Chapter 13. ผู้หญิงของเขา

            บ่าวชราที่เคยทำตัวงกๆเงิ่นๆ มาบัดนี้ค่อมเอวคารวะบุรุษในชุดดำที่สวมหน้ากากปิดบังครึ่งใบหน้า ชายหนุ่มเพียงพยักหน้ารับแล้วกวาดตามองไปทั่วเรือนหลังน้อย ที่เวลานี้ซ่อมแซมไปได้หลายส่วนแล้ว  หากไม่เกรงว่าเจ้าของบ้านจะแตกตื่น เขาคงจัดการสั่งรื้อถอนแล้วสร้างใหม่ไปนานแล้ว ไม่ต้องเปลืองสมองหาวิธีทำให้นางที่ละนิดละหน่อยเช่นนี้

            “นางเป็นอย่างไรบ้าง”

            “คุณหนูฟู่สุขสบายดีขอรับ”

            “ลำบากเจ้าแล้ว”

            “คุณหนูฟู่มีจิตใจเมตตา กับบ่าวไพร่ก็ใส่ใจดูแลอย่างดี จะว่าไปแล้วงานนี้นับว่าเป็นงานสบายที่สุดที่นายท่านมอบหมายให้พวกเราทำขอรับ”

            ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มอย่างยากที่จะได้เห็นนัก ‘ผู้หญิงของเขา’ ก็ต้องไม่ธรรมดาอยู่แล้ว  บุรุษหนุ่มยกมือเป็นสัญญาณ เหล่าคนในชุดดำรวมทั้งบ่าวชราพลันหายวับไปราวกับไร้ตัวตน  เขาหมุนตัวก้าวเท้าเข้ามาในเรือน  ตรงไปยังห้องนอนของหญิงสาว  ปลดหน้ากากที่ปิดบังครึ่งใบหน้าออกแล้ววางบนโต๊ะ แม้อยู่ในความมืดแต่เขาจดจำทุกตำแหน่งในห้องของนางได้อย่างแม่นยำ  มือแกร่งยื่นไปปัดม่านมุ้งออกแล้วนั่งลงริมเตียง มองใบหน้าหลับใหลด้วยดวงตาอ่อนโยน เป็นนางที่ทำให้เขากลายเป็นเช่นนี้ ใครเลยจะรู้ว่าบุรุษที่ขึ้นชื่อว่าโหดเหี้ยมไร้หัวใจจะกลายเป็นคนที่ใส่ใจผู้อื่นได้ แต่คนที่เขาใส่ใจมีเพียงนางเท่านั้น

            สองปีแล้วสินะ

            ผ่านมาสองปีแล้ว

            นางไม่ใช่เด็กสาวผอมบางจนน่าเวทนาอีกแล้ว ในเวลานี้นางคือหญิงสาวที่ครอบครองความงามสะพรั่งดุจบุปผาบนสรวงสวรรค์ ผิวขาวราวหิมะ แก้มเนียนฝาดสีเลือด ขนตายาวเป็นแพหนา ริมฝีปากอิ่มดุจผลอิงเถาเผยอนิดๆ ดูไร้เดียงสาและเย้ายวนในเวลาเดียวกัน  ร่างอรชรขยับตัวเล็กน้อย ผ้าห่มเลื่อนลงเผยให้เห็นทรวงอกอวบอิ่มที่ดุนดันชุดนอนที่สวมอยู่ เห็นนางมีน้ำมีนวลขึ้นค่อยเบาใจและคุ้มค่ากับที่ส่งคนมาคอยคุ้มครองนาง   

            มุมปากยกยิ้มอย่างไม่รู้ตัวเมื่อคิดถึงครั้งแรกที่สบตากับดวงตาคู่นี้  ท่าทางมุ่งมั่นพยายามรักษาบาดแผลตลอดจนเสียงหัวเราะกังวานใส  ยังคงแจ่มชัดในความทรงจำ หลังจากที่เขาออกจากเรือนหลังนั้นก็มุ่งมั่นจัดการและสะสางปัญหาจนสำเร็จลุล่วงด้วยดี แต่ก็ใช้เวลาถึงสองปีกว่าจะได้มาพบหน้าอีกครั้ง แต่หากรู้ความจริงว่าเขาเป็นคนที่กำลังจะช่วงชิงแผ่นดินที่นางอาศัยอยู่ นางจะทำเช่นไร ยังคงทำดีกับเขาอยู่หรือไม่ ที่ผ่านมานางเคยคิดถึงเขาหรือเปล่า

            “เฉิน...อี้เฉิน”

            ชายหนุ่มถึงกับผงะไปเล็กน้อย แม้เสียงที่ส่งออกมาแผ่วเบาแต่เขาได้ยินชัดเจน แต่ดวงตาของนางยังปิดสนิท

            “เซียงเซียง”  เสียงทุ่มต่ำเรียกอยากยั้งใจไม่อยู่พลางโน้มหน้าลงสูดดมกลิ่นหอมที่โหยหา คนที่หลับใหลถูกรบกวนเอียงใบหน้าหลบอย่างไม่รู้ตัว ริมฝีปากหยักแตะถูกลำคอขาวผ่อง ความเย้ายวนเบื้องหน้าทำให้เผลอขบเม้มลำคอแล้วกระซิบชิดผิวอ่อนนุ่ม

            “รอข้า...อีกไม่ช้า...ข้าจะรับเจ้ามาอยู่เคียงข้าง”

            ก่อนที่จะยั้งใจไม่อยู่  เขาตัดใจผละจากร่างอ่อนนุ่ม จับข้อมือเรียวเล็กขึ้นมาสวมกำไรหยกมันแพะแล้วจูบหลังมือเบาๆ แล้ววางมือลงตามด้วยห่มผ้าให้เรียบร้อย เขายืนมองอย่างอาลัยครู่หนึ่งจึงหมุนตัวกลับเดินไปหยิบหน้ากากมาสวมตามเดิม ร่างสูงก้าวเดินออกไปอย่างเงียบเฉียบ

            ในความฝัน  หญิงสาวถูกเหวี่ยงร่างลงแผ่นหลังกระแทกฟูกนอน มือหยาบกระด้างกุมลำคอของนางไว้ ดวงตาคมปลาบจ้องมองเขม็ง นางเปล่งเสียงเรียกชื่อเขาอย่างยากลำบาก

            “เฉิน...อี้เฉิน...”

            ฟู่เซียงเซียงผวาตื่นยันกายขึ้นจากที่นอน มือเล็กยังสั่นน้อยๆ แล้วยกมือกุมลำคอ ผ่านมาสองปีแล้ว แต่นางยังฝันถึงทาสหนุ่มผู้นั้น หญิงสาวปรับลมหายใจอยู่ครู่หนึ่งจึงมองออกไปด้านนอก ฟ้ายังมืดอยู่ แต่ให้นอนต่อก็นอนไม่หลับแล้ว  นางจึงลุกขึ้นเดินไปจุดเทียนในห้อง

ก่อนย้ายมาอยู่ที่นี่ นางรับคัดลอกหนังสือ เพื่อให้ได้เงินมาซื้อข้าวสาร นางถึงกับนั่งทำงานตลอดคืน ทุกวันนี้จะเรียกว่าลำบากก็พูดได้ไม่เต็มปาก แต่นางกลับพอใจกับการใช้ชีวิตเช่นนี้ แม้ถูกมองอย่างดูแคลน การช่วยคนให้รอดพ้นความตายได้ก็เป็นความสุขและความท้าทายในเวลาเดียวกัน  แต่จะมีชายใดยอมรับหมอหญิงเป็นภรรยาบ้างไหมนะ

            “คุณหนูตื่นแล้วหรือเจ้าคะ”  จางลี่แง้มประตูโผล่หน้าเข้ามาอย่างเกรงใจ “บ่าวจะเตรียมน้ำให้ล้างหน้านะเจ้าค่ะ”

            “เจ้าไม่ใช้บ่าวของข้าแล้ว เมื่อไหร่จะเลิกเรียกแทนตัวเองว่าบ่าวเสียที”

ฟู่เซียงเซียงเบ้ปากใส่ แต่จางลี่กลับหัวเราะออกมา สาวใช้ผลุบหายไปครู่หนึ่งแล้วกลับเข้ามาพร้อมอ่างใส่น้ำล้างหน้า  ก่อนออกจากเมืองหลวง คุณหนูคืนสัญญาทาสให้จางลี่  จางลี่ยังยืนกรานจะติดตามคุณหนู รวมทั้งแม่นมหวงเองก็เช่นกัน นางไม่มีญาติพี่น้องที่ใดมารดาของฟู่เซียงเซียงรับนางที่เป็นหญิงหม้ายมาช่วยเลี้ยงดูคุณหนูที่แบเบาะ ความผูกพันมีมากว่าสิบปีทำให้ตัดสินใจได้ไม่ยากที่เดินทางมาชายแดนด้วยกัน   

หญิงสาวล้างหน้าบ้วนปากแล้ว จึงนั่งลงให้จางลี่แปรงผมให้ ขณะยกมือขึ้นแตะทรงผมหน้ากระจก หญิงสาวเพิ่งรู้ตัวว่าที่ข้อมือมีกำไลหยกสวมอยู่

“เอ๊ะ! กำไลหยกวงนี้...” นางลูบกำไลอย่างประหลาดใจ เมื่อพิจารณาดีๆ รู้สึกคุ้นตา จะเป็นไปได้อย่างไร? นี่เป็นกำไลหยกมันแพะที่นางเคยหยิบขึ้นดูที่ตลาดกลางคืน พี่ลี่เฉี่ยวซื้อให้นางหรือ? เป็นไปไม่ได้ นางเห็นเขาเดินตามนางมาทันทีไม่ได้หวนกลับไปซื้อนี่ และที่สำคัญ มันมาอยู่ในข้อมือนางได้อย่างไร

“คุณหนูนี่รอยอะไรเจ้าคะ”  จางลี่ใช้นิ้วแตะรอยแดงที่ลำคอของหญิงสาว “โดนแมลงกัดรึเจ้าคะ”

นางชะโงกหน้ามองในกระจกเงาตรงหน้า แม้เห็นไม่ชัดนักแต่ก็พอมองออกว่าเป็นรอยแดงๆ นางยกมือขึ้นรูปบริเวณนั้นพลางคิดถึงภาพในความฝันที่ถูกบีบคอ หรือนางจะถูกแมลงกัดเอาจริงๆ จึงฝันถึงอี้เฉิน

“บ่าวจะไปหยิบยามาทาให้นะเจ้าค่ะ”

ฟู่เซียงเซียงอ้าปากจะเอ่ยถามแต่เปลี่ยนใจ เกรงว่าจางลี่จะตกใจมากกว่านาง  แล้วกลายเป็นเรื่องใหญ่ทำให้วุ่นวายกันไปหมด แต่มีคนลอบเข้าในห้องนอนของนาง และสวมกำไลวงนี้อย่างแน่นอน แต่ก็ไม่ได้ทำร้ายนาง หรือจะเป็นคนที่นางเคยช่วยไว้? ถ้าเป็นเช่นนั้นก็มาพบในเวลาปกติได้นี่ ทำไมต้องทำเช่นนี้  นางถอดกำไลวงนั้นออกแล้วเก็บใส่กล่องเครื่องประดับก่อนที่จางลี่จะเดินกลับเข้ามา

จู่ๆ กลับคิดถึงชายสวมหน้ากากแปลกประหลาดที่พบในตรอกนั้น  นางกลัวจนไม่กล้าสบตากับเขา แต่กระนั้นก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด ภาพทาสหนุ่มซ้อนทับที่ชายคนนั้น นางสะบัดศีรษะไปมา แม้รู้สึกว่าอี้เฉินมีเบื้องหลังไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน หายไปตั้งสองปีไม่เคยได้ยินข่าวเลย นางเองก็ไม่รู้ว่าเขาไปที่ใด

จางลี่กลับมาพร้อมตลับยาในมือและช่วยทายาบริเวณที่เป็นรอยแดงจากนั้นจึงช่วยคุณหนูผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดบุรุษ นางอยากเห็นคุณหนูแต่งกายสวยงามเช่นคืนที่ไปเดินตลาดด้วยกัน  คุณหนูดูมีความสุขมาก ได้เห็นรอยยิ้มของคุณหนูก็พลอยสุขใจไปด้วย

ฟู่เซียงเซียงกินอาหารเช้าแล้วเตรียมตัวไปที่ค่ายทหาร  นางไม่มีม้า และห่างเหินการขี่ม้ามานาน จนไม่มั่นใจว่าตัวเองยังจำการบังคับม้าได้หรือไม่ ทุกวันที่นางไปทำงานก็จะ ‘บังเอิญ’มีชาวบ้านที่จะผ่านไปทางค่ายทหารให้นางอาศัยรถม้าไปด้วยกัน  วันนี้นางมาถึงก็เห็นใบหน้าเคร่งเครียดของท่านหมอกู้และหมอทหารคนอีกสองคน  หญิงสาวคารวะทักทายแล้วเอ่ยถามตรงไปตรงมา

“มีเรื่องใดรึเจ้าคะ”