ตอนที่ 25 1ปีผ่านไปไวมาก

วันสปอร์ตเดย์

วันนี้รุ่นพี่นัดกันที่คณะแล้วเดินเข้าแถวไปยังสนามกีฬากลางของมหาลัยเพื่อรวมงานสปอร์ตที่งานนี่เป็นงานรับน้องรวมทุกคณะของปีหนึ่งโดยมีรุ่นพี่ฝ่ายกิจกรรมของแต่ละคณะมาคุมน้องในคณะของตนเองเพื่อดูแลให้เป็นระเบียบเรียบร้อย

"โอ๊ะใบตองทางนี้" น้ำอิงที่เดินเข้าแถวอยู่ข้างๆ หันมาร้องทักใบตองที่เป็นรูเมทกันอย่างดีใจถึงจะนอนอยู่ห้องเดียวกันแต่แทบไม่ได้เจอกันเลยต่างคนต่างเร่งรีบไปเข้าคณะในแต่ละวันเวลาก็ไม่ค่อยจะตรงกัน

"ไงน้ำอิง ไม่คิดเลยว่าคณะเราจะได้อยู่ใกล้กันนะเนี้ย" ใบตองยิ้มทักทายเพื่อนกลับ

"ใช่ไหมดีใจจังยิ่งถ้าได้นั่งบนอัฐจันใกล้กันตอนเลิกเราก็เดินกลับพร้อมกันได้เลยนะ"

"เอาแบบนั้นเหรอน้ำอิง" ยัยเพื่อนสาวพยักหน้าบอก

"ใช่ใบตอง"

"โอเคตามนั้น แต่ถ้าหากันไม่เจอให้ไปยืนรอที่ประตูทางออกตรงนู่นนะ" ใบตองมองประตูทางออกอีกฝั่งบอกชี้บอกน้ำอิงเป็นการนัดแนะกัน

"ได้เลยรับทราบจ้า"

"น้องๆ ครับเข้าไปได้แล้วครับขยับให้เป็นช่องไฟแล้วนั่งลงได้" พี่เฮดของคณะใบตองร้องบอกทำให้เราสองคนที่อยู่คนละคณะแยกไปตามที่รุ่นพี่แรกทันที

วันนี้มีกิจกรรมขึ้นนั่งบนอัฐจันแล้วก็มีการแสดงของเชียร์รีดเดอร์ประจำมหาลัยและเห็นว่าจบท้ายด้วยการแสดงคอนเสิร์ตจากนักร้องดังประดับประเทศที่เป็นศิษเก่าได้ว่ามาทำการแสดงให้เพื่อสร้างความสุขให้กับน้องๆ ปี1ได้ร้องเต้นล่อยผีกันเลย

ระหว่างวันก็มีแจกข้าวกล่องและน้ำดื่มให้กับทุกคนจากรุ่นพี่ที่คุมกิจกรรม กว่างานจะเลิกก็กินเวลาไปกว่าสี่ทุ่ม วันนี้หอพักให้เข้าได้จนถึงเที่ยงคืนกกันเลยทีเดียวคือว่าครูเวรที่ดูแลหอในหย่อนให้เป็นวันพิเศษ

"เพลงนี้จะเป็นเพลงสุดท้ายของคำคนนี้สำหรับปีนี้แล้วนะครับน้องๆ เอ้าขอให้ช่วยกันร้องดังๆ สุดเสียงไปเลยนะครับ" นักร้องนำพูดเชิญชวนให้ผู้ชมเข้าร่วมไปกับการแสดงสร้างความสนุกให้กับวัยรุ่นไฟแรงทั้งหลายออกสเต็ปกลางสนามหญ้าได้เต็มที่

หลังจบเพลงรุ่นพี่ก็เปิดประตูให้ออกไปจากกลางสนามได้แต่ต้องเดินต่อแถวกันให้มีระเบียบไม่เบียเสียดแย้งกันจนเกิดอุบัติเหตุเหยียบกันอย่างที่มีข่าวให้เห็นในสื่อต่างประเทศซึ่งอันตรายถึงชีวิตกันเลยทีเดียว

กว่าจะเดินตามกันที่ละนิดออกมาได้ใบตองก็มองหาน้ำอิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแต่ไม่มีสัญญาณเพราะคนเกือบหมื่นในที่นี่ใช้พร้อมกันทำให้สัญญาณมันขาดหายไป

"ใบตองทางนี้จ้า!" น้ำอิงกระโดดขึ้นหยอนๆ พร้อมกับโบกมือขึ้นสูงให้ใบตองเห็นเพราะรอบข้างต่างเต็มไปด้วยเสียงคุยกันดังจนไม่รู้เรื่องไปหมด

"โอเค" ใบตองมองเห็นพอดีแล้วก้าวไปหาเพื่อนรูเมทพร้อมกับฟ้าที่อยู่หอเดียวกัน

พอเดินมาถึงตัวน้ำอิงก็เห็นว่าเธอไม่ได้ยืนอยู่คนเดียวแต่ตอนนี้กำลังยืนอยู่กับแฟนหนุ่มรุ่นพี่ของเธอที่ใส่เสื้อคณะเศรษฐศาสตร์เหมือนกัน

"ไงกลับกันเลยไหม" ใบตองถามน้ำอิง

"ใบตองมาแล้ว เค้าไปก่อนนะพี่ภูมิ" น้ำอิงหันไปบอกลาแฟนหนุ่มของเธอ

"เดียวเดินไปส่งมีแต่ผู้หญิงดึกแล้วมันอันตราย" พี่ภูมิบอกแล้วจับมือน้ำอิงเดินนำใบตองกับฟ้าที่ได้แต่มองหน้ากันพร้อมพยักหน้าให้กันเหมือนรู้กัน

"หวานมาก" ฟ้ากระซิบใบตอง

"นั้นสิเกินไปแล้วคนมีแฟนก็แบบนี้แหลเนอะ" ใบตองก็กระซิบกับฟ้า

"ได้ยินจ้า ไม่ต้องแอบนินทากันเลยพวกเธอสองคนหน่ะ" น้ำอิงหันหลังมาชี้หน้าอย่างคาดโทษใบตองกับฟ้า

"ฮ่าๆ ได้ยินด้วยเหรอหว่าโดนจับได้เลยเนอะใบตอง" ฟ้าหันมาหาพวกกับใบตอง

"เอ้าน้องทั้งสองคนังไม่มีแฟนเหรอครับ ไม่น่าเชื่อเท่าไหร่นะครับ" พี่ภูมิที่เริ่มจะคุ้นกันแล้วพูดขึ้นบ้าง

"โสดทั้งสองสาวเลยแหละตัวเอง แต่เค้าคิดว่าอีกไม่นานหรอกรับรองคนจีบเพียบดูหน้าเพื่อนเค้าแต่ละคนสวยขนาดนี้" น้ำอิงก็พูดเกินไปแล้วทำให้ใบตองรู้สึกเขินที่สภาพโทรมแบบนี้เพื่อนยังจะชมได้แบบไม่เกรงใจความกระเซิงที่เห็นตรงหน้ากันบ้างเลย

"เดียวชมขนาดนี้พรุ่งนี้กินอะไรจ๊ะ เดียวเจ้เลี้ยงเองเนอะฟ้า" ใบตองรีบพูดขึ้นอย่างหยอกล้อ

"โหใจปั้มมากเพื่อนสาวทั้งสองแบบนี้ต้องชมบ่อยๆ น้ำอิงจะได้อิ่มท้องจังตังอยู่ครบฮ่าๆ"

"งบประมาณมีให้ได้แค่เซเว่นกับโรงอาหารในมมอเท่านั้นนะน้ำอิง" ฟ้ารีบออกตัวเรื่องงบประมาณเลย

"ได้หมดโรงอาหารในมอก็อร่อยหลายร้านเดียวพาตะเวนกินมันทุกคณะเลย" ไกด์น้ำอิงอาสาทันทีเรื่องเที่ยวไว้ใจเธอคนนี้ได้เสมอ

"เดียวตัวเองจะเดินเลยไปไหนถึงประตูเข้าหอตัวเองแล้วนะ" พี่ภูมิที่เดินเงียบๆ พูดเพียงไม่กี่ประโยคดึงแฟนสาวตนเองเอาไว้ ทำให้ใบตองกับฟ้ารู้สึกตัวไปด้วยว่าพวกเราสามคนคุยกันเพลินจนเดินเลยหอพักไปแล้ว

"โอ้เพลินไปหน่อยเกือบต้องเดินกลับมาใหม่แล้ว" น้ำอิงพูดขึ้นคนแรกส่วนพวกเราอีกสองคนพยักหน้าเห็นด้วยเป็นไก่จิกเลย

"เดียวใบตองกับฟ้าขึ้นไปบนห้องก่อนนะ พี่ภูมิขอบคุณมากค่ะ" ใบตองกับฟ้ายกมือไหว้รุ่นพี่แฟนหนุ่มน้ำอิงแล้วพากันเดินเข้าไปในหอก่อนปล่อยให้คู่รักได้เอ่ยร่ำลากันลำพัง

ไม่รู้ว่าเพราะได้สัมผัสสิ่งแปลกใหม่ในชีวิตหรือเปล่าทำให้ใบตองไม่รู้ตัวเลยว่าตนเองทั้งทำกิจกรรมของคณะทั้งเรียนก็จะหมดหนึ่งปีการศึกษาแล้วเหลือสอบแค่หนึ่งสัปดาห์ก็จะได้ปิดเทอมแรกแล้ว

"น้ำอิงจะรอดไหมนะทำไมมันยากจังเลยใบตอง" รูเมทที่อ่านหนังสืออยู่โต๊ะข้างๆ ร้องขึ้นพร้อมกับทุบหน้าลงกับหนังสือเศรษฐศาสตร์ของเธออย่างสิ้นหวั

"เอาน่าทำเต็มทีแล้วจะกลัวอะไรคะแนนมิดเทอมน้ำอิงก็ผ่านมีนหมดทุกวิชายังไงก็รอดเอฟรอลุ้นเกรดเท่านั้นแหละสู้สิ" ใบตองปลอบและให้กำลังใจเพื่อนรูเมทของตนเอง ก้มหน้าอ่านสรุปที่ตนเองจดเอาไว้อย่างเพลินๆ

"ใช่มีใบตองขยันให้ดู น้ำอิงก็ต้องขยันให้ได้แบบใบตองสู้ค่ะ!" น้ำอิงปลุกใจตนเองแล้วก้มหน้าลงอ่านหนังสือต่อ

"เอ่อว่าจะชวนใบตองตอนเปิดเทอมขึ้นปีสองไปลองเข้าร้านเหล้าชื่อดังของจังหวัดไหม" อยู่ด้วยกันมาจะครบหนึ่งปีน้ำอิงรู้ว่าใบตองไม่ใช่สาวนักเที่ยวนักดื่มกลางคืนเหมือนวัยรุ่นทั่วไปแถมคบเพื่อนน้อยเห็นคบกันอยู่สองคนกับฟ้าตั้งแต่แรกจนปัจจุบัน

"เอ่อคือว่า..." ใบตองนิ่งคิดอย่างลังเล

"เปิดเทอมใบตองก็อายุ20ปีแล้วลองไปเปิดประสบการณ์ใหม่ๆ ดูกันไปนะ" น้ำอิงคนนี้เพื่อนเยอะเชียวแหละเท่าที่ใบตองรู้มา

"เอ่อก็ได้ลองไปเปิดหูเปิดตาดูบ้าง" ใบตองยอมตกลงไปเที่ยวกับเพื่อนรูเมทที่ชักชวนแกรมขอร้องเธอ

"เย้! เดียวน้ำอิงดูแลเองไม่ต้องเป็นห่วงนะใบตอง" น้ำอิงดีใจจนดูเกินหน้าเกินตาไปแล้ว

"แต่ตอนนี้เพื่อนน้ำอิงคงเป็นสาวนักท่องราตรีไม่ได้ทีเพราะต้องรีบอัดความรู้เอาไปสอบเยอะๆ แล้วนะ" ใบตองเพื่อนที่ทำสีหน้าดีดด๊าไม่เหมือนเมื่อกี้ที่ทำหน้าหมดอาลัยตายอยากบ่นไม่หยุด

"เฮ้อยัยใบตองทำไมเธอชอบดับฝันของฉันกันนะ" น้ำอิงทำหน้างอนใส่ใบตองแล้วถอดหายใจแรงใส่หนังสือเล่มโตตรงหน้าด้วยความท้อแท้อีกครั้ง

"สู้น้ำอิง" บอกตัวเองแล้วก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ ท่าทางของเพื่อนรูเมททำให้ใบตองแอบขำด้วยความเอ็นดู

ในที่สุดฤดูกาลช่วงสอบของเด็กในมอก็จบลง นักศึกษาหลายคนที่พักหอในต่างทยอยขนกระเป๋าเพื่อกลับบ้านบางคนก็ขนของเยอะเพราะจะย้ายออกไปอยู่หอนอกมหาลัยในช่วงปีสอง ส่วนใครที่จะอยู่ตอแบบใบตองกับน้ำอิงก็ทำเรื่องยื่นกับครูเวรที่เฝ้าหอพักเพื่อจ่ายเงินมัดจำทำสัญญาเอาไว้จะได้ไม่ยุ่งยากตอนเปิดเทอมที่จะมีน้องปีหนึ่งมากมายเข้ามาพักรุ่นต่อไป