Chapter 20.  ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าคิดถึงเรื่องอื่น

            มุมปากบุรุษผู้สวมหน้ากากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย เขาหันกลับแล้วพยักหน้าให้ชีอันฟานรับช่วงต่อ  ชายหนุ่มรูปร่างผอมบางลอบถอนหายใจเบาๆ แล้วผงกศีรษะให้หญิงสาวบนรถม้าที่ผลุบหายไปหลังม่านหน้าต่างแล้ว

            มือเรียวเก็บตำราที่แพทย์ที่อ่านค้างไว้แล้วขยับตัวเข้าไปด้านใน รถม้าของไต๋อ๋องกว้างขวางทั้งสบายและอบอุ่น ไม่เหมือนรถม้าที่นางเคยนั่งเมื่อเดินทางออกจากเมืองหลวง ส่วนด้านแม่นมหวงและจางลี่นั้น ไต๋อ๋องให้แยกเดินทางไปต่างหาก นางไม่เข้าใจว่าทำไมต้องแยกนางกับคนของนาง แต่นางไม่มีสิทธิ์โต้แย้งสิ่งใดได้ เขาให้นางเดินทางพร้อมเขา นางก็ต้องทำ

            “ข้าไม่รู้ว่าเจ้าก็ใช้เล่ห์เหลี่ยมเป็นเช่นกัน”  ฉินตงหยางถอดหน้ากากออกแล้วจับปลายคางมนให้หันมาสบตา “รู้หรือไม่ว่าคนพวกนั้นเป็นใคร”

            “ข้าไม่รู้”  นางตอบไปตามตรง “นอกจากวิชาแพทย์แล้ว ข้าก็โง่เขลาไม่รู้เรื่องใดเลย”

            ชายหนุ่มหัวเราะแล้วปล่อยมือ เขาถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกโยนไปด้านหลังแล้วตามด้วยรองเท้าแล้วขึ้นไปบนพรมขนสัตว์หนานุ่มที่ร่างเล็กกระถดกายเข้าไปด้านใน ดวงตาคมหรี่ลงเล็กน้อยแล้วจ้องนางอย่างแปลกใจ

            “นี่ไม่ใช่ประโยคที่หมอฟู่พูดอย่างแน่นอน”

            “เหตุใดไต๋อ๋องคิดเช่นนั้น”

            “เพราะหมอฟู่ที่ข้ารู้จัก นางมั่นใจในสิ่งที่ทำเสมอ”

            “สิ่งที่ข้ามั่นใจก็มีเพียงแค่การรักษาคนเท่านั้น”  นางหลุบตาลงแล้วหยิบตลับยาเปิดผาออก เดินทางมาสิบกว่าวัน นางเริ่มคุ้นชีวิตบนรถม้าแล้ว รวมทั้งการเปลือยแผ่นอกของชายตรงหน้าแล้วทายาบนรอยแผลให้เขา ฉินตงหยางเอนกายพิงผนังรถม้าปล่อยให้นิ้วมือเรียวงามดุจหยกไล้ผิวกายแผ่วเบา

            “เจ้ายังจำหัวลูกศรนั้นได้หรือไม่” เขาเอ่ยถามพลางยื่นมือไปใช้นิ้วพันเกี่ยวเส้นผมนางเล่น

            “ย่อมจำได้”  นางตอบทั้งที่สายตายังจับจ้องไปยังรอยแผลบนแผ่นอกของเขา

            “นอกจากเป็นเบาะแสในการตามล่าคนที่ทำร้ายข้าแล้ว มันยังทำให้ข้าระลึกถึงเจ้าอยู่เสมอ”

            นิ้วมือที่ป้ายเนื้อยาอยู่ชะงักเล็กน้อย หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตากับดวงตาคมปลาบ

“คงทำให้ไต๋อ๋องคิดถึงข้ามากจนต้องหาวิธีกักขังข้ากระมัง”

            “กักขัง?”  ฉินตงหยางหัวเราะจนแผ่นอกสะเทือน “อะไรทำให้เจ้าคิดว่าถูกกักขัง? ข้าคิดว่าเจ้าสุขสบายดีเสียด้วยซ้ำไป”

            ถ้าไม่นับเรื่องที่บิดาชิงชังนางแล้ว จะว่าไปชีวิตนางก็ไม่ได้เลวร้ายนักนัก 

            “ข้าแปลกใจที่ไม่ได้ยินเสียงหัวเราะของเจ้า”  เขายิ้มยั่ว “ปกติเจ้าพูดเก่งนักนี่ เหตุใดอยู่กับข้าแล้วไม่พูดจาเช่นแต่ก่อน หรือเพราะรู้ว่าข้าเป็นไต๋อ๋องจึงไม่กล้าพูดเช่นเคย”

            “ท่านไม่ถือสาที่ข้าพูดจาไร้มารยาทกับท่านกับนับว่ามากพอแล้ว”

            “ข้าชอบที่เจ้าพูดเช่นนี้” เขายื่นหน้าไปใกล้หยิบตลับยาออกจากมือนางแล้วโยนไปด้านหลัง “เจ้าชีอันฟานนั้นข้าต้องออกคำสั่งจึงยอมพูดจาเช่นสามัญชนกับข้า”

            “ท่านเป็นไต๋อ๋อง...”

            “ข้าก็แค่คนๆหนึ่ง”  ปลายจมูกปัดผ่านปลายจมูกนางเบาๆ

            “ท่านเห็นใต้เท้าชีเป็นสหายสินะ” นางกระถดตัวถอยห่างเล็กน้อยและเปลี่ยนเรื่อง นางไม่เคยก้าวก่ายเรื่องงานของเขา แต่บางครั้งชีอันฟางก็ส่งความนัยให้นางช่วย

            “อืม” เขาไม่เคยพูดเรื่องนี้กับใคร คนอย่างเขาโดดเดี่ยว มีเพียงหน้าที่ที่แบกรับไว้เต็มสองบ่า การวมแผ่นดินคือปณิธานสูงสุด แม้แลกด้วยมือที่เปื้อนเลือดและเสียงสาปแช่ง  ทำให้เขานอนหลับไม่สนิทก็ตาม

            “เจ้าเคยตรวจร่างกายของเขาแล้ว คิดเห็นเช่นไร” 

            “จะเรียกว่าเจ็บป่วยก็ไม่ได้ ใต้เท้าชีสุขภาพอ่อนแอมานาน อาจเป็นเพราะวัยเด็กความเป็นอยู่ไม่ดีนัก หากบำรุงให้ดีก็ช่วยให้ร่างกายแข็งแรงขึ้นได้”

            “เจ้านั้นก็ไม่ได้อดยากอะไร เหตุใดยังดูเปราะบางเช่นนั้น”

            “อาจเพราะโหมงานหนักพักผ่อนไม่เป็นเวลา...” นางสบตากับเขา “...เหมือนท่าน”

            “เจ้าเป็นห่วงข้า?” เขาเลิกคิ้วแต่มุมปากยกยิ้ม “อีกไม่นานทุกอย่างก็จบแล้ว เจ้ารอเข้าเมืองพร้อมข้าเถิด”

            ‘ท่านเข้าเมืองในฐานะผู้ยึดครองแผ่นดินแคว้นสือเจ้า แต่ข้ากลับบ้านตนเองในฐานะเชลย’

            นางไม่รู้เขาวางแผนการใดไว้ การเดินทางผ่านแต่ละเมืองจึงดูง่ายดายเหมือนทุกฝ่ายยอมเปิดประตูเมืองต้อนรับ แม้จะได้ยินเรื่องการต่อสู้อยู่บ้างแต่ก็บาดเจ็บล้มตายไม่มากนัก นางอยู่ชายแดนมาสองปีแม้ไม่รู้เรื่องการทหารแต่ก็พอเข้าใจอะไรบ้าง อย่างน้อยชาวบ้านก็เดือนร้อนน้อยลง

            หรือบางที อาจถึงเวลาล่มสลายของแคว้นสือเจ้าแล้ว

            “อ๊ะ!”  ฟู่เซียงเซียงร้องเสียงหลงเมื่อถูกขบปลายจมูก

            “ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าคิดถึงเรื่องอื่น”

            “ท่านจะรู้ได้อย่างไรว่าข้าคิดเรื่องใดอยู่” นางย่นจมูกใส่เขา แต่เขาโน้มตัวมาใกล้และกักขังนางไว้อ้อมกอดของเขา

            “ย่อมรู้...”

เขาพูดเพียงแค่นั้นก็ใช้ร่างกดทับนางไว้ หญิงสาวเอนกายเพื่อถอยหนีแต่กลับกลายเป็นนอนหงายให้เขาคร่อมร่างเนียนนุ่มได้ถนัด แววตาแตกตื่นแต่พยายามทำใจเย็นทำให้เขายิ้มเจ้าเล่ห์ เดินทางมาสิบกว่าวัน เขายังไม่ได้เชยชมร่างอ่อนนุ่มนี้ ตั้งใจว่าจะสะสางเรื่องต่างๆ ให้เสร็จสิ้นเสียก่อน อย่างไรนางก็เป็นหญิง แม้อยู่ในฐานะเชลยที่เขาจะทำอะไรก็ย่อมได้ แต่เขาตั้งใจให้เกียรตินาง ทว่ามันสร้างความทรมานให้ไม่น้อยเช่นกัน

            ริมฝีปากและลิ้นอุ่นร้อนเจือกลิ่นหอมของกุหลาบจางๆ เขาจูบนางเหมือนจะกลืนกินลงท้องเสียอย่างนั้น ฟู่เซียงเซียงยกมือขึ้นทุบแผงอกเป็นการเตือน แต่จุมพิตของเขากลับหนักหน่วงยิ่งขึ้น และมือไม้นั้นก็ลูบไล้เรือนร่างนางอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ แม้หลายคืนที่หลับนอนด้วยกัน เขาแตะต้องนางเพียงภายนอกยังไม่เคยล่วงล้ำในกายนาง แต่ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเกินกว่าที่นางจะรับได้ เพียงลิ้นสัมผัสกันร่างกายนางก็สั่นน้อยๆ เขาป้อนความอ่อนหวานและดุดันให้นางในเวลาเดียวกัน ที่เคยอ่านในตำราแพทย์จนคิดว่าตัวเองแตกฉาน แท้จริงแล้วนางช่างไม่ประสีประสาเอาเสียเลย

            เขาผละจากริมฝีปากหอมหวานแล้วจูบเม้มลำคอขาวผ่อง มือข้างหนึ่งปลดสายรัดเอวของนางออก ทำให้เสื้อคลายตัวเผยให้เห็นเนินอกอวบอิ่มเบื้องหน้า ใบหน้างามเห่อร้อนจนเป็นสีแดงเรื่อ สองมือพยายามดึงสาบเสื้อมาปิด แต่เขากลับรวบมือสองข้างไว้เหนือศีรษะด้วยมือเพียงข้างเดียว มืออีกข้างลูบไล้ร่างเนียนนุ่มที่บิดตัวหลบหนี  ดวงตาดำขลับจับจ้องดุจกับเหยี่ยวที่จ้องมองเหยื่อแสนโอชะ

            “อย่า...”  นางร้องห้ามเสียงแผ่ว แม้ทำใจกับเรื่องนี้ไว้แล้วแต่นางก็ ‘กลัว’ทุกครั้งที่เขาเข้าใกล้นาง

            ชายหนุ่มทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงขอร้องที่สั่นน้อยๆ นั้น เขารู้ว่าควรหยุดเมื่อใด  แต่ท่าทางเย้ายวนนี้ปลุกเร้าเหลือเกิน อยากเห็นนางไปถึงจุดสุขสมและครางเสียงหวานเรียกชื่อเขา มือกร้านแตะต้องส่วนอ่อนไหวของกายสาว นางหุบขาไว้แน่นแต่ไม่อาจสู้แรงอีกฝ่ายได้ นิ้วเรียวยาวแทรกเข้าไปสัมผัสจุดอ่อนไหว

            “อ๊า!”  ฟู่เซียงเซียงร้องครางออกมาแล้วกัดริมฝีปากไม่ยอมให้ตัวเองส่งเสียงร้องอีก ทว่าการทำเช่นนี้ทำให้ฉินตงหยางขยับนิ้วเข้าออกเป็นจังหวะเรียกน้ำหวานจากกายสาว ร่างเล็กสะท้านอย่างไม่อาจควบคุมได้ นางกลั้นเสียงร้องสุดกำลังจนกลายเป็นหลั่งน้ำตาไม่รู้ตัว แต่เขาก็ไม่มีท่าทีจะหยุดมือ  ซ้ำยังเพิ่มนิ้วเข้ามาอีกสองนิ้ว การเคลื่อนไหวถี่กระชั้นทำให้นางสะบัดหน้าไปมา และแล้วก็ส่งเสียงน่าอายออกมา

            เขาก้มหน้าจูบซับหยดน้ำตาแต่ปลายนิ้วยังเคลื่อนไหว ร่างบางสั่นระริกและเสียงลมหายใจนางหอบถี่ น้ำหวานหลั่งจนนิ้วของเปียกชุ่มยิ่งทำให้เขาเร่งความเร็วในการขยับนิ้วมากขึ้นจนกระทั่งนางไม่อาจต้านทานความเสียวซ่านที่ได้รับปลดปล่อยตัวตนออกมา เสียงหวีดร้องของนางถูกริมฝีปากเขาดูดกลืนไปหมดสิ้น เขาจูบจนร่างนางหายเกร็งกระตุกแล้วจึงถอนริมฝีปากออกพร้อมกับถอนนิ้วออกจากร่องรักที่เปียกชุ่ม เขาส่งนิ้วเข้าปากตนเองดูดเลียน้ำหวานที่เปื้อนนิ้วชิมความหวานจากกายสาว เขาโน้มหน้าจูบหน้าผากนางเบาๆ แล้วจัดเสื้อผ้านางให้เรียบร้อย

            “ไต๋อ๋อง” นางเรียกเขาอย่างเขินอายเมื่อเห็นอีกฝ่ายถอยออกไป

            “อย่ามองข้าเช่นนี้”  เขาทำเสียงดุใส่ “หลับตาเสีย อีกประเดี๋ยวข้ามานอนด้วย”

            ฟู่เซียงเซียงดึงผ้าห่มขึ้นคลุมร่างแล้วพลิกกายหันหลังให้ นางไม่กล้าถามว่าเขาจะทำอะไร แค่นี้นางก็เขินอายมากพอแล้ว เขาใช้เพียงแค่นิ้วมือยังทำทรมานถึงเพียงนี้ หาก...หากเขา...ทำ..เรื่องนั้นกับนาง ร่างกายเล็กจ้อยนี้จะรับได้ไหวหรือ?