Chapter 31. รักษานาง!

แม้เจนจัดในสนามรบ แต่เมื่อเห็นคนรักบาดเจ็บ เขากลับเจ็บปวดทุกข์ทรมานยิ่งกว่า...

คนรัก...

สวรรค์

นี่เขารักนางแล้วจริงๆใช่ไหม? ไม่ใช่เพียงความรู้สึกอยากยึดครองนางไว้เพียงผู้เดียว แต่ทุกข์และสุขไปพร้อมกับนาง  

“ร่างกายของนางจะค่อยๆ เย็นลงไปเรื่อยๆ ไต๋อ๋องเป็นผู้มีวรยุทธ์แข็งแกร่ง ระหว่างนี้ท่านต้องทำให้ร่างกายนางอบอุ่นอยู่ตลอดเวลา”

“ทำอย่างไร” เขาถามอย่างงุนงงไม่สนใจที่จูลี่เฉี่ยวไม่ได้เรียกฟู่เซียงเซียงว่าพระชายา

“กระหม่อมจะใช้สมุนไพรขับไอเย็นให้นาง เอ่อ...ไต๋อ๋องถ่ายลมปราณกระตุ้นให้เลือดลมไหวเวียนเป็นปกติ จะช่วยประคองชีพจรของนางได้อีกทาง”

“ได้”  เขาค่อยรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อยเพราะตัวเองช่วยนางได้บ้าง เขายื่นมือไปลูบไล้ใบหน้าที่หลับใหลแล้วพึมพำเบาๆในลำคอ

“ห้ามลืมสัญญาของเรานะ เซียงเซียง”

…..

            “เด็กขี้เซาตื่นได้แล้ว”

            “ลูกอยากนอนอย่างนี้ทุกวันทุกคืน นอนหนุนตักท่านแม่แล้วลูกไม่ฝันร้าย”

            “เจ้าฝันอะไร เล่นซุกซนจนเก็บไปฝันอีกละสิ”

            “ลูกไม่ได้ซุกซนนะ”  หญิงสาวผุดลุกขึ้นนั่งจ้องใบหน้าของมารดา “ต้องเรียกสนใจใฝ่รู้ต่างหาก”

            มารดาหัวเราะเสียงใสยื่นมือไปลูบผมยาวสลวยของบุตรสาวอย่างเอ็นดู “เจ้ายังไม่ได้ตอบแม่เลยว่าฝันร้ายเรื่องใด”

            “ลูกฝัน...” นางนิ่งทบทวน คล้ายภาพพร่าเลือนแต่ยังพอจำได้ว่า... “ลูกเห็นชายผู้หนึ่ง ท่าทางน่ากลัวมาก ดูโหดเหี้ยมอำมหิต ทั้งกระบี่ที่เขาถือและเสื้อผ้าที่เขาสวมล้วนเปื้อนเปรอะโลหิต ทุกที่ที่เขาควบขี่อาชาศึกผ่านล้วนเต็มไปด้วยซากปรักหักพักและเสียงร้องโหยหวนของผู้คน...เขาเหมือนคนคลุ้มคลั่งที่พร้อมฆ่าคนได้โดยไม่สนใจว่าเป็นเด็กหรือสตรี แต่ในเวลาเดียวกันก็ดูโดดเดี่ยวจนน่าสงสารจับใจ และที่สำคัญข้ารู้สึกคุ้นเคยกับคนผู้นั้นเหลือเกิน”

            มารดาส่งยิ้มอ่อนโยนแล้วมองลูกสาวเต็มตา “เจ้ารู้สึกอย่างไรกับคนผู้นั้น”

            “รู้สึกอย่างไรรึเจ้าคะ” นางเอียงคอถามอย่างด้วยท่าทางไร้เดียงสา แล้วสองแก้มพลันแดงเรื่อ “ในความฝัน บางครั้งลูกก็รู้สึกใจเต้นแรง”

            “เจ้ากลัวที่จะเข้าใกล้เขาหรือไม่”

            หญิงสาวนิ่งคิดไปเล็กน้อยก่อนส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ “แม้เขาดูน่ากลัว แต่แววตาเขาดูปวดร้าวยิ่งนัก เจ็บเสียจนลูกอยากปลอบโยน”

            “เซียงเอ๋อร์ของแม่เติบโตแล้วจริงๆ”  มารดายิ้มภูมิใจ “รู้จักห่วงใยผู้อื่นและมีคนที่ทำให้ใจเต้นแรง แค่นี้แม่ก็หมดห่วงเจ้าแล้ว”

            “ท่านแม่พูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ”

            หญิงถามมารดา ทว่าคล้ายได้ยินเสียงคนตะโกนเรียกนางอยู่ไกลๆ จนอดเหลียวมองรอบกายไม่ได้ ในวัยเด็กนางชอบนอนหนุนตักมารดาใต้ต้นไม้ใหญ่ในสวนดอกไม้ ในทุกวันมารดาจะสอนอ่านตำราและฝึกเขียนอักษรด้วยตนเอง บางคราวนางเกเรก็มักวิ่งเล่นไล่จับผีเสื้อแสนสวย เหนื่อยก็นอนหนุนตักมารดา ชีวิตในวัยเด็กแสนสุขใจยิ่งนัก จนกระทั่ง...

            ฟู่เซียงเซียงกวาดตามองใบหน้าของหญิงตรงหน้า นางยังใบหน้าเดิมที่นางเห็นในวัยสิบขวบ รอยยิ้มอ่อนโยนและแววตาเปี่ยมความรักที่มอบให้นางเสมอมา

            “เซียงเซียง!”

            หญิงสาวหันตามเสียงเรียกร้อนรนที่ได้ยิน ลมพายุไม่รู้ที่มาพัดผ่านจนใบไม้ปลิวว่อน พัดเอาภาพในความทรงจำวัยเด็กฉีกขาด นางรีบยื่นมือไปคว้ามือของมารดาไว้ แต่อีกฝ่ายตบหลังมือนางเบาๆ และยังคงยิ้มให้เช่นที่เคยเป็น

            “แม่ต้องไปแล้ว”

            “ลูกไม่อยากจากท่านแม่อีกแล้ว”

            “เซียงเอ๋อร์ของแม่เป็นเด็กดี ไม่สิ...เจ้าโตแล้ว เจ้าต้องก้าวผ่านความเจ็บปวดเหล่านี้ไปให้ได้”

            “ท่านแม่อย่าทิ้งเซียงเอ๋อร์”

            “เซียร์เอ๋อร์ เจ้าไม่ได้ตัวคนเดียวอีกแล้ว เจ้ายังมีคนที่รอคอยเจ้าอยู่ และหากไม่มีเจ้า ภาพฝันที่เจ้าเห็นจะเป็นความจริง”

            “ลูกไม่เข้าใจเจ้าค่ะ”

            “คนผู้นั้นขาดเจ้าไม่ได้ หากเขาไร้เจ้าแล้วเขาจะกลายเป็นคนที่โหดเหี้ยมอำมหิตที่สุด เพื่อเจ้าแล้วเขายอมให้แผ่นดินนองเลือดหรือบ้านเมืองลุกเป็นไฟ เจ้าคือหยดน้ำที่ค่อยชโลมหัวใจไม่ให้ถูกปีศาจร้ายเข้าครอบครอง”

            “ท่านแม่”  นางรู้ว่ามารดาตายจากนางไปแล้ว นี่เป็นเพียงความฝันที่นางพยายามอย่างสุดกำลังเพื่อยึดเหนียวไว้ แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ต้องเผชิญหน้ากับความจริง ทว่านางรู้ดีว่าครั้งนี้ นางไม่โดดเดี่ยวเหมือนตอนที่นางอายุสิบขวบแล้ว เพราะนางมี...

            “เซียงเซียง เจ้าสัญญากับข้าแล้ว เจ้าต้องฟื้นเดี๋ยวนี้”

            น้ำเสียงเผด็จการนั้นไม่ได้ทำให้นางกลัว  แต่กลับหัวเราะออกมา หญิงสาวมองภาพมารดาที่ค่อยๆ พล่าเลือนหายไป รอบกายกลายเป็นม่านหมอกสีขาว นางตั้งสติแล้ววิ่งตามทิศทางของเสียงที่ได้ยิน

            “อี้เฉิน...อี้เฉิน”

            แม้เสียงเรียกนั้นแผ่วเบา  แต่สำหรับคนที่รอคอยมาถึงเจ็ดวันเจ็ดคืนกลับได้ยินชัดเจน ดวงตาที่ปิดสนิทค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ แต่แสงสว่างทำให้นางแสบตาจนต้องหลับตาลงใหม่

            “ห้ามเจ้าหลับอีก! ลืมตามองหน้าข้าเดี๋ยวนี้!”

            คราวนี้ฟู่เซียงเซียงไม่กลับหลับตาอีก นางฝืนลืมตาขึ้นและพบใบหน้าหมองคล้ำและเต็มไปด้วยหนวดเครา จนนางต้องยกมือขึ้นลูบด้วยความประหลาดใจ หรือเขาจะหลับไม่สนิทเพราะนาง

            “อี้เฉิน...”   การพยายามส่งเสียงทำให้รู้ว่านางคอแห้งเหลือเกิน  “หิว...น้ำ”

            ฉินตงหยางรวบร่างเล็กขึ้นมากอดแนบอก ฟู่เซียงเซียงร้องออกมาเบาๆ ทำให้เขายอมคลายวงแขนออกแล้วประคองให้นางกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหัวเตียง  หญิงสาวมองข้ามไหล่ของคนรักเห็นท่านหมอจูซีห่าว หมอกู้เนี่ยนเจิน และพี่ลี่เฉี่ยวของนางที่ต่างพากันถอนหายใจอย่างโล่งอก ไม่ไกลนักคือแม่นมหวงและจางลี่ที่ต่างหลั่งน้ำตาอย่างสุดจะทนกลั้น

            นางทำให้ทุกคนลำบากจริงๆ โดยเฉพาะผู้ชายที่กอดนางอยู่

            ฉินตงหยางรับถ้วยน้ำจากจางลี่แล้วใช้ช้อนป้อนให้นางที่ละคำ แม้นางจะกระหายมากก็ตามแต่ก็จิบได้ที่ละนิดเท่านั้น หลังจากดื่มจนหมดถ้วยริมฝีปากก็ชุ่มชื่นขึ้น นางมองไปยังท่านหมอทั้งสามแล้วเอ่ย

            “ข้าทำให้ทุกท่านลำบากแล้ว”

            “เจ้า เอ่อ พระชายาปลอดภัยก็ดีแล้วพ่ะย่ะค่ะ”  หมอจูซีห่าวเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม “พวกเราขอตัวก่อน”

            จูลี่เฉี่ยวลอบมองหญิงสาวเป็นครั้งสุดท้ายก่อนผงกศีรษะให้เล็กน้อยแล้วเดินตามท่านหมอทั้งสองออกมา เขานึกถึงเหตุการณ์เจ็ดวันเจ็ดคืนที่ผ่านมา กว่าหมอกู้เนี่ยนเจินจะเดินทางมาถึงก็ผ่านมาห้าวันแล้ว เพราะต้องเสาะหาตัวยาอยู่นานกว่าจะได้ครบและควบม้าเร็วมาพร้อมทหารองครักษ์   ระหว่างนี้เขาคอยดูแลประคับประคองอาการของนาง ได้เห็นไต๋อ๋องตระกองกอดฟู่เซียงเซียงอย่างอ่อนโยนและเช็ดเนื้อตัวนางด้วยตนเอง ช่วงที่ป้อนยาแก้พิษให้ฟู่เซียงเซียง เขาใช้ช้อนป้อนให้นางแต่ยาไม่เข้าปาก ไต๋อ๋องคว้าชามยามาป้อนด้วยปากของตนเอง แม้แต่คนตาบอดยังดูรู้ว่านี่ไม่ใช่ความหลงใหลแต่เป็นความรักสุดหัวใจที่มอบให้ใครคนหนึ่ง

            “ลี่เฉี่ยว”  หมอจูซีห่าวเรียกหลานชายที่ยังเดินรั้งท้ายอยู่ เข้าใจสายตาอาลัยของหลานชายดี ครั้งหนึ่งเขาก็เคยคาดหวังที่จะได้ฟู่เซียง เซียงเป็นหลานสะใภ้

            “ข้าไม่ได้คิดอะไรแล้ว”

            “ออกไปข้างนอกก่อนเถอะ”  หมอกู้เนี่ยนเจินพูดอย่างเข้าใจ

            “แม่นมหวง จางลี่ ออกไปข้างนอกก่อนเถิด” ชีอันฟานบอกคนสนิทของฟู่เซียงเซียง

            แม่นมหวงและจางลี่แอบเช็ดน้ำตาแล้วเดินออกมาค่อยๆ ปิดประตูให้ ‘สามีภรรยา’ได้พูดคุยกัน คุณหนูของนางลำบากมามาก ผ่านพ้นเคราะห์กรรมครั้งนี้คงได้พบแต่ความสุขเสียที

            “อี้เฉิน”  นางเรียกเขาเสียงหวาน “ท่านปลอดภัยดีหรือไม่ ข้าหลับไปหลายวัน ท่านคงไม่เป็นอะไรหรอกนะ”

            “เจ้าหลับสุขสบายดียิ่ง มีแต่ข้าที่นอนไม่หลับ!” เขาขึงตาใส่แต่หัวใจพองโตด้วยความดีใจที่เห็นนางฟื้นเสียที

“ตอนเจ้าหลับ เจ้าละเมอเรียกหามารดา เจ้าฝันถึงนางหรือ?”

            “อืม” นางพยักหน้ารับ “ท่านแม่บอกว่า ท่านวางใจแล้วที่รู้ว่ามีคนดูแลข้าและรักข้า”

            “ใครรักเจ้ากัน” เขาดึงนางเข้ามาไว้ในอ้อมกอด สูดดมกลิ่นหอมของนาง เป็นเจ็ดวันที่แสนทรมานและยาวนานเหลือเกิน