Chapter 14. คิดเห็นอย่างไร

“ทหารแคว้นฉินมีการเคลื่อนไหวแล้ว” หมอกู้เนี่ยนเจินสีหน้าวิตกกังวล  ไม่ใช่แค่ความน่าเกรงขามของทหารแคว้นฉินเท่านั้น แต่ที่สำคัญคือแม่ทัพประจำชายแดนรวมทั้งเจ้าเมืองก็ไม่ได้มีความสามารถนัก  ในเมืองหลวงแย่งชิงอำนาจแบ่งฝักแบ่งฝ่าย ชายแดนก็อ่อนแอ เห็นว่าศึกครั้งนี้จะพ่ายแพ้ตั้งแต่ยังไม่ทันได้รบ

“ท่านหมอกู้คิดเห็นอย่างไรก็ว่ามาเถิดเจ้าค่ะ”

หมอกู้สูดลมหายใจลึกแล้วเอ่ย “เจ้าเป็นหญิงอยู่ที่นี่จะลำบาก หากมีหนทางอื่นก็ไปเถิด” 

“ไป...จะให้ข้าไปไหนเจ้าคะ” นางส่ายหน้าอย่างงุนงง “หากเกิดสงครามจริง ข้าจะไม่ไปไหนจะอยู่ช่วยท่านหมอกู้ที่นี่เจ้าค่ะ”

“สิ่งที่เจ้าเห็นเป็นเพียงการปะทะกันเล็กๆน้อยๆ ของทหารชายแดน หากเกิดสงครามขึ้นจริง เจ้าจะรับมือไม่ไหว!”

“เช่นนั้นข้ายิ่งต้องอยู่ที่นี่ หน้าที่ของหมอคือช่วยชีวิตคน ถ้าข้าหนีเอาตัวรอดแล้วจะกล้าเรียกตัวเองว่าหมอได้อย่างไร”

หมอกู้เห็นความตั้งใจของนางแล้วก็พยักหน้ารับ “ได้ เช่นนั้นเจ้าเตรียมตัวให้ดี หากมีอะไรเกิดขึ้น ข้าอาจจะช่วยเจ้าไม่ได้”

“ท่านหมอกู้โปรดวางใจ ข้าจะไม่ทำตัวเป็นภาระให้ผู้ใด และหากเกิดเรื่องร้ายขึ้นกับข้า ข้าก็จะไม่โทษผู้อื่นเช่นกัน”

แววตาของนางเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น ทำให้หมอหนุ่มอีกสองคนเห็นแล้วก็อึ้งไป นางเป็นหญิงยังไม่ยอมหนีไป พวกเขาเป็นชายหากจะหลบหนีไปก็อับอายไม่น้อย ช่างเถิด หากฟ้าลิขิตไว้แล้ว พวกเขาก็ต้องเผชิญหน้ากับเรื่องเหล่านี้อยู่ดี

            “เจ้านี้มันดื้อรั้นอย่างที่หมอจูบ่นไว้จริงๆ” หมอกู้เนี่ยนเจินอดหัวเราะไม่ได้

            “ข้าไม่ได้ดื้อเสียหน่อย ท่านหมอกู้หาทางขับไล่ข้าเพราะไม่ต้องการให้ข้าศึกษาเรื่องพิษต่างๆ ใช่ไหมล่ะเจ้าคะ”

            นางแสร้งทำสีหน้าจริงๆ รู้ดีว่าหมอกู้ไม่ถือสากับท่าทางของนาง

            “คนใจอ่อนอย่างเจ้าศึกษาเรื่องพิษไม่ได้หรอก” กู้เนี่ยนเจินโคลงศีรษะไปมา เห็นนางเป็นเช่นนี้เขากลับเบาใจลง สองปีมานี้เขาก็เอ็นดูนางไม่น้อย คอยอบรมสั่งสอนวิชาแพทย์ให้นางได้ใช้ความรู้ไว้รักษาผู้คนและเลี้ยงชีพ

            “แต่อยู่ชายแดนมีอาการเจ็บป่วยแปลกประหลาดที่ข้าไม่เคยพานพบในตำราของเมืองหลวง บางชนิดอ่านในบันทึกของท่านก็รู้สึกแปลกพิกลอย่างพิษเจ็ดนิทรา ฟังชื่อไม่น่ากลัวแต่พิษร้ายถึงแก่ชีวิตได้ในเจ็ดราตรี”

            “หากเจ้าไม่ถอดใจไปเสียก่อน ข้าจะสอนให้”  ผู้พูดถึงเขาว่าเป็นหมอปากร้าย แต่ไม่รู้ทำไม เขาดุนางไปเท่าไรนางก็ยังยิ้มกลับมาเสมอ จนเขาใจอ่อนกับนาง ความรู้ที่สะสมไว้ก็ถ่ายทอดให้นางอย่างไม่รู้ตัว

            หญิงสาวฉีกยิ้มกว้างกลบเกลื่อนความกังวลในใจ จริงอย่างที่หมอกู้เนี่ยนเจินพูดไว้ นางยังไม่เคยเจอสงครามจริงๆ จึงไม่รู้ถึงความน่ากลัวของมัน ที่ผ่านมาแค่ทหารสองแคว้นปะทะกันบาดเจ็บล้มตาย นางก็อกสั่นขวัญหายอยู่หลายวัน เหมือนจะชินแต่ยังไม่ชินเสียทีเดียว แต่จะให้นางทิ้งคนเจ็บไป นางทำไม่ได้อย่างแน่นอน.

            สองสัปดาห์มานี้นางวุ่นวนไม่น้อย  ในค่ายทหารยังเป็นปกติดี ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแม่ทัพใหญ่ที่ไม่ค่อยสนใจการฝึกซ้อมอยู่แล้ว แต่ก็เพราะแบบนี้มิใช่หรือ? นางจึงสามารถติดตามท่านหมอกู้เรียนรู้วิชาแพทย์และรักษาผู้คนได้ หากแม่ทัพเป็นคนเคร่งครัดกฎระเบียบนางคงไม่ได้เดินเข้าออกค่ายทหารได้เช่นนี้

ฟู่เซียงเซียงไม่อาจละเลยได้ หลังจากทราบข่าวจากท่านหมอกู้ นางตัดสินใจเล่าเรื่องนี้ให้คนในเรือนรู้และเตรียมตัวรับมือ แม่นมหวงดูเป็นกังวลไม่น้อยแต่ก็ไม่คิดหนีไปที่อื่น นางอาสาจัดเตรียมเรื่องอาหารแห้ง ส่วนจางลี่เตรียมเรื่องสมุนไพรที่ต้องใช้ยามจำเป็น  บ่าวชราคอยดูแลบ้านช่องห้องหับให้เรียบร้อย  หญิงสาวสอบถามกับบ่าวชรา เผื่อจะพบเห็นสิ่งผิดปกติ แต่การสื่อสารทำได้อย่างยากลำบากเพราะอีกฝ่ายหูไม่ดีนัก นางถามซ้ำไปซ้ำมาก็ไม่ได้ความจนใจจนต้องเลิกถาม ป่านนี้นางยังไม่รู้ว่ากำไลหยกมันแพะชิ้นนั้นมาอยู่ในข้อมือนางได้อย่างไร แม้ไม่รู้ที่มาที่ไป แต่นางตัดใจจากกำไลหยกชิ้นนั้นไม่ได้อยู่ดี สุดท้ายก็สวมมันติดข้อมือตลอดเวลา

            นางเป็นหมอช่วยงานหมอกู้ในค่ายทหารแต่ก็ไม่ใช่หมอในสังกัดค่ายทหาร  อาศัยได้จดหมายฝากฝังให้อบรมสั่งสอน นางจึงทำงานแลกความรู้และรับรักษาผู้คน  ที่นี่แม้จะมีโรงหมอหลายแห่ง แต่ชาวบ้านยากจนไม่มีเงินรักษา นางจึงไม่กล้าเรียกเก็บเงินมากนัก บางคนนำผลไม้ หรือเนื้อสัตว์มาเป็นค่ารักษาให้นาง  แต่ที่พอจะทำให้นางมีรายได้ก็คือเครื่องประทินผิวที่นางทำให้จางลี่ไปขาย หากมีสงครามขึ้นจริง ใครจะมาสนใจเครื่องประทินผิว แค่คิดก็นึกเสียดายแปลงกุหลาบที่กว่าจะเพาะปลูกได้ขนาดนี้ใช้เวลานานนับปี

            ฟู่เซียงเซียงกับจางลี่ช่วยกันจัดเก็บห้องเพื่อจะรับคนมาอยู่เพิ่ม หญิงสาวอยู่ที่นี่มาสองปี ผู้คนเริ่มคุ้นหน้านางแล้ว และจดจำนางที่สวมชุดบุรุษถือล่วมยาอยู่เป็นประจำ  หลายวันก่อนนางเดินเข้าไปในตรอกทิศตะวันตก  บ้านหลังเล็กทรุดโทรมพอบังแดดบังลมได้เท่านั้น แต่ใต้หลังคาผุพังนั้นมีหลายชีวิตที่อาศัยอยู่   นางส่งเสียงเรียกเจ้าของบ้านไม่ดังนัก แต่เด็กๆ สี่ห้าคนที่อยู่ด้านในได้ยินก็รีบวิ่งออกมาล้อมหน้าล้อมหลังนางทันที

            “ท่านหมอฟู่!”

            “ท่านหมอฟู่มาแล้ว”

            “พวกเจ้าหลบไปก่อน ให้ข้าตรวจอาการท่านยายก่อน”  นางหัวเราะเสียงใสถูกเด็กๆจูงมือเข้าไปด้านใน หญิงชราอายุเจ็ดสิบปียันกายขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก เด็กที่ตัวโตรีบเข้าไปประคอง

            “ท่านยายไม่ต้องลุกนั่งก็ได้เจ้าค่ะ ข้าขอจับชีพจรท่านสักหน่อยเถิด” ฟู่เซียงเซียงยิ้มอ่อนโยนแล้วจับชีพจร นางยังคงยิ้มข่มความกังวลใจที่เกิดขึ้น ยังไม่ทันเอ่ยอะไรมือเหี่ยวย่นอีกข้างก็นยื่นมาตบหลังมือของหมอหญิงเบาๆ

            “ข้ารู้ตัวดี”  หญิงชราเอ่ยน้ำเสียงแหบแห้ง “เป็นห่วงก็แต่เด็กกำพร้าเหล่านี้ หากไม่ข้าแล้ว...”

            “ท่านยายต้องไม่เป็นอะไร”  เด็กๆ รีบพูดขึ้น พวกเขาเป็นเด็กกำพร้าที่ท่านยายเก็บมาเลี้ยงในบ้านหลังเดียวกัน

            “คนเราหนีความตายไม่พ้น” นางพูดด้วยปลงใจไว้นางแล้ว “แต่เด็กเหล่านี้...”

            ฟู่เซียงเซียงมองหน้าเด็กแต่ละคนแล้วลอบถอนใจ  ลำพังนางก็ลำบากไม่น้อย แต่ถ้าท่านยายเป็นอะไรไป เด็กเหล่านี้คงไม่พ้นขายตัวเป็นทาส นางทนเห็นเด็กเหล่านี้กลายเป็นทาสได้อย่างไรกัน

            “ท่านยายไม่ต้องห่วง ท่านต้องแข็งแรงแน่นอน”  นางยิ้มแล้วเป็นฝ่ายบีบมืออีกฝ่าย แม้ไม่เอ่ยถ้อยคำใด แต่แววตาให้คำสัญญาว่าจะดูแลเด็กๆ เหล่านี้แทนท่านยาย  นางเรียกเด็กชายตัวโตสุดมาอธิบายเรื่องต้มยาบำรุงให้ท่านยายและย้ำให้ไปเรียกนางที่ได้บ้านได้ทุกเวลา

            หญิงสาวบอกกับเด็กๆ เช่นนั้น แต่ไม่อาจวางใจได้ เมื่อกลับมาปรึกษากับแม่นมหวงกับจางลี่ จึงสรุปได้ว่าจะพาพวกเขามาอาศัยอยู่ที่นี่ด้วยกัน จนกว่าเรื่องสงครามจะสงบลงค่อยหาคิดหาหนทางกันอีกที นางกับจางลี่จึงช่วยกันเก็บของในห้องเล็กด้านหลัง ส่วนแม่นมเตรียมที่นอนและผ้าห่ม

            “เอาละ ข้าจะไปรีบท่านยายและเด็กๆก่อน ฝากแม่นมหวงเตรียมอาหารการกินไว้รอเด็กๆ ด้วย”

            แม่นมหวงหยิบผ้าเช็ดหน้าแล้วซับเหงื่อให้ฟู่เซียงเซียง “คุณหนูก็ดูแลตัวเองด้วย อย่าหักโหมเกินไปนัก”

            “รู้แล้วๆ”  นางหัวเราะเสียงใส ได้ยินบ่าวชราพูดเสียงดังว่ารถม้าที่จ้างวานไว้มารอแล้ว นางจึงรีบเดินเร็วๆไปหน้าบ้านทันที ทว่านางกลับเห็นผู้คนจับกลุ่มพูดคุยกันด้วยสีหน้าวิตกกังวล

            “หมอฟู่จะไปไหนหรือ?” ชาวบ้านคนหนึ่งเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง คนแถบนี้ป่วยไข้ไม่สบายก็ได้หมอหญิงผู้นี้รักษาให้