ตอนที่ 2 ใบตอง

“พวกมึงนำไปก่อนเลยเดี๋ยวแวะส่งน้องเขาแล้วเจอกันที่เดิมเลย” พี่สีครามบอกเพื่อนเขาแล้วสตาร์ทรถ

“เอ่อๆ แล้วเจอกัน” พี่สีครามออกรถแล้วเร่งเครื่องขับเร็วจนใบตองเกือบหงายหลังตกรถ

“พี่สีครามขับช้าๆ หน่อย หนูกลัว!!!” ใบตองตะโกนแข่งกับเสียงเครื่องยนต์ที่ดังกระหึ่มของรถบิ๊กไบค์ กอดคอพี่เขาเอาไว้แน่นพร้อมกับหลับตาเอาไว้แน่น เหมือนความตายจะมาเยือนในหัวใจเป็นรอบที่สองในเวลาห่างกันไม่ถึงชั่วโมง

“น้องจะรัดคอให้พี่หายใจไม่ออกจนขับรถเกิดอุบัติเหตุหรือไงวะ!!!” พี่สีครามดึงแขนทั้งสองข้างของฉันออกจากคอของเขาออก

“พี่สีครามก็ขับรถช้าๆ หน่อย หนูกลัว!” เขาผ่อนความเร็วของรถลงแล้วขับช้าๆ พอรถวิ่งช้าใบตองก็มองไปรอบด้านเห็นว่ารถวิ่งเข้ามาในซอยบ้านตัวเองแล้ว ความโล่งใจเข้ามาเหมือนคนรอดตายแล้วยัยใบตองเอ๊ย!

“หลังไหน!” ใบตองมองรถที่กำลังจะขับผ่านบ้านของตัวเองด้วยสีหน้าตื่นตกใจ

“หลังนี้จอดๆ อย่าเลยนะพี่สีคราม” ใบตองตบบ่าของเขาให้หยุดรถจอดหน้าบ้านพอดี

“อืมถึงแล้วลงไปดิ๊รีบ” ใบตองจับบ่ากว้างเอาไว้แล้วค่อยๆ ปีนลงจากเบาะรถบิ๊กไบค์ที่สูงสำหรับเด็กผู้หญิงม.สองอย่างเธอ

“ใบตองขอบคุณพี่มากเลยนะคะสำหรับวันนี้” พอยืนได้มั่นคงกับพื้นถนนใบตองก็ไม่ลืมที่จะยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณรุ่นพี่ใจดีอีกครั้งที่ช่วยเธอเอาไว้

“อืมไม่เป็นไร ไปล่ะ” พี่สีครามสตาร์ทรถแล้วขับออกไปจากซอยบ้านใบตองอย่างรวดเร็ว แต่สายตาใบตองยังคงมองตามท้ายรถบิ๊กไบค์สีดำคันใหญ่ที่ดูก็รู้ว่าต้องแพงมากแน่จนหายไปจากสายตา แล้วหันหลังเปิดประตูเดินเข้าไปในบ้านทาวน์โฮมสามชั้นครึ่งของตัวเอง

“ยายใบตองกลับมาแล้วนะคะ!” ใบตองตะโกนบอกคุณยายของเธอที่อยู่บ้านคนเดียวในเวลานี้ไม่สิต้องบอกว่าเธอกับคุณยายอยู่ด้วยกันสองคนมาสองปีแล้ว พ่อกับแม่ของใบตองต้องไปทำงานที่อเมริกาพวกท่านเปิดร้านอาหารไทยที่นั่น ทิ้งให้ใบตองอยู่บ้านหลังนี้สองคนกับคุณยายและส่งเงินค่าใช้จ่ายมาให้เป็นรายเดือน คุณยายใบตองเคยเป็นคุณครูสอนในโรงเรียนมัธยมรัฐบาลชื่อดังในกรุงเทพพึ่งจะเกษียณอายุราชการเมื่อสามเดือนที่แล้ว ตอนนี้ท่านอยู่บ้านปลูกผักบนดาดฟ้าชั้นสามของบ้านและเลี้ยงหมาหนึ่งตัวแมวหนึ่งตัวเป็นเพื่อนเวลาใบตองไปโรงเรียน

ถ้าพูดถึงเรื่องฐานะทางการเงินของครอบครัวใบตองเรียกว่าปานกลางไม่ได้ร่ำรวยอะไรมาก แต่ด้วยความตั้งใจเรียนใบตองเลยสอบชิงทุนโรงเรียนนานาชาติชื่อดังได้เข้าเรียนฟรีตั้งแต่ม.1ถึงม.6 บ้านหลังเก่าของใบตองอยู่ชานเมืองแต่เมื่อสองปีที่แล้วพ่อกับแม่ของเธอตัดสินใจขายบ้านและที่ดินมาซื้อบ้านมือสองทาวน์โฮมสามชั้นครึ่งกลางเมืองใกล้กับโรงเรียนนานาชาติที่เธอเรียนอยู่ แล้วก็นำเงินที่เหลือไปเปิดร้านอาหารไทยที่อเมริกาที่พ่อเคยทำงานเป็นเซฟอยู่ที่นู่นสิบปีจนคิดจะเปิดร้านอาหารเป็นของตัวเอง กิจการร้านอาหารที่นู่นพ่อกับแม่บอกว่าขายดีมากแต่เพราะคุณยายไม่อยากย้ายไปอยู่เมืองนอกแม่เลยให้ใบตองอยู่เป็นเพื่อนคุณยายที่นี่แทนที่จะไปอยู่อเมริกาและเธอก็ดีใจมากเพราะไม่อยากไปเหมือนกัน

“กลับมาแล้วเหรอลูก มาๆ ยายทำบัวลอยไข่หวานของโปรดเอาไว้ให้ใบตองด้วยหิวไหม” คุณยายของใบตองเดินออกมาจากห้องครัวโดยที่สวมใส่เสื้อกันเปื้อนถือถ้วยบัวลอยเดินออกมาวางไว้ที่โต๊ะอาหาร

“ว้าวดีใจจังเลยค่ะ ใบตองกำลังคิดอยากกินอยู่พอดีเลย ว่าจะบอกให้ยายทำให้กินพรุ่งนี้อยู่เลยโอ๊ย!” เพราะเธอมัวแต่ตื่นเต้นกับบัวลอยไข่หวานแสนอร่อยฝีมือคุณยายมากไปหน่อยเลยลืมว่าตัวเองมีแผลที่ตกท่อเจ็บอยู่ รีบก้าวลงน้ำหนักเท้ามากไปหน่อยจนปวดแผลขึ้นมาอีกครั้ง

“เป็นอะไรลูก” คุณยายรีบเดินเข้ามาดูหลานสาวคนเดียวที่อยู่ๆ ก็ล้มลงไปนั่งกองลงบนพื้นกระเบื้องด้วยความตกใจ

“หนูเดินตกท่อแล้วขาติดกับเหล็ก แล้วได้แผลมาค่ะยาย” ใบตองก้มหน้างุดด้วยความผิดที่มีติดตัว

“ตายแล้วไหนขอยายดูแผลหน่อยลูก เลือดออกด้วยแผลใหญ่ขนาดนี้พรุ่งนี้ต้องบวมแน่ๆ เดี๋ยวยายเอารถออกพาไปทำแผลที่โรงพยาบาลดีกว่าไม่รู้ว่ากระดูกร้าวด้วยหรือเปล่าไปให้คุณหมอเอกซเรย์ดูหน่อยนะลูก” คุณยายรีบลุกขึ้นเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วท่านก็มาประคองพาใบตองไปขึ้นรถเพื่อขับไปโรงพยาบาล

หลังจากรับยาและจ่ายตังค่ารักษาพยาบาลเสร็จเรียบร้อยแล้ว “เรานี่น้าต่อไปนี้ต้องรู้จักระวังๆ ด้วย เดินก็ต้องใช้สมาธิดูทางดีๆ เดี๋ยวจะได้แผลจนใส่เผือกแบบวันนี้อีกเข้าใจไหมใบตอง”

“เข้าใจแล้วจ้ายาย หนูจะไม่เดินตกท่ออีกเข็ดแล้วจ้า” คุณยายเดินไปบ่นใบตองไปด้วยจากโรงพยาบาลจนถึงบ้าน

“วันนี้มีการบ้านไหมล่ะ ถ้าไม่มีวันนี้ก็ไม่ต้องอ่านหนังสือกินยาแล้วรีบเข้านอนแผลจะได้หายเร็วๆ” ยายเก็บจานที่เรากินข้าวเสร็จ ปกติจะเป็นหน้าที่ใบตองแต่วันนี้ยายให้พักห้ามเดินเยอะกินข้าวแล้วกินยาจากนั้นก็ขึ้นไปนอนเลย ทั้งที่ตอนนี้พึ่งสองทุ่มครึ่งแต่ก็ต้องตามใจคนแก่ที่เป็นห่วงหลานสาวคนเดียวเอามากๆ ต้องทำเพื่อความสบายใจของยาย

“การบ้านใบตองทำเสร็จมาจากโรงเรียนแล้ว จะขึ้นไปนอนแล้วก็ได้ค่ะ ถ้าแม่กับพ่อโทรหายายห้ามบอกนะว่าใบตองเดินตกท่อเพราะมันน่าอายมากต้องโดนหัวเราะเยาะแน่เลยยาย” ใช่แล้วพ่อกับแม่ของใบตองจะไม่ห่วงแต่จะหัวเราะเยาะแทนและโดนด่าว่ายัยเด็กซุ่มซ่าม!

“ยายไม่สัญญานะ!”

“อ้าวยาย!”

“ไม่ต้องมาอ้าว รีบขึ้นไปนอนเลยเรา” ใบตองโวยวายแต่ก็ใช้ไม้เท้าค้ำยันแบบไม้ค่อยๆ เดินขึ้นบันไดไปนอนบนห้องชั้นสองของบ้านในระหว่างที่ใส่เผือกอ่อนก็ต้องนอนห้องเดียวกับยายไปก่อน ส่วนห้องนอนของใบตองอยู่บนชั้นสามของบ้าน