ตอนที่ 17 แฟน

โรงเรียนนานาชาติ

เราสองคนเดินเคียงคู่กันหลังจากที่เอารถไปจอดเอาไว้ในที่ประจำของพี่สีครามพอดีกับที่เพื่อนในกลุ่มของเขาสามคนนั่งคล่อมบิ๊กไบค์คุยกันอยู่ทำให้ใบตองรู้สึกเขินอายกับสายตาทั้งสามคู่ที่มองพวกเราสองคนอย่างตั้งคำถามและล้อเลียน

"อะไรยังไงครับไอ้คราม ไหงน้องใบตองถึงซ้อนท้ายมาได้วันนี้" พี่ลีเป็นคนเปิดประเด็นถามคนแรก

"ก็ไม่มีอะไรมากแค่คบเป็นแฟนกันแล้วเลยาโรงเรียนพร้อมกัน" พี่สีครามรับเอาหมวกกันน็อคของฉันไปเก็บไว้ใต้เบาะรถของเขาแล้วเงยหน้ามาตอบเพื่อนๆ กลุ่มเขา

"จริงดิ๊" ทั้งสามคนทำท่าตกใจแล้วมองใบตองสลับกับพี่สีครามอย่างคนที่ไม่อยากจะเชื่อ

"มึงเนี้ยนะมีแฟนไอ้คราม" พี่กรที่ปกติเป็นคนพูดน้อยที่สุดก็อดที่จะถามพี่สีครามไม่ได้เหมือนกัน

"ก็กูเนี้ยแหละมีแฟนแม้งแปลกตรงไหนวะพวกมึงเลิกถามได้แล้วรำคาญวะ" พี่สีครามผลักเพื่อนให้เปิดทางให้เขาเดินออกไป

"แล้วนั้นมึงจะไปไหนอีกเป็นชั่วโมงจะถึงเวลาเข้าเรียนคาบแรก" พี่บีมร้องตะโกนถามพี่สีครามที่ตอนนี้เขาจับมือพาใบตองออกเดินห่างจากกลุ่มของเขาแล้ว

"ขอเวลาอยู่ส่วนตัวกับแฟนสองคนครับเพื่อนไม่ต้องตามมานะเว้ย" พี่สีครามโบกมือลาเพื่อนๆ ของเขาแล้วพาใบตองเดินต่อไปที่ไหนสักแห่งซึ่งเธอก็ไม่กล้าถามเขาเหมือนกัน โดยเดินเข้ามาใกล้จุดที่มีนักเรียนนั่งกันอยู่หลายคนพี่สีครามก็ปล่อยมือของใบตองทำเพียงเดินคู่กันไปตามทางเดินของโรงเรียน

พอเดินไปสักพักก็มีคนมองพวกเราสองคนบ้างด้วยความสนใจแล้วซุบซิบกันเสียงเบาแต่กับได้ยิน

"พี่สีครามกรรมการโรงเรียนนี่นาเขาคบกับน้องคนนี้อยู่เหรอ" พี่สีครามก้มมองหน้าใบตองด้วยรอยยิ้ม แล้วเขาก็ทำในสิ่งไม่คาดคิดเมื่อโทรศัพท์ของใบตองมีแจ้งเตือนเข้ามาจนต้องยกโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูด้วยความสงสัยว่าใครส่งหรือแท็กอะไรในโซเซียลมาเยอะผิดปกติ

พอเปิดเข้าไปดูก็เห็นรูปถ่ายตอนเผลอของใบตองถูกแท็กจากพี่สีครามพร้อมกับข้อความแค็ปชั่น 'คนนี้แฟนผมครับ' ข้อความเม้นต์แสดงความคิดเห็นเป็นร้อยข้อความภายในไม่กี่นาทีที่ผ่านมา

"พี่สีคราม!" ใบตองจับแขนคนตัวสูงที่กำลังก้มหน้ากดโทรศัพท์ตอบคอมเมนต์อยู่ยิ้มให้ใบตองอย่างอบอุ่น

"ก็ประกาศให้คนเลิกสงสัยแค่นั้นเองไม่เห็นมีอะไรให้ตกใจเลย" เขาว่าแบบนั้นแล้วมองหาโต๊ะแล้วจับมือจูงใบตองเข้าไปนั่ง

"เลิกสนใจโทรศัพท์ได้แล้วใบตอง พี่นั่งอยู่รงนี้สนใจกันบ้างสิครับ" ใบตองถึงกับทำหน้ามุ่ยย้นจมูกใส่เขาด้วยความหมั่นไส้แล้วปิดโทรศัพท์เก็บเข้าไว้ใบโทรศัพท์

"ก็ใครละอยู่ๆ ก็โพสต์แล้วแท็กมาแบบนั้น อยู่ๆ ใบตองก็ดังขึ้นมาเลยเฮ้อ" ใบตองถอดหายใจด้วยความดังที่อยู่ๆ ก็เกิดขึ้นโดยที่เธอแทบไม่ได้ตั้งตัวในเช้านี้

"เอ้าก็พี่ทำให้ชัดเจนคนจะได้เลิกสนใจเราอย่าไงล่ะครับ" เขาพูดถึงเจตนาของเขาที่โพสต์ไปแบบนั้นทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในหัวใจกับความใส่ใจของเขา

"ใบตองว่าท่าจะหนักกว่าเดิมสิคะพี่สีคราม เห็นไหมคนมองใหญ่เลยงื้อ"

"เอาน่าอย่าไปสนใจเลยครับ คนในโรงเรียนก็เป็นแฟนกันเยอะแยะไม่ได้มีแค่เราสองคนหรอกครับ" พี่สีครามหันมาชวนใบตองคุยเรื่องอื่นเพื่อให้เลิกคนสนใจคนอื่น

"ใบตองจะพยายามไม่สนใจให้ได้ หวังว่าจะชินนะ..."

"หลังเลิกเรียนก่อนกลับบ้านเรามาติวภาษาอังกฤษกับพี่นะครับ" พอพี่สีครามดึงให้ใบตองเข้าไปสนใจเรื่องการเรียนก็ลดการประมาทกับสายตาจ้องมองของคนอื่นไปได้จนถึงเวลาเข้าเรียนตอนเช้า

ในห้องเรียน

"ใบตอง! เบลเขินแทนอยากมีแฟนบ้าง ต้องรีบหาแล้ว" เบลพูดขึ้นขนาดที่เลื่อนอ่านคอมเมนต์ใต้โพสต์ของพี่สีครามตัวบิดไปมา

"ใช่ไหมเบล ปล่อยให้ยัยใบตองเด็กเรียนประจำห้อง นำไปก่อนได้ไงเราสองคนต้องรีบสอดส่องหาผู้หล่อๆ บ้างแล้ว" นัทตี้ก็พยักหน้าเห็นด้วย

"เอาใจช่วยจ้าเพื่อนๆ" ก่อนที่พวกเราสามคนจะได้เมาท์อะไรกันต่ออาจารย์ประจำวิชาก็เดินเข้ามาสอนก่อนทำให้บทสนทนาจบลงเพียงเท่านั้น

"หมดเวลาสนุกแล้วสิ" เบลพูดขึ้นพร้อมกับก้มหน้านอนลงบนโต๊ะเรียน

"เฮ้อ..." เสียงถอดหายใจจากเพื่อนหลายคนในห้องที่ได้ยินเบลพูดแล้วเห็นด้วย

"ทำไมพวกเธอทำหน้าเบื่อโลกแบบนั้นครูว่าตอนนี้ยังไม่สายมากออกไปวิ่งสักสามรอบเรียกเหงื่อกระตุ้นสมองก่อนเริ่มเรียนดีไหมจ๊ะ" ครูสาวใหญ่ที่สอนภาษาไทยเคร่งครัดกฎระเบียบพูดขึ้นเมื่อเข้ามาในห้องแล้วเห็นเด็กๆ นักเรียนในห้องบ่นโอดครวญกันยกห้อง

"ไม่เอาค่ะครับ"

"ไม่เอาก็รีบหยิบหนังสือเตรียมตัวเรียนต่อบทเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว" ถึงโรงเรียนจะเป็นนานาชาติแต่ก็มีวิชาภาษาไทยให้เรียน1คาบต่อสัปดาห์เพื่อเป็นประโยคต่อการอ่านออกเขียนได้ที่ถูกต้องตามหลักภาษาไทย

ตอนเย็นใบตองแยกกับเพื่อนแล้วไปหาพี่สีครามตามนัดเอาไว้ที่ห้องชมรมกรรมการนักเรียนที่มีเพียงกรรมการนักเรียนไม่กี่คนอยู่หลังเลิกเรียน

"อ้าวน้องใบตองไอ้ครามรอเราอยู่ในห้องครับ" พี่บีมเปิดประตูออกมาเจอใบตองพอดี

"ขอบคุณค่ะ"

"เอาของกินอะไรเป็นพิเศษไหมพี่กำลังจะออกไปซื้อเซเว่นหน้าโรงเรียน" พี่บีมจะออกไปหน้าโรงเรียนเหรอนึกว่าเขาจะกลับบ้านแล้วชะอีก

"เอ่อไม่ค่ะ" ใบตองปฏิเสธพี่บีม แล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องมีคนอยู่นับสิบคนทั้งผู้หญิงและผู้ชายส่วนใหญ่เป็นพี่ม.6ทั้งนั้น

"เดี่ยวใบตองนั่งรอพี่สักสิบนาทีนะครับ" พี่สีครามกวักมือเรียกให้ใบตองไปนั่งเก้าอี้ข้างเขาที่ว่างอยู่

"ค่ะพี่สีคราม"

"ทุกคนนี้น้องใบตองเรียนอยู่ม.4 แฟนผมครับ" พี่สีครามแนะนำใบตองให้เพื่อนๆ ใบตองให้ได้รู้จักกับเพื่อนๆ ของเขา

"ยินดีที่ได้รู้จักครับค่ะน้องใบตอง" กรรมการนักเรียนรวมถึงประธานต่างก็เงยหน้ามาทักทายใบตองด้วยความเป็นมิตรยิ้มให้เธอ แล้วทุกคนก็ต่างรีบก้มหน้าก้มตาทำงานที่กองอยู่ตรงหน้าเหมือนแข่งกันว่าใครเสร็จก่อนคนนั้นชนะ

"เสร็จแล้วครับทุกคน!" พี่สีครามดีดตัวลุกขึ้นยืนเดินเอาแฟ้มเอกสารไปให้ประธานนักเรียนตรวจสอบ

"โอเคถูกต้องครับไอ้คุณสีคราม"

"กูบอกแล้วครับระดับนี้ กลับบ้านแล้วนะทุกคน!" พี่สีครามยิ้มร่าแล้วโบกมือลาเพื่อนๆ กรรมการนักเรียนที่ต่างก็แยกเขี้ยวทำท่าจะหมั่นไส้เขา

"เอ่อรีบมากก็ไปเลยมึง" พี่กรชี้หน้าพี่สีครามโบกไล่เหมือนรำคาญเสียเต็มประดาน

"ไปครับใบตอง" พี่สีครามจับมือของใบตองพาเดินออกไปจากห้องกรรมการนักเรียนไม่สนใจสายตาทิ่มแทงของเหล่าเพื่อนๆ ของเขาสักนิด

"เราจะไปติวที่ไหนดีครับ" พี่สีครามถามขึ้นมาระหว่างที่เราสองคนกำลังเดินไปลานจอดรถ

"บนดาลฟ้าบ้านใบตองดีไหมคะที่นั่นสงบไม่แถมอากาศยามเย็นก็สบายปกติถ้ากลับบ้านเร็วแบบนี้ใบตองชอบขึ้นไปนั่งทำการบ้านอ่านหนังสือที่นั่น" ก็ในเมื่อเรื่องคบกันเธอก็เล่าให้คุณยายฟังแล้วท่านก็อนุญาตการที่จะพาพี่สีครามไปบ้านอีกก็น่าจะไม่มีปัญหาอะไร

"เอ่อได้เหรอครับ คุณยายใบตองจะไม่ว่าอะไรเราเหรอ" สีหน้าของพี่สีครามดูจะไม่ค่อยมั่นใจสักเท่าไหร่

"ได้ค่ะ ก็พี่สีครามมาติวหนังสือให้ใบตองฟรีๆ คุณยายต้องยินดีแน่ๆ เลยพากันเรียนเชียวนะคู่เรา" ใบตองพูดแล้วเงยหน้ายิ้มให้คนพี่ตัวสูงตรงหน้าเพื่อเพิ่มความมั่นใจให้เขา แต่ว่าทำไมพี่สีครามต้องเอามือใหญ่ๆ ของเขามีบีบแก้มทั้งสองของเธอด้วยเนี้ยมันเจ็บนะ

"เชื่อแล้วครับว่าได้ แต่ว่าต่อไปอย่าไปยิ้มแบบนี้ให้ใครอีกนะเรา"

"ทำไมเหรอคะ" เธอถามเขาด้วยความหงุดงงทำไมต้องห้ามแค่ยิ้มเองนะ