สรรพคุณของยา

ขณะที่บุรุษยุ่งวุ่นวายตรงหน้าอกอวบทั้งสองเต้า มือหนาก็เลื่อนลงล่างไปแหวกชุดของสตรีออกแล้วดึงกางเกงทุกชิ้นจนออกมากองที่เข่า จากนั้นนิ้วเท้าของเขาก็รับช่วงต่อ เขี่ยจากเข่าลงไปจนหลุดออกจากปลายเท้า

         เมื่อไม่มีอาภรณ์ปกปิดช่วงล่าง ฝ่ามือหนาของบุรุษก็ตรงเข้าไปขยำเนินเนื้อนุ่ม นิ้วโป้งคลึงเกสรดอกไม้ด้านล่าง นิ้วชี้กับกลางก็ค่อยๆ แหวกช่องรักแล้วแหย่เข้าไปช้าๆ

         อืม มันช่างนุ่ม ชุ่มชื้นและอุ่นเสียจริง

         ถ้าได้ลองยัดของจริงเข้าไปคงจะสบายตัวกว่านี้ สบายตรงส่วนนั้นน่ะ บุรุษคิดพร้อมขยับนิ้วมือเข้าออกโพรงเนื้อนุ่ม

         ซูเหยียนเมื่อถูกนิ้วแกร่งแยงเข้าออกช่องทางรัก นางก็หลับตาสูดปากเคลิบเคลิ้ม เพิ่งเคยรู้ว่าการถูกล่วงล้ำช่างเสียวซ่านเหลือเกิน

         มิน่าล่ะ ใครๆ ก็ชอบกัน

         นิ้วร้ายแยงเข้าออกพร้อมทั้งคลึงจุดเสียว ไม่นานนักซูเหยียนก็เสียวจนรู้สึกว่าน้ำในร่างกายไหลลงมารวมกันอยู่ที่ท้องน้อย และพร้อมจะออกสู่นอกร่างกายได้ทุกเมื่อ

         นางส่งเสียงครางถี่ขึ้นกว่าเดิม บุรุษจึงต้องถอนริมฝีปากจากเต้าอวบมาประกบปิดปากของหญิงสาว

         เสียงดังเกินไปเดี๋ยวชาวบ้านคนอื่นจะตื่นขึ้นมาดู

         เขาลงน้ำหนักนิ้วแรงๆ อีกไม่กี่ครั้ง ใบหน้างามของซูเหยียนก็แหยเกแต่ดวงตากลับฉ่ำน้ำและเคลิบเคลิ้ม ร่างอวบอัดเกร็งเสียวซ่าน โพรงรักหลั่งน้ำใสออกมาจำนวนมากพร้อมกับตอดนิ้วเขาไม่ยอมหยุด

         อ่า นี่สินะ อาการที่สตรีถึงฝั่งฝัน

         ภาพนี้ช่างประทับใจชายหนุ่มยิ่งนัก

         หากนางเสร็จสมเพราะท่อนเนื้อของเขา เขาคงรู้สึกภูมิใจมากกว่านี้

         รับรู้ได้ว่าสตรีพร้อมสำหรับขั้นตอนต่อไป เขาก็ดึงกางเกงของตัวเองลงจนแก่นกายใหญ่โตโผล่ออกมารับลมภายนอก มือหนาจับโคนขาอ่อนของสตรีลอยสูงจนเห็นร่องรักที่เผยออ้าออก ปากทางมีน้ำใสเคลือบอยู่ เขาจ้องมองพึงพอใจแล้วจับท่อนลำใหญ่ของตนพาดกลางกลีบเนื้อนุ่ม ส่วนหัวหยักจ่ออยู่ปากโพรงรักที่ชุ่มฉ่ำ

         เอวสอบขยับขึ้นลง มือหนาช่วยจับให้ส่วนหัวเห็ดค่อยๆ มุดเข้าไปภายในโพรงรักช้าๆ

         แต่เมื่อดันเข้าไปก็หลุดออกมา ดันอย่างไรก็ไม่เขา ดวงตาเหยี่ยวมองสตรีด้วยความสงสัย

         “สามีเจ้าทำอย่างไรถึงเข้าได้ ของเขาเล็กอย่างนั้นหรือ”

         ซูเหยียนเจอคำถามนี้เข้าไป นางก็อายจนหน้าแดงราวกับเปลือกกุ้งที่โดนต้ม

“สามีข้าตายก่อนเข้าหอ ข้าก็ไม่รู้ว่าใหญ่หรือเล็ก แต่ก็น่าจะเล็กกระมัง” นางโกหกตามที่จะคิดออก ส่วนที่ว่า ‘เล็ก’ นางก็คิดเอง หากไม่เล็กกุ้ยเฟยคนใหม่จะสวมหมวกเขียวให้ทำไม

“อ่อ” บุรุษตอบ “หมายความว่าเจ้ายังไม่เคยสินะ มิน่าข้ายัดไม่เข้า” เขาพยายามอยู่หลายครั้งจนทอดถอนใจ ตามที่ศึกษามานั้น สตรีที่ยังไม่เคยอาจต้องใช้เวลาหลายวัน ถึงจะยัดแท่งใหญ่เข้าไปได้

         “เช่นนั้นข้าจะมาหาเจ้าใหม่” เขาก้มหน้าลงไปดูดจุกหวานทั้งสองข้างเป็นการบอกลา ก่อนที่จะลุกสวมใส่กางเกง จัดเสื้อผ้าของตนให้เรียบร้อยแล้วจากไป

         ซูเหยียนหายใจหอบ นางมองแผ่นหลังของเขา “คนแปลกหน้า มาหลอกให้อยากแล้วจากไป ข้านี่ก็นะ ใจง่ายเหลือเกิน”

พูดจบสตรีก็หลับตาพยายามข่มตาหลับจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน พรุ่งนี้เช้าต้องรีบกลับเข้าวัง เขาจะมาหาก็ตามใจ มาหาอย่างไรก็ไม่เจอตัวอยู่ดี

         ........

         ตำหนักหมิงเหอ

         จินเผย ที่ปรึกษาของฮ่องเต้ถูกเรียกตัวเข้าเฝ้าตั้งแต่พระอาทิตย์เริ่มขึ้นพ้นขอบฟ้า เขาเข้ามาพบบุรุษที่สวมชุดลำลองนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่

         “ฝ่าบาท เรียกพบกระหม่อมตั้งแต่เช้า มีเรื่องอะไรหรือ” เขาน้อมตัวถวายพระพรก่อนเงยหน้าถามสีหน้าสงสัย

         “ยานั่นได้ผลจริงๆ” บุรุษหน้าตาคมเข้ม รูปร่างสูงใหญ่ ท่าทางน่าเกรงขามเอ่ยเบาๆ เขาส่งสายตาขับไล่เหล่าขันทีให้ออกไปรออยู่ด้านนอก เหลือไว้แค่หยางกงกง กงกงผู้รู้ใจยืนข้างกาย

         “ได้ผลแล้ว คืออย่างไรพะย่ะค่ะ” จินเผยเดินเข้าไปใกล้ผู้ที่นั่งบนเก้าอี้ เขาย่อตัวเอาหูตนเองใกล้กับใบหน้าของบุรุษผู้นั้นเพื่อฟังสิ่งที่เขากำลังจะพูด

         “ขากลับน่ะ กลับจากหอชมดาว ก็มาพบสตรีนางหนึ่งแถวๆ กำแพงวังหลวง นางทำให้ข้า เอ่อ พร้อมรบได้” บุรุษเอ่ยออกมาอย่างกระดากปาก

         “เย้ เป็นข่าวดีนัก ฝ่าบาทลองไปหากุ้ยเฟย หรือไม่ก็พระสนมองค์อื่นๆ หรือยังพะย่ะค่ะ รู้สึกกับพวกนางด้วยหรือไม่” จินเผยถามดวงตาลุ้นยิ่งกว่าตอนมารดาคลอดน้องสาวออกมา

         “กับพวกนาง ล้วนไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลง นอกจากสตรีนางนั้น” บุรุษทอดถอนหายใจ แววตาเป็นกังวล

         เขามีนามว่าจ้าวอิ้งฉาง เป็นฮ่องเต้ผู้ปกครองแคว้นหมิง เมื่อตอนอายุสิบแปดปีถึงรู้ว่าตนเองมีปัญหาด้านสุขภาพ อวัยวะที่สำคัญต่อการดำรงเผ่าพันธุ์ไม่เป็นไปตามหวัง

เดิมเขาคิดว่าเป็นเพราะตนเองรู้สึกเฉยชากับเพศตรงข้าม จึงไม่ทำให้เกิดอารมณ์อย่างว่า แต่เมื่อได้ยินผู้อื่นพูดกันว่า บุรุษเพียงแค่ถูกสตรีปลุกปั่น ก็สามารถทำเรื่องเสียวท้องน้อยได้ เขาจึงลองไปหอนางโลมต่างๆ ทว่า ไม่ว่าเขาจะเรียกหานางคณิกากี่คนๆ ก็ไม่มีผู้ใดที่สามารถทำให้มังกรของโอรสสวรรค์ลุกขึ้นผงาดได้

ดังนั้น เมื่อห้าปีก่อน เมื่อขุนนางสกุลซูกับเสด็จแม่ของเขาปรึกษาหารือกันจนส่งบุตรสาวเข้ามาในวังเพื่อรออภิเษกและแต่งตั้งเป็นฮองเฮา เขาหงุดหงิดอย่างมากจนไล่ผู้ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ไปให้ไกลหูไกลตา

ตอนหลังเมื่อคิดขึ้นได้ เขาจึงรับสตรีจากสกุลอื่นมาเป็นสนมเพื่อบังหน้าความผิดปกตินี้ หากเหล่าขุนนางรู้เรื่องเข้า คาดว่าคงต้องมีกลุ่มก้อนของอ๋องบางคนลุกขึ้นมาเป็นกบฏอย่างแน่นอน

และเมื่อเขาปรึกษากับจินเผยสหายสนิท จินเผยก็ไม่รีรอ ไปกระซิบเพื่อขอสมุนไพรชั้นดีจากแคว้นไท่ ฮ่องเต้แคว้นไท่ซึ่งรุ่นราวคราวเดียวกับจ้าวอิ้งฉาง ทั้งยังสนิทสนมกันระดับหนึ่งก็ส่งสมุนไพรหลากหลายมาถวายเป็นเครื่องบรรณาการ ทั้งยังส่งสาสน์ตอบกลับว่าหากสำเร็จลุล่วงอย่างดีจะส่งนางรำระดับเยี่ยมยอดมาถวายตัวรับใช้ ส่วนสิ่งตอบแทนที่ฮ่องเต้แคว้นไท่ต้องการนั้นก็คือองค์หญิงหรือท่านหญิงของแคว้นหมิงสักคนมาเป็นว่าที่ลูกสะใภ้ในอนาคต

“คือ ข้าไปเจอสตรีนางหนึ่งที่ปลุกความเป็นชายของข้าขึ้นมาได้” จ้าวอิ้งฉางเอ่ย

“แล้วราบรื่นดีหรือไม่ รู้สึกดีบ้างไหมพะย่ะค่ะ” จินเผยถามดวงตาเป็นประกาย

“กะ ก็เกือบจะราบรื่น เพียงแต่ว่า ข้าดันไม่เข้า” บุรุษหลุบตามองต่ำไม่กล้าสบตาคู่สนทนา

“มันอ่อนตัวหรือหดกะทันหันหรือ” จินเผยมุ่นคิ้วสงสัย แต่ทำให้จ้าวอิ้งฉางพ่นลมออกทางจมูกแสดงความไม่พอใจออกมา

“นางไม่เคยมาก่อน ครั้งแรก”

“อ่อ” จินเผยลากเสียงยาว “ว่าแต่บุตรสาวสกุลใด ถึงถูกพระองค์ข่มเหงได้”

“ไม่รู้ แต่นางเป็นแม่หม้าย” จ้าวอิ้งฉางตอบ มือหนาหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นดื่มแทบจะทันที

เขาเป็นถึงฮ่องเต้ของแผ่นดิน จะมีอะไรกับสตรีทั้งที ไปมีกับแม่หม้าย ช่างน่าอดสูยิ่งนัก

ทั้งที่เขาสามารถชี้นิ้วเลือกสตรีที่บริสุทธิ์ผุดผ่อง ประวัติขาวสะอาดกี่คนมาถวายตัวก็ได้

“สวรรค์” จินเผยอุทานอย่างลืมตัว “หากชาตินี้ฝ่าบาทมีสัมพันธ์กับนางได้แค่คนเดียว มิเท่ากับว่าโอรสมังกรเกิดกับฮ่องเต้และแม่หม้ายหรอกหรือ ไหนจะชาติตระกูลฝั่งบิดามารดา ชาติตระกูลสามีเดิม ยุ่งยาก ยุ่งยากนัก”

บุรุษเดินวนรอบเก้าอี้ที่จ้าวอิ้งฉางนั่งพลางยกมือจับคางสีหน้าครุ่นคิด วนอยู่หลายรอบเขาก็ทอดถอนใจออกมา “ก่อนอื่น ยัดให้เข้าเสียก่อน พระองค์จะไปอีกทีเมื่อไหร่ ให้กระหม่อมไปด้วยหรือไม่”

“ไม่ต้อง” จ้าวอิ้งฉางกดเสียงต่ำทำให้จินเผยหยุดความคิดแผลงๆ “ข้าจัดการเองได้”