าลืมตัว  

เสียงหัวเราะคิกคักทำให้ฟู่เซียงเซียงนึกได้ว่านางพูดต่อหน้าผู้อื่น นางลืมตัวไปจริงๆ ไม่ได้คิดกลั่นแกล้งอีกฝ่ายเลยสักนิด

“ไต๋อ๋องเสด็จ”  

ความสนใจถูกย้ายไปที่บุรุษหนุ่มที่เดินเข้า ฮ่องเต้แคว้นสือเจ้าต้อนรับด้วยพระองค์เอง  ฟู่เซียงเซียงอดเงยหน้าขึ้นมอง เวลานี้เขาไม่ได้สวมหน้ากากปิดบังครึ่งใบหน้า จึงเผยโฉมใบหน้าคมเข้มแววตาดุดันขับเน้นความองอาจ  อาภรณ์สีน้ำเงินเข้มจนเกือบดำรับกับเข็มขัดหยกทำให้ดูงามสง่ายิ่งขึ้น นี่คือฉินตงหยางในวัยยี่สิบเจ็ดที่บุกยึดแผ่นดินมาถึงสามแคว้น  แคว้นสือเจ้าที่อ่อนแอด้านการทหาร วันนี้ไม่ถูกแคว้นฉินยึด วันหน้าก็ถูกแคว้นอื่นโจมตี บางทีการถูกปกครองด้วยแคว้นฉินอาจทำให้แคว้นสือเจ้าปลอดภัยจากแคว้นอื่น  และประชาชนใช้ชีวิตสงบสุขขึ้น  

ฉินตงหยางมองเห็นฟู่เซียงเซียงได้ชัดเจน แม้สายตานางมองมาทางเขา  แต่ท่าทางเหม่อลอยนั้นรบกวนจิตใจเป็นอย่างยิ่ง ปลายนิ้วเคาะกับโต๊ะพลางครุ่นคิดว่าสิ่งใดดึงความสนใจของนางไป หรือจะเป็นเจ้าหมอหนุ่มที่ชื่ออะไรนะ? จูลี่เฉี่ยวอะไรนั้น ที่เคยพยายามหว่านล้อมให้เซียงเซียงแต่งงานกับมัน เหอะ! เซียงเซียงเป็นของเขา นางไม่มีวันแต่งงานกับใครได้ทั้งสิ้น

“คุณหนูฟู่”   ชีอันฟานเข้ามาเรียกนางด้วยท่าทีนอบน้อม

“ใต้เท้าชีอันฟาน”  ฟู่เซียงเซียงได้สติ แม้นั่งในตำแหน่งที่ไกลสักหน่อย แต่ยังเห็นดวงตาที่จ้องเขม็งมาทางนางได้ชัดเจน

“ไต๋อ๋องให้ข้าเชิญคุณหนูไปนั่งตรงนั้น”

“ตรงนั้น?” 

ตรงไหนล่ะ? ฐานะของนางนั่งตรงนี้ก็ถูกต้องแล้ว  

ชีอันฟานหยิบผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อ บางครั้งเขาก็รู้สึกว่าคุณหนูฟู่ดูไร้เดียงสา บางคราวก็เฉลียวฉลาด และบางครั้งก็ใสซื่อจนเขาอกสั่นขวัญแขวนไปหมด เช่นในเวลานี้ หากนางยังไม่ลุกไปนั่งใกล้ไต๋อ๋องก็เกรงว่าเขาไม่อาจรักษาชีวิตน้อยๆ ของตนได้

“ใกล้ไต๋อ๋อง...”

“ข้านั่งตรงนี้ไม่ได้รึ”  ทำไมต้องไปนั่งใกล้กันขนาดนั้น จะหาเรื่องแกล้งนางต่อหน้าผู้อื่นหรือไง

“ได้แต่ว่าจะมีคนเดือดร้อน...”

“ข้าไม่เดือดร้อนก็พอแล้วนี่”   

“คุณหนูฟู่” 

ตอนนี้ชีอันฟานเหงื่อเย็นไหลเต็มแผ่นหลัง  สายตาอ้อนวอนจนในที่สุดฟู่เซียงเซียงก็เป็นพยักหน้ารับ ร่างอรชรลุกขึ้นเดินไปยังตำแหน่งที่ชีอันฟานเดินนำไป  ฟู่ซินอี๋อ้าปากค้างไม่คิดว่าพี่สาวต่างมารดาจะได้นั่งใกล้ไต๋อ๋องถึงเพียงนี้  บุรุษที่ขึ้นชื่อว่าโหดเหี้ยมผู้นั้นกลับมีใบหน้าหล่อเหลาชวนให้จิตใจหวั่นไหว แม้นางมีสามีแล้วก็ชื่นชม บรรดาสาวน้อยต่างก้มหน้าเขินอาย  ไม่คาดคิดว่าไต๋อ๋องจะรูปงามถึงเพียงนี้ 

“รินสุรา”  ฉินตงหยางสั่งทันทีที่ฟู่เซียงเซียงนั่งเคียงข้างเขา หางตาเห็นมุมปากนางกระตุกยิ้มแข็งทื่อ พลันรู้สึกพอใจยั่วโทสะนางได้

“เพคะ”  ยามนี้อยู่ต่อหน้าผู้อื่น นางจะพูดคุยกับเขาเหมือนแต่ก่อนย่อมทำไม่ได้ มือเรียวยกกาสุรารินใส่จอกแล้วส่งให้ แต่เขารับจอกสุราแล้วยื่นจ่อริมฝีปากนาง

“เจ้าดื่ม”

“หม่อมฉันไม่ดื่มสุราเพคะ” นางปฏิเสธเสียงแผ่ว รับรู้ว่าตอนนี้สายตาทุกคู่จ้องมองที่นางเป็นตาเดียว

“ดื่ม”

หรือว่ากลัวว่าสุรามีพิษ?

ฟู่เซียงเซียงเลิกคิ้วเล็กน้อย  แล้วตัดสินใจรับจอกสุรามาดื่มรวดเดียว สุรารสหวานแต่ร้อนแผดเผา นางรู้สึกร่างกายร้อนผ่าวไปหมด ยังดีที่นางกินอาหารรองท้องมาก่อน มิเช่นนั้นคงเมามายตั้งแต่จอกแรก

ฮ่องเต้แคว้นสือเจ้าแปลกใจที่ไต๋อ๋องสนใจบุตรสาวเสนาบดีกรมพิธีการฟู่เจี้ยนกั๋ว  เขารู้ว่าฟู่เจี้ยนกั๋วทำสิ่งใดไว้บ้าง แต่ในเมืองไม่มีหลักฐานจึงทำอะไรไม่ได้ ทว่าเมื่อเห็นว่าไต๋อ๋องพอใจสตรีนางนี้ เขาก็คิดผูกมิตรเพื่อใช้นางสืบข่าวเมื่ออยู่ข้างกายไต๋อ๋อง

ฉินตงหยางไม่ได้ใช้ให้นางรินสุราให้อีก เขาดึงนางมานั่งใกล้ๆ โดยไม่สนใจสายตาผู้ใด้ แล้วรินสุราด้วยตนเอง ในสายตาของเขามีเพียงนางและไม่สนใจว่าฮ่องเต้แคว้นสือเจ้าจะพูดอะไร หรือเบื้องหน้ามีการร่ายรำของหญิงงาม ฟู่เซียงเซียงลอบระบายลมหายใจ ยังดีที่เขาไม่ได้บังคับให้นางดื่มหลายจอก นางนั่งข้างๆ ค่อยเติมสุราและคีบอาหารให้

“เจ้ายังคิดถึงคนแซ่จูอีกรึ”  เขาเอียงหน้าถามนาง มองไกลๆ เหมือนดอมดมแก้มเนียนของหญิงสาว

“อะไรนะเพคะ”  นางถามกลับอย่างงุนงง  

“เจ้าคิดถึงหมอจูลี่เฉี่ยวอะไรนั้นหรือไร” น้ำเสียงไม่พอใจหลายส่วน ที่ให้นางมานั่งตรงนี้ก็เพื่อให้จูลี่เฉี่ยวเห็นชัดเต็มสองตาว่า นางเป็นผู้หญิงของเขา

“ไร้สาระ” นางกัดฟันตอบ “ข้า เอ๊ย หม่อมฉันไม่ได้คิดอื่นใดกับพี่ลี่เฉี่ยว”

ยังพูดไม่จบประโยคดี นางได้ยินเสียงสำลักไม่ไกลนัก ฟู่เซียงเซียงหันไปตามทิศทางที่ได้ยิน สนมเอกของฮ่องเต้สำลักอาหาร นางกำนัลประคองให้ลุกขึ้นเพื่อเดินออกไป แต่ใบหน้าเริ่มเขียวคล้ำ ฟู่เซียง เซียงลุกพรวดก้าวเร็วๆ จนเกือบจะเป็นวิ่งไปทันที

“เกิดอะไรขึ้น”  นางถามพลางสำรวจใบหน้าอีกฝ่าย

“ไม่รู้เจ้าค่ะ จู่ๆ พระสนมก็ไอขึ้นมา”

“ขออภัยเพคะ”  ด้วยห่วงชีวิตผู้อื่น ฟู่เซียงเซียงขอให้พระสนมอ้าปากดูในลำคอแต่ไม่เห็นสิ่งที่ติดอยู่ข้างใน นางเดินไปยืนซ้อนด้านหลัง ประคองโน้มตัวไปด้านหน้า กำมือประสานลงที่ท้องพระสนมตรงตำแหน่งเหนือสะดือ ใต้ลิ้นปี่ออกแรงกระทุ้งดันขึ้นด้านบน ทำอยู่ราวห้าครั้ง พระสนมก็คายเอาเม็ดพุทราออกมา

“ปลอดภัยแล้วเพคะ”    

ฟู่เซียงเซียงระบายลมหายใจอย่างโล่งอก เพราะอยู่ชายแดนจึงได้พบเห็นการรักษาหลากหลายได้เรียนรู้ในสิ่งที่ตำราแพทย์ไม่ได้บันทึกไว้ จึงพอสามารถช่วยคนสำลักอาหารได้

“ขอบใจเจ้ามาก เจ้าคือ...”

“หม่อมฉันฟู่เซียงเซียงบุตรสาวเสนาบดีกรมพิธีการฟู่เจี้ยนกั๋วเพคะ”

“เคยได้ยินว่าเจ้าร่างกายอ่อนแอมิใช่รึ บิดาจึงให้อยู่แต่ในจวน แล้วเจ้ารู้วิธีรักษาข้าได้อย่างไร”

“เพราะป่วยบ่อยจึงศึกษาสนใจการแพทย์  ยามว่างจึงศึกษาตำราจึงพอมีความรู้บ้างเล็กน้อยเพคะ” 

“เป็นเช่นนี้เอง”

นางไม่อยากเป็นจุดเด่น แต่เวลานี้ทุกคนคงรู้แล้วว่านางเป็นใคร หญิงสาวเหลือบตามองไปทางบุรุษหนุ่มที่เป็นจุดดึงดูดสายตาของหญิงสาวในงานเลี้ยงครั้งนี้ เขากระตุกยิ้มมุมปาก

นางได้แต่โอดครวญในอก คงจบสิ้นแล้วสงบสุขที่นางเคยครบครองมานาน จากนี้ไปทุกคนคงรู้ว่านางคือฟู่เซียงเซียงบุตรสาวเสนาบดีกรมพิธีการฟู่เจี้ยนกั๋ว ที่ไม่ได้อ่อนแออย่างที่ทุกคนได้ยินมา.