ผักตัวน้อย

เขาก้มลงดูดเม้มและเลียจุกหวานสีน้ำตาลอมชมพู ยิ่งเขาดูดดุนนานขึ้นก็พบว่าจุกหวานแข็งและขยายใหญ่ขึ้นเกือบเท่าปลายนิ้วก้อย แต่ก็ทำให้ดูดถนัดเต็มปากเต็มคำกว่าเดิม

นี่คือการเตรียมเต้านมให้กับบุตรในอนาคตสินะ ยิ่งมารดายอดถันใหญ่ น้ำนมก็จะไหลออกมาได้มาก

เขาจึงไม่ลังเลใจดูดนมสองเต้าสลับไปมาดุจดั่งตนเองเป็นทารกแรกเกิด

ส่วนท่อนล่างก็กระแทกเร็วขึ้นและหนักขึ้น เพื่อที่จะได้ส่งน้ำเชื้อคุณภาพพุ่งสู่มดลูกทุกหยาดหยด

ทุกอย่างนี้ก็เพื่อโอรสสวรรค์ที่กำลังจะถือกำเนิดขึ้น

เสด็จแม่จะบ่นก็บ่นไป ตอนนี้เขาไม่สนใจแล้ว

คืนนี้เขาจะจัดอีกหลายท่าและหลายชั่วยาม อย่างไรเสียช่วงนี้เสด็จพ่อยังสำเร็จราชการแทน ดังนั้นเขาจะส่งสตรีขึ้นแตะเส้นขอบฟ้าทั้งวันทั้งคืน และก็จะตามนางไปแตะขอบฟ้าทั้งวันทั้งคืนเช่นเดียวกัน

........

“ฉางเอ๋อร์แอบไปหาเหยียนเอ๋อร์อย่างนั้นหรือ”

ไทเฮายกยิ้มมุมปากแสดงสีหน้าหมั่นไส้กับข่าวที่ได้รับมา

“เขาไม่ได้กินยามาครึ่งเดือนแล้ว ก็ยังแข็งแรงดี ข้าว่าแล้วไม่มีผิด เขาไม่ได้ป่วยหรอก”

นางบ่นลูกชายให้จ้าวอิงสืออดีตฮ่องเต้ฟัง

“เอาน่า” จ้าวอิงสือเอ่ย

“ตอนนั้นเขาคงประหม่า คิดว่าตนเองจะทำเรื่องแบบนั้นได้ไม่ดีพอ เวลาจะลงสนามมันเลยไม่สู้” ผู้เป็นบิดาหัวเราะชอบใจ

“กว่าจะมีวันนี้ นอกจากกินยาไปหลายขนานแล้ว ยังเรียนกับอาจารย์ตั้งหลายคน ตอนนี้มั่นใจเต็มร้อย อีกไม่กี่เดือนคงมีหลานให้ข้าหัวปีท้ายปี”

“ท่านจะได้เลิกเลี้ยงปลาสักที มาช่วยข้าเลี้ยงหลาน” ไทเฮามองค้อนพระสวามีตน

จ้าวอิงสือยิ้มหวานตอบ เขาเดินไปดึงฮูหยินของตนนอนลงบนเตียงบรรทม

“ช่วยเลี้ยงลูกอีกคนยังไหวเลย”

แม้ตอนนี้จ้าวอิงสือจะอายุเข้าหลักสี่ช่วงท้าย แต่ไทเฮายังสาวและสวย นางอายุเพิ่งจะสี่สิบ การมีบุตรอีกคนไม่ใช่เป็นไปไม่ได้

“ข้าว่าท่านควรเอายาของฉางเอ๋อร์มากินเองมากกว่า” สตรีพูดก่อนถูกริมฝีปากหนาประกบปิดจนพูดต่อไม่ได้

........

หนึ่งปีผ่านไป ตำหนักชิงเซียง

“เลิกดูดนมข้าได้แล้ว”

ซูเหยียนบ่นจ้าวอิ้งฉาง ตอนนี้นางเป็นมารดาที่มีลูกน้อยวัยสามเดือน จึงรำคาญสามีที่คอยยุ่งวุ่นวายอยู่แถวหน้าอกของตนทุกวัน

“ดูดบ่อยๆ น้ำนมจะได้ไหลคล่องๆ แถมนมจะใหญ่ขึ้นด้วย” จ้าวอิ้งฉางตอบหน้าตาเฉย ช่วงนี้หลังจากออกท้องพระโรง เขาก็จะรีบกลับมาหาซูเหยียนแล้วอยู่กับนางตลอดเวลา

ไม่ได้มาช่วยนางเลี้ยงลูก แต่มาแย่งนมลูกกิน

“ทำเป็นพูดไป ส่วนมากท่านก็ส่งบุตรชายให้แม่นมดูแล” ซูเหยียนบ่นพลางจะใส่เสื้อผ้าของตนให้เรียบร้อย

“เอาน่า ตอนนี้เฉียจื่อ (มะเขือยาว) หลับอยู่ที่ตำหนักเสด็จแม่แล้ว เรามาปั้นน้องให้เขาเถอะ”

บุรุษทำท่าออดอ้อนดั่งแมวน้อย มือหนาถอดเสื้อผ้าสตรีตรงหน้าออกทีละชิ้น

“ไม่เอา ท่านตั้งชื่อเล่นให้ลูกชายว่ามะเขือยาว ออกจะน่าเกลียด” ซูเหยียนกรอกตามองบน คงมีเขาคนเดียวที่คิดว่าน่ารัก

“ไม่เห็นจะน่าเกลียดเลย คนต่อไปชื่อเล่นว่าหวงกวา (แตงกวา) ข้าว่าเพราะดี”

“ไม่ได้” ซูเหยียนปฏิเสธรวดเร็ว ขณะที่เรือนร่างเปลือยเปล่ายั่วยวนถูกอุ้มมานอนบนเตียง

นางปรายสายตามองอาวุธที่ยังคงใหญ่โตของเขา “ไม่อย่างนั้นข้าจะเรียกท่านว่าโต้วเจี่ยว (ถั่วฝักยาว) เข้ากับชื่อจริงท่านดี แข็งและยาว”

“ก็ดีนะ ข้าชอบ” จ้าวอิ้งฉางตอบ “อย่างน้อยก็ยาวเหมือนกัน ถึงถั่วฝักยาวจะเล็กแต่ถ้าขยันซอยก็พาเจ้าขึ้นสวรรค์ได้อยู่ดี”

เขาหัวเราะ พลางจับซูเหยียนให้อยู่ในท่าคลานเข่า เขาปรึกษาท่านหมอผู้เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้และมากประสบการณ์มา สตรีหลังคลอดมีท่าที่ปลอดภัยอยู่สามสี่ท่า

และวันนี้เขาจะทำให้ครบทุกท่า

บุรุษจ้องมองกลีบเนื้อนุ่มที่ยังคงแนบสนิทเหมือนของสตรีพรหมจรรย์ เขาส่งนิ้วยาวแหย่ร่องรักแล้วขยับเข้าออกจนเกิดเสียงน่าอายออกมา

แจ๊ะ แจ๊ะ แจ๊ะ

ซูเหยียนเริ่มส่ายสะโพกพร้อมส่งเสียงครางหวาน ตั้งแต่คลอดมานี่เป็นครั้งแรกที่ถูกสอดใส่เข้ามาภายในร่างกาย ห่างหายไปนาน เหมือนกับเริ่มต้นลองประสบการณ์รักใหม่อีกครั้ง

ที่จริงหลังคลอดหกสัปดาห์ท่านหมอก็อนุญาตให้พวกเขาร่วมเตียงกันได้ เพียงแต่จ้าวอิ้งฉางอดทนรอให้ร่างกายของซูเหยียนพร้อมจริงๆ เพราะหากเกิดปาฏิหาริย์มีบุตรคนที่สองตามติดกันมา ร่างกายนางจะได้ไม่อ่อนแอเกินไป

“ขนาดนิ้วยังคับเลย” จ้าวอิ้งฉางพูดพึงพอใจ ซูเหยียนเป็นสตรีที่เข้ากับเขาได้ดีจริงๆ

พูดจบก็เปลี่ยนเป็นงอนิ้วแล้วขยับเข้าออก รอจนร่องรักขมิบตอดนิ้ว เขาจึงดึงนิ้วของตนออก จับหัวหยักให้มุดเข้าไปแทน เข้าได้ทั้งหัวก็กดท่อนยาวใหญ่ที่เหลือมุดเข้าจนสุดตามกัน

“อ้า ดีมาก” เขาเอ่ยชมเมื่อถูกโพรงนุ่มกลืนกินแล้วตอดรัดท่อนเอ็นแกร่งเป็นจังหวะตุบ ตุบ ตุบ

เมื่อสตรีเริ่มต้นได้ดี เขาจึงควงเอวสอบของตนพร้อมกับตอกท่อนเอ็นกระแทกรูแคบ

ตับ ตับ ตับ

“อื้อ เสียว”

ซูเหยียนร้อง ท้องน้อยและโพรงรักไม่ได้เสียวแบบนี้มาหลายเดือนแล้ว นางจึงขยับสะโพกกระแทกสวนกับท่อนเอ็นแกร่งของเขาเป็นจังหวะที่เข้ากัน

เมื่อถูกกระตุ้นจนเสียวได้ที่ บุรุษสตรีก็เสร็จสมตามๆ กัน

ช่วงเวลาที่จะเปลี่ยนเป็นท่าใหม่นั้น หน้าประตูตำหนักก็มีเสียงของแม่นมดังขึ้น

“ฝ่าบาท ฮองเฮา องค์ชายร้องไห้ไม่หยุดเลยเพคะ”

ซูเหยียนรีบผลักจ้าวอิ้งฉางออกจากตนเอง แล้วสวมชุดอย่างเร่งร้อนก่อนออกไปรับเฉียจื่อตัวน้อย

เด็กน้อยเมื่ออยู่ในอ้อมกอดมารดาก็ยิ้มแล้วหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจ

“เจ้าเด็กนี่”

จ้าวอิ้งฉางที่เพิ่งสวมเสื้อผ้าเสร็จมายืนดูบุตรชายด้วยความหมั่นไส้

“เขาตั้งใจเป็นอริกับข้า เขาหวังจะแย่งเจ้าไปจากข้า”

“เอ๊ะ ท่านเป็นพ่อของเขานะ” ซูเหยียนดุสามีของตน

“ไม่เชื่อเจ้าก็ดูนี่” จ้าวอิ้งฉางแย่งเฉียจื่อน้อยไปอุ้ม เมื่อเขาอยู่ในอ้อมแขนแกร่งก็ร้องไห้จ้าราวกับวันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิตน้อยๆ

“ก็เพราะว่าท่านตั้งชื่อเล่นเขาว่าเฉียจื่ออย่างไรล่ะ ลองเรียกอย่างอื่นดูสิ”

ซูเหยียนหยอกล้อกับบุตรชาย ไม่ให้เขาร้องไห้ไปมากกว่านี้

คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน ดวงตาเหยี่ยวหรี่ลงจ้องมองเด็กน้อยในอ้อมแขน

“เจ้าก้อนแป้ง”

เฉียจื่อน้อยยิ้มหวานทันที

“ซาลาเปาน้อย”

จากยิ้มหวานเป็นหัวเราะชอบใจ

“หมั่นโถวน้อย”

หัวเราะเอิ๊กอ๊ากโดยไม่จำเป็นต้องมีของเล่นมาหลอกล่อ

“เฉียจื่อน้อย”

ร้องไห้ดังลั่นอีกครั้ง

“เจ้านี่มันไม่เหมือนพ่อของเจ้าเลยสักนิด หัดภูมิใจในชื่อของตัวเองหน่อย ชอบชื่อซ้ำกับเด็กคนอื่นทำไมกัน”

จ้าวอิ้งฉางพูดจาสั่งสอนบุตรชายที่ไร้เดียงสาของตน

แต่เขาก็ยังร้องไห้ไม่ยอมหยุด

“ถ้าเจ้าปิดปากเงียบเป็นเด็กดีแล้วหลับให้สนิท พ่อจะมีน้องให้ จะเปลี่ยนชื่อเล่นของเจ้า พร้อมตั้งชื่อให้น้องเจ้าว่าหวงกวา”

จ้าวอิ้งฉางพูดไปเรื่อยมองปฏิกิริยาของบุตรชายตน

ซูเหยียนตาโตตกใจ บุตรชายตนหยุดร้องไห้แล้วอ้าปากหาว หลังจากนั้นไม่กี่ชั่วลมหายใจก็หลับสนิท

“ท่านพูดกับเขาแล้วนะ ฮ่องเต้ตรัสแล้วไม่คืนคำ”

ซูเหยียนทวงสัญญาให้เด็กน้อย

“อืมๆ ข้าเอาเขาไปนอนก่อนแล้วเรามาต่อกันเถอะ”

จ้าวอิ้งฉางรับปาก แต่ในใจคิดว่า ข้าไม่ได้พูดเสียหน่อยว่าจะเปลี่ยนชื่อเขาให้เหมือนเด็กคนอื่น

ไม่ชอบเฉียจื่อ (มะเขือยาว) ก็ชื่อหลัวโป (หัวไชเท้า) ไปละกัน

ใหญ่กว่า ยาวกว่า แข็งกว่า ขาวกว่า เอาไปผัดก็ดี เอาไปต้มก็ได้ เจ้าเด็กน้อยนี่ต้องชอบแน่นอน

วางเด็กน้อยในอ้อมแขนลงบนเตียงหลังเล็กเสร็จ จ้าวอิ้งฉางก็รีบถอดเสื้อผ้าแล้วมาต่อกับซูเหยียนอย่างรวดเร็ว

“มาปั้นหวงกวากันเถอะ ทางสะดวกแล้ว”

มือหนาแหวกเสื้อผ้าชิ้นบน ดึงกางเกงชิ้นล่าง จากนั้นก็จับแก่นกายสอดใส่แล้วกระแทกเสียงดัง

ดวงตาเหยี่ยวก็แอบชำเลืองมองเด็กน้อย

เฉียจื่อน้อยนอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว เขาคงคิดว่าเสียงเนื้อกระทบเนื้อเป็นเสียงกล่อมนอนที่ฟังแล้วเพลิดเพลิน

จ้าวอิ้งฉางถอนหายใจโล่งอก ต่อไปภายภาคหน้าเขาต้องวางแผนแยกแม่จากลูก แล้วมีลูกเพิ่มเพื่อให้ลูกเล่นด้วยกัน

หากซูเหยียนรู้ความคิดนี้คงถลึงตาใส่แล้วต่อว่าเขาหลายวัน โทษฐานที่คลั่งรักมากเกินไป

แต่เขาไม่รู้เลยว่า วันพรุ่งนี้จะถูกเสด็จแม่ตัวเองเรียกไปบ่น เพราะนางเป็นแม่ ไหนเลยจะไม่รู้ว่าลูกตัวเองคิดทำอะไร

เจ้าควรปล่อยให้ซูเหยียนมีเวลาส่วนตัวเสียบ้าง ตัวติดกับนางตลอดเวลาขนาดนี้ หากนางเบื่อหรือหงุดหงิดจนอาละวาดขึ้นมาอย่าหาว่าแม่ไม่เตือน

จบบริบูรณ์

........

ห้าปีผ่านไป

“หลัวโป เจ้าพาหวงกวาไปหาเสด็จปู่เสด็จย่าก่อน พ่อจะปั้นน้องให้พวกเจ้ามาเล่นด้วย”

เด็กน้อยทั้งสอง : “หากเสด็จพ่อจะตั้งชื่อให้น้องว่าเซียงกู (เห็ดหอม) น้องคงไม่ยอมมาเกิดหรอก แต่ถ้าตั้งชื่อว่าซิ่งเป้ากู (เห็ดนางรมหลวง) คงยอมมาเกิด

ซูเหยียนส่ายหน้าเอือมระอาทั้งพ่อทั้งลูก “คนที่สามข้าจะตั้งชื่อให้เอง ชื่อวานโต้ว (ถั่วลันเตา)”

“เฮอะ” “เฮอะ” เด็กน้อยประสานเสียงกัน

“งั้นข้าไม่ไป จะอยู่กับพวกท่านทั้งสองคนเนี่ยแหละ” หวงกวาพูด สายตาไม่พอใจ ชื่อของน้องน่ารักเกินไปแล้ว

“ข้าก็จะอยู่ขัดขวาง อยู่เป็นก้างขวางคอ” หลัวโปยกแขนขึ้นกอดอก เชิดหน้าเหมือนไม่รับฟังความเห็นต่าง

จ้าวอิ้งฉางหยุดคิดเล็กน้อย วานโต้ว ก็น่ารักดีนะ แต่กลับพูดว่า

“ซิ่งเป้ากูก็ซิ่งเป้ากู ตามใจพวกเจ้า” เขาพูดพร้อมพยักเพยิดหน้าให้ซูเหยียนยอมๆ ไปก่อน

เดี๋ยวค่อยเปลี่ยนชื่อทีหลัง

........

หนึ่งปีผ่านไป วังหลวงแคว้นไท่

ฮ่องเต้แคว้นไท่ยืนส่งเสียงบ่นริมหน้าต่างของตำหนักด้วยใบหน้าหงุดหงิด

“จ้าวอิ้งฉางตั้งชื่อเล่นบุตรสาวว่าซิ่งเป้ากูได้อย่างไรกัน นั่นว่าที่ลูกสะใภ้ของข้าเชียวนะ ข้าไม่ยอม ข้าไม่ยอม”

“เอาน่า ชื่อเล่นเปลี่ยนกันได้ พระองค์อย่าทรงคิดมากเลย” ฮองเฮาแคว้นไท่กล่าวปลอบ

“ซูเหยียนส่งจดหมายมาบอกข้าแล้วว่าต้องรอบุตรชายคนเล็กโตกว่านี้อีกสักปีสองปี จึงจะเปลี่ยนชื่อเล่นบุตรสาวว่าวานโต้ว ตอนนี้พ่อกับลูกชายได้แต่อิจฉากันอยู่” สตรีกล่าวพลางกลั้นขำ

“ข้าไม่เข้าใจเลย แก่จนปูนนี้แล้วยังหึงลูกอีก”

สองสามีภรรยามองหน้ากันแล้วก็หัวเราะ หากได้ดองกับครอบครัวจ้าวอิ้งฉางเมื่อไหร่คงจะวุ่นวายน่าดู