Chapter 21.  กลับถึงเมืองหลวง

            ฟู่ซินอี๋กวาดข้าวของบนโต๊ะลงพื้นด้วยความโมโห สาวใช้ต่างพากันก้มไม่แสดงความรู้สึกใด  จางจิ้งโบกมือไล่สาวใช้ผู้อื่นออกไป จางจิ้งเป็นสาวใช้คนสนิทของฟู่ซินอี๋และติดตามนางมาอยู่ที่สกุลหลี่

บัดนี้ฟู่ซินอี๋ได้เป็นฮูหยินของเสนาบดีกรมคลัง ภายนอกผู้คนล้วนอิจฉาที่นางมีวาสนาได้แต่งเข้าสกุลหลี่ แต่ความจริงฟู่ซินอี๋กล่ำกลืนฝืนทนตั้งแต่วันแรกที่ก้าวเท้าเข้ามาในสกุลหลี่ สามีของนางหลี่ป๋อเหวินมีสตรีในดวงใจอยู่ก่อนแล้ว หลังจากแต่งนางเข้ามาไม่นานก็รับภรรยารอง และอนุอีกสามคน แต่ละวันนางต้องพยายามทำดีเพื่อเอาใจแม่สามีและต้องเอาชนะใจสามีที่มองนางด้วยหางตา แม้นางเป็นภรรยาเอกแต่การกระทำของเขาเหมือนนางเป็นเพียงอนุเท่านั้น

            “ฮูหยินโปรดสงบใจไว้ก่อนเจ้าค่ะ”

            “สงบใจ! ข้าจะสงบใจลงได้อย่างไร! เซียงเซียงกลับมาแล้ว ซ้ำยังได้เป็นคนโปรดของไต๋อ๋อง!”

            จางจิ้งที่นำข่าวจากที่บ้านมารายงานรีบเข้าไปลูบไหล่นายหญิงที่นั่งกำมือแน่นด้วยความเจ็บใจ   

“นั้นเป็นเพียงข่าวลือที่ผู้คนพูดกัน คนโปรดอะไรกันเป็นแค่นางบำเรอเสียกระมังเจ้าคะ”

            “เจ้าคิดเช่นนั้นหรือ?”  ฟู่ซินอี๋เริ่มใจเย็นลงก็อดคิดตามไม่ได้

            “นางอยู่ชายแดนมาสองปี ซ้ำยังเป็นหมอหญิง ผู้ใดจะจริงจังกับหมอหญิงที่เที่ยวถูกเนื้อต้องตัวบุรุษไปทั่วละเจ้าคะ ที่สำคัญนางอยู่ในฐานะเชลย มิใช่ว่า...ต้องบำเรอกามบุรุษป่าเถื่อนแคว้นฉินจนยับเยินแล้วหรือ? ” จางจิ้งพูดประจบประแจง “ฮูหยินเป็นถึงภรรยาเอกของใต้เท้าหลี่อย่างไรต้องเหนือกว่าอยู่แล้วเจ้าค่ะ”

            ฟู่ซินอี๋คลี่ยิ้มออกมา จางจิ๋งเห็นนายหญิงอารมณ์ดีจึงรีบรินน้ำชาส่งให้

            “แล้วท่านแม่ของข้าฝากเรื่องใดมาหรือไม่”

            “ให้ฮูหยินดูแลสุขภาพให้ดีรีบมีทายาทให้สกุลหลี่เจ้าค่ะ”

            “เรื่องแบบนี้ข้าทำเองได้เสียที่กันเล่า”

ฟู่ซินอี๋เบ้ปาก แต่งงานมาปีกว่าแล้ว ท้องนางยังราบเรียบอยู่เลย สามีมาหานางแทบนับคืนได้  ส่วนใหญ่คลุกอยู่กับภรรยารองและอนุมากกว่านางด้วยซ้ำ  หญิงสาวถอนหายใจหนักหน่วง เหตุใดกลับกลายเป็นเช่นนี้ไปได้  บิดาทุ่มเทแรงกายและกำลังทรัพย์หวังดันให้องค์ชายสามขึ้นนั่งบัลลังก์มังกรแต่ยังไม่ทันเริ่ม ไต๋อ๋องแห่งแคว้นฉินก็บุกยึดเมืองได้เสียก่อน ฮ่องเต้สละบัลลังก์ให้องค์รัชทายาทขึ้นปกครองแผ่นดิน และสิ่งแรกที่ทำก็คือเนรเทศองค์ชายสามแล้วเปิดประตูเมืองยอมสวามิภักดิ์กับแคว้นฉิน

            เหอะ!

            ทำไมเรื่องถึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้  แม้ว่า...สกุลของนางจะรอดพ้นวิกฤตแต่ก็ไม่อาจกลับมารุ่งโรจน์ได้อีก  คนที่นางชิงชังที่สุดก็กลับมาเมืองหลวงเสียได้

            “เจ้าว่า...บุรุษแคว้นฉินป่าเถื่อนกระนั้นรึ”  ฟู่ซินอี๋ถามอย่างสนใจ หากเป็นเช่นที่จางจิ๋งเล่า นางก็อยากเห็นวาฟู่เซียงเซียงจะมีสภาพเช่นไร

            “เจ้าค่ะ รูปร่างสูงใหญ่เหมือนหมี กักขฬะและป่าเถื่อน ได้ยินว่าทหารแคว้นฉินไปที่ใดก็นำความพินาศย่อยยับไปที่นั้น ต่อให้คุณหนูเซียงเซียงมีชีวิตรอดกลับมา คงไม่อาจแต่งงานเข้าตระกูลใดได้ อย่างมากก็เป็นได้แค่อนุ หรือไม่ต้องอยู่อารามชีไปชั่วชีวิต”

            “อย่างนั้นรึ”  ฟู่ซินอี๋คลี่ยิ้มออก “เห็นทีข้าควรกลับไปเยี่ยมมารดาสักครั้งแล้ว”

…..

            ฟู่เซียงเซียงเดินเข้าในเรือนที่เคยอาศัยมาตั้งแต่สิบขวบ หลังมารดาตายจาก  บิดาก็ส่งนางมาอยู่เรือนท้ายจวน  ความทรงจำในวัยเยาว์หวนกลับมาอีกครั้ง นางหลับตาซึมซับความสุขในอดีตเหล่านั้นแล้วลืมตาสูดลมหายใจลึกๆ เรียกความเข้มแข็งให้ตนเอง

แม่นมหวงเจียอีและจางลี่เดินทางมาถึงก่อน เข้ามาจัดการทำความสะอาดเพื่อรอรับนางเมื่อกลับถึงเมืองหลวง   หลังจากคารวะบิดาและมารดาเลี้ยงแล้ว นางไม่ได้คุยอะไรกับบิดานัก ไม่พบกันสองปีดูเหมือนบิดาแก่ลงไปมาก อาจเพราะทุ่มเทให้องค์ชายสามอย่างสุดกำลังเพื่อหวังให้สกุลฟู่รุ่งเรืองอีกครั้ง นอกจากล้มเหลวแล้ว ทรัพย์สินเงินทองในจวนก็แทบไม่มีเหลือ บ่าวไพร่ถูกขายออกไปหลายสิบคน ที่เหลืออยู่ก็ต้องทำงานหนักมากขึ้น ส่วนมารดาเลี้ยงนั้นแม้ประทินโฉมเข้มจัดแต่ไม่อาจปกปิดริ้วรอยอ่อนล้าได้เช่นกัน  เมื่อไม่มีอะไรต้องพูดคุยกันมาก นางจึงเดินกลับมาที่เรือนของตน

            “คุณหนู”  แม่นมหวงเรียกเบาๆ ด้วยเกรงว่าจะทำให้คุณหนูสะเทือนใจ ได้ยินเรื่องเสื่อมเสียชื่อเสียงของคุณหนูมาตลอดทาง นางเกรงว่าคุณหนูจะทำใจไม่ได้ ทว่าเมื่อได้พบกันก็เห็นว่าคุณหนูของนางดูสุขสบายดีก็เบาใจ แต่ไม่กล้าเอยถามว่าเกิดเรื่องใดขึ้นกับคุณหนูหรือไม่

            “มีอะไรรึ”  หญิงสาวหันมาส่งยิ้มให้แล้วกวาดตามองไปทั่วๆ “ลำบากแม่นมกับจางลี่ต้องมาทำความสะอาดเรือนซอมซ่อของข้า”

            “ไม่ลำบากอะไรเลยเจ้าค่ะ” จางลี่รีบพูดขึ้น “เรือนก็หลังเท่าเดิม ไม่ได้ทำความสะอาดยากอันใดเลย”

            ฟู่เซียงเซียงหัวเราะออกมา นั้นสินะ เรือนก็หลังเดิม มีแต่คนที่เปลี่ยนไป การเปลี่ยนแปลงเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว มนุษย์ล้วนกลัวในสิ่งที่ยังมาไม่ถึง

            “แม่นมหวง วันนี้เราเข้าครัวทำน้ำแกงปลา แล้วก็ตุ๋นซี่โครงหมูใส่เครื่องยาจีนให้ท่านพ่อกันเถิด”

            “ถ้าเช่นนั้นเราทำลูกชิ้นหัวสิงโตด้วยดีไหมเจ้าคะ คุณหนูเคยชอบกินนี่เจ้าค่ะ พอเราไปอยู่ชายแดนก็ไม่ได้ทำกินอีก” 

            ‘เพราะคุณหนูเอาแต่ประหยัดเงินซื้อของกิน แต่เอาเงินไปซื้อสมุนไพรรักษาคนที่ยากจนเสียหมด’

            “ได้ เจ้าทำนะ ข้าจะรอกิน”

            “เจ้าค่ะคุณหนู”   จางลี่หัวเราะคิกคัก ลำพังคุณหนูรักษาผู้คนก็เหนื่อยมากแล้ว เรื่องในครัวปล่อยเป็นหน้าที่นางกับแม่นมหวงเถิด

            เสียงหัวเราะกังวานใสดังขึ้นจากในเรือนที่ถูกปล่อยร้างมาสองปี เพียงแต่ครั้งนี้ทั้งสามไม่ได้ทำอาหารที่ครัวเล็กของเรือน แต่ไปใช้ครัวใหญ่ของจวน บ่าวไพร่ดูแตกตื่นไม่น้อย แน่นอนว่าทุกคนล้วนได้ยินเรื่องไม่ดีของคุณหนูฟู่เซียงเซียงมาก่อนที่นางจะมาถึงจวน  พวกเขาต่างคนว่านางคงจะเก็บตัวอยู่ในเรือนท้ายจวนไปพบปะผู้คน แต่นี่คุณหนูเซียงเซียงเข้าครัวทำอาหาร หลังจากทำอาหารเสร็จ นางไม่ได้ยกไปให้บิดาด้วยตนเอง เพียงแต่ให้บ่าวรับใช้ยกไป  ดูจากสีหน้าบิดาคงไม่ได้ดีใจที่เห็นนางกลับมานัก โดยเฉพาะมารดาเลี้ยงที่คงคิดว่านางควรผูกคอตายรักษาเกียรติของตระกูล

            จางลี่ยกสำรับอาหารกลับมากินที่เรือนท้ายจวน แม่นมหวงจัดโต๊ะแล้วทั้งสามก็นั่งกินอาหารพร้อมกัน เช่นที่เคยเป็นมา ผ่านความทุกข์ยากมาด้วยกัน ความผูกพันเกินความเป็นนายบ่าวแล้ว ยามแม่นมหวงเจ็บป่วย ฟู่เซียงเซียงก็ดูแลด้วยตนเองอย่างไม่รังเกียจ

            “จางลี่ พรุ่งนี้เตรียมชุดบุรุษให้ข้าด้วยนะ”

            “ทำไมคุณหนูต้องใส่เสื้อผ้าบุรุษอีกล่ะเจ้าคะ”  จางลี่อดเสียดายไม่ได้ นางได้พบไต๋อ๋องเพียงแวบเดียว หลังจากนั้นก็แยกเดินทางกับคุณหนู แต่เท่าที่เห็นคนผู้นั้นก็ใส่ใจคุณหนูไม่น้อย เสื้อผ้าอาภรณ์ล้วนเป็นของดีทั้งสิ้น

            “พรุ่งนี้ข้าจะไปพบอาจารย์” นางแย้มยิ้มแล้วเคี้ยวลูกชิ้นหัวสิงโตด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย “ไม่ได้เจอตั้งสองปี ไม่รู้ท่านหมอจูซีห่าวจะจำหน้าลูกศิษย์คนนี้ได้หรือไม่”

            “คุณหนูออกไปนอกจวนได้รึเจ้าคะ” แม่นมหวงไม่มั่นใจนัก “คนของไต๋อ๋องกำชับไว้นักหนาให้คุณหนูรอไต๋อ๋องที่จวน”

            “เขาให้ข้ารอ แต่ไม่ได้สั่งห้ามข้าออกไปไหนนี่”  นางย่นจมูกทำหน้ายู่ มาถึงประตูเมืองหลวง เขาก็แยกเดินทางเข้าวังหลวงและส่งคนคุ้มครองนางมาถึงจวน ส่วนเรื่องที่ผู้อื่นพูดถึงอย่างไรนั้น นางห้ามปากพวกเขาไม่ได้ นางเองก็ไม่ได้คิดว่าตนเองดีเด่นไปกว่าผู้ใด  วันนี้เขาอาจเห็นนางในสายตา แต่วันหน้าเขาอาจมีคนใหม่มาแทนที่ อย่าได้หวังถึงตำแหน่งหรือฐานะใดเลย ลำพังแค่เป็นหมอหญิงก็ไม่มีใครอยากแต่งนางเข้าตระกูลอยู่แล้ว นี่นางยังเป็นหญิงบำเรอของไต๋อ๋องอีก เอาเถอะ นางมีวิชาแพทย์ติดตัวอยู่ ยังสามารถหาเลี้ยงชีพได้ ที่จวนมีที่ว่างกว้างกว่าบ้านที่ชายแดน น่าจะปลูกกะหลาบได้มากขึ้น เวลานี้แค่คิดว่าตัวเองจะใช้ชีวิตหลังจากนี้อย่างไรดีกว่า