ความง่วงเป็นเหตุ

กลางดึกคืนนั้นเอง จ้าวอิ้งฉางสวมฉลองพระองค์สีดำล้วน เขาออกจากตำหนักหมิงเหอโดยไม่ให้ผู้ใดพบเจอ

บุรุษเลือกเส้นทางลัดเพื่อไปทางป่าไผ่ จากนั้นก็กระโดดข้ามกำแพงวังอย่างง่ายดาย

ทุกอย่างช่างรวดเร็ว ทว่าในใจของบุรุษอยากให้ทุกอย่างช้าลง

เขากลัวว่าหากเจอสตรีคนเมื่อวาน แล้วถ้าความเป็นชายของเขาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ตนเองควรจะทำอย่างไรดี

เพราะตอนนี้ปัญหาตรงส่วนนั้นและการมีบุตรล้วนฝากไว้ที่นาง หวังว่านางจะช่วยเขาคลี่คลายสถานการณ์ได้

จ้าวอิ้งฉางรวบรวมความมั่นใจ ก้าวเท้าไปทางบ้านหลังเล็กริมคูน้ำ เมื่อไปถึงก็พบว่าบ้านนั้นมืดสนิท ไม่มีแสงไฟลอดออกมา และก็ไม่มีสัญญาณของสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่

เขาเดินดูรอบบ้านก็ได้แต่ขมวดคิ้วงุนงง สตรีนางนั้นถึงขั้นหอบผ้าหอบผ่อนหนีเขาไป หรือเพราะเขาไม่เอาไหน พานางขึ้นสวรรค์ไม่ได้ นางจึงไม่อยากไปต่อกับเขา

คิดไปคิดมาเขาก็กลับวังด้วยความหงุดหงิดงุ่นง่าน

 ........

บ้านหลังเล็กในแปลงผักหลังวัง

ซูเหยียนถูกปลุกขึ้นมากลางดึก เพราะเข่อถิงบอกว่าฝ่าบาทต้องการเสวยผักสดๆ จากต้น

นางงัวเงียตื่น บิดขี้เกียจเล็กน้อยแล้วก็บ่นไม่หยุด “ใครเขาเก็บผักเวลานี้กัน ผักในครัวสดไม่พอหรืออย่างไร” สตรีเดินถือมีดกับตะกร้าเข้าแปลงผักครู่หนึ่ง ไม่นานนักก็ส่งตะกร้าผักนั้นให้เข่อถิง ส่วนตัวเองก็เข้าไปนอนต่อ

กำลังฝันดี ฝันว่ามีหนุ่มหล่อมาคอยปรนนิบัติเอาใจ ทั้งยังป้อนความสุขให้จนอิ่มเอม

เฮ้อ ยังไม่ทันเห็นเรือนร่างบึกบึนของหนุ่มผู้นั้นเลย ดันถูกปลุกขึ้นมาก่อนเสียได้

........

ตำหนักหมิงเหอ

จ้าวอิ้งฉางนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดรออาหารที่สั่งไว้ ไม่นานนักขันทีน้อยก็ถือถาดใส่จานกระเบื้องเคลือบนำมาวางบนโต๊ะด้วยมือสั่นเทา

มองจากระยะไกลก็รู้ว่าตอนนี้ฝ่าบาทอารมณ์ไม่ดี

หยางกงกงเห็นท่าทางของคนทั้งสองจึงเข้ามาแก้ไขสถานการณ์ “มานี่ ข้าทำเอง” เขาไล่ขันทีน้อยให้ออกไปรอด้านนอกตำหนัก ส่วนตัวเขาเปิดฝาครอบดูอาหารในจาน

ดวงตาเหยี่ยวก็กวาดมองเช่นกัน เมื่อเห็นก็หงุดหงิดโมโหเพิ่มมากขึ้น

“ผักและผลไม้สดมีแค่นี้หรืออย่างไร” ฝ่ามือหนาทุบโต๊ะเสียงดัง

ในจานกระเบื้องเคลือบนั้น พ่อครัวได้ทำมะเขือยาวเผาโรยผงเครื่องเทศและพริกหม่าล่า ด้านข้างมีมะเขือเทศลูกเล็กสองลูกสำหรับกินแก้เลี่ยน

เนื่องด้วยจ้าวอิ้งฉางอยากกินผักผลไม้ที่ถูกเก็บสดๆ จากต้น และซูเหยียนก็เก็บมาให้ห้องครัวเพียงแค่นี้ พ่อครัวก็จนปัญญาเช่นเดียวกัน

“นี่มันดูถูกข้าชัดๆ” จ้าวอิ้งฉางคำราม ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห มีอย่างที่ไหนทำมะเขือเผา แถมยังมีมะเขือเทศลูกเล็กสองลูก อย่างหนึ่งก็เหี่ยว อีกคู่ก็เล็กจิ๊ดริด

รนหาที่ตายหรืออย่างไร

“ฝ่าบาท ทางแปลงผักรายงานว่าเวลานี้ไม่ใช่เวลาเหมาะสมกับการเก็บผักพะย่ะค่ะ ผักที่พอเก็บได้ก็มีเพียงเท่านี้” หยางกงกงรีบพูดแก้ต่างก่อนจะเกิดเรื่องร้ายขึ้น

“ไม่กงไม่กินมันแล้ว ข้าจะออกนอกวัง” จ้าวอิ้งฉางลุกขึ้น เวลานี้ตลาดกลางคืนน่าจะกำลังคึกคัก เขาไปหาของกินที่นั่นดีกว่า

........

ด้านซูเหยียนที่หลับๆ อยู่ก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเก็บผักอะไรไป นางกระเด้งขึ้นจากเตียง ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ

“ซวยแล้ว มัวแต่ฝันหวาน เลยเก็บผิด” นางรีบลุกขึ้นมาสวมใส่เสื้อผ้า เป็นชุดลำลองสำหรับออกนอกบ้าน “อยู่นี่ไม่ได้แล้วๆ เดี๋ยวถูกลงโทษ ข้าต้องหนีไปจากที่นี่ หากไม่มีการลงโทษค่อยกลับมา”

สตรีเก็บข้าวของให้พอสำหรับไปนอนบ้านหลังเล็กนอกวังประมาณสองสามวัน ก่อนออกจากบ้านก็เขียนจดหมายบอกเข่อถิงว่า หากช่วงนี้มีใครต้องการผักชนิดใด เขาก็จัดการเก็บด้วยตนเองเลยละกัน

ทำทุกอย่างเสร็จแล้ว ซูเหยียนก็แอบบหนีออกจากวังอย่างเงียบเชียบ

........

จ้าวอิ้งฉางออกไปเดินเล่นที่ตลาดกลางคืนได้สักพัก ใจก็อยากกลับไปดูที่บ้านเล็กริมคูน้ำข้างกำแพงวังอีกครั้ง เผื่อว่าสตรีจะออกมาเดินเล่นตลาดกลางคืนเหมือนกันกับเขา แต่เวลาไม่ตรงกันจึงสวนกัน

คิดเข้าข้างตัวเองแบบนั้น แล้วก็ย้อนไปบ้านเล็กจริงๆ

เห็นแสงไฟสลัวหน้าประตูบ้าน ภายในใจเขาเบ่งบานราวกับมีคนจุดพลุเฉลิมฉลองงานประจำปี

สว่างและสดใสกว่าแสงไฟหน้าบ้านหลายร้อยหลายพันเท่านัก

เขาลงฝีเท้าอย่างแผ่วเบา เข้าไปภายในบ้านโดยไม่มีเสียงดังแม้แต่นิดเดียว

ดวงตาเหยี่ยวเห็นสตรีนอนหลับอุตุบนเตียง ท่าทางกำลังหลับลึกก็อมยิ้มชอบใจ เขาค่อยๆ ก้าวไปหาสตรีด้วยความตื่นเต้น

ถึงข้างเตียงก็ได้ยินเสียงครางเบาๆ ของหญิงสาว เสียงครางหวานกระตุ้นอารมณ์และส่วนของความเป็นชายให้คึกคักขึ้นมาแทบจะทันที

มือหนาดึงผ้าห่มออกจากร่างของซูเหยียน เขาจึงเห็นว่ามือเรียวเล็กของนางล้วงอยู่ที่ด้านล่างบริเวณแถวท้องน้อย

มิน่า ถึงส่งเสียงครางหวานเช่นนี้

ฝันเรื่องอะไร ฝันถึงใครกันหนอ

จ้าวอิ้งฉางยืนลังเลสักพัก ความเป็นสุภาพชนกับความหื่นกำลังตบตีกันภายใต้จิตใจที่สีเทาๆ ของเขา สุดท้ายความหื่นก็ชนะ เพราะตอนนี้เขาหื่นทั้งกายและใจ

เขาลงนั่งข้างเตียง มือและนิ้วจับที่เสื้อผ้าของสตรีแล้วค่อยๆ ถอดออกเบาๆ ในไม่ช้าก็เห็นเรือนร่างเปลือยเปล่าของสตรี

อกเป็นอก เอวเป็นเอว เนินเนื้อโหนกนูน ผิวเนียนละเอียด

เรือนร่างแบบนี้ไม่ใช่ว่าพบเจอได้ยาก บรรดานางสนมในวังหรือนางคณิกาชั้นสูงก็มีเรือนร่างยั่วยวนเช่นนี้ แต่ที่พิเศษก็คือ มีเพียงเรือนร่างตรงหน้านี้ที่ทำให้เขาเกิดอารมณ์ขึ้นได้

จ้าวอิ้งฉางไม่รอช้า ปลดเปลื้องอาภรณ์ของตนอย่างรวดเร็ว เมื่อเรือนกายไร้เสื้อผ้า เขาก็ก้มหน้าลงใช้ปากหยักดูดเต้านมที่เหมือนลูกส้มโอขนาดเหมาะมือ ฝ่ามือที่ว่างบีบเคล้นเต้าอีกข้าง ทั้งยังคลึงเขี่ยที่จุกหวานจนแข็งสู้นิ้ว

ฝันอะไรเนี่ย เสียวดี ข้าชอบ

ซูเหยียนรับรู้ได้ถึงความเสียว แต่นางกำลังฝันหวาน จึงไม่ได้ตื่นขึ้นมาขัดขืนหรือให้ความร่วมมือแต่อย่างใด ปล่อยให้บุรุษหยอกล้อกับร่างกายตนเองได้อย่างเต็มที่

จ้าวอิ้งฉางดูดเลียเต้าสวยอย่างตะกละตะกลาม ก้อนเนื้อนุ่มเด้งสู้มือ แถมจุกน้อยก็แข็งสู้ลิ้น เขาจึงวุ่นวายอยู่บริเวณนี้นานหน่อย

ผ่านไปได้สักพัก มือหนาจึงจับขาอ่อนของสตรีกางออก ก่อนลงไปลูบคลำด้านล่าง พบว่ากลีบเนื้อนุ่มและปากทางรักนั้นชุ่มฉ่ำพร้อมให้เข้าไปสำรวจภายใน เขาจึงส่งนิ้วยาวสองนิ้วแหย่เข้าไปทีละนิดจนสุด

อืม คับแน่นตั้งแต่ใช้นิ้ว บุรุษแสดงแววตาพึงพอใจ มังกรส่วนล่างที่หลับอยู่ตื่นขึ้นมาพร้อมทะลวงโพรงหวานเต็มที่

ใจเย็นๆ ครั้งแรกของนาง ต้องเล้าโลมเยอะๆ

แม้จ้าวอิ้งฉางจะไร้ประสบการณ์ แต่ความรู้ด้านทฤษฎีของเขานั้น สามารถพูดได้ว่าที่หนึ่งในใต้หล้า

เขาก็ไม่อยากจะอวด ห้าหกปีที่ผ่านมา จากอายุสิบเก้าจนเข้ายี่สิบสาม เขาให้ผู้เชี่ยวชาญมาสอน ไม่ว่าจะสอนแบบวิชาการล้วน ยันไปจนถึงเรียนกับผู้เฒ่าที่มีบุตรเกือบร้อยคน กระทั่งให้นางคณิกาที่รับแขกตั้งแต่สาวจนเกษียณมาเล่าประสบการณ์และแนะนำสิ่งที่ควร ไม่ควรทำ

 เขาหยุดมือลงไม่กี่ชั่วลมหายใจ จากนั้นก็ตัดสินใจใช้ปากร่วมด้วย

เป็นฮ่องเต้ที่แสนสูงส่ง อย่างไรก็ไม่ควรเอาหน้าลงไปซุกด้านล่างของสตรี แต่เขาคือใคร นักเรียนที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้ ถ้ารู้แต่ไม่ได้ใช้ก็น่าเสียดายแย่