ส่งกลับบ้าน

ช่วงสายของอีกวันขณะที่ซูเหยียนกำลังกินอาหารเช้าในสวนหย่อมอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงพ่อบ้านกับคนงานสกุลซูพูดคุยกันน้ำเสียงกังวลใจ

“คุณหนูรองไม่เห็นกลับจวนเลย ไหนว่าฝ่าบาทปลดนางสนมทุกคน และส่งตัวออกนอกวังแล้ว”

ซูเหยียนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง เริ่มเข้าใจสถานการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น

นางได้รับอิสระแล้ว แต่ไม่ได้หมายความว่าเป็นอิสระจริงๆ นางยังต้องกลับจวนสกุลซู กลับไปหาครอบครัว ทว่าตอนนี้นางมีบุรุษคนหนึ่งข้างกาย ทั้งยังมีสัมพันธ์ลึกซึ้งโดยที่ยังไม่ได้แต่งงานกัน

จะทำอย่างไรดี จะบอกแต่ละฝ่ายอย่างไร

เรื่องที่นางเคยเป็นสตรีของฮ่องเต้สุดท้ายต้าอิ้งก็ต้องรู้อยู่ดี

สตรีรีบกินข้าวจนอิ่มแล้วกลับเรือนไปคิดหาทางออก

อย่างแรกก็คือ จะไปจวนสกุลซูด้านข้างอย่างไร ในเมื่อคนของจ้าวอิ้งฉางคอยจับตามองเวลาที่นางป้วนเปี้ยนพยายามปีนออกนอกกำแพงจวน

ระหว่างที่ซูเหยียนเดินวนไปเวียนมาภายในเรือนอยู่นั้น ก็มีเสียงฝีเท้าของคนจำนวนมากดังขึ้น นางแง้มประตูออกดูก็เห็นบุรุษเรือนกายสูงใหญ่ ตรงกลางเป็นสตรีวัยกลางคนที่มีใบหน้าคุ้นตา

ไทเฮา

“ข้าจะพูดคุยกับแม่นางคนนี้ตามลำพัง พวกเจ้าออกไปให้หมด”

ไทเฮาสั่งทั้งกงกง องครักษ์ของตนเองและองครักษ์ของจ้าวอิ้งฉาง ทุกคนต่างออกไปรอด้านนอกอย่างเชื่อฟัง

เมื่อเหลือเพียงสองคน ซูเหยียนก็คุกเข่าถวายพระพรไทเฮาด้วยความนอบน้อม

“ซูเหยียนถวายพระพรไทเฮาเพคะ”

สตรีวัยกลางคนยิ้มอ่อนโยนให้ ตลอดห้าปีที่ผ่านมานางไม่เคยเรียกซูเหยียนเข้าเฝ้าเลยสักครั้ง เพราะกลัวฮ่องเต้รู้เข้าจะเดือดร้อนถึงนางและคนสกุลซู จึงทำได้เพียงให้องครักษ์ตามเฝ้าดูนางห่างๆ

เห็นสตรีน้อยที่ตนชื่นชมใช้ชีวิตในแปลงผักอย่างสนุกสนาน แถมยังแอบออกไปเที่ยวเล่นนอกวังได้นางก็หายห่วง

เช้าวันนี้นางได้รับรายงานว่าฮ่องเต้พบซูเหยียนครั้งแรกที่นอกวังแล้วถูกพระทัย คิดว่านางเป็นแม่หม้ายจึงจับมาเป็นภรรยาลับ ซ่อนไว้ไม่ให้ผู้ใดล่วงรู้

นางทั้งทอดถอนใจทั้งสมน้ำหน้าลูกชายตัวดี ข้าเลือกให้เจ้าตั้งแต่ห้าปีที่แล้ว ส่วนเจ้ามัวแต่กังวลจนต้องกินยาบำรุงมาตลอด แล้วอย่างไรล่ะ เจอสตรีน้อยเข้าไป คิดว่าแม้ไม่ได้กินยาแต่ตรงส่วนนั้นก็คงใช้การได้ปกติอยู่ดี

ตอนนี้เมื่อยวนยางได้มาคู่กัน นางคงต้องสั่งสอนยวนยางตัวผู้เสียหน่อย

โทษฐานปล่อยให้ยวนยางตัวเมียอยู่โดดเดี่ยวมานาน

“คนที่บ้านเจ้าคงรอเจ้ากลับมานานแล้ว ห้าปีนานจริงๆ” ไทเฮาเอ่ยพลางถอดหายใจ “เจ้ากลับบ้านไปหาพวกเขาเถอะ ข้าเตรียมรถม้าไว้ให้แล้ว”

“เอ่อ” ซูเหยียนนึกถึงหน้าบุรุษผู้หล่อเหลาที่จะมาหาตนเองตอนเย็นทุกวัน

“เจ้าจะสนใจผู้อื่นทำไมกัน ตอนเป็นสตรีของฝ่าบาท ฝ่าบาทก็ไม่เคยสนใจเจ้า ตอนนี้แม้มีบุรุษคนใหม่ เขาก็แค่มาหาเจ้าตอนกลางคืนมิใช่หรือ ตอนเช้าเขาหายไปไหน ทำงานอะไรเคยบอกเจ้าหรือไม่ ถ้าหากไม่เคยบอกใยเจ้าต้องเอาเขามาใส่ใจด้วย”

ไทเฮาพูดสั่งสอนสตรีตัวน้อย ซูเหยียนเข้าวังตั้งแต่เด็ก ไร้เดียงสาและไร้ประสบการณ์ในการใช้ชีวิต

หลังจากนี้นางจะเลือกสิ่งใด ก็ขึ้นอยู่กับความคิดความต้องการของนาง

หากไม่อยากกลับมา ก็ปล่อยให้บุตรชายตัวดีตามง้อไปนานๆ

ซูเหยียนคิดตามคำที่ไทเฮาสอน นางเข้าใจความหวังดีของสตรีที่เอ็นดูนาง

“หม่อมฉันจะกลับบ้านเพคะ” นางยอบตัวคารวะแล้วกลับไปเก็บของใช้ส่วนตัวก่อนออกจากจวนขึ้นรถม้าที่ไทเฮาจัดเตรียมไว้ให้

ส่วนองครักษ์ของจ้าวอิ้งฉางได้แต่มองตาปริบๆ พวกเขาไม่สามารถขัดคำสั่งของไทเฮาได้

อีกทั้งไทเฮาตรัสเองว่าเรื่องของสามีภรรยาคู่นี้ให้นางผู้เป็นมารดาจัดการเอง

ในเมื่อขัดขวางไม่ได้ องครักษ์จึงต้องนำเรื่องนี้เข้าวังไปรายงานโดยเร่งด่วน

........

ตำหนักหมิงเหอ

องครักษ์ที่จ้าวอิ้งฉางส่งไปดูแลซูเหยียนรีบกลับวังรายงานเจ้านายตนหน้าตาตื่น

“ฝ่าบาท ไทเฮาส่งแม่นางเมิ่งเหยียนขึ้นรถม้าไปแล้วพะย่ะค่ะ”

จ้าวอิ้งฉางตกใจวางพู่กันในมือทันที “ขึ้นรถม้า ไปที่ใดกัน” ร่างใหญ่รีบลุกจากโต๊ะทรงอักษร ก้าวเท้ายาวๆ ไปที่ตำหนักซีเยว่ของไทเฮาด้วยความร้อนใจ

“เสด็จแม่ส่งเมิ่งเหยียนไปที่ใด” เขาเอ่ยถามเมื่อเห็นหน้าผู้เป็นมารดา ลืมพิธีรีตองอย่างสิ้นเชิง

“พบข้าแล้วไม่ทำความเคารพ ข้าจะต้องบอกเจ้าหรือ” ไทเฮาพูดน้ำเสียงราบเรียบไร้ความรู้สึก แต่ในใจเริ่มหมั่นไส้บุตรชาย

จ้าวอิ้งฉางนึกขึ้นได้ เขายกมือทั้งสองขึ้นมาประสานกันพร้อมก้มศีรษะลงเล็กน้อย “ลูกถวายพระพรเสด็จแม่ ไม่ทราบว่า...”

“ข้าส่งนางไปถือศีลสวดมนต์ที่วัด” ไทเฮาโกหกปั้นสีหน้าไม่ให้จับผิดได้ นางปรายสายตามองพระโอรส

“ถือศีลสวดมนต์สักสองสามเดือน ให้นางมีเวลาตัดสินใจว่าจะยอมเป็นฮองเฮา เป็นแม่ของแผ่นดิน หรือเป็นสตรีธรรมดาที่มีชีวิตอิสระ”

มองใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังเคร่งเครียด นางจึงพูดต่อ “หากนางมักใหญ่ใฝ่สูงก็คงอยากเป็นฮองเฮา แต่ถ้านางอยากมีชีวิตอิสระก็คงจากไปไม่บอกกล่าว อืม ข้าจะบอกเจ้าให้นะ ไม่มีสตรีนางใดอยากเป็นภรรยาลับ อีกทั้งไม่รู้ว่าสามีของตนเป็นใคร”

จ้าวอิ้งฉางหยุดคิดไม่กี่ชั่วลมหายใจ “เสด็จแม่สำเร็จราชการแทนลูกหน่อย ลูกจะไปถือศีลกับเหยียนเอ๋อร์”

“เฮอะ” ไทเฮาหันหลังให้บุตรชาย “ไปขอร้องเสด็จพ่อเจ้าละกัน วันๆ มัวแต่สวดมนต์ เล่นไพ่ ให้อาหารปลา เขาคงลืมไปแล้วว่าหน้าที่ของฮ่องเต้หนักเพียงใด”

นางพูดถึงพระสวามีของตน อดีตฮ่องเต้ของแคว้นหมิง เขายกบัลลังก์ให้บุตรชายตั้งแต่บุตรชายอายุสิบเจ็ดปี อ้างว่าตนเองมีปัญหาสุขภาพ ขอเกษียณดีกว่า

หึ มีปัญหาสุขภาพหรือขี้เกียจกันแน่ นางทอดถอนใจอีกครั้ง

“ก็ได้ ลูกจะไปหาเสด็จพ่อเอง แต่ถ้าสุดท้ายเสด็จพ่อจะโยนงานให้เสด็จแม่ลูกก็ช่วยไม่ได้” จ้าวอิ้งฉางพูดน้ำเสียงประชดประชันแล้วลากลับไม่รีรอ

“ดูทำเข้าสิ ทั้งพ่อทั้งลูกเลย ทำไมข้าต้องลำบากขนาดนี้นะ” สตรีบ่นพลางยกมือเรียกนางกำนัลมานวดแขนขาให้

สุดท้าย ไทเฮาก็สามารถลากพระสวามีของตนซึ่งก็คืออดีตฮ่องเต้มาท้องพระโรง บริหารบ้านเมืองได้อีกครั้ง

หากเขาไม่ยอมมา จ้าวอิ้งฉางจะสั่งคนนำปลาและเต่าในบ่อไปปล่อยให้หมด ปลามังกรตัวใหญ่กับเต่ายักษ์ที่เลี้ยงมาหลายสิบปีอาจจะหายสาบสูญก็ได้

........

จวนสกุลซู เมืองหนาน

รถม้าที่ซูเหยียนนั่งมาถึงหน้าจวน นางลงจากรถม้า สายตามองป้ายหน้าประตู ‘สกุลซู’ จวนหลังนี้สินะ ที่บิดามารดารวมถึงญาติพี่น้องอาศัยอยู่ ไม่ใช่จวนในเมืองหลวงที่เงียบเหงาไม่มีผู้ใด

สตรียืนหน้าจวน ไม่มีบ่าวรับใช้คนใดสนใจ เพราะคนอยู่เฝ้าด้านหน้าเป็นคนงานใหม่ จึงไม่เคยเห็นนางมาก่อน

“เอ่อ ข้ามาหานายท่านซู”

ซูเหยียนบอกกับพวกเขา แต่คนเฝ้าหน้าประตูกลับมองนางตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

แม้รถม้าที่นางนั่งมาจะหรูหรา แต่เสื้อผ้าที่นางสวมใส่กลับดูค่อนข้างซอมซ่อ

เพราะซูเหยียนไม่ใส่ชุดดีๆ ของตน และไม่ใส่ชุดที่จ้าวอิ้งฉางสั่งตัดให้ใหม่ เลือกจะสวมชุดที่ใส่ลงแปลงผักเป็นประจำ

“หากไม่ได้นัดหมายก็เข้าไปไม่ได้” คนเฝ้าประตูเอ่ยเสียงเข้ม

เมื่อเข้าไปไม่ได้ซูเหยียนก็ไม่ต่อล้อต่อเถียง นางหาที่นั่งด้านหน้าจวน มองทิวทัศน์แปลกใหม่ สถานที่ใหม่ ผู้คนแปลกหน้า ทำให้เพลิดเพลินลืมเรื่องที่ต้องทำ

“ขอทานที่ไหนมานั่งหน้าจวนน่ะ”

เสียงเล็กแหลมบาดหูของสตรีนางหนึ่งดังขึ้น นางเดินออกมาจากภายในจวน

ซูเหยียนหันมองตามเสียงเห็นสตรีที่ไม่คุ้นหน้า แต่บุรุษข้างกายนางเป็นลูกพี่ลูกน้องที่เคยเล่นด้วยกันตอนเด็ก

“เหยียนเอ๋อร์” บุรุษร้องทักขึ้นเมื่อเห็นหน้านาง “เจ้ากลับมาแล้ว”

“ท่านพี่หลี ข้ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ” ซูเหยียนตอบ สายตามองสตรีที่ดูหมิ่นด้วยความสงสัย “แม่นางผู้นี้คือ”

“คู่หมั้นของข้าเอง มู่จิงหนิง”

ซูหลีญาติผู้พี่ของซูเหยียนตอบ แววตาของเขาดูไม่ค่อยดีใจที่ต้องแนะนำเท่าไหร่นัก

“อ่อ” ซูเหยียนก้มหน้าให้มู่จิงหนิงเล็กน้อย จากนั้นก็ถามคนเฝ้าประตู “ข้าเข้าไปได้หรือยัง”

คนเฝ้าประตูอึ้งหลายชั่วลมหายใจ เมื่อคิดขึ้นได้จึงเชิญซูเหยียนด้วยความนอบน้อม

หลังจากซูเหยียนเข้าไปด้านใน มู่จิงหนิงก็ถามซูหลีน้ำเสียงเหยียดหยาม

“นั่นลูกพี่ลูกน้องของท่านที่ฝ่าบาทไม่ทรงโปรด จนทำให้สกุลซูตกต่ำใช่หรือไม่”

ซูหลีไม่ตอบคำถาม เขาเบือนหน้าหนีและเดินออกนอกจวนไม่รอนาง “เจ้าอยากไปซื้อเครื่องประดับมิใช่หรือ อย่าเสียเวลาเลย”

สกุลซูเลี้ยงบุตรหลานได้ดี พี่น้องรักใคร่กลมเกลียวสามัคคีกัน เมื่อมู่จิงหนิงซึ่งสถานะยังเป็นคนนอกเข้ามายุ่งวุ่นวาย ซูหลีจึงไม่พอใจเท่าใดนัก แต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้ เพราะนางเป็นคนที่ท่านแม่ของตนจับคู่มาให้