คนแปลกหน้า

กำแพงวังหลวงที่สูงท่วมหัว หากไม่ใช่ผู้ที่มีวรยุทธสูงส่งก็ยากมากที่จะกระโดดข้ามได้ แต่ซูเหยียนที่พอมีพื้นฐานวรยุทธ ทั้งยังรู้เรื่องวังหลวงอย่างดี นางกระโดดจับไม้ไผ่จากต้นเตี้ยแล้วไล่ระดับไปที่ต้นสูง สุดท้ายก็กระโดดไปที่ขอบกำแพง ภายนอกกำแพงวังหลวงบริเวณนี้มีแผ่นไม้ขนาดเล็กติดไว้เป็นขั้นบันได คล้ายกับที่วัดส่วนสูงบนผนัง แต่ใช้วัดระดับน้ำคูเมือง หากสูงถึงสีแดงก็เตรียมตัวอพยพออกจากวังหลวงได้เลย

ซูเหยียนที่อยู่บนขอบกำแพงวังหลวงค่อยๆ ไต่แผ่นไม้วัดระดับน้ำลงมาทีละขั้น ใกล้ถึงด้านล่างก็หยิบท่อนไม้ที่วางซุกพิงกำแพงมาวางพาดข้ามคูน้ำ จากนั้นก็เดินบนท่อนไม้ข้ามคูน้ำอย่างช่ำชอง

 กว่าจะออกนอกวังหลวงไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับคนทั่วไป ซูเหยียนต้องใช้เวลาเกือบปีถึงคิดวิธีนี้ได้

นางดึงท่อนไม้มาวางซ่อนใต้น้ำอีกด้านของคูน้ำ แล้วก็มุ่งหน้าไปยังชุมชนเล็กๆ ที่คนยากไร้อยู่ นางมาที่นี่บ่อยครั้ง ส่วนมากก็นำผักผลไม้มาให้พวกเขา บางครั้งก็แอบนอนสักหนึ่งคืนแล้วค่อยกลับ การมาที่นี่ทำให้นางไม่เหงาจนคิดถึงครอบครัวมากเกินไป

ชาวบ้านที่นี่ต่างรักและเอ็นดูนาง พวกเขาถึงขั้นสร้างบ้านหลังเล็กไว้ให้ใกล้ๆ กับคูน้ำบริเวณที่นางข้ามมา ทั้งยังตั้งชื่อเล่นให้นาง ‘เมิ่งเหยียน’ พวกเขาเรียกนางเช่นนี้เพราะหวังว่าวันหนึ่งนางจะทำตามความฝันของตนเองได้

มีอิสระ อยากทำอะไรก็ได้ดั่งที่คิด ตอนนี้นางคิดไว้แล้ว เหลือก็แค่ลงมือทำ

“ท่านป้า ข้าเอาผักมาฝากจ้ะ” ซูเหยียนเดินไปที่บ้านหลังหนึ่ง นางหยิบมะเขือเทศที่ซุกไว้ในเสื้อออกมามอบให้สตรีวัยกลางคนหน้าตาใจดี

“เมิ่งเหยียนมาแล้วหรือ วันนี้คนอื่นๆ ไปขายของที่ตลาดน่ะ” สตรีรับของพลางส่งยิ้มให้ซูเหยียน

“ไม่เป็นไรจ้ะป้า ข้าไปที่บ้านก่อนละกัน มีอะไรให้ช่วยก็เรียกนะ” ซูเหยียนบอก จากนั้นจึงไปเรือนเล็กของตนเองทันที

ที่นอนในวังของนางก็เป็นบ้านหลังเล็กเช่นนี้ แต่ที่นั่นมีนางอยู่คนเดียว เรือนเล็กนอกวังแม้จะไกลจากบ้านหลังอื่นๆ แต่อย่างน้อยยังได้ยินเสียงหัวเราะ ได้กลิ่นควันไฟ ได้เห็นแสงไฟในยามค่ำคืน ไม่เหมือนในวังที่กว่าจะได้พบเห็นผู้คนต้องเดินเกือบครึ่งค่อนวัน

ตอนเย็นหลังจากที่นั่งล้อมวงกินข้าวกับพวกชาวบ้านแล้ว สตรีน้อยในหมู่บ้านก็ดึงซูเหยียนออกมานั่งพูดคุยใต้ต้นไม้ใหญ่

“เดือนหน้าข้าจะแต่งงานแล้วนะ” ฟู่อิง สตรีวัยสิบเจ็ดเล่าด้วยความเขินอาย

“อย่างไร เล่ามาเร็วๆ” สตรีน้อยคนอื่นตาโตตกใจ ถามนางน้ำเสียงตื่นเต้น

“วันก่อนข้าไปเจอใต้เท้าคนหนึ่ง เขาถูกใจข้าตั้งแต่แรกพบ จึงบอกว่าเดือนหน้าจะมาสู่ขอข้า” ฟู่อิงพูดไปยิ้มเล็กยิ้มน้อยไป

“เขาอายุเท่าไหร่ หล่อหรือไม่ จะแต่งเจ้าเป็นเอกหรือเป็นอนุ” สตรีอีกนางถาม ในชีวิตพวกนาง แค่ได้เป็นอนุของคนที่ใจดีและมีฐานะก็พอแล้ว ไม่ต้องทุกข์กายทุกข์ใจ มีกินมีใช้ไม่ขัดสน เป็นสิ่งที่หลายคนใฝ่ฝัน

“ข้าก็ไม่ได้ถาม ไว้คราวหน้าข้าจะถามนะ แต่หน้าตาบอกได้เลยว่า รูปงามมาก” ฟู่อิงสีหน้าเคลิบเคลิ้มจนทำให้ผู้ฟังหัวเราะและหมั่นไส้ในเวลาเดียวกัน

“พี่เมิ่งเหยียนไม่มีความคิดเห็นอะไรหรือเจ้าคะ” ฟู่อิงถาม เพราะในที่นี้ซูเหยียนเป็นสตรีที่อายุมากที่สุดแถมน่าจะมีประสบการณ์มากที่สุดด้วย

ซูเหยียนส่ายหน้า “ข้าจะมีความคิดเห็นอะไรล่ะ แม้ข้าจะมีบุรุษเป็นของตัวเอง มีบ้านหลังน้อยเป็นของตัวเอง แต่ก็ไม่ได้รู้จักกัน งานข้าก็ยังต้องทำ ไม่ได้อยู่สบายมีสาวใช้คอยดูแล ดังนั้นเรื่องของเจ้าข้าไม่มีความเห็น จะดีหรือร้ายขึ้นอยู่กับที่เจ้าเลือก”

ซูเหยียนนั่งฟังแต่ละคนเล่าเรื่องซุบซิบนินทาต่ออีกสักพักก็กลับบ้านของตน นางทิ้งตัวนอนลงบนเตียง หูก็ได้ยินเสียงชาวบ้านพูดคุยกันเบาๆ ความรู้สึกแบบนี้ช่างครื้นเครงเสียจริง

ในวังหลวงหากเป็นเวลานี้คงเงียบกริบเหมือนไม่มีผู้คนอาศัยอยู่

เข้าสู่กลางคืนชาวบ้านถึงดับไฟนอน ความเงียบเข้ามาเยือนไม่ต่างจากวังหลวง ซูเหยียนที่กึ่งหลับกึ่งตื่นได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นใกล้บ้าน

ใครกันมาเวลานี้ ขโมยอย่างนั้นหรือ

สตรีลุกขึ้นจากเตียง มือคว้าท่อนไม้ยาวแล้วค่อยๆ ย่องออกนอกบ้าน

เห็นบุรุษผู้หนึ่งยืนข้างคูน้ำฝั่งตรงข้ามกำแพงวัง เงยหน้ามองขึ้นลงราวกับกำลังคำนวณอะไรบ้างอย่าง

จะลอบเข้าวังอย่างนั้นหรือ เฮอะ เข้าไปแถวป่าไผ่กับแปลงผักถึงจะอยู่รอดปลอดภัย แต่เข้าไปถึงวังชั้นในเมื่อไหร่ตายแน่นอน

ซูเหยียนคิดในใจแล้วก็หันหลังทำเป็นไม่สนใจ ใครจะเป็นจะตายไม่เกี่ยวกับนาง

“นั่นใคร” เสียงบุรุษดังขึ้นข้างหลัง เขาเข้ามาประชิดตัวนางอย่างรวดเร็ว แล้วดึงท่อนไม้ออกจากมือนางอย่างแรง

พอได้กลิ่นหอมจากเรือนกายของสตรี เขาก็รู้สึกประหลาด มือหนาคว้าร่างนุ่มนิ่มมากอด จมูกโด่งซุกลงตรงซอกคอยาวระหงสตรีไม่มีทีท่ารังเกียจ

“ปล่อยข้า ข้ามีสามีแล้ว” นี่เป็นสิ่งแรกที่ซูเหยียนนึกขึ้นได้จึงพูดออกมา

“แล้วสามีเจ้าอยู่ที่ไหน” บุรุษถามเสียงแหบพร่า

“ตะ ตายแล้ว” ซูเหยียนตอบพลางทอดถอนหายใจกับตัวเอง จะยกสามีมาอ้าง แต่ก็นึกได้ว่าเป็นสามีในนาม เอามาขู่ใครก็ไม่ได้

         หากพูดไปว่าสามีข้าเป็นฮ่องเต้ ผู้ใดจะเชื่อ

         ขนาดฮ่องเต้เองก็คงไม่เชื่อ เขาเคยแตะต้องตัวนางเสียเมื่อไหร่

         แต่ถ้าบอกว่าเป็นคนงานในวัง ต่ำต้อยกว่านางกำนัลคงถึงจะมีคนเชื่อ

         “แม่หม้ายอย่างนั้นหรือ” เขากระซิบข้างหู ฝ่ามือเลื่อนไปทั่วเรือนร่างอวบอัด จากนั้นก็หยุดตรงหน้าอกใหญ่ มือหนาทั้งสองข้างขยำหน้าอกจนซูเหยียนเผลอร้องเจ็บออกมา

         ได้ยินเสียงสตรี บุรุษก็ยิ่งอารมณ์พลุ่งพล่าน เขาจับร่างบางพาดบ่าของตน แล้วพาไปบ้านหลังเล็กของนางอย่างรวดเร็ว

         จับสตรีลงนอนบนเตียง ดึงเสื้อออกทุกชั้นจนสองเต้าอวบได้รับอิสระ จุกน้อยสีชมพูอ่อนชูชันราวกับดีใจที่ได้สัมผัสอากาศบริสุทธิ์

         ดวงตาเหยี่ยวจ้องมองหน้าอกอวบที่ขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ มือหนายื่นไปจับสองเต้ารวมถึงใช้นิ้วคลึงหนีบจุกเล็กโดยไม่มีการขออนุญาตแต่อย่างใด

         ทั้งใหญ่ทั้งนุ่ม สบายมือเสียจริง

         เมื่อเขาคลึง กดและบีบจุกสีหวาน เสียงครางก็ดังขึ้นเบาๆ

         ซูเหยียนถูกสัมผัสที่จุดอ่อนไหวครั้งแรก ย่อมทนรับความรู้สึกแปลกใหม่ได้ไม่นาน

         “อ้า”

เสียงครางที่ทำให้คนฟังเกิดอารมณ์มากกว่าเดิม บุรุษได้ยินจึงไม่รีรอก้มหน้าให้ปากหยักของตนลงครอบจุกหวาน จากนั้นจึงขยับริมฝีปากและลิ้นทั้งดูดและตวัดเลียเร็วๆ รัวๆ จนซูเหยียนแอ่นอกตอบรับความเสียวซ่าน มือเรียวขยุ้มศีรษะเขาราวกับต้องการป้อนเต้าอวบให้เขาดูดดื่มจนหนำใจ