พามาเป็นเมียเก็บ

“นี่ท่านจะพาข้าไปไหน”

ซูเหยียนดิ้นรนขัดขืนในอ้อมแขนแกร่งของจ้าวอิ้งฉาง

            นางอุตส่าห์หาที่หลบซ่อนตัวได้แล้ว ดันมาเจอคนที่ตนเองหนีหน้าเสียง่ายๆ

            “ไม่ต้องดิ้นแล้ว เจ้าหนีข้าไม่พ้นหรอก”

จ้าวอิ้งฉางเอ่ยเสียงเข้ม เขายังคิดหาที่ดีๆ พานางไปหลบซ่อนตัวไม่ได้ จะพาเข้าวังโดยที่นางสถานะเป็นแม่หม้าย คงถูกบรรดาสนมในวังเล่นงาน และถ้าเกิดเล็ดลอดเข้าหูของขุนนางบางคน เขาคงถูกถวายฎีกาให้เลิกข้องเกี่ยวกับนาง

            “สามีเจ้าตายไปกี่ปีแล้ว”

จ้าวอิ้งฉางวางซูเหยียนบนรถม้า ต้องเริ่มวางแผนนำสตรีนางนี้เข้าวังอย่างถูกต้องตามธรรมเนียม

            ซูเหยียนกรอกตาครุ่นคิดรวดเร็ว “สองปี ข้ายังต้องไว้ทุกข์” นางโกหกเพื่อที่จะได้ไม่ต้องทำเรื่องน่าอายกับบุรุษผู้นี้อีก

            “เกินครึ่งปีก็พอแล้ว” จ้าวอิ้งฉางกล่าวเสียงเรียบ เขาคิดว่าสตรีที่แต่งงานแต่ไม่ได้มีอะไรกับสามี ก็เหมือนไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกัน ที่มีปัญหาก็แค่ครอบครัวของทั้งสองฝ่าย

            เห็นทีกลับวังไปเขาต้องออกราชโองการ ปล่อยสตรีหม้ายทุกคนที่สามีเสียชีวิตเกินหนึ่งปีสามารถเป็นอิสระจากตระกูลสามีและแต่งงานใหม่ได้

            จากนั้นก็ทำให้นางตั้งครรภ์แล้วพาเข้าวัง

            เช่นนี้แล้วก็ไม่มีผู้ใดกล้ามายืนพูดฉอดๆ ต่อหน้าเขาในท้องพระโรง

            “ไร้ยางอาย หื่นกาม” ซูเหยียนด่าเขา “ข้าจะฟ้องทางการ เจ้าฉุดคร่าสตรีชาวบ้าน ข่มเหงรังแก กักขังหน่วงเหนี่ยว” ระหว่างที่ซูเหยียนพูดนั้น จ้าวอิ้งฉางก็สั่งให้หยุดรถม้า

            “กรมอาญาอยู่ด้านหน้า ศาลต้าหลี่อยู่ข้างหลัง เจ้าเลือกเอาเองว่าจะไปที่ใด” บุรุษสีหน้าเรียบเฉย แอบมองกิริยาของสตรีด้วยความสนใจ

            “เอ่อ” ซูเหยียนปิดปากเงียบทันที นางจะไปแจ้งผู้ใดได้ จะบอกว่าสตรีของฮ่องเต้ถูกชายหื่นกามผู้นี้ล่วงละเมิดทางเพศอย่างนั้นหรือ ประเด็นสำคัญคือสตรีของฮ่องเต้มาอยู่นอกวังได้อย่างไร

            ไม่ว่าจะคิดแง่มุมไหน คนที่ต้องถูกลงโทษหนักสุดน่าจะเป็นตัวนางเอง

            “ข้าไม่ไปล่ะ” นางบอกจ้าวอิ้งฉางแล้วนั่งชิดมุม ก้มหน้าไม่ให้อีกฝ่ายจับผิดได้ “ข้ากลัวว่าพ่อแม่สามีจะมาทำร้าย”

            “อืม” จ้าวอิ้งฉางรับคำ นี่สินะคือความลำบากของสตรี ข้าคงต้องสั่งงานจินเผย ให้เขารวบรวมข้อมูลในเรื่องที่สตรีเสียเปรียบและไม่ได้รับความเป็นธรรมในกรณีต่างๆ จะได้แก้ไขให้ทุกคนมีความเสมอภาคเท่าเทียมกัน

            ........

            รถม้าวิ่งรอบเมืองถึงสอบรอบ จ้าวอิ้งฉางก็สั่งให้หยุดอยู่ที่หน้าจวนหลังหนึ่ง จวนหลังนี้อยู่ไม่ไกลจากวังหลวง ใช้เวลาเดินทางเพียงหนึ่งเค่อก็ถึง

            รออยู่บนรถม้าไม่กี่อึดใจ จ้าวอิ้งฉางก็อุ้มซูเหยียนลงจากรถม้า

            ตอนที่รถม้าวิ่งผ่านในครั้งแรก เขาก็จำได้ว่าจวนหลังนี้กำลังประกาศขาย จึงให้คนไปซื้อมาเป็นของตน

            ใช้เวลาเพียงไม่นาน แค่เพียงรถม้าแล่นวนรอบเมือง จวนหลังนี้ก็พร้อมเข้าอยู่อย่างรวดเร็วราวกับใช้เวทมนต์เนรมิตขึ้นมา

            “เอ๊ะ นี่มัน” ซูเหยียนอุทานด้วยความตกใจ ดีที่นางใช้เสียงเบา บุรุษที่อุ้มนางอยู่จึงไม่ได้ใส่ใจ

            จวนที่จ้าวอิ้งฉางซื้อมานั้น รั้วติดกันกับจวนสกุลซูของซูเหยียน แม้ว่าจวนนี้จะไม่มีญาติของนางอาศัยอยู่หลายปีแล้ว แต่ก็ยังมีคนคอยดูแลทำความสะอาดและซ่อมแซมอยู่สม่ำเสมอ

            เพียงแค่ตั้งแต่เข้าวังหลวง นางก็ไม่เคยกลับมาที่จวนแห่งนี้อีกเลย

            “ท่านพาข้ามาที่นี่ทำไม”

ซูเหยียนละสายตาจากหน้าจวนสกุลซูเมื่อถูกอุ้มเข้าจวนด้านข้าง นางจำได้ว่าเมื่อก่อนมีตระกูลหนึ่งอาศัยอยู่ พวกเขาคงย้ายไปอยู่ที่อื่นนานแล้วเช่นกันถึงประกาศขายแบบนี้

            “พามาเป็นเมียเก็บ”

จ้าวอิ้งฉางพูดน้ำเสียงราบเรียบราวกับว่าเรื่องที่เขาทำนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้อง ดวงตาเหยี่ยวมองรอบจวนด้วยความพึงพอใจ มือหนาปล่อยสตรีให้ยืนบนพื้น

            “อยู่ที่นี่รอปรนนิบัติข้าทุกคืน อย่าดื้อ อย่าหนี” เขาพูดพลางเดินนำหน้าสตรีไปที่เรือนรับรองแขก

            จินเผยส่งแม่ครัวมาทำงานที่แห่งนี้ได้ทันเวลาพอดี

            บนโต๊ะจึงมีน้ำชาและขนมหวานวางอยู่จำนวนไม่น้อย

            “อยู่ที่นี่เจ้าไม่ต้องทำงาน เก็บแรงไว้สำหรับข้าตอนกลางคืนก็พอ” เขาพูดคล้ายกับว่างานปรนนิบัติเขาก่อนนอนใช้พลังงานมากที่สุดแล้ว

            “ทำไมข้าต้องทำตามท่านพูด” ซูเหยียนถามน้ำเสียงสงสัย แม้ว่านางจะไม่พอใจที่เขาเผด็จการ แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาก็ลดแรงปะทะกับเขาทุกครั้ง

            “ข้าไม่ได้ต้องการเป็นบ้านเล็กของใคร ไม่ต้องการเป็นอนุ หรือสาวใช้อุ่นเตียง ท่านถือดีอะไรทำกับข้าเช่นนี้”

            “เจ้า อยากเป็นภรรยาเอกอย่างนั้นหรือ” บุรุษเอ่ยขึ้น

“ตั้งท้องให้ข้า มีบุตรกับข้า เจ้าจะได้เป็นภรรยาเอกและเป็นภรรยาเพียงคนเดียวของข้า”

            นี่มันข้อเสนออะไรเนี่ย อยู่ดีๆ จะมาให้เป็นเมียเอก ซูเหยียนปิดปากไม่เข้าใจสถานการณ์

            บุรุษผู้นี้หน้าตาหล่อเหลา เงินก็น่าจะมีเยอะ จะชี้นิ้วเลือกสตรีนางใดก็ได้มาเป็นภรรยา เหตุใดจึงต้องฉุดนางเช่นนี้ นางไม่มีผลประโยชน์ใดให้เขาได้นี่นา

            แต่หากอยู่ที่นี่หลายวัน แล้วฮ่องเต้ทรงทราบเข้า จะถูกทำโทษอะไรไหมนะ นางเป็นสตรีไร้ค่า ปลูกผักแลกอาหารไปวันๆ ฮ่องเต้คงไม่ลงโทษคนในครอบครัวหรอกกระมัง

            “เอ่อ ข้าไม่ปิดบังท่านละกัน ข้าทำงานให้วังหลวง หากถูกกักขังอยู่ที่นี่คงไม่เป็นผลดีต่อข้ากับท่าน” ซูเหยียนบอกจ้าวอิ้งฉาง “บะ บ้านข้าถึงได้อยู่ใกล้กำแพงวัง เพราะต้องออกไปทำงานทุกเช้า”

            “ทำงานฝ่ายใด” จ้าวอิ้งฉางคิดในใจ คนภายนอกที่เข้าไปในวังได้มีอยู่ไม่กี่ฝ่าย ส่วนมากจะเป็นกลุ่มคนใช้แรงงานมากกว่า

            “ห้องครัว” ซูเหยียนตอบรวดเร็ว “ขนวัตถุดิบเข้าครัว”

            “อ่อ” จ้าวอิ้งฉางรับคำ “ต่อไปก็ไม่ต้องไปทำงานแล้ว” เขาพูดประโยคนี้ก็นึกขึ้นได้จึงอธิบาย

“ข้ามีสหายทำงานในวัง จะให้เขาบอกกงกงที่ดูแลครัวหลวง”

            “สหายของท่านใหญ่มากเลยหรือ” สตรีรีบถามเสียงหวั่นใจ กลัวเป็นคนที่รู้จัก จำหน้าตนเองได้

            “ก็ใหญ่ถึงขั้นบอกกงกง แล้วกงกงต้องยินยอมน่ะ” จ้าวอิ้งฉางเอ่ย แล้วดึงแขนนางไปเรือนนอนด้านหลัง

            “ข้าวเย็นก็กินแล้ว ตอนนี้ก็ถึงเวลาขึ้นเตียง”

แขนแกร่งจับข้อมือเล็กไว้แน่น เขาต้องทำตามที่ท่านหมอบอกอย่างเคร่งครัด มีสัมพันธ์ทุกวัน ร่างกายจะได้จำได้ว่าต้องตื่นตัวอย่างไร และยังสามารถรักษาปมในใจบางอย่าง ปมที่เขาก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร เพราะนานจนลืมไปแล้ว

            ........

            เรือนนอนใหญ่ด้านหลัง

            จ้าวอิ้งฉางดึงร่างสตรีเข้ามาในเรือน มือทั้งสองข้างช่วยกันถอดเสื้อผ้าทุกชิ้นของนางและตนเองออกด้วยความชำนาญและรวดเร็ว

            เมื่อร่างทั้งสองเปล่าเปลือย เขาก็จับสตรีนอนหงายบนเตียง มือหนาดันต้นขาขาวเนียนยกลอยและอ้ากว้างจนเห็นกลีบเนื้อและปากทางรักที่สวยงามน่ารุกล้ำ

            เขายังคงทำทีละขั้นตอนไม่ใจร้อน ริมฝีปากบดเบียดริมฝีปากอวบอิ่ม มือหนาขยำเต้าใหญ่ ส่วนแท่งหยกร้อนก็จับพาดกลางร่องกลีบเนื้อ ขยับเอวสอบถูขึ้นลงให้ปลายหัวหยักแหย่ปากโพรงรักเป็นระยะๆ

            คราวก่อนเข้าได้ทั้งหัวแล้ว คราวนี้ก็ต้องเข้าได้เช่นเดียวกัน

            และครั้งนี้เขาจะจับยัดให้เข้าไปจนมิดลำให้ได้

            พอดูดปากและลิ้นเรียวเล็กของสตรีจนอิ่มหนำใจ ปากหยักก็เลื่อนลงมาดูดกินเต้านมของสตรีท่าทางหื่นกระหาย รอบนี้เขาใช้ปากและลิ้นจนเก่งกาจ ซูเหยียนจึงส่งเสียงครางกระเส่าปลุกอารมณ์บุรุษต่อเนื่อง

            ไม่ให้นางได้พักใช้เสียง จ้าวอิ้งฉางส่งนิ้วแกร่งสองนิ้วสอดเข้าโพรงรักที่แคบและชุ่มชื้น นิ้วเรียวทั้งเหยียดสลับงอแทงเข้าออกโพรงรักจนได้ยินเสียงน่าอายดังทั่วห้อง

            ซูเหยียนเมื่อถูกลิ้นร้อนและโพรงปากเปียกดูดเลียจุกหวานและก้อนเนื้อใหญ่ทั้งสองเต้า รวมถึงรูเล็กด้านล่างถูกแหย่เข้ามาทั้งขยับเข้าออกไม่หยุด นางก็ส่งเสียงครวญครางดังลั่นไม่อายผู้ใด

            จะอายทำไมในเมื่อในจวนตอนนี้แทบไม่มีคน

            นางไม่รู้ว่าองครักษ์ของจ้าวอิ้งฉางอยู่กันเต็มหลังคา แต่ละคนเมื่อได้ยินเสียงสตรีต่างก็ปลื้มปริ่มดีใจ เอาใจช่วยเจ้านายของตนให้เผด็จศึกได้เร็วๆ

            ความหวังของแคว้นหมิงก็คือนางผู้นี้