ตอนที่ 31 เมารถ

ข้อความถูกส่งเข้ามาหลายครั้ง ทำให้ฉันจำต้องวางปากกาที่จดสรุปลงไว้แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านข้อความที่ถูกส่งเข้ามา

"พี่มาถึงแล้ว" พร้อมทั้งรูปถ่ายใบหน้าหล่อเหลายิ้มแฉ่งนับสิบรูปถูกส่งเข้ามาในไลน์ไม่หยุด

"โอเคค่ะเดียวใบตองลงไปนะ" เธอบอกเขาแล้วหยิบโทรศัพท์กับกระเป๋าสะตังค์เพราะว่าคิดจะแวะไปเซเว่นเพื่อซื้อของกินมาตุนเอาไว้ในตู้เย็นที่ของกินกำลังจะหมดลง

"มาแล้วค่ะ รอนานไหม" ใบตองยิ้มให้คนตัวสูงที่เล่นเกมส์ในโทรศัพท์เช่นเดิมเพราะเขาวางเครื่องลงก็เห็นเกมส์ในหน้าจอแสดงอยู่ฉันถึงรู้

"ไม่นานครับ พี่ซื้อทั้งข้าวทั้งขนมและของกินเล่นมาให้เราหลายอย่างเลยกินกันเถอะ" พี่สีครามเปิดข้าวกล่องให้ฉันแล้วเลื่อนมาตรงหน้า

"ขอบคุณพี่สีครามมากนะคะ" ฉันยกมือไหว้ขอบคุณน้ำใจของเขา

"ไม่เป็นไรครับ" เขาพยักหน้ารับ

"แล้วค่าข้าวพวกนี้เท่าไหร่คะเดียวใบตองออกเงินช่วย"

"ไม่ต้องหรอกครับ ถือว่าพี่เลี้ยงแล้วกันมื้อนี้" พอเขาพูดมาแบบนี้ทำให้ฉันรู้สึกเกรงใจขึ้นมาเลย

"ไม่เอาค่ะ ใบตองเกรงใจขอจ่ายตังค์ช่วยนะ" ฉันไม่ยอมแพ้และไม่อยากเอาเปรียบเอามากนัก

"แต่พี่ไม่เอาครับเต็มใจเลี้ยง กินเถอะจะได้รีบขึ้นไปทำรายงานต่อยังไงล่ะ" เอาส่ายหน้าไม่รับเงินที่ฉันยื่นให้เขา

"ถ้าอย่างนั้นเอาไว้คราวหน้าใบตองเลี้ยงพี่สีครามบ้างนะคะ แล้วก็ห้ามปฏิเสธไม่อย่างนั้นต่อไปใบตองไม่มากินข้าวพร้อมพี่แล้วนะ" ฉันขู่เขาแต่คิดว่าถ้าต่อไปเขายังทำแบบนี้ฉันจะไม่ยอมเพราะรู้สึกว่าเป็นการเอาเปรียบเขาเกินไป

"ก็ได้ครับ พี่จะรอใบตองเลี้ยงบ้างนะ" พี่สีครามยอมอ่อนข้อให้ฉัน พวกเราสองคนคุยกันกินกันไปขนาดที่โต๊ะม้าหินอ่อนตัวอื่นก็มีนักศึกษานั่งอยู่เกือบเต็มทุกโต๊ะแต่บรรยากาศไม่ได้ดูวุ่นวายจนเกินไป

"พรุ่งนี้วันเสาร์ใบตองไปเที่ยวไร่พี่ไหม" กินข้าวกันอยู่ๆ เขาก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมา

"ไร่ที่พี่สีครามเล่าให้ฟังนั้นเหรอคะ" ฉันถามเขาอย่างฉงนเพราะไม่คาดคิดว่าอยู่ๆ เขาจะชวนเธอ

"ใช่ครับใบตองไปไหม ถือว่าไปเที่ยวที่จริงไร่พี่ก็ไม่เชิงว่าอยู่แต่ในตัวจังหวัดเชียงใหม่หรอกครับ มีที่เชียงรายด้วยใกล้แหล่งออกเที่ยวสำคัญด้วยนะ" พี่สีครามเชิญชวนให้ฉันไปเที่ยวกับใครอย่างไม่ยอมแพ้

"เชิญชวนเป็นไกด์เลยนะคะพี่สีคราม" ใบตองอดที่จะแซวคนตรงหน้าไม่ได้"

"แล้วตกลงไปไหมครับ มีคาเฟ่เยอะด้วยนะ" ยังๆ ไม่หยุดเชิญชวนให้เธอไปอีก

"ไปเถอะเดียวพี่พาเที่ยว" พี่สีครามทั้งชวนทั้งบังคับไม่หยุด

"อืม..." ฉันมองคนตรงหน้าที่ทำหน้าลุ้นระทึกอย่างชอบใจที่ได้แกล้งให้เขาทำหน้ายุ้งด้วยความลุ้น

"ตกลงว่า"

"ไปก็ได้ค่ะ แต่ว่าจะไปสองคนก็น่าจะไม่ค่อยสนุกใบตองขอชวนฟ้ากับน้ำอิงไปเที่ยวด้วยได้ไหมคะ ไปหลายคนน่าจะสนุกดี" จากที่สีหน้าดีใจที่ฉันยอมตกลง ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าได้ยินเสียงพี่สีครามถอดหายใจแรงด้วยความเซ็งออกมาจนแอบขำท่าทางของเขา

"เอาจริงดิ๊" ฉันพยักหน้า

"ค่ะ" เขาถอดหายใจแรงใส่เลยทีนี้

"ถ้าอย่างนั้นพี่ชวนเพื่อนพี่ไปด้วยแล้วกันนะใบตองชอบคนเยอะๆ บรรยายคึกครื่นนี้เนอะ" เหมือนว่าจะมีคนทำท่างอนฉันแล้วตอนนี้

"ดีมากค่ะ"

"พี่ประชดครับเฮ้อ" ท่าทางของเขาทำให้ฉันขำอย่างลอยหน้าลอยตา

"กินเสร็จแล้วใบตองว่าจะไปซื้อของกินเซเว่นเอาไว้ตุนบนห้องพี่สีครามจะกลับคอนโดเลยไหมคะ" พอรวบช้อนเก็บกล่องข้าวแล้วฉันก็ถามร่างสูงที่ดื่มน้ำเสร็จพอดีเช่นกัน

"ไปเซเว่นด้วยแล้วกันพี่ก็อยากรู้ว่าใบตองชอบกินอะไรบ้าง" จากนั้นเราก็เก็บกล่องและถุงอาหารไปทิ้งถังขยะแล้วก็เดินไปเซเว่นด้วยกัน

บนห้อง

"น้ำอิงพรุ่งนี้ไปเที่ยวดอยด้วยกันไหม" พอขึ้นมาบนห้องก็เจอกับน้ำอิงที่กำลังเปิดคอมดูซีรี่ย์อยู่

"ไปยังไงมีใครไปบ้างกี่คน" น้ำอิงเงยหน้ามาถาม

"มีใบตอง ฟ้า และพี่สีครามบอกว่าจะชวนเพื่อนเขาพี่ภูมิก็น่าจะไปด้วยนะ"

"เดียวนะพี่สีครามเพื่อนพี่ภูมิเหรอ แล้วใบตองกับพี่เขาคบกันเหรออะไรยังไงทำไมน้ำอิงตกข่าว" น้ำอิงลุกขึ้นจากเตียงที่นอนดูซีรี่ย์ก้าวเข้ามาอย่างจับผิดใบตอง

"ยังไม่ได้คบกันเป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องที่จบมาจากโรงเรียนเดียวกันเท่านั้น" ใบตองผละออกมาพร้อมอธิบายให้เพื่อนฟัง

"แน่ใจนะ" น้ำอิงมองใบตองอย่างจับผิดให้ได้

"จริงๆ ไม่ได้คบกันแน่นอนตอนนี้"

"ฮึ!" น้ำอิงจิกตาสำรวจใบตองอย่างจับผิด

"ไม่ได้คบกันโอเคชัดเจนนะ" ใบตองกอดอกยืนยันให้เพื่อนเลิกต้อนอย่างจับผิดแบบนี้

"เมื่อกี้บอกตอนนี้เชื่อก็ได้ แสดงว่าอนาคตอันใกล้นี้ก็ไม่แน่สินะใบตอง"

"เลิกล้อเลียนกันได้แล้ว เดียวไปอาบน้ำก่อนนะเหนียวตัวมากตอนนี้" ใบตองรีบหยิบเสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำ

"ฮ่าแซวหน่อยเดียวทำเป็นเขินนะรูเมท!"

เมื่อคืนนัดเช้านี้รวมตัวรอรถมารับพร้อมใบเที่ยวกันทันที

"เฮ้อง่วงมากตื่นจังเลย" น้ำอิงบ่น

"ใช่น่าจะออกเดินทางสักสิบโมงนะ" ฟ้าก็บ่นตามมาติดๆ

"ก็พวกพี่สีครามนัดเวลาหกโมงเช้าที่หอพักเปิดเป๊ะๆ เห็นว่าออกสายอากาศร้อนระหว่างขับรถขึ้นไปบนดอย

"แฟนเธอนัดเช้าเกินใตอง"

"ก็บอกว่ายังไม่ใช่แฟนกันยังไงล่ะพวกเธอสองคน" ใบตองแก้ต่างให้ตัวเอง

"แหม่เดียวก็เป็นเชื่อสิเขาจีบแกใบตอง!" สองสาวพูดขึ้นมาพร้อมกันก่อนที่พวกเราจะเถียงกันรถยนต์ก็ขับเรียงมาสี่คัน เพื่อนพี่สีครามท่าจะหลายคนอยู่นะจากทีแรกที่คิดว่าจมีแค่พี่ภูมิแฟนน้ำอิง

"น้ำอิงจะนั่งรถพี่ภูมินะ" เพื่อนรูเมทเดินไปยังรถของแฟนเธอ เหลือเพียงใบตองกับแฟนที่ยืนอยู่จนพี่สีครามเปิดประตูมาเรียก

"ใบตองกับฟ้ามาขึ้นรถพี่เลย" พอเปิดประตูรถขึ้นไปก็เจอเพื่อนผู้ชายหนึ่งคนที่นั่งหน้าคู่กับพี่สีครามอยู่

"สวัสดีค่ะ" ใบตองกับฟ้าสวัสดีรุ่นพี่เพื่อนพี่สีคราม

"สวัสดีครับ" พอนั่งประจำที่เรียบร้อยพวกเราก็ออกเดินทางจากในตัวเมืองออกนอกอำเภอบรรยากาศจากตึกสูงค่อยๆ กลายเป็นสองข้างทางที่ห้อมล้อมด้วยต้นไม้ใหญ่สีเขียวตลอดสองข้างทางทางราบเริ่มไต่ขึ้นเขาเรื่อยๆ เพื่อมุ่งหน้าไปยังรีสอร์ทของบ้านพี่สีคราม

"ถ้าจะอ๊วกก็บอกนะครับ" พี่สีครามพูดขึ้นเมื่อรถขับขึ้นมาบนทางคดเคี้ยวชันขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะคนกรุงเทพอย่างฉันที่ไม่เคยนั่งรถขึ้นมาอาจจะเมารถได้ง่ายกว่าคนท้องถิ่นที่ชินกับถนนมากกว่า

"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ พอดีฟ้าให้ใบตองกินยาแก้เมารถก่อนออกจากหอแล้วพี่สีครามไม่ต้องห่วง" พวกเราสองคนไหว้ฉันพยายามไม่มองบรรยากาศสองข้างทางให้เวียนศรีษะเพราะเดียวจะมีอาการอ๊วกจริงๆ ขึ้นมา

ในที่สุดการนั่งรถที่สุดแสนทรหดกับการขึ้นดอยโดยเฉพาะใบตองที่นี่เป็นครั้งแรกของเธอถือว่าทำได้ดี

"แหวะอ๊วก!"

"ใบตอง!!" สองสาวรีบวิ่งหน้าตื่นมาประคองใบตองคนล่ะข้างอย่างตื่นตกใจ

"ปะไปอ๊วกข้างต้นไม้ตรงนั้นก่อน พี่ๆ หนูขอน้ำให้เพื่อนหน่อยค่ะ" น้ำอิงวิ่งวุ่นขนาดที่ฟ้าช่วยลูบหลังให้ฉัน พอสำรอกขนมปังที่กินรองท้องเข้าไปเมื่อตอนตีห้าครึ่งออกมาหมดแล้ว มีขวดน้ำเย็นพร้อมผ้าเย็นยื่นมาให้ฉันรับเอาขวดน้ำมาบ้วนปาก

"ขอบคุณค่ะ" เฮ้อความรู้สึกโล่งเป็นอย่างมากหลังจากที่รู้สึกถึงแรงดันในช่องท้องก่อนจะอ๊วกออกมาในที่สุด

"เข้าไปข้างในกันเถอะครับ เดียวพี่ประคองใบคองเองครับ" จากนั้นร่างของฉันก็ลอยขึ้นเพราะพี่สีครามอุ้มพาเดินไปยังข้างในรีสอร์ทจนถึงห้องรับรองหน้าเคาท์เตอร์เซ็กอิน แล้ววางลงส่วนเพื่อนๆ ที่ตามมาก็ต่างยื่นยาดมแล้วก็พักลมพกผ้าจ่อใบหน้าให้หายจากอาการเมา