ข้าคือสามีนาง

“ราชโองการ ฝ่าบาททรงแต่งตั้งให้แม่นางซูเหยียนเข้าเป็นพระสนมในวัง รอแต่งตั้งเป็นฮองเฮา ส่วนขุนนางสกุลซูที่เคยถูกลดขั้น ให้เพิ่มคนละสามขั้นจากตำแหน่งปัจจุบัน ทั้งให้ย้ายกลับไปสังกัดเดิม ทำงานในเมืองหลวงเช่นเดิม”

ผู้อื่นที่ได้ยินล้วนดีใจจนอยากจะกระโดดโลดเต้น สกุลซูจะได้กลับมามีหน้ามีตาอีกครั้ง ยกเว้นซูเหยียนที่สีหน้าซีดเผือก

นางยกมือคัดค้านราชโองการนี้ทันที

“ใต้เท้า ข้าคงเป็นฮองเฮาไม่ได้ เอ่อ ข้ามีสามีแล้ว” นางพูดตามความเป็นจริง สตรีไม่บริสุทธิ์เช่นนางจะเป็นพระสนมของฮ่องเต้ได้อย่างไร

อีกทั้งฝ่าบาทเล่นอะไรอยู่ หน้าตานางก็ไม่เคยเห็น จู่ๆ มาทำกลับกลอกเดี๋ยวให้เข้าๆ ออกๆ วัง จะปั่นหัวนางกับสกุลซูหรืออย่างไร

บุรุษที่ถือราชโองการยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ สตรีนางนี้ไม่เห็นแก่ลาภยศ ทั้งยังซื่อสัตย์ต่อตนเองและคนรัก เขาจึงก้มตัวลงไปกระซิบที่ข้างหูของซูเหยียน

“ฝ่าบาทมีพระนามว่าจ้าวอิ้งฉาง แต่ใช้ชื่อต้าอิ้งเวลาพูดกับสหาย”

ก่อนที่ซูเหยียนจะตกใจว่าบุรุษที่ตนเองนอนด้วยมานานคือฝ่าบาท นางกลับตกใจกับชื่อของเขา ชื่อจริงคือ ‘แข็งและยาว’ ชื่อเล่นที่ใช้เรียกคือ ‘ใหญ่และแข็ง’ ฝ่าบาทเป็นคนแบบใดกัน ถึงได้ตั้งชื่อเช่นนี้ กลัวคนไม่รู้หรืออย่างไรว่าของตนเอง อืม แข็ง

สตรีคิดเช่นนั้นหน้าก็แดงดั่งผลมะเขือเทศสุก นางลอบสังเกตเห็นราชโองการในมือของบุรุษว่าหมึกด้านบนนั้นยังไม่แห้ง

นี่เขาถึงกับเขียนราชโองการก่อนเข้ามาในจวนอย่างนั้นหรือ

“ใต้เท้า หมึกเปื้อนมือแล้ว” ซูเหยียนกระซิบกลับ 

บุรุษชำเลืองมองที่มือตนเอง เห็นว่าเลอะจึงเอามาป้ายแขนเสื้ออีกข้าง เขายืนยืดหลังตรง แล้วทำท่าทางน่าเกรงขาม

ตามนี้แหละ แม้ราชโองการไม่ได้บอกว่าแม่นางซูต้องกลับวังเมื่อไหร่ แต่ก็ควรเร็วที่สุด

เพียงแต่ บิดามารดา ตลอดถึงท่านปู่ท่านย่า ท่านลุงท่านป้าของซูเหยียนที่ไม่ได้ยินบทสนทนาของพวกเขาทั้งสองยังคงนั่งคุกเข่าเหมือนเดิม

“ในเมื่อซูเหยียนบุตรสาวข้ามีสามีแล้ว ก็ไม่ควรเข้าวังไม่บังอาจเป็นพระสนม” บิดาของซูเหยียนเอ่ย

“ข้านี่แหละเป็นสามีของนาง”

บุรุษร่างสูงใบหน้าหล่อเหลาท่าทางสูงศักดิ์ เดินเข้ามาภายในจวนราวกับรู้จังหวะเวลา เขาเดินช้าๆ ให้บรรดาคนที่กำลังคุกเข่าต่างมองด้วยสีหน้าตื่นตะลึง

ตะลึงในความหล่อเหลา และตะลึงที่เขากล้าออกมายอมรับเช่นนี้

มีเพียงท่านปู่ ท่านลุงและท่านพ่อของซูเหยียนที่ไม่ตะลึงแต่ตกใจรอบสอง บุรุษผู้นี้รูปร่างหน้าตาเหมือนฝ่าบาทไม่มีผิดเพี้ยน แต่กลับทำสีหน้าท่าทางได้น่าหมั่นไส้ยิ่งนัก

ไม่เหมือนฝ่าบาทในความทรงจำของพวกเขาเลยแม้แต่น้อย

“ถวายพระพรฝ่าบาท ขอทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นๆ ปี” บุรุษทั้งสามกล่าว พวกเขาสะกิดสตรีข้างตนให้ก้มหน้าพร้อมกันกับเขา

คนผู้นี้คือฝ่าบาทอย่างนั้นหรือ ฝ่าบาทเสด็จมาด้วยพระองค์เอง

คุณหนูรองร้ายกาจยิ่งนักทำให้ฝ่าบาทมาถึงเมืองหนาน

หลายคนคิดเช่นนี้ พวกเขาก้มหน้าแทบจะแนบติดพื้น แต่ลอบมองจ้าวอิ้งฉางกับซูเหยียนสลับไปมา

บุรุษร่างสูงผลักผู้ที่ถือราชโองการให้หลบไปด้านข้าง ส่วนเขาเข้าไปใกล้ซูเหยียนแทน

“เหยียนเอ๋อร์ ข้าตามหาเจ้าตั้งนาน คิดถึงเจ้ามากเลยรู้หรือไม่”

เขาพูดแล้วจ้องมองสตรีด้วยตาหวานเยิ้ม ก่อนทำสายตาดุดันใส่บุรุษที่ยืนด้านข้าง

“ใต้เท้าจินเผย จัดการแทนข้าด้วย ก่อนเข้ามาข้าได้ยินคนว่าร้ายฮูหยินของข้า”

จ้าวอิ้งฉางเดิมไปที่วัดตามที่ไทเฮาบอก แต่เขาไปถึงก็ไม่พบเจอผู้ใด กว่าจะแกะรอยรถม้าจนมาถึงเมืองหนานก็ใช้เวลาหลายวัน ขณะที่เขายืนตะลึง รู้ว่าสตรีที่ตนตามหาคือคุณหนูรองสกุลซู นามว่าซูเหยียน ผู้ที่ถวายตัวให้เขาเป็นคนแรก เขาก็ได้ยินชายหญิงคู่หนึ่งว่ากล่าวให้ร้ายนาง

ด้วยความหงุดหงิดโมโห จึงนำราชโองการเปล่าที่เตรียมมา เขียนคำสั่งแต่งตั้ง จากนั้นก็ส่งให้จินเผยนำเข้ามาและให้องครักษ์เดินตามเพื่อให้ดูยิ่งใหญ่สมเกียรติ

ซูเหยียนอึ้งไปเล็กน้อย เรื่องที่เกิดขึ้นนี้เป็นเรื่องจริงไม่ใช่ความฝันแต่อย่างใด นางสบสายตาของจ้าวอิ้งฉางแล้วก็วิ่งหนีเข้าเรือนตัวเองด้วยความรวดเร็ว

กะทันหันเกินไปจึงวางตัวไม่ถูกว่าควรทำอย่างไรดี

หึ หึ หนีไปไหนไม่หนี กลับหนีเข้าเรือนนอนตนเอง จ้าวอิ้งฉางยิ้มอารมณ์ดี เขามองจินเผย สายตาบอกเป็นนัยๆ

‘ข้าจะกินฮูหยินของข้า อย่าให้ผู้ใดมารบกวน’ จากนั้นก็เดินตามสตรีเข้าเรือน

จินเผยแค่สบตาก็เข้าใจความหมายทันที เขาหันไปสั่งคนที่ยังนั่งคุกเข่า

“พวกเจ้ากลับเข้าที่พักของตัวเอง อย่าออกมาเกะกะเพ่นพ่าน ฝ่าบาทต้องการความเป็นส่วนพระองค์ ส่วนพวกเจ้า” เขาชี้นิ้วเรียวไปที่มู่จิงหนิงกับซินเคอจี้ “ตามข้าไปที่ว่าการเมืองรับโทษ”

คนสกุลซูได้ยินว่าฝ่าบาทต้องการความเป็นส่วนตัวก็เข้าใจความหมายแฝง พวกเขาหน้าตาระรื่นดีใจ ต่างกับมู่จิงหนิงและซินเคอจี้ที่ใบหน้าซีดเผือกพร้อมเป็นลมตลอดเวลา

“ข้าไปที่ว่าการเมืองไม่ถูก กลัวว่าจะหลงทาง รบกวนคุณหนูใหญ่ซูนำทางด้วย” จินเผยพูดกับซูโหรวท่าทางอ่อนโยน

สตรีเจอมุกนี้เข้าไปก็ทำตัวไม่ถูก เพิ่งถูกบอกเลิกจากบุรุษคนหนึ่งยังไม่ถึงหนึ่งก้านธูป ก็มีบุรุษอีกคนเข้ามาหยอดเสียงหวาน นางจึงหันไปหาซูหลี

“ท่านพี่นำทางใต้เท้าผู้นี้ด้วย จู่ๆ ข้าก็ลืมว่าต้องไปที่ว่าการเมืองอย่างไร”

“ให้เขานำทาง ส่วนเจ้าไปเป็นเพื่อนเขา” จินเผยยิ้มกว้าง เขาส่งสายตาให้ซูหลี

“พวกเจ้าสกุลซูมีนิสัยและความสามารถถูกพระทัยฝ่าบาท ไม่ว่าจะเป็นเจ้าหรือเขา” นิ้วเรียวชี้ไปที่ซูโหย่วพี่ชายของซูเหยียน

“ย่อมได้รับตำแหน่งที่สำคัญในวังแน่นอน อ๊ะๆ อย่าเพิ่งปฏิเสธ ไม่เกี่ยวกับแม่นางซูเหยียนหรอก เพราะฝ่าบาทอ่านประวัติของพวกเจ้าก่อนมาที่นี่แล้ว” บุรุษรีบอธิบาย เมื่อเห็นสีหน้าอึดอัดใจของพวกเขา

คงคิดว่าตนเองจะได้ดีเพราะซูเหยียน

“แม่นางซูโหรวก็งดงามเก่งกาจ ไม่ว่าบุรุษใดพบเห็นก็อยากทำความรู้จัก”

ซูโหรวก้มหน้าหลบสายตาที่เขินอาย

“ไปกันเถอะเจ้าค่ะ” นางบอกเขา เมื่อเดินผ่านซินเคอจี้ก็เชิดหน้าทำไม่สนใจ

ไม่ต่างกับซูหลีที่รู้สึกโล่งใจเมื่อถูกสตรียกเลิกงานแต่ง เขาอยากพูดแบบนี้มานานแล้วแต่ก็เกรงใจมารดาตน

“ใต้เท้า ข้านำทางเอง” เขากระตือรือร้น ผายมือเชิญให้จินเผยเดินนำหน้าแล้วตัวเองตามหลังบอกทาง

........

“เหยียนเอ๋อร์”

จ้าวอิ้งฉางเห็นสตรีหันหลังให้ เขาก็ทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะต้องพูดหรือทำอะไรดี

แบบนี้เรียกว่าถูกงอนหรือไม่ เขาก็ไม่เคยง้อสตรีเสียด้วย

ซูเหยียนหันหลังให้บุรุษ ในหัวก็คิดว่าตนเองควรทำอะไร แม้ฝ่าบาทจะปล่อยสตรีทุกนางให้เป็นอิสระ แต่นางกับเขาก็เจอกันนอกวัง ถ้าเขาเอาโทษย้อนหลังขึ้นมาจะทำอย่างไรดี

วีรกรรมตอนอยู่ในวังก็ไม่ใช่ว่าน้อยๆ ทั้งยักยอกผักผลไม้ หนีออกนอกวัง โกหกเขา สารพัดเรื่องที่เคยทำมา

“เอ่อ เจ้าเคยบอกว่าสามีตัวเองตายไปแล้ว รู้หรือไม่ว่าเขาฟื้นคืนชีพแล้วนะ”

บุรุษแกล้งหาเรื่องพูด เขารู้ว่าตนเองทำผิดมานานจนสตรีน้อยใจพูดแบบนั้นออกไป กะว่าจะพูดให้นางหายโกรธไม่ติดใจเอาความ

‘เขากำลังจะเอาเรื่องข้าใช่หรือไม่’

ซูเหยียนเริ่มใจสั่น นางเคยพูดว่าเป็นหม้ายสามีตาย แถมตรงนั้นของสามีน่าจะเล็กอีก โอ้ ต้องคิดหาวิธีทำอะไรสักอย่าง

“เจ้ายังเคยพูดอีกว่าสามีของเจ้า...”

จ้าวอิ้งฉางกำลังจะพูดต่อ แต่ถูกนิ้วเรียวของสตรีมาแตะที่ริมฝีปากไม่ให้พูด

“สามีของข้าทั้งใหญ่ ยาว แข็ง”

ซูเหยียนพูดเอาใจ พยายามทำสายตาให้หวานซึ้ง ส่วนมือเรียวก็จับอาภรณ์ของบุรุษถอดออกอย่างรวดเร็ว

จ้าวอิ้งฉางงุนงง แต่ก็ยอมให้สตรีถอดเสื้อผ้าตนเองง่ายดาย

นางงอนอยู่มิใช่หรือ เหตุใดถึงถอดเสื้อผ้าเขาทั้งที่ยังกลางวันแสกๆ

อ่อ สงสัยติดใจความใหญ่ ยาว แข็ง ล่ะสิ  ตอนแรกเขากะว่าจะรอสักหนึ่งถึงสองชั่วยาม รอให้ท้องฟ้ามืดกว่านี้หน่อย แต่ไม่รอก็ได้

จ้าวอิ้งฉางที่เรือนกายเปลือยเปล่าเดินไปนั่งรอที่เตียง ดวงตาเหยี่ยวดูซูเหยียนที่กำลังถอดเสื้อผ้าทีละชิ้น

อืม สตรีนางนี้ยังคงงดงาม ยั่วยวนอารมณ์เขาได้ตลอดเวลา

นางค่อยๆ ยกเท้าย่างก้าวมาหาเขา เพียงแค่ไม่กี่ก้าว มังกรของโอรสสวรรค์ก็ผงาดพร้อมเผด็จศึกอย่างรวดเร็ว

“อุ้ย” ซูเหยียนสะดุ้งตกใจ ส่วนล่างของตนเองเริ่มแฉะจนรู้สึกได้

นางขึ้นบนเตียง ฝ่ามือเรียวดันร่างบุรุษนอนราบ ศีรษะหนุนหมอน ส่วนนางขึ้นคร่อมร่างแกร่งด้วยท่าทางเงอะงะ

จ้าวอิ้งฉางจึงช่วยจัดท่าทาง “จับมันยัดเข้าของเจ้าสิ” เขาสั่งน้ำเสียงแหบพร่า

ทุกครั้งเขาจะเป็นฝ่ายอยู่ด้านบน แต่วันนี้ได้นอนอยู่ข้างล่างถูกสตรีควบขี่ เป็นเรื่องแปลกใหม่จนเขารอแทบไม่ไหว

มือเล็กจับมังกรหัวโตสอดเข้าถ้ำรักของตัวเองช้าๆ นางลงน้ำหนักสะโพกเพื่อช่วยดันให้มังกรตัวยาวใหญ่เข้าไปจนมิด

“อ้า จุก” นางครางเสียงหวาน

ส่วนจ้าวอิ้งฉางส่งเสียงออกมาจากลำคอ “อืม”

คับแน่นดีจริงๆ

นัยน์ตาเหยี่ยวมองมังกรของตนที่ถูกครอบจนมิด จิตใจก็พลุ่งพล่าน อยากขยับเอวสอบตอกช่องแคบจากด้านล่าง เพียงแต่ต้องรอสตรีขยับสะโพกกดลงมาเสียก่อน