Chapter 17. เชลย 

“หรือท่านอยากตอบแทนบุญคุณข้า?”  

ฟู่เซียงเซียงกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก รู้สึกได้ว่ามือของเขาร้อนระอุจนแทบจะลวกนางได้แล้ว  เขายื่นจอกสุราจ่อริมฝีปากของนาง คล้ายว่าถ้านางไม่ยอมดื่มเขาก็ไม่ยอมเลิกรา  ทำให้นางจำใจจับรับจอกสุรามายกดื่มจนหมด ความร้อนวูบหนึ่งผ่านลำคอลงกระเพาะ  แต่กระนั้นก็ทำให้ชีพจรเต้นแรงขึ้น 

“ท่านควรรู้ว่าข้าไม่ดื่มสุรา”  นางผลักจอกสุราออก  

“เช่นนั้นเจ้าควรรู้ว่าฐานะของเจ้าตอนนี้คือเชลยของแคว้นฉิน”  

เขาเอ่ยดวงตาหรี่มองริมฝีปากที่ชุ่มด้วยหยาดสุรา อยากรู้ว่าสุราจากริมฝีปากนางจะรสชาติเดียวกับที่เขาดื่มหรือไม่ ดวงตาคู่งามฉายแววงุนงง 

“ข้า...” 

“เจ้าเป็นแค่เชลยทำตามคำสั่งของข้าเท่านั้น”

นางผู้ไม่ชอบถูกบ่งการถึงกับขึงตาใส่ “ท่านไม่มีสิทธิ์!”

“ข้าเป็นไต๋อ๋องไม่ใช่อี้เฉินของเจ้าอีกแล้ว”  เขายิ้มชั่วร้ายจนหญิงสาวผงะถอยห่าง เขาโอบรัดร่างนางเข้ามาใกล้จนลมหายใจรดผิวแก้มที่แดงระเรื่อ

“ถ้าข้าไม่ยินยอม...” 

“เซียงเซียง” เขาเรียกนางด้วยน้ำเสียงกวนโทสะ “เจ้าไม่ทำตามที่ข้าสั่งก็ย่อมทำได้ แต่เจ้าไม่เป็นห่วงเด็กกำพร้าเหล่านั้นหรือ? หรือแม้แต่ศพแม่เฒ่าผู้นั้น...” 

“ท่าน!”  นางขึงตาใส่เขา “ท่านต้องการอะไรกันแน่!”

ชายหนุ่มรินสุราแล้วส่งให้นางอีกจอก หญิงสาวเม้มปากแน่น นางไม่ชอบตัวเองยามเมามาย เพราะจำอะไรไม่ได้เลย ทำให้นางขยาดการดื่มสุรา แม้ในฤดูหนาวที่อากาศเย็นจัง นางยังไม่กล้าดื่ม 

“ได้...หากเจ้าไม่ดื่มจอกนี้ ข้าก็จะไม่ให้ใครเข้าไปจัดการศพแม่เฒ่าเด็ดขาด” 

ฟู่เซียงเซียงอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าเขาจะร้ายกาจถึงเพียงนี้  ไม่สิ ใครๆ ก็รู้ว่าไต๋อ๋องโหดเหี้ยมเพียงใด และเขาไม่ใช่อี้เฉินของนางที่จะทำอะไรตามที่นางสั่งได้ทุกเรื่อง   ดวงตางามมองจอกสุราในมือของเขาแล้วตัดสินใจยื่นมือไปรับแล้วยกขึ้นดื่มจนหมด  นางหลับตาข่มใจอยู่ครู่หนึ่ง ความร้อนไหลเวียนไปทั่วร่าง นางลืมตามองภาพเบื้องหน้าดูพร่าเลือนไปหมดพร้อมกับร่างที่อ่อนระทวย ศีรษะของนางเอนซบบ่าของเขาอย่างไม่รู้ตัว  

ปลายนิ้วของชายหนุ่มไล้ริมฝีปากนางเบาๆ ก่อนตัดสินใจผลักเสื้อคลุมออกจากร่าง  ช้อนร่างอ่อนนุ่มขึ้นไปด้านใน วางนางลงบนเตียงกว้างแล้วขยับตัวถอยออกมาถอดเสื้อของตนออก  ก่อนจะก้าวขึ้นไปนอนเคียงข้าง 

กลิ่นกายของนางหอมหวานเหมือนแสงแดดอุ่นในยามเช้า เขารั้งนางเข้ามาในวงแขน 

นางคออ่อน ...เขารู้...แต่รู้จากการรายงานขององครักษ์ลับที่เขาส่งมาคุ้มครองนาง เขาอยากเห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่นางเป็นด้วยตาของตัวเอง  เมื่อเห็นว่านางเป็นเช่นนี้แล้วเขากลับยิ้มพอใจ  รั้งร่างอ่อนนุ่มมากอดไว้แนบแน่น 

เขาจะไม่ปล่อยนางให้หลุดมือไปอีกแล้ว.

 ภาพที่เห็นเบื้องหน้าทำให้หญิงสาวต้องหลับตาตั้งสติอีกครั้ง แต่เมื่อลืมตาขึ้นภาพใบหน้าหลับใหลของบุรุษผู้หนึ่งก็ยังคงอยู่ตรงหน้า  ทำไมเขามานอนอยู่ที่นี่ ไม่สิ นางต่างหากล่ะ มานอนหนุนแขนเขาได้อย่างไร 

 เมื่อทบทวนความทรงจำสุดท้ายก่อนที่นางจะจำอะไรไม่ได้เลยก็คือถูกเขาป้อนสุรา นางยังรู้สึกมึนศีรษะอยู่บ้าง แต่กระหายน้ำมากกว่า และอยากหาทางหลบหนีแต่ไม่กล้าขยับตัวเพราะมือข้างหนึ่งพาดทับเอว เกรงว่าแค่หายใจแรงก็ทำให้เขารู้สึกตัว 

 ชายผู้นี้บอกว่าเขาคือ ‘อี้เฉิน’ ทาสหนุ่มที่นางเคยซื้อตัวเมื่อสองปีก่อน และตอนนี้เขาคือ ‘ไต๋อ๋อง’แห่งแคว้นฉิน ที่กำลังทำสงครามเพื่อยึดแคว้นสือเจ้าที่มีปัญหาภายใน ซึ่งดูแล้วไม่มีหนทางเอาชนะแคว้นฉินที่แข็งแกร่งได้เลย

 ตั้งแต่ปฏิญาณตนว่าจะเป็นหมอรักษาคนไม่แบ่งแยกชายหญิง นางจึงสัมผัสทั้งชายและหญิง เด็ก คนแก่ คนหนุ่มและหญิงสาว นางจดจ่อเพียงอาการเจ็บป่วยหรือบาดแผลของคนเหล่านั้นเท่านั้น ทว่านี่เป็นครั้งแรกที่นางได้มองบุรุษผู้หนึ่งเต็มตา  หญิงสาวหวนคิดถึงวันนั้น...จางลี่ที่เคยหวาดกลัวและไม่ชอบอี้เฉิน แต่หลังจากอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า จางลี่ก็หน้าแดงไม่กล้าสบตา  คราวนั้นมิใช่ว่านางไม่สังเกต แต่เพราะจดจ่อที่บาดแผลและส่วนหนึ่งคือรู้สึกได้ว่าชายผู้นี้มีเบื้องหลังไม่ธรรมดา นางจึงไม่อยากข้องเกี่ยวจึงเลี่ยงที่จะไม่ใส่ใจ

แต่ในเวลานี้เจ้าของใบหน้าที่สวมหน้ากากปกปิดนั้นคือใบหน้าเดียวกับ ‘อี้เฉิน’อย่างแน่นอน  เขาไม่ใช่บุรุษผอมบางหน้าขาวเช่นบุรุษในเมืองหลวง แต่โครงหน้าคมคายหยิ่งผยอง ริมฝีปากบาง จมูกโด่งเป็นสัน  นางไล่สายตาตั้งแต่ลำคอลงมา สาบเสื้อของเขาคลายออกเผยให้แผงอกกำยำและรอยแผลเป็น ชายผู้นี้ผ่านอะไรมาบ้างนะ ร่างกายแบกรับความเจ็บปวดเหล่านี้ได้อย่างไรกัน

 “หากเจ้ายังมองข้าเช่นนี้อีก ข้าจะถือว่าเจ้ายินยอมแล้ว”

 “อ๊ะ!”  ฟู่เซียงเซียงได้ยินเสียงแหบพร่าพร้อมกับดวงตาที่ลืมขึ้นมองนาง สองมือรีบยันแผงอกของเขาทันที แต่มันก็ไร้ผลเมื่อเขารั้งเอวนางมาแนบชิดจนปลายจมูกแทบชนกัน 

 “ท่าน...ท่านพูดเรื่องอะไรกัน...ยิน...ยอมอะไร”  

ดวงตาดุจบ่อน้ำลึกนั้นจ้องมองราวกับต้องมนตร์ ยิ่งใกล้ชิดกันยิ่งทำให้นางรู้ว่าร่างกายเขาแข็งแกร่งเพียงใด และนางนั้นตัวเล็กเหลือเกิน  นึกถึงครั้งที่มือข้างหนึ่งบีบลำคอของนาง ออกแรงเพียงนิดก็หักคอได้อย่างง่ายดาย 

 กลิ่นหอมละมุนจากกายนาง  ทำให้เขาหลับอย่างผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาหลายปี เขาจำไม่ได้เลยว่าได้หลับเช่นนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อใดกัน แม้คืนที่ผ่านมาต้องข่มใจไม่ล่วงเกินนาง แต่เมื่อรับรู้ได้ถึงสายตาของนาง มันกลับทำให้บางส่วนในกายแข็งขันขึ้นมาทันที 

 “ไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้”  เขาถามแล้วรั้งนางมาแนบชิดยิ่งขึ้น กระต่ายน้อยแตกตื่นทำตาโตและสับสนทำอะไรไม่ถูก  เมื่อส่วนที่แข็งขันดุนดันจุดอ่อนไหวของหญิงสาว 

 ผิวกายของเขาร้อน ลมหายใจของเขาก็เช่นกัน ถูกกอดรัดจนมึนงงสับสนกว่าจะตั้งสติได้ก็ถูกเขาขมเม้มริมฝีปากนาง ร่างเล็กดิ้นขลุกขลักแต่ยิ่งทำให้วงแขนกอดกระชับแน่นขึ้น ริมฝีปากช่างอ่อนนุ่มเนียนละเอียด หวานยิ่งกว่าน้ำผึ้งและชวนให้มึนเมายิ่งกว่าสุรา เขาใช้ลิ้นเปิดปากนางออกเพื่อแทรกลิ้นเข้าไปชิมความหวานในโพรงปาก

 ฟู่เซียงเซียงพยายามเบือนหน้าหนี  แต่มือข้างหนึ่งประคองท้ายทอยทำหนีจุมพิตจากเขาไม่ได้ ร่างทั้งนางบดเบียดเสื้อผ้านางหลุดรุยเผยผิวกายดุจหยกใส หญิงสาวพยายามดิ้นรนสุดกำลัง แต่ไม่ได้ทำให้เขาสะเทือนเลยสักนิด เขาถอนริมฝีปากให้หญิงสาวได้สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ นางคิดว่าเขาจะปล่อย แต่เขาทำตรงข้าม พลิกตัวขึ้นคร่อมแล้วรวบข้อมือสองข้างไว้เหนือศีรษะก่อนก้มลงจูบนางอีกครั้ง

 “อื้อ!”

นางได้แต่ส่งเสียงอู้อี้ในลำคำในขณะที่ ลิ้นร้อนปล้นสติไปหมดสิ้น ยิ่งดิ้นรน จูบของเขาก็หนักหน่วงขึ้น มือกร้านปลดสายรัดเอวของนางออกอย่างเชี่ยวชาญ เสื้อผ้าที่บางเบาอยู่แล้วคลายออก นิ้วกร้านเกี่ยวสายเอี๊ยมบังทรงให้หลุดลง บัวคู่งามจึงเผยต่อสายตาของเขา สายตาราวกับมีลูกไฟทำให้ฟู่เซียงเซียงได้สติ แม้เสียงจะสั่นแต่ก็เอ่ยออกไป

 “ปล่อยนะ!”

 “เจ้าเอาสิทธิ์อะไรมาสั่งข้า” เขายิ้มร้ายกาจ  ชอบที่นางทำตัวขึงขังใส่ทั้งที่รู้ว่าสู้แรงเขาไม่ได้ 

 นางอึกอึกครู่หนึ่งแล้วรีบพูดขึ้น “ข้า..ข้าเคยช่วยชีวิตท่าน!”

 ปกตินางไม่เคยทวงบุญคุณกับใคร แต่ยามนี้...เพื่อเอาตัวรอด นางต้องงัดทุกวิธีเอาออกมาใช้

 “อ่อ  เจ้ากำลังทวงบุญคุณกับข้า”

 “เอ่อ...ไม่....เอ่อ...พูด...พูดให้ถูก... ข้าคือผู้มีพระคุณของท่าน”

 “อย่างนั้นรึ” เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยแต่ยังคงยิ้มชั่วร้ายที่มุมปาก ก้มมองคนใต้ร่างที่ร่างกายสั่นน้อยๆ ช่างน่าเอ็นดูเสียจริง

“แต่ข้าก็จำได้ว่า เจ้าใช้ร่างกายข้าฝึกเย็บแผล ซ้ำยังเอาข้าไปโอ้อวดฝีมือกับหมอจูมิใช่รึ หากไม่ใช่ข้าแล้ว หมอจูจะรับเจ้าเป็นศิษย์ได้อย่างไร”