ตอนที่ 30 เป็นแค่พี่น้อง

"นี่คือเหตุผลที่แม้กระทั้งโซเซียลพี่สีครามก็ไม่อัพเดรสอะไรเลยตลอดหลายปีที่ผ่านมา..." พอคิดว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาเจอกับความยากลำบากของชีวิตที่ถาโถมเอาใสคงไม่ใช่ว่าจุดเริ่มต้นของเขาเกิดขึ้นตั้งแต่วันที่โดนฉันบอกเลิกหรอกนะ

"นั้นก็ใช่ แต่ว่ามันมีอีกเหตุผลนึงที่ไม่อยากเล่นโซเซียล" พี่สีครามที่ได้ยินฉันพึมพำกับตัวเองก็เฉลยออกมา

"อีกเหตุผลนึงคืออะไรพอบกได้ไหมคะ" เราสองคนมองสบตากันนิ่ง ฉันมองเขาอย่างรอคอยคำตอบส่วนเขาก็กระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะเอ่ยบอก

"เพราะใบตองยังไงล่ะ" พอได้รับคำตอบที่คาดการเอาไวว้ในใจก็ถึงกับหน้าเสียเพราะตนเองคนเป็นสิ่งที่เขาอยากจะลบออกไปแม้กระทั้งโลกโซเซียลก็ไม่เล่นเพราะไม่อยากจะเห็นแม้กระทั้งรูปถ่าย

"ไม่ต้องทำหน้าเศร้าขนาดนั้นเลยครับ พี่ไม่ได้จะหมายความแบบที่ใบตองกำลังคิดอยู่แน่" สติเริ่มกับมาเมื่อเขาบอกว่าไม่ใช่เพราะตัวเองใบตองก็มีความโล่งใจเกินขึ้น

"แล้วทำไม"

"เพราะคิดถึง" จากที่หน้าซีดฉันรู้สึกว่าใบหน้าเริ่มรู้สึกร้อนพร่าวและขึ้นสีแดงระรื่นแน่นอนตอนนี้

"..." หาคำพูดมาต่อบทสนทนาของเราได้อีกต่อไปเลยทีนี้

"เอ้าเงียบเลย แล้วใบตองไม่คิดถึงพี่บ้างเลยเหรอครับ" คำถามของเขาเหมือนกำลังต้อนให้ฉันเขินอายเพิ่มขึ้นไปอีกคงไม่พอใจเขาทีสินะ

"มะไม่" ก้มหน้าตอบไม่เต็มเสียงนัก

"พี่รู้ว่าตอนนั้นเราสองคนยังเด็กมากเรื่องความรักของเรามันเลยจบลงด้วยการเลิกกันแบบนั้น" เขาพูดมาไม่ผิดนักดูตอนนั้นฉันพึ่งจะสิบห้าการมีแฟนการเลิกกันมันดูไม่ค่อยเข้ากันกับเหตุผลเหมือนตอนนี้ที่เราสองคนโตจนพ้นนิติภาวะกันทั้งคู่แล้ว มุมมองที่เคยคิดว่าตนคิดถูกก็กลายเป็นคิดผิด เรื่องร้ายแรงตอนนั้นพอมาตอนนี้ก็ดูจะไร้สาระตามปะสาคนด้อยประสบการณ์

"จะว่าไปใบตองก็อยากจะขอโทษพี่สีครามเหมือนกันที่อยู่ๆ ก็บอกเลิกพี่ตามความคิดของตัวเองว่าทำถูกที่สุดในตอนนั้น" ฉันขึ้นกับยกมือขอโทษเขา ไม่ใช่ว่าอยากคืนดีอะไรแบบนั้นแต่คิดว่าควรยิ่งช่วงที่เขาถูกฉันบอกเลิกเป็นช่วงที่บ้านของเขาเกิดวิกฤตใหญ่ที่สุดในชีวิตมันจะดิ่งขนาดไหนกว่าเขาจะผ่านมันมาได้ต้องใช้ความอดทนมากเท่าไหร่ แม้กระทั้งตัวฉันยังไม่รู้เลยว่าตนเองจะผ่านมันไปได้เหมือนเขาหรือไม่

"ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่ก็เด็กเหมือนกันเลยทำให้ใบตองคิดมากแบบนั้น" เราสองคนคงให้อภัยกันและกันและปล่อยว่างเรื่องราวอดีตตอนเด็กของเราทิ้งไป

"ค่ะ" เราสองคนได้พูดคุยกันอย่างเข้าใจแล้วก็คิดว่าควรจะแยกย้ายกันได้แล้ว

"ถ้าอย่างนั้นเราก็ขึ้นไปบนห้องเถอะ พี่เองก็จะกลับคอนโดแล้วเหมือนกัน" พี่สีครามลุกขึ้นส่วนฉันก็มองหน้าเขาพร้อมกับยิ้มให้พยักหน้าแล้วเดินหันหลังแยกขึ้นห้องตัวเอง

ไม่คิดเลยว่าทุกเรื่องที่ผ่านมาพอได้เปิดใจคุยกันทำให้เราสองคนเข้าใจอะไรมากขึ้นทั้งคู่หวังว่าต่อไปเราสองคนจะเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่ดีต่อกันได้ไปนานๆ นะ

หลังจากวันนั้น...

"ใบตองพี่ขอไลน์เราหน่อยสิ" อยู่พี่สีครามก็เดินเข้ามาขอไลน์ส่วนตัวของฉันแต่ด้วยความที่บอกว่าเราสองคนคงเป็นพี่เป็นน้องที่ดีต่อกันได้ฉันเลยให้เขาไป

"ค่ะ"

แต่ว่าพี่น้องที่ไหนเขาทักมาคุยด้วยวีดีโอคลอกันทุกคืน

"พี่สีครามใบตองต้องทำรายงานวางนะ"

"ก็ทำไปสิ แค่เปิดกล้องเอาไว้พี่จะไม่ชวนคุยอะไรก็ได้" ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ คือว่าตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มและเขาอยู่ในผับถึงจะไม่อ้าากพูดแต่เสียงเพลงก็แทรกเข้ามาจนฉันไม่มีสมาธิเขียนงานเลยเถอะตอนนี้

"มันมีเสียงเพลงฝั่งพี่แทรกกเข้ามาในลำโพงแล้วใบตองไม่มีสมธิ!" ฉันที่อดทนมาเป็นชั่วโมงต้องขอบอกเขาไปตามตรง

"อ้าวเหรอ โทษทีครับ โอเคพี่วางแล้วกลับถถึงห้องเดียวส่งข้อความบอกนะ" จากนั้นภาพก็ดับลง ทำให้ฉันมีสีหน้าโล่ใจแล้วก็ก้มหน้าก้มตาพิมพ์งานต่อหัวสมองไม่ตื้อเหมือนกับหลายชั่วโมงที่ผ่านมา

ไม่ต้องห่วงว่าจะรบกวนน้ำอิงเพราะคืนนี้น้ำอิงไปค้างห้องพี่ภูมิไม่กลับมานอนทำให้เธอต้องนอนคนเดียวสามารถเปิดอะไรเสียงดังก็ไม่รบกวนเพื่อน

พอตอนกลางวันอยู่ๆ เขาก็โผล่หน้ามากินข้าวที่โรงอาหารศึกษาศาสตร์โดยไม่นัดหมายใดๆ ฉันแต่ถามว่าจะกินอะไรเลิกเรียนแล้วมาเลยเดียวพี่สั่งเอาไว้ให้

"พี่เขาใช่คนที่พวกเราไปเที่ยวครั้งก่อนแล้วไปนอนห้องเขาไหม" ฟ้ากระซิบถามฉันด้วยความไม่แน่ใจเพราะครั้งนั้นเป็นครั้งเดียวที่เธอได้เจอพี่สีครามตัวเป็นๆ

"ใช่คนเดียวกัน" ใบตองกระซิบตอบ พวกเธอสองคนเดียวเข้ามาใกล้คนที่นั่งรออยู่คนเดียวพร้อมกับอาหารจานเดียวจากโรงอาหาร

"รอนานไหมคะ" ใบตองทักคนที่ก้มหน้าเล่นเกมส์อยู่เงยหน้ามายิ้มให้

"ไม่นานครับ สวัสดีครับน้อง" พี่สีครามตอบฉันแล้วทักฟ้า

"ชื่อฟ้าค่ะเป็นเพื่อนใบตอง" ฟ้าแนะนำตัวเพราะคิดว่ารุ่นพี่ตรงหน้าคงจำชื่อเธอไม่ได้

"ครับพี่ชื่อสีคราม" เพื่อนกับเอ่อรุ่นพี่มั้งแนะนำตัวเองกันเสร็จแล้วพวกเราก็ต้องรีบกินข้าวเพราะพวกเรามีเรียนภาคบ่ายต่อ

"พี่ไปคณะก่อนนะแล้วเดียวตอนเย็นทักหาครับ" พี่สีครามแยกตัวออกไปแล้วเหลือฉันกับฟ้าที่นั่งรอเวลาก่อนที่จะขึ้นไปเรียนเพราะตึกที่ต้องเรียนภาคบ่ายอยู่ตรงนี้พอดี

"ใบตองตกลงว่ายังไงกับพี่สีครามเมื่อกี้ เป็นแฟนกันเหมือน" ฟ้าถามขึ้นมียิ้มกรุ่นกริ่นอย่างหยอกล้อ

"ไม่ใช่เป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องกันเอง"

"แน่ใจนะ ท่าทางเหมือนคนคบกันเลยจากที่ดู" ฟ้ามองจ้องฉันอย่างจับผิด

"จริงแท้แน่นอนจ๊ะเพื่อน" ใบตองบอกไปตามจริงไม่ได้โกหกซึ่งฟ้าที่มองมาก็ดูออกว่าเธอพูดเรื่องจริงเลยพยักหน้าเข้าใจ แต่ก็ไม่วายพูดแซวต่อ

"แหน่ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าเขาจีบใบตองอยู่แใช่ไหม"

"ไม่รู้เหมือนกัน ไม่ได้ถามเขา" และไม่กล้าถามเพราะกลัวคำตอบในใจลึกๆ

"ว้าถึงไม่แน่ใจแต่ฟ้าว่าต้องใช่แน่ๆ ใบตอง แต่ก็ต้องค่อยๆ ดูกันไปก่อนนะอย่าพึ่งรีบตัดสินใจต้องดูดีๆ ท่องไว้เรามันพวกคนสวยเรียนเก่งเรียกได้ ต้องเลือกให้เยอะจะได้ขว้างเพชรมาไว้ในมือฮ่าๆ"

"เดียวไอ้ที่มาเหมารวมว่าพวกเรามันสวยเก่งคือไม่น่าจะใช่นะ แค่ฟ้าคนเดียวเถอะใบตองไม่ใช่แล้ว" ที่พูดว่าฟ้าสวยคือเรื่องจริงและมีดีกรีเป็นถึงเชียร์รีดเดอร์ของชมรมคณะศึกษาเลย ส่วนใบตองเป็นพวกถนัดเรียนวิชาการมากกว่ากิจกรรมไม่เด่นเหมือนเพื่อนทำให้ส่วนใหญ่ตอนเย็นเธอใช้ชีวิตคนเดียวเยอะเพราะเพื่อนติดซ้อมกิจกรรมส่วนใหญ่

"เธอสวยใบตองปีที่แล้วเธอยังถือป้ายคณะและถือพานวันไหว้ครูอยู่เลยอย่ามา แค่ไม่ชอบอาสาแบบสมัครใจทำกิจกรรมเท่านั้นเองเถอะ" ฟ้าพูดขึ้นอย่างออกรส

"ก็มันไม่ถนัดทำไม่ได้ดีเท่าไหร่มีแต่จะเป็นตัวถ่วงคนอื่นเขามากกว่านะสิ" ใบตองที่เรียนเป็นหลักกิจกรรมทำบ้างแต่ไม่เก่งโดดเด่นเท่าคนอื่นอีกเยอะ

พวกเราคุยกันจนถึงเวลาเข้าเรียนภาคบ่ายกัน

ตอนเย็น

ฉันเดินกลับหอคนเดียวอย่างเคยและฟ้าก็ติดกิจกรรมซ้อมเชียร์เช่นเดิม มีบางวันที่เธอจะอยู่ดูเพื่อนซ้อมบ้างแต่วันนี้อยากกลับเร็ว

พอมาถึงห้องก็จัดการธุระส่วนตัวแล้วก็มีเสียงโทรเข้าจากไลน์

"สวัสดีค่ะพี่สีครามมีอะไรหรือเปล่าคะ"

"ใบตองอยู่ไหนกินข้าวเย็นหรือยัง"

"อยู่ห้องค่ะ ยังไม่ได้กินว่าจะไปซื้อเซนเว่นหน้าหอเอาง่ายดีวันนี้ขี้เกียจออกไปไหนไกล"

"พี่อยู่คอนโดเดียวสั่งเข้าไปกินใต้หอใบตองนะ" ฉันที่กำลังจะห้ามเขาก็ถูกตัดสายไปแล้ว