Chapter 12. บุรุษผู้สวมหน้ากาก

            มีแต่การแต่งงานเท่านั้นหรือ? ที่จะทำให้นางหนีจากปัญหานี้ได้

            “คุณหนู”  แม่นมหวงเข้ามาตาม “มีเรื่องกังวลใจรึเจ้าคะ”

            “ข้าพบพี่ลี่เฉี่ยวแล้ว”  นางพูดเสียงเบาแล้วเค้นหัวเราะออกมา “ผู้อื่นชื่นชมว่าข้าเป็นหมอที่เก่งกาจไม่น้อยไปกว่าผู้ใด แต่ปัญหาของตัวเองกลับแก้ไขเองไม่ได้”

            “คุณหนูไม่ชอบลี่เฉี่ยวหรือเจ้าคะ”  อยู่กันมาขนาดนี้แล้ว นางก็รักคุณหนูเหมือนเป็นลูกสาวของตนคนหนึ่ง “แต่ถ้าคุณหนูยังเป็นคนของสกุลฟู่อยู่ หากที่บ้านเกิดเรื่อง คุณหนูก็ต้อง...”  นางไม่กล้าพูดถึงเรื่องนั้นเลย นางเป็นเพียงคนรับใช้ก็ถูกขายเป็นทาส แต่คุณหนูเป็นบุตรสาวสายตรง เกรงว่าจะถูกส่งตัวไปเป็นหญิงนางโลม

            “ไม่ใช่ไม่ชอบ...แต่ข้าเห็นเขาเป็นพี่ชายมาตลอด”   นางถอนหายใจแรงๆ แต่ก็ยังไม่หายกลุ้มใจ

            “แต่เท่าที่เห็น เขาจริงใจกับคุณหนูมากนะเจ้าคะ สองปีนี้เขาช่วยเหลือคุณหนูมาตลอด หรือจะพูดให้ถูกก่อนหน้านี้ก็ช่วยคุณหนูเสมอ”

            ฟู่เซียงเซียงมองแม่นมแล้วทำท่ากระเง้ากระงอด “แม่นมไม่รักข้าแล้วรึถึงผลักไสข้าให้ผู้อื่นเช่นนี้ หรือเขาจ่ายเงินให้ท่านมาพูดเอาใจข้า”

            “คุณหนู” แม่นมหวงหัวเราะอย่างเอ็นดู “วันนี้คุณหนูกลับมาเร็วก็พักผ่อนสักหน่อย ค่อยอาบน้ำแต่งตัวออกไปพบเขา...”

            “ข้ารู้แล้ว”  นางย่นจมูกแล้วหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในเรือน

            แม่นมหวงถอนหายใจเลียนแบบคุณหนู  สถานการณ์ตอนนี้น่าเป็นห่วงยิ่งนัก บิดามารดาต้องดูเรื่องคู่ครอง แต่นายท่านละเลยคุณหนูมาตั้งแต่สิบขวบ บุรุษที่เลือกให้ก็หาดีไม่ได้สักคน  อยู่ในเมืองนี้มาสองปี ไม่ใช่ว่าไม่มีใครสนใจคุณหนู แต่เพราะนางเลือกเป็นหมอหญิง เกรงว่าฐานะที่แต่งเข้าไปจะเป็นได้แค่ภรรยารองหรืออนุเท่านั้น ทั้งที่คุณหนูเป็นถึง... แม่นมหวงได้แต่ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า จนปัญญาหาทางช่วยเหลือคุณหนูของตนเอง

            ปกติฟู่เซียงเซียงรักษาผู้คนไม่แบ่งชายหญิง ไม่แสดงท่าทีเขินอายให้ได้เห็น แต่เวลานี้นางรู้สึกขัดเขินอยู่บ้าง อาจเพราะสวมเสื้อผ้าบุรุษจนเคยชิน เมื่อสวมชุดกระโปรงจึงรู้สึกแปลกพิกล  ชายหนุ่มตรงหน้าจ้องมองอย่างหวั่นไหวกับความงามของหญิงสาว  แม้ว่านางจะมาเพื่อปฏิเสธการแต่งงานของเขา

            “อย่างน้อยเจ้าก็ใช้ปิ่นที่ข้าให้”   จูฉี่เลี่ยวยิ้มเศร้า ไม่อาจละสายตาจากใบหน้าหวานละมุนได้เลย

            มือเรียวยกขึ้นแตะปิ่นรูปดอกเหมยแล้วยิ้มน้อยๆ “ของขวัญที่ท่านให้ ข้าย่อมรักษาให้ดีที่สุด”

            “ช่างเถอะ แค่เห็นเจ้าชอบข้าก็ดีใจ”  เขาถอนหายใจอีกครั้ง “กินข้าวเดินเล่นเป็นเพื่อนข้าสักหน่อยได้หรือไม่ พรุ่งนี้ข้าจะเดินทางกลับแล้ว”

            “ได้เจ้าค่ะ”  นางคลี่ยิ้มกว้าง “ข้าอยู่ที่นี่มาสองปียังไม่ค่อยได้เดินตลาดกลางคืนเลย ถ้าพี่ลี่เฉี่ยวไม่ชวนข้ามา ข้าคงไม่ออกมาเป็นแน่”

            “ดีแล้ว บ้านเจ้ามีแต่สตรีออกมาเดินตลาดกลางคืนไม่เหมาะนัก”

แม้รู้ว่านางเป็นหมอรักษาทั้งชายและหญิง แต่เรื่องเดินเล่นเที่ยวเตร่ตามลำพังเขาก็ไม่เห็นด้วยนัก  จูลี่เฉี่ยวเชิญนางมากินอาหารที่โรงเตี้ยมหวังว่านางจะเปลี่ยนใจ แต่นางยังยืนกรานคำเดิม แม้ยังตัดใจไม่ได้แต่ไม่อยากเซ้าซี้ให้นางรำคาญใจ เขาจึงชวนนางออกมาเดินเล่นเพื่อสร้างความทรงจำดีๆ หากเมื่อไกลกันแล้ว นางอาจคิดถึงเขาบ้าง

            “ดีเจ้าค่ะ คุณหนูทำแต่งานไม่ได้ออกมาเที่ยวเล่นเลย” จางลี่ที่ติดตามมาด้วยอดยิ้มดีใจไม่ได้

            ทั้งสามออกจากโรงเตี้ยม เป็นเวลาเย็นย่ำแล้วแต่ผู้คนยังหนาตา โดยเฉพาะเส้นทางตลาดกลางคืน ของกินข้างทางส่งกลิ่นหอมเย้ายวน แพรพรรณและเครื่องประดับงดงาม  อยู่ชายแดนมีสินค้าแปลกตาอยู่มาก หญิงสาวไม่ได้ออกมาเดินเล่นเช่นนี้นัก แต่ละวันมีเรื่องให้ครุ่นคิดมากมาย มีภาระให้รับผิดชอบ  ทว่าเวลานี้นางถูกสิ่งของสองข้างทางดึงดูดสายตา นางกลับมาเป็นหญิงสาววัยสิบหกที่ตื่นเต้นกับการได้เดินเล่นนอกบ้านในยามค่ำ

            จูลี่เฉี่ยวลอบมองสีหน้าของหญิงสาวด้วยรอยยิ้ม ดวงหน้างามระบายยิ้มดูราวกับเทพธิดา เขารู้ว่านางมีปัญหาใดบ้าง ฐานะของเขาต่ำต้อยนักแต่ตอนนี้เขาได้เป็นถึงแพทย์หลวงและจะไต่เต้าให้มีตำแหน่งที่สูงขึ้น หวังเพียงเพื่อให้นางเคียงข้างเขาอย่างไม่อายใคร

            จางลี่มองคุณหนูในชุดกระโปรงสีกลีบบัว เมื่อครั้งที่ออกจากเมืองหลวง คุณหนูมีเสื้อผ้าไหมติดตัวมาสี่ห้าชุด แต่เพราะต้องใช้เงินทำให้ต้องขายเสื้อผ้าเหล่านั้นไปเหลือชุดงามแค่สองชุด หากคุณหนูของนางได้แต่งกายงดงามย่อมสวยสง่าไม่แพ้ผู้ใด เพียงแต่โชคชะตาโหดร้ายทำให้คุณหนูต้องมาตกระกำลำบากเช่นนี้

            สายตาของฟู่เซียงเซียงถูกกำไลหยกมันแพะดึงดูดสายตาไว้จนไม่อาจขยับเท้าไปได้

            “แม่นางตาถึงยิ่งนัก นี่เป็นหยกมันแพะเนื้อดี ท่านลองหยิบขึ้นมาชมก่อนได้นะขอรับ” พ่อค้าเชื้อเชิญพลางหยิบยื่นให้นางดู

            อย่างไรก็เป็นหญิง ชื่นชมของสวยงามไม่แปลกอันใด นางรับมาลูบเนื้อหยกแต่ในใจหวนคิดถึงตัวเองในวัยเด็ก มารดามีเครื่องประดับมากมาย ยามว่างท่านแม่หยิบออกมาเช็ดทำความสะอาดและให้นางได้สวมใส่เล่น  แต่เวลานี้ของเหล่านั้นถูกขายไปหมดแล้ว

            “กำไลวงนี้ราคาเท่าใดรึ” นางอดถามไม่ได้

            “ห้าสิบตำลึงเท่านั้น แต่ถ้าแม่นางชอบข้าลดให้อีกห้าตำลึง”

            ต่อให้ลดเหลือห้าตำลึงนางก็ซื้อไม่ได้

            หญิงสาวได้แต่มองอย่างอาลัยแล้วคืนกำไลวงนั้นให้พ่อค้า จูลี่เฉี่ยวคิดจะซื้อให้ แต่ฟู่เซียงเซียงแตะแขนเขาแล้วส่ายหน้าไปมา

            “ถ้าพี่ลี่เฉี่ยวอยากซื้อของให้ข้า ขอเป็นตำราแพทย์ดีกว่า ข้าจะได้เอาไว้ศึกษาจะได้ไม่ถูกท่านหมอกู้ตำหนิเอาบ่อยๆ” 

            นางยิ้มทะเล้นทำให้ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าไปมา

            “เอาเถิด ข้ากลับเมืองหลวงแล้วจะส่งตำรายาดีๆ มาให้เจ้าอ่าน”

            “ท่านพูดเองนะ!” นางหัวเราะเสียงใสแล้วชี้ชวนให้จางลี่เดินไปดูสิ่งของอย่างอื่น  จูลี่เฉียวเดินตามหญิงสาวทั้งสองด้วยใบหน้าระบายยิ้มราวกับเด็กน้อยได้เห็นสิ่งแปลกตา ทั้งที่อยู่มาสองปีแต่นางแทบไม่เคยได้เดินดูอะไรเช่นนี้มาก่อน ผู้คนหนาตาขึ้นเรื่อยๆ กว่าจะรู้ตัวอีกที ฟู่เซียงเซียงก็รู้สึกถูกเบียดให้เดินเข้าไปในตรอกแห่งหนึ่งแล้ว

            “จางลี่...พี่ลี่เฉี่ยว”

นางหันซ้ายหันขวามองไม่เห็นทั้งสองคน คิดว่าผลัดหลงกันเป็นแน่ นางจึงสาวเท้ารีบเดินกลับไปทางเดิม ทว่ากลุ่มคนไล่ล่าวิ่งตรงมาทางนางที่กำลังจะเดินออกไป หญิงสาวตื่นตกใจจนทำอะไรไม่ถูก  ชายตัวใหญ่ถือดาบเล่มโตเปื้อนเลือดพุ่งตรงมาทางนาง  หญิงสาวยกมือขึ้นป้องศีรษะอย่างรวดเร็ว ทว่าเสื้อคลุมสีดำผืนหนึ่งคลี่คลุมศีรษะนางพอดีทำให้ไม่อาจมองเห็นภาพที่เบื้องหน้าได้   ร่างบอบบางได้แต่ยืนนิ่งเป็นก้อนหิน กว่าจะได้สติก็ได้ยินเสียงคนต่อสู้และร้องด้วยความเจ็บปวด  นางก้มมองที่พื้นกำลังคิดว่าจะก้าวเท้าไปทิศทางใด คิดจะเลิกเสื้อคลุมที่คลุมศีรษะออกก็เป็นจังหวะเดียวกับที่มือใหญ่คู่หนึ่งยื่นมาดึงเสื้อคลุมขึ้น  

ราวกับเจ้าบ่าวเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว

ชั่วเวลาอันแสนสั้นและรวดเร็วกว่าดวงดาวกระพริบแสง นางเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมือใหญ่คู่นั้น  ประสานสายตากับดวงตาดำดุจบ่อน้ำลึก เขาสวมหน้ากากปิดบังครึ่งใบหน้า ริมฝีปากบางขยับเล็กน้อยแต่นางไม่ได้ยินเสียง รูปร่างเขาสูงใหญ่บดบังจนนางมองไม่เห็นว่าเกิดเรื่องใดขึ้น  เขากวาดตามองนางครู่หนึ่งแล้วปรายมองไปด้านหลัง  รอให้คนเข้ามารายงาน ใบหน้าที่สวมหน้ากากพยักหน้ารับแล้วผายมือให้เหมือนต้องการให้นางเดินออกไป

กลิ่นคาวเลือดยังคละคลุ้งในอากาศ ฟู่เซียงเซียงเองก็ไม่ต้องการเป็นพยานรู้เห็นเรื่องที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ นางมั่นใจว่าเขาจงใจใช้เสื้อคลุมคลุมศีรษะทำให้นางมองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น  เช่นนั้นนางรีบจากไปจะดีที่สุด  หญิงสาวก้าวเร็วๆ และเมื่อออกมาพ้นตรอกแล้วก็อดเหลียวมองกลับไปไม่ได้ ดวงตาคู่นั้นยังคงมองนางอยู่ นางจึงรีบหมุนตัวแล้วเดินย้อนกลับทางเดิม จางลี่เห็นนางเข้าก็รีบเข้ามาหาด้วยความเป็นห่วง ฟู่เซียงเซียงไม่คิดเล่าเรื่องนี้ให้ผู้อื่นรู้จึงได้แต่หัวเราะกลบเกลื่อนไป แต่ในใจยังคงเป็นกังวล

นางรู้สึกคุ้นเคยสายตาคู่นั้นเหลือเกิน.