"พอแล้วใบตองไม่ไหวแล้ว" หลังจากเสร็จสมกันแล้วอยู่ๆ สิ่งแปลกปลอมที่อยู่ในตัวเธอก็แข็งตัวขึ้นมาอีกครั้ง จากประสบการณ์เมื่อครู่สอนให้เธอรู้ว่าเขาต้องการมันอีกครั้ง
"แต่พี่ยังไม่พอ" พี่สีครามซุกไซร์ดูดสองเต้าอย่างหลงไหลสร้างความเสียวให้กับฉันไม่หยุด
"แต่ว่านี่เป็นครั้งแรกของใบตองมันไม่ไหวแล้วพี่สีคราม" ฉันจับหน้าหล่อหน่าที่เงยขึ้นมาสบตากันของเรา
"อืมก็ได้ครับ" พอเห็นสีหน้าอ่อนล้าซีดเชียวของเธอทำให้เขายอมผละตัวออกแม้จะเสียดายก็ตาม
"ไปอาบน้ำอุ่นล้างตัวแล้วเข้าไปนอนพักบนเตียงนุ่มๆ ดีกว่าครับ" พี่สีครามอุ้มใบตองเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำแล้วพามานอนบนเตียงของเขาทำเพียงนอนกอดเอาไว้
"นอนสักตื่นแล้วเดียวพี่สั่งอาหารเย็นมาให้กินรอบดึก" เขาจูบหน้าผากของฉัน ที่พยักหน้ารับไม่มีแรงแม้จะพูดคุยกับเขารู้สึกว่าครั้งแรกใช้พลังงานไปมากจนเกินไปแล้ว
"ใบตองครับลุกขึ้นมากินอะไรหน่อยค่อยหลับต่อ" แรงเขย่าให้รู้สึกตัวจากเจ้าของเสียงอันคุ้นเคยปลุกให้เธอรู้สึกตัวตื่น
"อื่อกี่โมงแล้วค่ะพี่สีคราม" พอตื่นเต็มตาเรื่องราวตั้งแต่ตอนเย็นจนถึงตอนี้ก็ไหลเข้ามาจนรู้สึกเขินอายที่เรามีอะไรกันครั้งแรก
"สี่ทุ่มครับ ตอนเย็นกินน้อยล้วยังใช้พลังไปกับกิจกรรมอย่างว่าเยอะไปหน่อยพี่เลยปลุกเราให้มากินอะไรก่อนค่อยนอนหลับใหม่" พอเขาพูดออกมาตรงๆ อย่างหน้าไม่อาย แต่คนฟังที่ร่วมทำอะไรกับเขามันไม่น่าหนาด้วยอายจนอยากหลบไปซ่อนในห้องน้ำให้พ้นจากสายตากรุ่มกริ่นที่มองมาอย่างรู้ทัน
"ไม่ต้องเขิยนหรอกใบตองพี่เห็นหมดแล้วไปกินข้าวกันเถอะครับ" เขาดึงข้อมือให้ฉันลุกจากเตียงแล้วจับจูงพาไปยังโซฟาห้องรับแขกที่ถูกเปิดหนังฮีโร่ฝรั่งเอาไว้ บนโต๊ะหน้าโซฟามีกล่องอาหารหลายชนิดพร้อมกับน้ำอัดลมและน้ำเปล่า
"กินเลยพี่สั่งมาหลายอย่างเพราะกลัวว่าเราจะไม่อิ่ม" ว่าแล้วเขาก็นั่งลงข้างกันพร้อมกับก้มลงกินอาหารด้วยกัน
"ค่ะ" ฉันที่รู้สึกแปลกๆ กับเรื่องที่ผ่านมาไม่รู้จะหาเรื่องอะไรมาพูดกับเขาเลยตอบรับสั้นๆ
"ใบตองคบกับพี่ได้ไหม" ขนาดที่กินไปดูหนังที่ฉายบนจอไปเขาก็พูดขึ้นมาไก่ทอดเจ้าดังที่ฉันถืออยู่หลุดตกลงบนพื้นอย่างไม่รู้ตัวมองเขาอย่างมึนงงและแอบตกใจด้วย
"พะพี่สีครามพูดจริงเหรอคะ" ก็ใช่ว่าทีแรกเหมือนฉันเหมือนคนถูกเขาล่อลวงแต่พอได้รับประสบการณ์แปลกใหม่ที่ดีก็คล้อยตามเขาอย่างยินยอมด้วยตนเองเลยไม่ได้ถือโทาอะไรเขาและโตพอจนยี่สิบแล้วเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องธรรมชาติไม่ได้ผิดอะไรจะเกิดขึ้นได้ปกติ
"จริงครับคบเป็นแฟนกันอีกครั้งนะ" พี่สีครามพยักหน้ายิ้มกว้างพร้อมกับหบิบน่องไก่ใส่ถุงที่เอาไว้ใส่เศษขยะ
"ใบตองไม่ถือเรื่องที่เราทำกันหรอกนะ ถ้าพี่ครามแค่รู้สึกผิดแล้วอยากรับผิดชอบเท่านั้น" ฉันไม่แน่ใจว่าเขากลับมาชอบฉันเหมือนอดีตหรือไม่ แต่ตอนนั้นเราก็ยังเด็กทั้งคู่ไม่รู้ช่วงเวลานั้นยังเลือกว่าความรักได้ไหมหรืออาจจะเป็นแค่ป๊อปปี้เลิฟแบบที่คนอื่นบอกกันมาก็ได้
"พี่ชอบใบตองจริงๆ พอเราได้กลับมาคุยกันตลอดสองสามเดือนที่ผ่านมายิ่งชัดเจนในความรู้สึกของพี่แล้วอาการที่พี่เป็นเมื่อตอนเย็นก็คือพี่หึงใบตองที่มีผู้ชายคนอื่นเข้ามาจีบ" พี่สีครามพูดในสิ่งที่อยู่ในใจของเขาให้ฉันฟัง
"เอ่อ..." พอได้รับรู้ว่าเขาชอบฉันจริงๆ แบบไม่ต้องคาดเดาเอาเองก็รู้สึกดีขึ้นมาจากหัวใจที่เต้นปกติก็เต้นเร็วขึ้น
"ใบตองละชอบพี่ไหม" นั้นสินะแล้วตัวฉันละคิดอย่างไรกับผู้ชายคนนี้ที่เคยเป็นแฟนคนแรกของตัวเอง
"ใบตองก็รู้สึกดีกับพี่สีครามอยู่ใกล้แล้วรู้สึกปลอดภัยอันนี้จะเรียกว่าชอบเหมือนที่พี่บอกใบตองไหมคะ" ด้วยความอ่อนด้อยประสบการณ์ในชีวิตจนอายุยี่สิบปีมานี้เธอก็มีเขาเป็นแฟนเพียงคนเดียวพอเลิกกันก็ไม่ได้คบกับผู้ชายคนไหนเอาแต่ตั้งใจมุ้งมั่นไปทางการเรียนทั้งหมด
"จริงเหรอที่ใบตองพูด" พี่สีครามพอได้ยินคำถามของฉันกลับไม่ตอบแต่ทำท่าดีใจดึงมือที่เปื้อนคราบอาหารไปกุมไว้แน่น
"จริงค่ะ" ฉันค่อยๆ พยักหน้ารับยิ้มให้เขา
"ถ้าแบบนี้เรียกว่าเราใจตรงกันแล้วครับคนสวยของพี่ เราเป็นแฟนกันแล้วนะใบตอง"
"ค่ะเราเป็นแฟนกันแล้วพี่สีคราม" บรรยากาศระหว่างเราสองคนตอนนี้อบอวยไปด้วยความสุขซึ่งแตกต่างกับตอนหัวค่ำที่ทะเลาะกันเกือบจะรุนแรงใหญ่โต
พอกินอิ่มแล้วก็เก็บเศษขยะไปทิ้งห้องเก็บขยะของคอนโดนี้แล้วกลับมาแปรงฟันแล้วเขานอนด้วยกันอย่างเป็นสุข
ตอนเช้า
"ขอบคุณที่มาส่งนะคะ" ใบตองทำท่าจะเปิดประตูรถเพื่อกลับเข้าหอพักของเธอ
"แล้วตอนเย็นเจอกันนะครับ" พี่สีครามพยักหน้ารับแล้วโบกมือลากันแยกย้ายเพื่อไปเรียน
บนห้อง
"ใบตองแกไปนอนค้างที่ไหนมาทำไมไม่กลับมานอนห้องเมื่อคืนเป็นอะไรหรือเปล่า" น้ำอิงออกมาจากห้องน้ำแล้วเห็นใบตองเปิดประตูห้องเข้ามาพอดีเลยรีบเดินเข้ามาจับมือถามด้วยความเป็นห่วง
"เอ่อคือว่า" ใบตองเกิดอาการซะงักคิดหาคำพูดไม่ออกขึ้นมา
"ว่าอย่างไร รู้ไหมว่าน้ำอิงโทรหาตั้งหลายรอบคิดว่าถ้าตอนนี้ยังไม่กลับมาอาบน้ำเสร็จจะไปแจ้งความที่โรงพักให้ตำรวจช่ววยตามหาแล้วนะเพื่อน" น้ำอิงพูดน้ำตาคลอจนทำให้ใบตองรู้สึกผิดหยิบโทรศัพที่แบตหมดแล้วลืมชาร์จเพราะเกิดเรื่องมากมายจนสลับอารมณ์ของตนเองแทบไม่ทันเลยทำให้ลืมคิดไปว่าเพื่อนร่วมห้องอาจจะเป็นห่วงเช่นนี้
"คือว่าเมื่อวานเกิดเรื่องแล้วใบตองก็ไปค้างกับพี่สีครามมา ส่วนเรื่องโทรศัพท์แบตหมดไม่ได้ชาร์จตัวเครื่องตกอยู่ในรถของพี่สีคราม" ใบตองชูโทรศัพท์ของตนเองให้รูเมทดูหน้าจอที่ดับสนิทแล้วเดินเข้าไปชาร์จไฟเอาไว้ที่โต๊ะอ่านหนังสือของตนเอง
"แล้วเป็นมายังไงถึงได้ไปค้างกับพี่เขาได้ละใบตอง" น้ำอิงพยักหน้าเข้าใจแต่ก็ตั้งคำถามใหม่อย่งสงสัย
"เรื่องมันยยาวเอาเป็นว่าตอนนี้ใบตองกับพี่สีครามคบกันเป็นแฟนแล้วนะน้ำอิง" ใบตองพูดบอกเล่าให้เพื่อนฟังอย่างรวบรัดก็อดที่จะเขินไม่ได้
"หะ!โอ้เรื่องจริงแล้วใช่ไหมใบตอง" น้ำอิงอ้าปากค้างมองใบตองอย่างไม่อยากจะเชื่อ
"เรื่องจริงแน่นอนจ้า"
"โอ้ในที่สุดนะคู่ของเธอ ดีใจด้วยนะใบตองขอให้คบกันไปนานๆ" น้ำอิงทำหน้าตาดีใจพร้อมกับแสดงความยินดีกับเธอยกใหญ่
"รีบเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวเลยอย่ามามัวแต่เล่าให้น้ำอิงฟังเดียวไปเรียนสายนะใบตอง ส่วนน้ำอิงจะไปห้องฟ้าไปเมาส์มอยเล่ากระจายข่าวก่อนนะ" น้ำอิงทำท่าดันร่างใบตองเขาไปในห้องน้ำ แล้วรีบหยิบกระเป๋าวิ่งออกไปจากห้องอย่างเร่งรีบ
ใบตองได้แต่มองตามหลังเพื่อนแล้วส่ายหัวอย่างไม่ถือสาแล้วไปจัดการธุระส่วนตัวให้เรียบร้อยแล้วจะได้ลงไปเรียนเดียวจะไปสายจริงๆ ถ้ายังมัวแต่มองตามเพื่อนอยู่แบบนี้
คณะศึกษาศาสตร์
"คนมีแฟนต้องฉลองไหมเนี้ยใบตอง" ฟ้ายังไม่หยุดแซวแม้กระทั้งถึงตอนเที่ยงที่มากินข้าวกันสองคน
"ไม่มีตังค์ค่ะฮ่าๆ" ใบตองแกล้งพูดขึ้นส่ายหน้าปฏิเสธอย่างขบขำ
"อย่ามาพูด แต่เธอได้แฟนรวยมากค่ะเพื่อน" ฟ้าย่นจมูกใส่พร้อมชี้หน้าใบตอง
"เดียวๆ อันนั้นไม่เกี่ยวกับใบตองเถอะ พูดเบาๆ เดียวคนอื่นได้ยินจะเอาใบตองไปพูดในทางที่ไม่ดี" ใตองเตือนฟ้าให้เบาเสียงลงเพราะภายในโรงอาหารสาขาเคมีที่มีนักศึกษาส่วนใหญ่เป็นเพื่อนร่วมรุ่นที่มีเรียนที่นี่นั่งกินข้าวกันไม่ห่างอยู่
"โทษนะใบตอง ฟ้าลืมตัว" ฟ้าพยักหน้ามองไปรอบๆ แล้วหันมาสบตาใบตองอย่างรู้กัน ด้วยจำนวนคนที่ไม่เยอะร้านอาหารก็มีเพียงห้าร้านรวมร้านน้ำแล้วคนที่มากินส่วนใหญ่ก็เป็นเด็กในคณะทำให้ทุกคนรู้จักกันหมดเมื่อได้ยินเรื่องอะไรโดยเฉพาะเรื่องที่ดูไม่ค่อยดีก็จะนำพาให้เจ้าของเรื่องถูกพูดนินทาเติมแต่งเรื่องราวไปไกลจนใหญ่โตได้ง่าย
"อือไม่เป็นไรหรอก รีบกินแล้วไปรอในห้องเรียนคาบบ่ายดีกว่ามีสอบเก็บคะแนนด้วยอย่าลืมวันนี้" ใบตองเร่งฟ้าเพื่อจะได้รีบขึ้นไปเตรียมตัวกัน
เมื่อตอนเย็นพี่สีครามพาฉันไปหาข้าวเย็นกินในห้างดังในเมืองพอกินเสร็จก็เดินซื้อของก่อนที่เขาจะมาส่งที่หอ"พี่สีครามขับรถกลับคอนโดดีๆ นะคะ""ครับ แต่ว่าคืนนี้พี่มีนัดกับเพื่อนออกไปเที่ยวร้านเหล้านะ" ฉันไม่ได้บังคับให้เขารายงายอะไรตัวเอง ให้อิสระในการใช้ชีวิตเหมือนก่อนที่เราจะกลับมาเป็นแฟนกันได้ตามสบาย"ค่ะ พี่สีครามก็จะดื่มเยอะมากถ้าขับรถไม่ไหมก็เรียกรถจากแอปให้ไปรับนะมันอันตรายใบตองเป็นห่วง" พี่สีครามยิ้มรั้นฉันเข้าไปกอดแต่ไม่ต้องห่วงว่าจะดูประเจิดประเจ้อจนคนเอาไปนินทาเพราะว่าคนของเขาติดฟิล์มดำมืดมองเขามมาไม่เห็นข้างใน"ครับ แต่หอมแก้มพี่หน่อยสิ" เขาอ้อนฉันพร้อมกับยื่นแก้มเข้ามารอ"ฟอดฟอด""พอใจยังคะ" พอหอมเสร็จฉันก็ดันตัวออกจากออ้อมกอดของเขา"พอใจแล้วครับ" พี่สีครามยิ้มหน้าบานที่ได้สมใจเขาแล้ว"ถ้าอย่างนั้นใบตองไปแล้วนะบายบ่ายค่ะ" พอลากันแล้วเธอก็ออกจากในรถเดินเข้าหอตามปกติแต่ว่าอยู่ๆ เจมส์ก็เข้ามายืนขวางหน้าเอาไว้เสียก่อน"เจมส์!" ถึงเราจะไม่ได้คบกันแต่ก็ยังคุยๆ กันแต่ฉันดันลืมเขาไปได้หลังจากตกลงคบกับพี่สีครามเมื่อคืนไม่น่าเลยยัยใบตองสมองทึบเอ้ยเธอทำอะไรลงไปเนี้ย"ขอเจมส์คุยด้วยได้ไหม
"อีกไม่นานก็จะได้รู้แล้วครับอดทนหน่อยนะ" พี่สีครามจับมือใบตองกระชับแล้วปล่อยกลับไปขับรถมองมือเหมือนเดิมเมื่อถึงแยกที่ต้องเลี้ยว"ตื่นเต้นจังเลยพี่สีคราม" บอกแฟนตัวเองเสียงสั้นอย่างควบคุมเอาไว้ไม่อยู่ไม่ต้องปล่อยให้ใบตองต้องตื่นเต้นนานเกินไปเพราะบ้านของคุณยายพี่สีครามที่เป็นมรดกให้กับคุณแม่ของเขาอยู่ไม่ไกลจากอำเภอเมืองนักถือว่าเข้าเมืองสะดวกไม่ได้ไกลเหมือนรีสอร์ทและไร่ของเขาที่เป็นธุรกิจของครอบครัวตอนนี้"ถึงแล้วครับใบตอง" พี่สีครามกดรีโมทเปิดรั้วบ้านแล้วเคลื่อนรถเข้าไปในรั้วบ้านจอดรถเอาไว้โรงรถที่มีรถยนต์สองคันสองเอาไว้อยู่ก่อนแล้ว"ค่ะ" ใบตองเอาแต่แอบแหล่ตามองสำรวจบ้านสองชั้นสไตล์ล้านนาประยุกต์ปรับปรุงขึ้นใหม่แต่ยังเหลือเค้าโครงเอกลักษณ์ให้ได้เห็นอยู่"เอ้าใบตองลงมาได้แล้วเรา" แฟนหนุ่มฉถดแขนดึงให้เธอลงจากรถ"ค่ะ" ใบตองเกรงเดินตามหลังพี่สีครามรู้สึกว่าตนเองขาสั้นจนเดินแทบไม่ไหว"คุณพ่อคุณแม่ครับ ผมพาแฟนมาแนะนำครับ" พี่สีครามจูงมือใบตองเดินเข้ามาในห้องรับแขกที่มีชายหญิงวัยกลางคนท่าทางน่าเกรงขามนั่งคุยกันรออยู่ในห้องรับแขก"อืม!" คุณพ่อหันมายิ้มบางๆ พร้อมพยักหน้ารับ"..." ส่วนคุณแม่เพี
“เฮ้ยน้องระวังตกท่อ!!!” ผู้ชายตะโกนเสียงดังห้ามใบตอง“กรี๊ด!!!” แต่ไม่ทันแล้วเพราะขาข้างหนึ่งของใบตองได้ก้าวลงไปอยู่ในท่อระบาดน้ำหน้าตึกเรียนเรียบร้อย โคตรเจ็บได้แผลแถมเลือดออกแน่ๆ ไม่ต้องสงสัยเพราะมัวแต่ก้มหน้ามองสมุดจดคำศัพท์ที่เป็นการบ้านโดยไม่สนใจทางเดินข้างหน้า สุดท้ายเดินตกท่อจนได้จะโทษใครได้นอกจากความเซ่อของตัวเอง“เฮ้อพี่ตะโกนบอกน้องแล้วนะ แต่เราอ่ะมัวแต่ก้มหน้าก้มตาเดินเองว่ะ” เสียงผู้ชายคนเดิมเดินเข้ามาใกล้ใบตองพอได้ยินเสียงพี่ผู้ชายคนเดิม ใบตองก็จำต้องเงยหน้าที่มีน้ำตาไหลออกมาเพราะความเจ็บแผลขึ้นมองพี่เขา…“น้องครับ! เฮ้ย!เราลุกไหวไหมหรือต้องให้พี่ช่วย” รุ่นพี่ผู้ชายในชุดม.ปลายยืนทำหน้ากลั้นขำมองมายังใบตอง แต่นอกจากเสียงที่ฟังดูอบอุ่นและหล่อมาก ใบหน้าหล่อๆ ของพี่เขาเหมือนพระเอกในซีรี่ย์ชื่อดังเลย คนอะไรหล่อมาก!น้องใจไม่ดีเลยเกิดมาสิบสี่ปีไม่เคยชอบผู้ชายสักครั้งในชีวิตแต่พอเห็นหน้าพี่เขาครั้งแรกมันรู้สึกใจเต้นแรงจนจะระเบิดออกมาแล้ว“ชะช่วยดึงหนูขึ้นไปจากท่อหน่อย” แผลเผลอไม่รู้สึกเจ็บแล้ว ตอนนี้มีแต่ความตื่นเต้นและเขินอายพี่เขามากกว่า“ได้ครับค่อยๆ ขยับนะ" พี่เขาช่วยดึงใบตองใ
“พวกมึงนำไปก่อนเลยเดี๋ยวแวะส่งน้องเขาแล้วเจอกันที่เดิมเลย” พี่สีครามบอกเพื่อนเขาแล้วสตาร์ทรถ“เอ่อๆ แล้วเจอกัน” พี่สีครามออกรถแล้วเร่งเครื่องขับเร็วจนใบตองเกือบหงายหลังตกรถ“พี่สีครามขับช้าๆ หน่อย หนูกลัว!!!” ใบตองตะโกนแข่งกับเสียงเครื่องยนต์ที่ดังกระหึ่มของรถบิ๊กไบค์ กอดคอพี่เขาเอาไว้แน่นพร้อมกับหลับตาเอาไว้แน่น เหมือนความตายจะมาเยือนในหัวใจเป็นรอบที่สองในเวลาห่างกันไม่ถึงชั่วโมง“น้องจะรัดคอให้พี่หายใจไม่ออกจนขับรถเกิดอุบัติเหตุหรือไงวะ!!!” พี่สีครามดึงแขนทั้งสองข้างของฉันออกจากคอของเขาออก“พี่สีครามก็ขับรถช้าๆ หน่อย หนูกลัว!” เขาผ่อนความเร็วของรถลงแล้วขับช้าๆ พอรถวิ่งช้าใบตองก็มองไปรอบด้านเห็นว่ารถวิ่งเข้ามาในซอยบ้านตัวเองแล้ว ความโล่งใจเข้ามาเหมือนคนรอดตายแล้วยัยใบตองเอ๊ย!“หลังไหน!” ใบตองมองรถที่กำลังจะขับผ่านบ้านของตัวเองด้วยสีหน้าตื่นตกใจ“หลังนี้จอดๆ อย่าเลยนะพี่สีคราม” ใบตองตบบ่าของเขาให้หยุดรถจอดหน้าบ้านพอดี“อืมถึงแล้วลงไปดิ๊รีบ” ใบตองจับบ่ากว้างเอาไว้แล้วค่อยๆ ปีนลงจากเบาะรถบิ๊กไบค์ที่สูงสำหรับเด็กผู้หญิงม.สองอย่างเธอ“ใบตองขอบคุณพี่มากเลยนะคะสำหรับวันนี้” พอยืนได้มั่นคงกั
โรงเรียนนานาชาติเวลาผ่านมาเกือบ 3 เดือน“เป็นอะไรนั่งยิ้มอยู่คนเดียวยัยใบตอง!” เพื่อนสนิทสองคนของใบตองเดินเข้ามาตบบ่าของเธอให้รู้สึกตัวจากอาการนั่งยิ้มอยู่คนเดียว“ไม่มีอะไร” ใบตองไม่ยอมตอบคำถามเพื่อนสนิท“ไม่เชื่อบอกมาซะดีๆ เลยนะใบตอง” พอโดนเพื่อนสนิทตื้อไม่หยุดทำให้ใบตองยอมคายความลับของตัวเองให้เพื่อนฟัง“กรี๊ดยัยเบลพี่สีครามโอ๊ยหล่อมาก!ฉันอยากได้” ใบตองกำลังจะพูดแต่ยัยเพื่อนสนิทที่เริ่มแรกทำตัวอยากรู้อยากเห็นเรื่องของเธอ อยู่ๆ ก็กรี๊ดขึ้นมายิ้มหวานเยิ้มโดยไม่สนใจจะฟังคำตอบที่เธอจะเล่าให้ฟังเลยสักนิด ว่าแต่ยัยนัทตี้พูดถึงพี่สีครามใช่สีครามคนเดียวกันกับที่ทำให้ฉันนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ไหม เมื่อคิดแล้วก็ต้องหันหลังกลับไปมองผู้ชายที่เพื่อนกรี๊ดกร๊าด“พะพี่สีคราม…” ใบตองมองด้วยความนิ่งอึ้งปนความตื่นเต้นเจือความโหยหาใช่โหยหาฟังไม่ผิดหรอกเพราะหลังจากวันที่พี่สีครามช่วยใบตองจากอุบัติเหตุครั้งนั้น ตลอดภาคการศึกษาเธอก็บังเอิญได้เจอกับพี่สีครามบ่อยครั้งแต่เขากับทำเมินเหมือนคนไม่เคยรู้จักกัน ถึงแม้เธอจะยิ้มทักทายเขาก็มองผ่านด้วยความเฉยชาแบบไม่สนใจเธอเลย“ใช่พี่ครามหรือคนส่วนใหญ่เรียกว่าพี่ส
หลังเลิกเรียนใบตองเดินออกมาจากโรงเรียนเกือบห้าโมงเย็นทั้งที่สอบเสร็จตอนสี่โมงเย็นเพื่อนพากันกลับบ้านหมดแล้ว คิดว่าถ้าออกมาไม่ทันพี่สีครามเธอคงเอามาให้เขาพรุ่งนี้แทน แต่พอเดินออกมาถึงข้างกำแพงโรงเรียนก็เห็นพี่สีครามและกลุ่มเพื่อนนั่งคุยกันอยู่ยังไม่กลับบ้าน ใบตองเลยสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วเดินไปหาพี่สีคราม“พี่สีครามเสื้อที่บอกให้ซื้อชดใช้ค่ะ” ใบตองยื้นเสื้อให้พี่สีครามที่มองแล้วรับเสื้อไป“เด็กใหม่มึงเหรอสีคราม เอ้แต่ว่าหน้าคุ้นๆ นะน้อง” เอาอีกแล้วพี่บีมคราวก่อนบอกว่าใบตองเป็นลูกเมียน้อยพ่อพี่สีคราม มาเจอกันวันนี้บอกใบตองเป็นเด็กใหม่พี่ครามเฮ้อปากหมาจริงๆ รุ่นพี่กลุ่มนี้“ก็น้องที่กูไปส่งบ้านห่างจากโรงเรียนไปสองซอยเพราะเกิดอุบัติเหตุหน้าตึก5 ไอ้บีมมึงจะไม่คุ้นหน้าได้ยังไง”“อ่อๆ กูนึกออกแล้ว” พี่สีครามกับพี่บีมผูกขาดบทสนทนาสองคนโดยไม่สนใจใบตองเลยสักนิด“ถ้าอย่างนั้นหนูกลับบ้านก่อนนะคะพี่สีคราม” เมื่อไม่รู้จะยืนอยู่ต่ออีกทำไม ฉันเลือกที่จะเดินกลับบ้านดีกว่า“ครับ” ใบตองยิ้มให้พี่เจบีและพี่เขาก็ยิ้มตอบกลับเธอมาด้วยครั้งนี้ ก่อนที่จะสตาร์ทรถบิ๊กไบค์แล้วขับออกไปจากข้างกำแพงโรงเรียน แต่
ร้านคาเฟ่หน้าโรงเรียน“สรุปปิดเทอมนี้แกจะทำงานที่นี่ใช่ไหมใบตอง” ลูกค้ารายแรกที่ใบตองต้องมาเสิร์ฟให้คือเพื่อนสนิททั้งสองคนที่สอบเสร็จและรู้ว่าวันนี้หลังสอบใบตองจะเริ่มมาทดลองทำงานที่ร้านคาเฟ่หน้าโรงเรียน ความจริงร้านนี้เป็นร้านที่เปิดมาได้สองปีแล้วเจ้าของร้านเป็นลูกเจ้าของตึกเองเปิดเป็นคาเฟ่ทั้งชั้นบนและล่างมีโต๊ะให้นั่งเยอะ ลูกจ้างในร้านเดิมมีสี่คนแต่ลาออกไปหนึ่งคนทำให้คนขาดและพี่อุ้มเจ้าของร้านเลยประกาศรับสมัครพนักงานเพิ่มหนึ่งคน พอดีกับที่ใบตองเดินผ่านเพื่อไปถ่ายเอกสารก่อนกลับบ้านเห็นติดประกาศเลยสอบถามและขออนุญาตคุณยายจนได้มายืนใส่ผ้ากันเปื้อนสวมทับชุดนักเรียนโรงเรียนนานาชาติเดินเสิร์ฟตามที่ออเดอร์ลูกค้าสั่งมา ช่วงเย็นจะวุ่นวายมากเพราะเด็กเลิกเรียนและผู้ปกครองที่มารอรับลูกหลานจะเยอะเป็นพิเศษ“ใช่ ถ้าเบลกับนัทตี้ว่างก็สามารถมาเจอใบตองที่ร้านได้ทุกวัน ยกเว้นวันพุธนะหยุดจ้า”“พรุ่งนี้ยาวไปจนถึงสิ้นเดือนหน้า เบลต้องไปทัวร์ยุโรปกลับมามี้คงไม่ได้แวะมาเจอ แต่จะซื้อหนังสือนวนิยายฝรั่งมาฝากนะยัยใบตอง!” ยัยเบลลูกสาวบริษัทผลิตเครื่องดื่มชูกำลังยักษ์ใหญ่ของประเทศต้องไปเที่ยวรอบโลกช่วงปิดเทอมเป
ร้านคาเฟ่หน้าโรงเรียน1 เดือนผ่านไป“น้องใบตองไปเก็บจานและแก้วลูกค้าชั้นบนหน่อยนะคะ” พี่อุ้มบอกใบตองหลังจากเก็บโต๊ะเสร็จและมายืนหน้าเคาน์เตอร์“ได้เลยค่ะ” เวลารับเครื่องดื่มหรือพวกขนมเบเกอรี่ทางร้านจะให้ลูกค้าเดินมารับที่เคาน์เตอร์ด้วยตัวเอง โดยเรียกผ่านสัญญาณผ่านเครื่องเพจเจอร์แบบวงกลมสีดำพนักงานจะให้ลูกค้าตอนสั่งเมนูของทางร้านและจ่ายตัง แล้วพอลูกค้ากลับออกไปพนักงานในร้านจะต้องไปเก็บและทำความสะอาดโต๊ะเพื่อเคลียร์พื้นที่ให้ลูกค้าที่มาใช้บริการต่อไปอีก ถึงจะเป็นช่วงปิดเทอมของโรงเรียนนานาชาติที่ฝั่งตรงข้ามของร้าน แต่ด้วยตำแหน่งที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองย่านธุรกิจทำให้มีคนมาใช้บริการเยอะและเมื่อหนึ่งเดือนที่ผ่านมามีโรงเรียนสอนพิเศษชื่อดังย้ายมาเปิดโดยเช่าตึกข้างร้านทำให้เด็กนักเรียนม.ปลายที่นิยมเรียนพิเศษเพื่อเตรียมสอบเข้ามหาลัยตามมาด้วย ลูกค้าใหม่ๆ ยิ่งเยอะขึ้นกว่าช่วงเปิดเทอมของโรงเรียนนานาชาติอีก ด้วยความที่โรงเรียนรัฐบาลไทยปิดภาคเรียนคนล่ะช่วงกับโรงเรียนนานาชาติทำให้ในคาเฟ่เต็มไปด้วยเด็กนักเรียนในชุดม.ปลายของโรงเรียนรัฐบาลที่มาใช้บริการในร้านคาเฟ่“ขออนุญาตทำความสะอาดนะคะ” ใบตองพูดกับลูก
"อีกไม่นานก็จะได้รู้แล้วครับอดทนหน่อยนะ" พี่สีครามจับมือใบตองกระชับแล้วปล่อยกลับไปขับรถมองมือเหมือนเดิมเมื่อถึงแยกที่ต้องเลี้ยว"ตื่นเต้นจังเลยพี่สีคราม" บอกแฟนตัวเองเสียงสั้นอย่างควบคุมเอาไว้ไม่อยู่ไม่ต้องปล่อยให้ใบตองต้องตื่นเต้นนานเกินไปเพราะบ้านของคุณยายพี่สีครามที่เป็นมรดกให้กับคุณแม่ของเขาอยู่ไม่ไกลจากอำเภอเมืองนักถือว่าเข้าเมืองสะดวกไม่ได้ไกลเหมือนรีสอร์ทและไร่ของเขาที่เป็นธุรกิจของครอบครัวตอนนี้"ถึงแล้วครับใบตอง" พี่สีครามกดรีโมทเปิดรั้วบ้านแล้วเคลื่อนรถเข้าไปในรั้วบ้านจอดรถเอาไว้โรงรถที่มีรถยนต์สองคันสองเอาไว้อยู่ก่อนแล้ว"ค่ะ" ใบตองเอาแต่แอบแหล่ตามองสำรวจบ้านสองชั้นสไตล์ล้านนาประยุกต์ปรับปรุงขึ้นใหม่แต่ยังเหลือเค้าโครงเอกลักษณ์ให้ได้เห็นอยู่"เอ้าใบตองลงมาได้แล้วเรา" แฟนหนุ่มฉถดแขนดึงให้เธอลงจากรถ"ค่ะ" ใบตองเกรงเดินตามหลังพี่สีครามรู้สึกว่าตนเองขาสั้นจนเดินแทบไม่ไหว"คุณพ่อคุณแม่ครับ ผมพาแฟนมาแนะนำครับ" พี่สีครามจูงมือใบตองเดินเข้ามาในห้องรับแขกที่มีชายหญิงวัยกลางคนท่าทางน่าเกรงขามนั่งคุยกันรออยู่ในห้องรับแขก"อืม!" คุณพ่อหันมายิ้มบางๆ พร้อมพยักหน้ารับ"..." ส่วนคุณแม่เพี
เมื่อตอนเย็นพี่สีครามพาฉันไปหาข้าวเย็นกินในห้างดังในเมืองพอกินเสร็จก็เดินซื้อของก่อนที่เขาจะมาส่งที่หอ"พี่สีครามขับรถกลับคอนโดดีๆ นะคะ""ครับ แต่ว่าคืนนี้พี่มีนัดกับเพื่อนออกไปเที่ยวร้านเหล้านะ" ฉันไม่ได้บังคับให้เขารายงายอะไรตัวเอง ให้อิสระในการใช้ชีวิตเหมือนก่อนที่เราจะกลับมาเป็นแฟนกันได้ตามสบาย"ค่ะ พี่สีครามก็จะดื่มเยอะมากถ้าขับรถไม่ไหมก็เรียกรถจากแอปให้ไปรับนะมันอันตรายใบตองเป็นห่วง" พี่สีครามยิ้มรั้นฉันเข้าไปกอดแต่ไม่ต้องห่วงว่าจะดูประเจิดประเจ้อจนคนเอาไปนินทาเพราะว่าคนของเขาติดฟิล์มดำมืดมองเขามมาไม่เห็นข้างใน"ครับ แต่หอมแก้มพี่หน่อยสิ" เขาอ้อนฉันพร้อมกับยื่นแก้มเข้ามารอ"ฟอดฟอด""พอใจยังคะ" พอหอมเสร็จฉันก็ดันตัวออกจากออ้อมกอดของเขา"พอใจแล้วครับ" พี่สีครามยิ้มหน้าบานที่ได้สมใจเขาแล้ว"ถ้าอย่างนั้นใบตองไปแล้วนะบายบ่ายค่ะ" พอลากันแล้วเธอก็ออกจากในรถเดินเข้าหอตามปกติแต่ว่าอยู่ๆ เจมส์ก็เข้ามายืนขวางหน้าเอาไว้เสียก่อน"เจมส์!" ถึงเราจะไม่ได้คบกันแต่ก็ยังคุยๆ กันแต่ฉันดันลืมเขาไปได้หลังจากตกลงคบกับพี่สีครามเมื่อคืนไม่น่าเลยยัยใบตองสมองทึบเอ้ยเธอทำอะไรลงไปเนี้ย"ขอเจมส์คุยด้วยได้ไหม
"พอแล้วใบตองไม่ไหวแล้ว" หลังจากเสร็จสมกันแล้วอยู่ๆ สิ่งแปลกปลอมที่อยู่ในตัวเธอก็แข็งตัวขึ้นมาอีกครั้ง จากประสบการณ์เมื่อครู่สอนให้เธอรู้ว่าเขาต้องการมันอีกครั้ง"แต่พี่ยังไม่พอ" พี่สีครามซุกไซร์ดูดสองเต้าอย่างหลงไหลสร้างความเสียวให้กับฉันไม่หยุด"แต่ว่านี่เป็นครั้งแรกของใบตองมันไม่ไหวแล้วพี่สีคราม" ฉันจับหน้าหล่อหน่าที่เงยขึ้นมาสบตากันของเรา"อืมก็ได้ครับ" พอเห็นสีหน้าอ่อนล้าซีดเชียวของเธอทำให้เขายอมผละตัวออกแม้จะเสียดายก็ตาม"ไปอาบน้ำอุ่นล้างตัวแล้วเข้าไปนอนพักบนเตียงนุ่มๆ ดีกว่าครับ" พี่สีครามอุ้มใบตองเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำแล้วพามานอนบนเตียงของเขาทำเพียงนอนกอดเอาไว้"นอนสักตื่นแล้วเดียวพี่สั่งอาหารเย็นมาให้กินรอบดึก" เขาจูบหน้าผากของฉัน ที่พยักหน้ารับไม่มีแรงแม้จะพูดคุยกับเขารู้สึกว่าครั้งแรกใช้พลังงานไปมากจนเกินไปแล้ว"ใบตองครับลุกขึ้นมากินอะไรหน่อยค่อยหลับต่อ" แรงเขย่าให้รู้สึกตัวจากเจ้าของเสียงอันคุ้นเคยปลุกให้เธอรู้สึกตัวตื่น"อื่อกี่โมงแล้วค่ะพี่สีคราม" พอตื่นเต็มตาเรื่องราวตั้งแต่ตอนเย็นจนถึงตอนี้ก็ไหลเข้ามาจนรู้สึกเขินอายที่เรามีอะไรกันครั้งแรก"สี่ทุ่มครับ ตอนเย็นกินน้อยล
"ใบตองคุยกับใครเหรอ" ตอนนี้ฉันกำลังนั่งกินสุกี้เป็นมื้อเย็นกับพี่สีครามหลังจากกลับมาจากเที่ยวร่วมเดือนแล้ววันนี้แรกว่าเป็นวันแรกในรอบเดือนที่ฉันได้เจอหน้าเขา"อ่อคนคุยค่ะ" ก็ในเมื่อฉันกับพี่สีครามเป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องกันจะเลือกว่าคนคุยก็ไม่ชัดเจนขนาดเจมส์ที่เข้ามาจีบฉันตลอดเดือนกว่าๆ ที่ผ่านมาเลยด้วยซ้ำ"เดียวนะมีคนมาจีบใบตองเหรอ?" พี่สีครามถามเสียงขรึมมองมายังฉันดุๆ แต่ตัวฉันที่คิดว่าตนเองไม่ได้ทำอะไรผิดเลยไม่จำเป็นต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาเขาเลยจ้องกับพร้อมพยักหน้าตอบรับ"ใช่ค่ะ เขาเรียนวิดวะปี2อายุเท่ากันจีบใบตองมาเดือนกว่าแล้วแต่เรายังไม่ได้ตกลงคบกันหรอกนะคะตอนนี้""แล้วเรื่องของเราละ" สีหน้าพี่สีครามแสดงออกว่าเขากำลังโกรธไม่พอใจกับสิ่งที่ฉันกำลังบอกเล่าให้เขาฟังด้วยท่าทีไม่เดือดร้อนอะไรเลยแบบนี้"อ่อเราสองคนก็เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องตามที่พี่สีครามบอกอย่างไงละค่ะ""เลิกคุยกับมันซะ!" ใบตองสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ วางซ้อนรวบไว้ชามสุกี้แล้ว"ก็ใบตองโสดมีสิทธ์คุยกับใครก็ได้ไม่ได้ทำอะไรผิดชักหน่อย" พี่สีครามเหมือนคนกำลังระงับอารมณ์ที่กำลังเดือดดาลขึ้น"ไม่ผิดแต่ไม่ได้!" เขาจ้องเขม็งเหมือนจะเอาเรื
"แหม่ๆ กักเหรอเปล่าวะไอ้คราม" เพื่อนคนแรกของเขาแซวออกมา"ไอ้ครามแม้งตรงโว้ย!" เสียงเพื่อนคนที่สองของเขาพูดขึ้นตามมา"กูแม้งเดาถูกว่ะ" เพื่อนคนที่สามหันไปชกมือกับเพื่อนอีกคนของเขาพวกพี่ๆ ผู้ชายต่างเอ่ยปากแซวไม่หยุดกันอย่างคึกครื่นขึ้นมา แต่คนที่มีส่สนเกี่ยวข้องอย่างฉันกับรู้สึกอึดอัดขึ้นมาบ้าง"พวกมึงพอๆ ได้แล้วแยกย้ายไปทำกิจกรรมที่จองเอาไว้กันได้แล้ว" พี่สีครามบอกพร้อมกับผลักเพื่อนให้เลิกพูดแซวแล้วแยกย้ายกัน"เอ่อๆ ดูมันไล่พวกเราโว้ย" เพื่อนของพี่สีครามต่างโวยวายเสียงดังเหมือนกำลังแกล้งเขามากกว่าแล้วต่างแยกย้ายออกไปจากห้องอาหาร"ไปกันเถอะใบตอง" ฟ้าจับแขนฉันเขย่าเพื่อตามพวกพี่ๆ ไปเที่ยวในโปรแกรมต่อ"อือไปก็ไป" น้ำอิงกับฟ้าเดินไปพร้อมกับใบตองโดยไม่ได้พูดแซวแต่ก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่หยุดกิจกรรมแอดเวิร์นเจอร์ต่างๆ ที่มีให้ทำเช่นโหนสะลิงค์ลงจากที่สูง เป็นกิจกรรมที่ต้องใช้ความกล้าให้ความรู้สึกหวาดเสียวแต่ก็สนุกมากเช่นกันหลังจากเล่น พวกเรานอนค้างอีกหนึ่งคืนแล้วก็กลับไปยังมหาลัยแต่เช้าเพื่อให้ได้พักก่อนจะต้องกลับไปเรียนหอพัก"นั่งลงตั้งหลายชั่วโมงสุดท้ายก็ถึงห้องสักที" น้ำอิงพูดขึ้นพร้อมจะทิ
"กว่าจะมาได้นะครับเสี่ยคราม!" พี่สีครามเดินเข้ามาในชุดเดิมตอนออกไปทำงานเมื่อตอนบ่าย"โทษทีนะพวกมึงกว่าจะเสร็จมีปัญหานิดหน่อยดีที่แก้ไขแล้วเสร็จเร็ว" พวกเพื่อนของเขาพยักหน้ารับ"พวกกูแค่แซวมึงเฉยๆ เข้าใจมึงไปทำงานไม่ได้มาเที่ยวอย่างเดียวเหมือนพวกกูเป็นกำลังใจให้โว้ยเพื่อน!" เพื่อนคนหนึ่งของเขาตบบ่าให้กำลังใจขนาดที่เดินไปนั่งลงวงเหล้าของพวกผู้ชาย"เออๆ ขอบใจ มาๆ ตั้งเตากินดื่มกันได้เต็มที่เลย" เมื่อเจ้าภาพที่เป็นเจ้าของสถานที่พูดเปิดกลุ่มวัยรุ่นทั้งหลายก็เริ่มเปิดเหล้าพร้อมกับปิ้งย่างกันควันไฟลอยคลุ้งไปทั่วเพราะถูกจุดพร้อมๆ กันหลายเตาจากทีแรกที่เตาของพวกผู้หญิงมีแต่น้ำหวานก็ถูกแทนที่ด้วยแอลกอฮอร์จากต่างประเทศอย่างเช่นโซจูที่กำลังเป็นที่นิยมสำหรับคอซีรี่ย์เกาหลีมีให้เห็นจนอดไม่ได้ที่จะไปซื้อมาลิ้มลองกันอย่างแพร่หลาย"เอ้าชน!!!" เสียงเฮฮาของกลุ่มวัยรุ่นดังขึ้นจากทีแรกที่ใบตองและเพื่อนอีกสองคนแอบเกร็งเพราะอายุน้องที่สุดและไม่ได้เป็นเพื่อนร่วมคณะกันเหมือนพวกพี่เขาก็เริ่มคุ้นชินจนเข้ากันได้ดีทำให้เกิดบรรยากาศที่เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยหัวเราะกัน"ฮึก!ไม่ไหวแล้วค่ะพี่มินพอก่อน" ใบตองยกมือขึ้นห้
"อือเริ่มรู้สึกดีแล้ว" ใบตองรับยาดมมาดมเองพอมือว่างจากการจับยาดมแล้วน้ำอิงก็ไม่อยู่เฉยมีการบีบนวดตามต้นคอบ่าไหล่ให้กับใบตอง"เอาดื่มน้ำหวานจะได้สดชื่น" พี่สีครามหายปแล้วกลับมาพร้อมน้ำหวานหนึ่งขวดให้ฉันดื่ม"ขอบคุณค่ะ" เขาพยักหน้ารับ"เอานี้กุญแจห้องพวกมึงส่วนค่าห้องจ่ายคนล่ะห้าสิบเปอร์เซ็นต์ตามที่ตกลงกันไว้นะโว้ย" พี่สีครามพูดขึ้นพร้อมกับแจกจ่ายให้กุญแจห้องพักให้กับเพื่อนของเขา"เอ่อขอบใจมากเพื่อน" มองดูแล้วก็นับคร่าวทั้งเพื่อนผู้ชายและผู้หญิงสิบคนได้ก็รถตั้งสี่คันคนย่อมเยอะเป็นธรรมดาแล้วคือเธอดันมาเมารถอยู่คนเดียวน่าขายหน้านัก ใบตองได้แต่ยิ้มเจือนตอบรับการทักทายของรุ่นพี่เพื่อนพี่สีคราม"ให้น้องไปพักเถอะสีครามดูหน้าไม่ค่อยจะไหวแล้วนะมึง" เพื่อนครหนึ่งของเขามองมายังฉันอย่างเห็นใจส่วนคนอื่นๆ ก็มีมองมาแต่หลากหลายอารมณ์ตามปะสาคนที่ไม่คุ้นเคยกันสักเท่าไหร่"เอ่อๆ พวกมึงแยกย้ายกันไปพักผ่อนแล้วถ้าอยากทำกิจกรรมอะไรก็มาบอกที่เคาท์เตอร์เดียวพวกเขาจัดโปรแกรมให้อันนี้กูสั่งไว้แล้วฟรีได้เลย""ขอบใจมากเสี่ยคราม" เพื่อนอีกคนของพี่สีครามแซวเขา ส่วนเจ้าตัวก็หยักไหล่แบบยอมรับแล้วพากันเดินไปยังห้องพักต
ข้อความถูกส่งเข้ามาหลายครั้ง ทำให้ฉันจำต้องวางปากกาที่จดสรุปลงไว้แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านข้อความที่ถูกส่งเข้ามา"พี่มาถึงแล้ว" พร้อมทั้งรูปถ่ายใบหน้าหล่อเหลายิ้มแฉ่งนับสิบรูปถูกส่งเข้ามาในไลน์ไม่หยุด"โอเคค่ะเดียวใบตองลงไปนะ" เธอบอกเขาแล้วหยิบโทรศัพท์กับกระเป๋าสะตังค์เพราะว่าคิดจะแวะไปเซเว่นเพื่อซื้อของกินมาตุนเอาไว้ในตู้เย็นที่ของกินกำลังจะหมดลง"มาแล้วค่ะ รอนานไหม" ใบตองยิ้มให้คนตัวสูงที่เล่นเกมส์ในโทรศัพท์เช่นเดิมเพราะเขาวางเครื่องลงก็เห็นเกมส์ในหน้าจอแสดงอยู่ฉันถึงรู้"ไม่นานครับ พี่ซื้อทั้งข้าวทั้งขนมและของกินเล่นมาให้เราหลายอย่างเลยกินกันเถอะ" พี่สีครามเปิดข้าวกล่องให้ฉันแล้วเลื่อนมาตรงหน้า"ขอบคุณพี่สีครามมากนะคะ" ฉันยกมือไหว้ขอบคุณน้ำใจของเขา"ไม่เป็นไรครับ" เขาพยักหน้ารับ"แล้วค่าข้าวพวกนี้เท่าไหร่คะเดียวใบตองออกเงินช่วย""ไม่ต้องหรอกครับ ถือว่าพี่เลี้ยงแล้วกันมื้อนี้" พอเขาพูดมาแบบนี้ทำให้ฉันรู้สึกเกรงใจขึ้นมาเลย"ไม่เอาค่ะ ใบตองเกรงใจขอจ่ายตังค์ช่วยนะ" ฉันไม่ยอมแพ้และไม่อยากเอาเปรียบเอามากนัก"แต่พี่ไม่เอาครับเต็มใจเลี้ยง กินเถอะจะได้รีบขึ้นไปทำรายงานต่อยังไงล่ะ" เอาส่ายห
"นี่คือเหตุผลที่แม้กระทั้งโซเซียลพี่สีครามก็ไม่อัพเดรสอะไรเลยตลอดหลายปีที่ผ่านมา..." พอคิดว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาเจอกับความยากลำบากของชีวิตที่ถาโถมเอาใสคงไม่ใช่ว่าจุดเริ่มต้นของเขาเกิดขึ้นตั้งแต่วันที่โดนฉันบอกเลิกหรอกนะ"นั้นก็ใช่ แต่ว่ามันมีอีกเหตุผลนึงที่ไม่อยากเล่นโซเซียล" พี่สีครามที่ได้ยินฉันพึมพำกับตัวเองก็เฉลยออกมา"อีกเหตุผลนึงคืออะไรพอบกได้ไหมคะ" เราสองคนมองสบตากันนิ่ง ฉันมองเขาอย่างรอคอยคำตอบส่วนเขาก็กระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะเอ่ยบอก"เพราะใบตองยังไงล่ะ" พอได้รับคำตอบที่คาดการเอาไวว้ในใจก็ถึงกับหน้าเสียเพราะตนเองคนเป็นสิ่งที่เขาอยากจะลบออกไปแม้กระทั้งโลกโซเซียลก็ไม่เล่นเพราะไม่อยากจะเห็นแม้กระทั้งรูปถ่าย"ไม่ต้องทำหน้าเศร้าขนาดนั้นเลยครับ พี่ไม่ได้จะหมายความแบบที่ใบตองกำลังคิดอยู่แน่" สติเริ่มกับมาเมื่อเขาบอกว่าไม่ใช่เพราะตัวเองใบตองก็มีความโล่งใจเกินขึ้น"แล้วทำไม""เพราะคิดถึง" จากที่หน้าซีดฉันรู้สึกว่าใบหน้าเริ่มรู้สึกร้อนพร่าวและขึ้นสีแดงระรื่นแน่นอนตอนนี้"..." หาคำพูดมาต่อบทสนทนาของเราได้อีกต่อไปเลยทีนี้"เอ้าเงียบเลย แล้วใบตองไม่คิดถึงพี่บ้างเลยเหรอครับ" คำถามของเขาเหมือ