ตอนที่ 33 สถานะที่สงสัย

"กว่าจะมาได้นะครับเสี่ยคราม!" พี่สีครามเดินเข้ามาในชุดเดิมตอนออกไปทำงานเมื่อตอนบ่าย

"โทษทีนะพวกมึงกว่าจะเสร็จมีปัญหานิดหน่อยดีที่แก้ไขแล้วเสร็จเร็ว" พวกเพื่อนของเขาพยักหน้ารับ

"พวกกูแค่แซวมึงเฉยๆ เข้าใจมึงไปทำงานไม่ได้มาเที่ยวอย่างเดียวเหมือนพวกกูเป็นกำลังใจให้โว้ยเพื่อน!" เพื่อนคนหนึ่งของเขาตบบ่าให้กำลังใจขนาดที่เดินไปนั่งลงวงเหล้าของพวกผู้ชาย

"เออๆ ขอบใจ มาๆ ตั้งเตากินดื่มกันได้เต็มที่เลย" เมื่อเจ้าภาพที่เป็นเจ้าของสถานที่พูดเปิดกลุ่มวัยรุ่นทั้งหลายก็เริ่มเปิดเหล้าพร้อมกับปิ้งย่างกันควันไฟลอยคลุ้งไปทั่วเพราะถูกจุดพร้อมๆ กันหลายเตา

จากทีแรกที่เตาของพวกผู้หญิงมีแต่น้ำหวานก็ถูกแทนที่ด้วยแอลกอฮอร์จากต่างประเทศอย่างเช่นโซจูที่กำลังเป็นที่นิยมสำหรับคอซีรี่ย์เกาหลีมีให้เห็นจนอดไม่ได้ที่จะไปซื้อมาลิ้มลองกันอย่างแพร่หลาย

"เอ้าชน!!!" เสียงเฮฮาของกลุ่มวัยรุ่นดังขึ้นจากทีแรกที่ใบตองและเพื่อนอีกสองคนแอบเกร็งเพราะอายุน้องที่สุดและไม่ได้เป็นเพื่อนร่วมคณะกันเหมือนพวกพี่เขาก็เริ่มคุ้นชินจนเข้ากันได้ดีทำให้เกิดบรรยากาศที่เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยหัวเราะกัน

"ฮึก!ไม่ไหวแล้วค่ะพี่มินพอก่อน" ใบตองยกมือขึ้นห้ามรุ่นพี่สาวที่รินโซจูให้เธอไม่หยุดจนรู้สึกว่าสติเริ่มจะไม่เหลือแล้วเลยเบรกให้หยุด

"อาวนองงใบตองงงดื่มมมม" ใบตองส่ายหน้าแล้วเบี่ยงตัวหลบถ่อยห่างให้ไกล มองเห็นฟ้านั่งสับปงกเหมือนคนใกล้จะหลับเต็มที ส่วนน้ำอิงนั้น

"พี่ภูมิฮึกจะอ้วกกกกก" ยัยเพื่อนรูเมทตะโกนเสียงดังเรียกแฟนหนุ่ม จนพี่ภูมิรีบวางแก้ววิ่งเข้ามาประคองแฟนตัวเองออกไปอ้วกยังห้องน้ำเพราะกลัวว่าจะทำให้ลานหน้าบ้านของเพื่อนเลอะอ้วกแฟนสาวของตนเอง มองเพื่อนที่ถูกแฟนประคังสองแขนออกไปจนสุดสายตา

ส่วนรุ่นพี่สาวที่ถูกใบตองปฏิเสธก็ยอมถอยพร้อมกับเดินเซๆ ไปหาแฟนของตนเอง ทำให้ตอนนี้ใบตองหันสายตากลับมามองหาน้ำเปล่าเพื่อดื่มแก้เมา

"เอาน้ำเย็นครับ" ขวดน้ำเย็นเฉียบถูกยื่นมาชิดแก้มจนสะดุ้งตกใจ เงยหน้ามองคนที่ยืนค้ำหัวอยู่ตอนนี้ พอมองขึ้นไปก็สบตากับใบหน้าคุ้นเคยที่ยิ้มให้อยู่

"พี่สีครามมมมมมฮึก!" ทำไมฉันรู้สึกว่าเสียงที่เปล่งออกไปของตนเองมันดูหลอนชอบกลเลย

"ดื่มน้ำเย็นๆ ก่อนครับ" ขวดน้ำเย็นถูกยัดใส่มือ ฉันพยักหน้ารับแล้วยกขวดน้ำขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดขวดน้ำเย็นๆ ทำให้รู้สึกตื่นตัวขึ้นเหมือนอาการเมาจะลดลงนิดนึงสมองที่มึนๆ ดีขึ้นจากเมื่อกี้

"ไหวไหมหรือจะไปนอนในห้องเลย" พี่สีครามนั่งลงข้างตัวฉันมองดาวบนท้องฟ้าแสนสวยงามแปลกตาต่างจากในเมืองมากที่แสงไฟมากทุกทีทำให้มองไม่เห็นดวงดาวเยอะเต็มฟ้าเหมือนตอนนี้

"ขอนอนดูดาวตรงนี้ก่อนได้ไหมมมม" เสียงเธอก็ยังยานคางฟังดูหลอนๆ ไม่หายไปที

"อืมเดียวพี่มานะ" ฉันที่มัวแต่มองดูดาวสวยๆ เต็มท้องฟ้าก็พยักหน้ารับแต่ไม่ได้สนใจเขา

ตอนนี้มีเพียงเสียงเพลงคลาสสิกถูกเปิดคลอเบาๆ แทนเพลงแด๊นซ์ที่เปิดมาตลอดทำให้บรรยากาศชวนผ่อนคลายชวนให้นอนหลับยิ่งมีลมพัดเย็นๆ จากธรรชาติยิ่งทำให้บรรยากาศที่เงียบสงบลงเหมาะกับการดูดาว

"เอาหมอนผ้าห่มใบตอง" พี่สีครามที่หายไปกลับมาพร้อมหมอนฟ้าห่มยื่นมาให้ พอมองไปรอบตัวก็เห็นทั้งเพื่อนตัวเองเพื่อนของเขาต่างพากันได้หมอนผ้าห่มนอนเรียงรายกันทุกคนไม่มีใครกลับไปนอนยังห้องพักของตนเองสักคน

ส่วนเตาปิ้งย่างก็ถูกแม่บ้านเข้ามาเคลียร์พื้นที่ให้สะอาดเรียบร้อย

"นอนลงด้แล้วอย่างมัวแต่นั่ง นอนแล้วมองขึ้นไปมองก็สวยเหมือนกันนะครับ" เสียงพี่สีครามปลุกให้ใบตองรู้สึกตัวแล้วก็ยอมนอนลงหมอนห่มผ้าที่เขาเอามาให้

"ชอบที่นี่ไหม" ใบตองพยักหน้ารับตายังมองไปยังหมู่ดาวนับล้านบนฟ้าที่ส่งแสงประกายระยิบระยับ

"ชอบค่ะ"

"ดื่มไปเยอะรู้สึกปวดหัวไหมเรา"

"ตอนนี้ยังไม่รู้สึกอะไรที พี่สีครามงานมีปัญหาเหรอวันนี้" ใบตองล่ะสายตาจากความสวยงามตรงหน้ามองไปยังผู้ชายที่นอนลงข้างตัวของเธออย่างรอคอยคำตอบ

"ไม่ได้มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอกครับทุกอย่างแก้ไขแล้ว" เขาหันหน้ากลับมาจ้องมองฉันเหมือนกัน

"พี่สีครามทำงานหนักก็รักษาสุขภาพด้วยนะ เดียวจะป่วยเอาได้" เขาพยักหน้ายิ้มให้ เราสองคนมองหน้ากันโดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมาอีก

"ขอบคุณที่เป็นห่วงพี่นะ"

"ค่ะ" เหมือนว่าพวกเราสองคนจะรู้สึกเกร็งในการคุยกันถึงแม้ว่าจะเริ่มกลับมาสนิทกันมากขึ้นแต่ยังไงอดีตที่ว่าเราสองคนเคยคบกันและเลิกกันมาแล้วก็เหมือนเป็นสิ่งที่กั้นให้เราสองคนไม่สนิทกันจริงๆ เหมือนในอดีต

ไม่รู้ว่าอยู่ๆ บรรยากาศมันจะดูน่าอึดอัดขึ้นมาเฉยเลย

"ใบตองง่วงนอนแล้วหลับก่อนนะ" เมื่อบอกแล้วก็ชิงหลับตาลงทันที

"ฝันดีครับ" ฉันไม่รู้หรอกว่าสีหน้าของพี่สีครามแสดงออกแบบไหน แต่รู้สึกเหมือนแก้มตนเองร้อนพร่าวขึ้นมา

ตอนเช้า

"นี่อย่าว่าเราเสียมารยาทเลยนะสีครามขอถามอะไรหน่อยสิ" ตอนนี้พวกเราทั้งหมดนั่งทานอาหารเช้ากันที่ห้องอาหารโดยใช้โต๊ะใหญ่ที่สามารถนั่งรวมกันได้ทุกคนในทริปนี้

"อืมได้สิ แล้วจะถามอะไรละว่ามาเลย" พี่สีครามตอบรับเพื่อนของเขา ส่วนฉันก็ไม่ได้สนใจเพราะกำลังตั้งใจกินอาหารตรงหน้าที่อร่อยทุกอย่างเลย น่าจะพาคุณยายกับยัยเบลยัยนัตตี้มาเที่ยวช่วงปิดเทอมบ้างดีกว่าวางแผนโปรแกรมเอาไว้ในใจ

"สีครามกับน้องใบตองคบกันหรือเปล่า พอดีว่าสงสัยเลยอยากจะขอถามให้แน่ใจเท่านั้น" จากที่คนอื่นคุยกันบ้างก็หันมาสนใจคำถามของพี่มินที่ถามพี่สีครามอย่างอยากรู้เช่นเดียวกัน

"อืมก็เป็นเพื่อนรุ่นพี่รุ่นน้องกัน" พี่สีครามตอบแต่ทำไมฉันกับรู้สึกว่าสายตาสิบคู่หันมามองยังตนเอง ทำให้ต้องเงยหน้าขึ้นมองรอบตัวยิ้มแหย่ๆ บางๆ ให้กับทุกคน

"ใช่ค่ะ" ฉันพยักหน้ารับกับคำตอบของพี่สีครามที่ตอบรับคำถามของเพื่อนเขา

"แต่ว่าดูสนิทกันมากจนดูเหมือนคนกำลังเป็นแฟนกันเลยนะคะ" พี่เตยแฟนเพื่อนอีกคนของพี่สีครามก็ตั้งคำถามขึ้นมาอีกครั้ง

"ที่ดูเหมือนสนิทกันอาจเพราะรู้จักกันมาก่อนจากที่เรียนจบมัธยมที่เดียวกันมั้งค่ะ" สีหน้าทุกคนพยักรับฟังอย่างเข้าใจ

"ตามที่ใบตองบอกนั้นแหละพวกมึง" เหมือนทุกคนจะพอเข้าใจมากขึ้นจากที่ตั้งข้อสงสัยกันอยู่

"อ่อแบบนี้นี่เองก็ว่าอยู่" พี่มินที่เป็นใจกล้าถามออกมายิ้มให้ แล้วยังทำสีหน้าโล่งใจเป็นอย่างมากอย่างน่าสงสัยของเธอที่แสดงออกมา

"พี่ขอโทษที่เสียมารยาทถามนะคะน้องใบตอง" พี่มินพูดขึ้น

"ไม่เป็นไรค่ะพี่มิน" จากนั้นทุกคนก็ต่างทานอาหารกันต่อพร้อมกับคุยเรื่องอื่นกันแทนคำถามที่ดูชวนอึดอัดเมื่อครู่

ส่วนถามว่าฉันรู้สึกเสียใจไหมที่เขาตอบเพื่อนเขาไปแบบนั้นจะบอกว่าไม่รู้สึกอะไรเลย แบบนั้นฉันคงมีแฟนใหม่ไปแล้วตั้งนานทั้งที่ฉันก็ยังมีผู้ชายเข้ามาจีบอยู่บ้าง แต่เลือกปฏิเสธหลายคนที่เข้ามาจะว่าไม่อยากมีแฟนตัวเองยังเด็กอยู่ก็ไม่ใช่ น่าจะเป็นเพราะว่ายังไม่ลืมเขาได้มากกว่า

แต่ใบตองก็ไม่โกรธพี่สีครามหรอกนะที่ตอบว่าเราเป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องกันเพราะว่าตอนนี้เราก็อยู่ในสถานะนี้จริงๆ

"ส่วนสถานะของกูกับน้องใบตองในอนาคตยังไม่แน่ว่าจะเลื่อนเป็นแฟนขึ้นมาก็อาจจะเป็นไปได้" อยู่ๆ ระหว่างที่ทานอาหารเสร็จกันกำลังจะแยกไปทำกิจกรรมกันตามความชอบพี่สีครามก็พูดขึ้นมา ทำให้ได้เห็นสีหน้าล้อเลียนและอ้ำอึ้งของเพื่อนๆ ร่วมทริป