ราชโองการ

มู่จิงหนิงเห็นท่าทางของซูหลีก็เกิดอาการไม่พอใจ นางยอมลดตัวเป็นคู่หมั้นของคนสกุลซูก็ดีเท่าไหร่แล้ว ใครๆ ต่างก็รู้ว่าสกุลซูเพิ่งย้ายมาอยู่ที่เมืองหนานได้เพียงห้าปี นายท่านแต่ละคนเป็นขุนนางที่ถูกลดขั้นมาจากเมืองหลวง

สกุลดังแต่ไม่เป็นที่โปรดปราน ลูกหลานจะได้ดิบได้ดีแค่ไหนเชียว

ตอนนี้หลินจื่อตี๋ คู่หมั้นของซูโหย่วผู้ซึ่งเป็นพี่ชายของซูเหยียนออกไปท่องเที่ยวต่างเมือง มู่จิงหนิงจึงข่มใจรอให้นางกลับมาเสียก่อน แล้วค่อยชวนมาต้อนรับซูเหยียนกลับจวน

สตรีที่ถูกบุรุษปฏิเสธ น่าอับอายอย่างมาก มู่จิงหนิงอยากจะทำให้ซูเหยียนรู้บ้างว่านางไม่ใช่คนที่จะเมินใส่ได้ง่ายๆ

........

ซูเหยียนเข้ามาภายในจวนท่ามกลางสายาตาแปลกประหลาดของบ่าวรับใช้ แต่เมื่อเดินใกล้เรือนหลักก็มีพ่อบ้านเก่าแก่ของสกุลซูวิ่งเข้ามาทักทายนางสีหน้าดีใจ

“คุณหนูรองกลับมาแล้ว”

“พ่อบ้านหมี่” ซูเหยียนยิ้มตอบ นางกวาดสายตาสำรวจเขาแล้วกล่าว “ท่านยังดูแข็งแรงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน”

“คุณหนูรองชมเกินไปแล้ว พวกนายท่านอยู่ด้านใน เชิญคุณหนูเข้าไปเถอะ”

ซูเหยียนพยักหน้ารับ นางก้าวเท้าเข้าเรือนหลัก เรือนนี้เป็นเรือนที่ใช้พูดคุยพร้อมหน้าพร้อมตาของคนในตระกูล รวมถึงรับแขกที่มาเยี่ยมเยือนอย่างเป็นทางการ

พอนางเข้าไปภายในเรือนก็ถูกสายตาของคนข้างในจับจ้อง เมื่อพวกเขาเห็นใบหน้าของซูเหยียนชัดเจน ต่างก็ส่งเสียงทักทายด้วยความดีใจ

โดยเฉพาะบิดามารดาของนาง

“เหยียนเอ๋อร์”

กงหว่านลี่ มารดาของซูเหยียนลุกขึ้นมาโอบกอดลูกสาวตนด้วยความคิดถึง “ลำบากเจ้ามาหลายปี กลับบ้านก็ดีแล้ว”

ซูเหยียนมองผู้คนในเรือน นางย่อตัวคารวะญาติผู้ใหญ่ของตนอย่างนอบน้อม

“เหยียนเอ๋อร์คารวะท่านปู่ ท่านย่า ท่านลุง ท่านป้า ท่านพ่อ ท่านแม่”

ญาติผู้ใหญ่อยู่กันครบ แต่ญาติรุ่นเดียวกัน นางเพิ่งเจอซูหลีเพียงคนเดียว

“พวกเรากำลังคุยกันถึงเรื่องแต่งงานของพี่น้องเจ้า เจ้ากลับมาทันงานแต่งของพวกเขาก็ดี” ท่านย่าของซูเหยียนเอ่ย

“แต่งงาน” ซูเหยียนงุนงงเล็กน้อย ญาติพี่น้องแต่งงาน หมายถึงพวกเขาจะแต่งงานพร้อมกันเลยหรือ

“ใช่จ้ะ หลีเอ๋อร์ โหรวเอ๋อร์ และโหย่วเอ๋อร์พี่ชายเจ้าจะแต่งงานพร้อมกัน”

หวังอวี๋เยว่ป้าสะใภ้บอกด้วยความกระตือรือร้น การแต่งงานสามคู่เป็นเรื่องที่น่ามงคลอย่างมาก

ซูเหยียนส่งเสียง “อ่อ” นางไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะไม่รู้จักผู้ที่จะมาแต่งงานกับญาติพี่น้องของตัวเองเลยสักคน

ยกเว้นมู่จิงหนิงที่พบเจอเมื่อครู่

มารยาทไม่ผ่าน

“ข้านั่งรถมานานอยากพักผ่อนจังเลยเจ้าค่ะ”

ซูเหยียนตัดบทสนทนาไม่อยากอยู่พูดคุยต่อ กงหว่านลี่ผู้เป็นมารดาจึงเรียกสาวใช้นางหนึ่งให้พาซูเหยียนไปเรือนนอน

ก่อนที่ซูเหยียนจะกลับมาถึง ไทเฮาได้ส่งจดหมายมาบอกล่วงหน้าว่าจะให้รถม้าส่งซูเหยียนกลับมา สกุลซูจึงมีเวลาเตรียมที่พักให้นาง

........

วังหลวง

“เสด็จพ่อ เมื่อไหร่ข้าจะไปหาฮูหยินได้” จ้าวอิ้งฉางทำตัวเหมือนเด็ก งอแงอยู่ข้างจ้าวอิงสือผู้เป็นพระบิดา

“คำก็ฮูหยิน สองคำก็ฮูหยิน เจ้าแต่งนางเข้ามาในตระกูลของข้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

จ้าวอิงสือบ่นน้ำเสียงรำคาญ “สะสางงานที่ค้างของเจ้าให้เสร็จก่อนแล้วค่อยไป ข้ารับดูแลแค่เรื่องใหม่เท่านั้น”

จ้าวอิงสือทำท่าหงุดหงิดใส่บุตรชาย เมื่อก่อนก็ทำแต่งานไม่สนใจสตรี พอติดใจสตรีขึ้นมาทำเอาเดือดร้อนกันทั้งวังหลวง โดยเฉพาะตัวเขา

มีแคว้นไหนบ้างที่อดีตฮ่องเต้ต้องมาสำเร็จราชการแทน แล้วยินยอมให้ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันวิ่งแจ้นไปหาสตรี

คงมีแค่แคว้นหมิงของเขานี่กระมัง

“คิดให้รอบคอบด้วย หากพานางมา เจ้าจะให้นางพักที่ไหน ตำแหน่งอะไร จัดงานอะไรบ้าง เชิญใครมางาน อ่อ แล้วก็วิธีจัดการขุนนางที่จะออกมาคัดค้าน” จ้าวอิงสือร่ายยาวให้บุตรชายที่เคยฉลาดของตนฟัง

ความรักความลุ่มหลงทำให้คนโง่เขลา

เขาส่ายศีรษะแล้วก็เดินหนีอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

........

สิบสองวันผ่านไป

ซูเหยียนได้แต่นั่งเหม่อลอยนอกหน้าต่าง ต้าอิ้ง บุรุษของนางไม่เห็นจะมาหาเสียที คิดว่าเขาคงมีคนอื่นแทนนางไปแล้ว

สตรีมองบรรดาบ่าวรับใช้ที่เดินกันวุ่นวาย เพราะวันนี้คู่หมั้นของพี่น้องทั้งสามคนจะมาพร้อมหน้าพร้อมตา ทั้งยังจะเป็นครั้งแรกที่นางได้เจอครบทุกคน

ภายในจวนวันนี้จึงคล้ายกับมีงานเลี้ยงภายในครอบครัว

ซูเหยียนนั่งเล่น มองคนนั้นที อ่านหนังสือที ก็มีสาวใช้มาเรียกที่หน้าเรือน

“คุณหนูรอง คุณหนูใหญ่ให้ข้าน้อยมาเชิญเจ้าค่ะ”

“อืม” ซูเหยียนรับคำ นางลุกขึ้นแล้วเดินไปทางสวนดอกไม้ที่จัดเลี้ยงรับรอง

“พี่หญิง พี่ใหญ่ ท่านพี่” ซูเหยียนส่งเสียงเรียกเมื่อเจอพี่น้องของตน

“เหยียนเอ๋อร์ มาทางนี้” ซูโหย่วพี่ชายของซูเหยียนกวักมือเรียกน้องสาว ให้มาทำความรู้จักกับบรรดาคู่หมั้นทั้งหลาย

“นี่หลินจื่อตี๋ คู่หมั้นของพี่พวกเจ้าทำความรู้จักกันไว้นะ”

สตรีหน้าตาน่ารักจ้องมองซูเหยียนแล้วยิ้มสดใส

“ได้ยินมานานแล้วว่าท่านพี่ซูเหยียนงดงามล่มเมือง เป็นดังคำชม ไม่เกินจริง”

“ชมเกินไปแล้ว” ซูเหยียนยิ้มตอบ สายตาพลันมองเห็นบุรุษที่ไม่คุ้นหน้ากับสตรีที่เคยเจอมาก่อนหน้านี้

“นี่มู่จิงหนิง เจ้าเคยพบนางแล้ว” ซูหลีเอ่ยเสียงเรียบ ความสัมพันธ์ของเขากับสตรีนางนี้ไม่สู้ดีนัก นางชอบข่มเขาแล้วพูดจาดูถูกสกุลซูบ่อยครั้งจนเขาเอือมระอา

แต่ก็พูดอะไรมากไม่ได้เพราะเป็นสตรีที่ท่านแม่หามาให้

“คนนี้คือคู่หมั้นข้า ว่าที่พี่เขยเจ้า ซินเคอจี้” ซูโหรวญาติผู้พี่อีกคนเอ่ยแนะนำบุรุษหน้าตาเย่อหยิ่งจองหอง

บุรุษคนดังกล่าวไม่พูดจา แค่เพียงก้มหน้าเล็กน้อยทักทายซูเหยียน สายตากวาดมองนางตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าราวกับคนไม่เคยเรียนมารยาท

เขาก้มหน้าให้ นางจึงพยักหน้าตอบ แล้วมองเขาทั่วทั้งตัวเช่นกัน

บุรุษผู้นี้ หล่อไม่เท่าขี้เล็บต้าอิ้งคนของนางเลยแม้แต่น้อย

“โหรวเอ๋อร์ ญาติผู้น้องเจ้าเหตุใดถึงไร้มารยาทเช่นนี้”

ซินเคอจี้พูดกับซูโหรวให้ซูเหยียนได้ยิน “ข้าจะเป็นพี่เขยของนาง ดูนางสิไม่เอ่ยทักทาย ไม่มีความนอบน้อม”

“เป็นคนหยาบกระด้างเช่นนี้กระมัง ฝ่าบาทจึงไล่กลับมา” มู่จิงหนิงพูดสมทบ

คำพูดและสีหน้าท่าทางของคนทั้งสองทำให้ซูหลีกับซูโหรวเอือมระอาอย่างมาก ไม่รู้ว่าท่านแม่ของพวกเขาไปรู้จักคนตระกูลพวกนี้ได้อย่างไร

อยากจะถอนหมั้นให้รู้แล้วรู้รอด

“สกุลซูก็ช่างใจกล้าดีที่ส่งบุตรสาวมารยาทแย่แบบนี้เข้าวัง สงสัยคงเห็นว่าหน้าตาดีหน่อยฝ่าบาทคงพอพระทัย เหอะ สตรีงามล่มเมืองหาที่ไหนก็ได้”

ซินเคอจี้เอ่ยถากถาง เขาเตี๊ยมกับมู่จิงหนิงมาแล้ว ก่อนแต่งงานจะต้องข่มซูหลีกับซูโหรวให้อยู่หมัด เวลาแต่งงานไปสองคนนี้จะได้ไม่มีปากไม่มีเสียง

ตระกูลของพวกเขาจะได้เอาเปรียบอีกฝ่ายง่ายๆ ตระกูลที่ไม่ก้าวหน้าในเส้นทางขุนนาง อย่างไรเสียก็ต้องพึ่งบารมีสกุลของพวกเขาอยู่ดี

เดิมพวกเขาทั้งสองก็ไปพบหลินจื่อตี๋มาแล้ว แต่นางไม่เห็นด้วยกับความคิดเห็นของพวกเขา จึงปฏิเสธทันที

อย่างไรเสีย หลินจื่อตี๋ก็เป็นบุตรสาวของเจ้าเมืองหนาน ทั้งยังชอบพอกับซูโหย่วมาหลายปี ไม่ได้ถูกจับคู่เหมือนกับพวกเขา

มู่จิงหนิงกับซินเคอจี้จึงทำอะไรนางไม่ได้ ได้แต่ต้องร่วมมือกันเองสองคน

“ราชโองการ”

เสียงดังมาจากหน้าประตูจวน บ่าวชายและสาวรับใช้วิ่งหน้าตาแตกตื่นเพราะเพิ่งเคยเจอราชโองการเช่นนี้

บรรดาญาติผู้ใหญ่ในสกุลซูก็ตกใจเช่นกัน ซูเหยียนเพิ่งกลับจวนได้ไม่กี่วันก็มีราชโองการมาถึงจวน ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องดีหรือเรื่องร้าย

พวกเขารีบออกมาเรียงแถวคุกเข่ารับราชโองการอย่างรวดเร็ว

บุรุษร่างสูงหน้าตาเรียบร้อยแต่พยายามเก็กหน้าขรึมถือราชโองการเดินเข้ามา ด้านหลังของเขามีทหารองครักษ์ของจ้าวอิ้งฉางเดินมาเป็นขบวนสร้างความตื่นตระหนกให้คนภายในจวนเป็นอย่างมาก

เพราะแต่ละคนหน้าตาดุดัน ราวกับจะมาจับตัวคน

ทางด้านมู่จิงหนิงกับซินเคอจี้เห็นดังนั้นก็ตกใจกลัวจนตัวสั่น พวกเขารีบบอกเลิกกับซูหลีกับซูโหรว แล้วแยกตัวออกมาคุกเข่าด้านข้าง ทำเหมือนกับว่าหากสกุลซูนี้ทำผิดอะไรก็ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขา

บุรุษที่ถือราชโองการเห็นดังนั้นก็ลอบยกยิ้มมุมปาก ก่อนเปิดราชโองการออกมาอ่านเสียงดัง