Chapter 16.ปลดหน้ากากสิ

            หญิงสาวยืนตัวเกร็งอยู่กลางห้อง หลังจากบรรดาหญิงรับใช้หลายคนเข้ามาช่วยกันจับนางผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าและแปรงผม  ในเวลานั้นนางพยายามขัดขืน   แต่ทุกคนต่างขอร้องเพราะเกรงว่าหากทำให้ ‘ไต๋อ๋อง’ ไม่พอใจจะได้รับโทษทัณฑ์  นางจึงจำใจยอมให้หญิงรับใช้แต่งกายให้ใหม่ และเมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นก็เหลือเพียงนางในห้องนี้คนเดียว  

ถูกชายที่เรียกตัวเองว่าอี้เฉินแบกขึ้นรถม้า ยังไม่ทันได้ซักถามอะไรก็ถูกเขาจี้สกัดจุดให้หมดสติ  ฟื้นอีกครั้งก็อยู่ในห้องนี้กับบรรดาหญิงรับใช้  ปกติแต่งกายด้วยชุดบุรุษจนเคยชิน ยามนี้ถูกจับแต่งกายเป็นหญิง ซ้ำยังเป็นชุดนางรำเนื้อผ้าบางเบา  ปกปิดก็เหมือนเปิดเผย ฟู่เซียงเซียงกัดริมฝีปากจนเจ็บเมื่อได้สติจึงเดินดูรอบๆ เผื่อหาทางหลบหนี ตอนเข้ามานางหมดสติจึงไม่รู้ว่าที่นี่ที่ใด แต่ดูจากหญิงรับใช้แล้วคงเป็นห้องๆ หนึ่งของจวนเจ้าเมือง

แม้อยากรู้ความหมายในสิ่งที่เขาพูด แต่นางก็หวาดกลัวท่าทางคุกคามนั้น  ทว่ายังไม่ทันหาทางออกให้กับตัวเองได้  บานประตูเปิดออกก็ขึ้นเสียก่อน นางยืนนิ่งอยู่กลางห้องประสานตากับบุรุษผู้สวมหน้ากากปิดครึ่งใบหน้า เมื่อพิจารณาดูนางจึงเข้าใจว่าเป็นหน้ากากใบหน้าของหมาป่า  

ชายหนุ่มในอาภรณ์ไหมเนื้อดีสีดำสนิทขับเน้นความน่าเกรงขามให้โดดเด่นยิ่งขึ้น เขาเข้ามาพร้อมผู้ติดตาม เมื่อสายตาประสานกับสาวงามเบื้องหน้า ดวงตาฉายแววไม่พอใจ กลิ่นไอสังหารแผ่กระจายโดยรอบ เล่นเอาบรรดานางกำนัลที่ยกสุราอาหารเข้ามาถึงกับแข้งขาสั่น  ท่านเจ้าเมืองที่เข้ามาเตรียมประจบประแจงก็ยังพูดไม่ออก

ชีอันฟานพูดขึ้นเป็นคนสนิทของไต๋อ๋อง เห็นท่าไม่ดี  จึงโบกมือไล่ให้หญิงรับใช้รีบวางสุราอาหารที่โต๊ะแล้วออกไปโดยเร็ว ที่ติดตามมา

“เชิญท่านอ๋องตามสบาย พวกเราไม่รบกวน”  

ชายหนุ่มรูปร่างผอมบางเหมือนคนป่วย แต่ติดตามไต๋อ๋องมานานย่อมรู้ว่าเวลานี้บุรุษผู้นี้คิดสิ่งใดอยู่ ชีอันฟานปรายตามองไปทางหญิงสาวที่ยืนนิ่งอยู่  นางเองก็น่านับถือไม่น้อย ถูกท่านอ๋องจ้องมองเช่นนี้ยังสามารถสงบนิ่งได้  สมแล้วที่เป็นสตรีที่ฉินตงหยางต้องตาต้องใจ  

เสียงบานประตูปิดสนิทลงแล้ว  ชายหนุ่มจึงสาวเท้าเข้ามาใกล้  แววตาของเขาทำให้หญิงสาวยกมือขึ้นปิดทรวงอกอวบอิ่มที่ดันเอี๊ยมสีแดงสด เสื้อตัวนอกบางเบาราวปีกจักจั่นปักรูปผีเสื้อน้อยใหญ่คล้ายพวกมันกำลังร่ายล้อมดอกบัวตูมคู่งาม

“ใครให้เจ้าแต่งกายเช่นนี้”  บุรุษหนุ่มถามอย่างหงุดหงิด เขาส่งนางให้หญิงรับใช้จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าขะมุกขะมอมนั้น ไม่ใช่ให้นางแต่งกายชุดโปร่งบางอย่างหญิงคณิกาเช่นนี้!

ถูกดุอย่างไร้เหตุผล ฟู่เซียงเซียงก็ขึงตาโต้กลับ

“นั้นสิ! เป็นใครกันเล่า!”

“ข้า...ข้าไม่ได้...จะให้เจ้าแต่งกายเช่นนี้”

กลายเป็นชายหนุ่มที่ทำตัวไม่ถูก ทำได้เพียงถอดเสื้อคลุมตัวนอกสวมทับร่างบอบางแล้วกึ่งประคองกึ่งบังคับพานางไปนั่งที่ตั่งนุ่ม แต่นางขืนตัว  ทำให้เขาสอดแขนรัดเอวคอดมานั่งบนตักของเขาแทน

“ท่าน!”  นางคิดจะตบจุดหยางกู่ที่ข้อมือของเขาแต่อีกฝ่ายรู้ทันคว้าข้อมือนางไว้ก่อน  ปลายนิ้วสัมผัสกำไลหยกมันแพะที่ข้อมือนางแล้วก็ยิ้มออกมา  

“เห็นสายตาอาลัยของเจ้าแล้ว ข้าก็รู้ว่าเจ้าชอบมันมาก” แม้มือของเขาหยาบกร้านแต่กลับลูบมือนางอย่างทะนุถนอม

ฟู่เซียงเซียงหยุดดิ้นรนแล้วเอ่ยถาม “ท่าน...ท่านเป็นใครกันแน่”   

“เจ้าไม่เชื่อว่าข้าคืออี้เฉินรึ?” เขาหัวเราะในลำคอ “หรือเพราะข้าพูดได้แต่อี้เฉินของเจ้าเป็นใบ้” 

“ข้ารู้ว่าเขาไม่ได้เป็นใบ้ เขาแค่ไม่พูด”  นางอดกวาดตามองใบหน้าของเขาไม่ได้

“ปลดหน้ากากสิ”

“ข้า...” 

หญิงสาวลังเล ข่มใจอยู่ครู่หนึ่งจึงยกมือขึ้นไปปลดหน้ากากออกจากใบหน้าของเขา ทำให้เห็นโครงหน้าคมคาย แม้ผ่านมาสองปีแต่รอยแผลเป็นที่หางคิ้วยังคงอยู่ นางใช้นิ้วลูบรอยแผลเบาๆ  นางจำได้ว่าเคยทายาให้เขาตรงนี้ และยังมี...

เสียงสูดลมหายใจลึกทำให้ฟู่เซียงเซียงได้สติ นางชักมือกลับทันที แค่ตั้งใจลูบรอยแผลที่ตนเคยทายาให้เท่านั้น แต่ไม่ได้คิด...ไม่คิดจะ เอ่อ...ลวนลามเขา

“เจ้ายังอยากดูแผลที่เจ้าเย็บหรือไม่”  เขาถามเสียงพร่าอย่างไม่รู้ตัวแล้วขยับตัวปลดสายรัดเอวของตนออก เลื่อนไหล่เสื้อลงข้างหนึ่งเผยผิวกายสีเข้มและกล้ามเนื้อแน่นหนั่น  

ทำไมนางจะไม่อยากเห็นเล่า! นั้นเป็นแผลแรกที่นางเย็บเองเชียวนะ!

ความอยากรู้อยากเห็นเอาชนะทุกสิ่ง นางลุกขึ้นเดินไปด้านหลัง มือเรียวแหวกเสื้อออกเพื่อได้เห็นรอยแผลชัดๆ  แผลตรงนี้ที่นางกรีดเอาหัวลูกศรออก บีบหนองและเย็บแผลให้ รอยแผลเป็นทำให้เห็นว่านางยังเย็บแผลได้ไม่สวยนัก แต่ทำอย่างไรได้เล่า ก็นี่มันเป็นแผลแรกที่นางเย็บหนังมนุษย์จริงๆ นี่  

นิ้วมือเล็กๆ วาดบนแผ่นหลังของเขา รอยแผลที่นางเคยทำรักษา ความอบอุ่นขุมหนึ่งเกิดขึ้นในอก เขาไม่ใช่เด็กหนุ่มไม่ประสีประสา แต่สัมผัสบางเบาของนางทำให้เขาปั่นป่วน ปีนี้เขาอายุยี่สิบเจ็ดแล้ว  พานพบสตรีมามาก แต่ไม่เคยรู้สึกปรารถนาเช่นนี้มาก่อน ตั้งแต่พบกันสองปีก่อน เขาไม่ต้องการหญิงอื่นเลย เฝ้ารอเพียงจะได้ใกล้ชิดนางอีกครั้ง  

“ร่างกายมิใช่เหล็กกล้า ท่านเอาแผ่นหลังไปรับคมกระบี่คมดาบหรือไร เหตุใดมีแผลเพิ่มขึ้นอีกตั้งสามรอย”

ฟู่เซียงเซียงบ่นแล้วเดินกลับมายืนเบื้องหน้า แต่เห็นแววตาลุ่มลึกของเขาแล้ว  นางเพิ่งนึกได้ว่าตนเองแต่งกายเช่นไร จึงรีบกระชับเสื้อคลุมของเขาปิดร่างให้มิดชิดขึ้น

“เจ้าเชื่อแล้วว่าข้าคืออี้เฉิน”

“ข้าจะเชื่อหรือไม่ ไม่สำคัญ ที่สำคัญคือท่านคือใคร”

“ผู้อื่นเรียกข้าไต๋อ๋อง นามของข้าคือฉินตงหยาง”

“เจ้า...เอ่อ...ท่านคือไต๋อ๋อง!”   

“ข้าจะเป็นอะไรไม่สำคัญ สำคัญที่ยามนี้ข้าอยู่เบื้องหน้าเจ้าแล้ว” เขาดึงนางมานั่งเคียงข้างแล้วเอื้อมมือรินสุราใส่จอกด้วยตนเอง

“สองปีมานี้วุ่นวายเรื่องแผ่นดิน ข้าไม่ได้อยู่ดูแลเจ้าแต่ก็ส่งคนคุ้มครองอยู่ไม่ห่าง แต่เหตุวันนี้เกิดขึ้นเพราะคนกลุ่มนั้นไม่รู้จักเจ้า อีกหน่อยเจ้าอยู่ข้างกายข้า ผู้อื่นก็เคารพเจ้าไม่มีใครทำอันตรายเจ้าได้”

“ท่านพูดว่าอะไรนะ ...สองปี...สองปีที่ท่านจากข้าไปนะหรือ?” นางยังงุนงงกับสิ่งที่เขาพูด หรือว่า...ที่นางเคยสงสัยจะเป็นจริง “ท่านส่งคนมาคุ้มครองข้า?”

“เจ้าซุกซนและดื้อดึงถึงเพียงนี้ หากข้าไม่สั่งคนให้ค่อยดูแลเจ้า แล้วใครเล่าจะคอยช่วยเจ้าอยู่ตลอด จะเป็นหมอหญิงข้าก็ไม่ว่ากระไร แต่เอาตัวเข้าไปอยู่ในสถานการณ์อันตรายเพียงเพื่อช่วยผู้อื่น มันถูกต้องรึ?”

“ท่าน...รู้ทุกอย่าง”  นางส่ายหน้าไปมาอย่างไม่เชื่อ “เจ้าเป็นไต๋อ๋องได้อย่างไร ก็ข้าซื้อตัวเจ้า เอ่อ...ท่านมาจากตลาดค้าทาส”

“ถูกคนใกล้ชิดลอบสังหาร เพื่อเอาชีวิตรอดจึงหนีปะปนไปในกลุ่มทาส แต่เพราะต้องพิษและบาดเจ็บสาหัสจึงยังไม่สามารถหนีออกมาได้ จนเจ้ามาซื้อข้าด้วยเงินสองตำลึงนั้น”

“เรื่องเป็นเช่นนี้เอง...” นางพยักหน้าเข้าใจ  มั่นใจว่าอี้เฉินไม่ใช่คนธรรมดา แต่ไม่คิดว่าเขาจะเป็นถึงไต๋อ๋อง “เรื่องราวเป็นเช่นนี้ ก็เท่ากับเราไม่มีอะไรติดค้างต่อกัน เช่นนั้น ข้าขอตัวลาก่อน ไม่ต้องส่ง ข้ากลับเองได้”

หญิงสาวรีบร้อนลุกขึ้นแล้วจะจากไป แต่ยังไม่ทันก้าวเท้าไปข้างหน้า ก็ถูกดึงให้กลับมานั่งลงตามเดิม เขายื่นจอกสุราส่งให้นาง

“ข้าพูดหรือว่าเราไม่มีอะไรติดค้างต่อกัน”