ตอนที่ 29 เคลียร์กัน

"ตกลงว่าอนุญาตไหมคะ" พี่ผู้หญิงที่เดินเข้มาให้เร่งให้ใบตองรีบตอบเธอ

"เก้าอี้ยังว่างอยู่ก็เชิญนั่งเลยค่ะ" พอดีกับที่พนักงานเอาไว้ที่เธอกับพี่สีครามสั่งมาให้ เลยก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างตั้งใจโดยไม่ให้ความสนใจกับเพื่อนร่วมโต๊ะทั้งสองคนเห็นเป็นเพียงคนแปลกหน้าสำหรับเธอ

รีบกินแล้วออกจากบรรยากาศน่าอึดอัดตรงหน้าดีกว่า

"ฮึกอ๊วก!" ไม่รู้ว่ารีบมากไปหน่อยหรือเปล่าทำให้ฉันสำลักอาหารที่กำลังกินอยู่

"ใจเย็นใบตอง จะรีบอะไรขนาดนั้นไม่มีใครแย้งกินหรอก" เสียงดุปนขบขำของพี่สีครามทำเอาใบตองรู้สึกเขินอายขึ้นมาทันที เขายังมีน้ำใจย่นมือข้ามมาลูบหลังให้ฉันด้วย

"ไม่ได้รีบ"

"ยังจะเถียงมาได้อาการชัดเจนขนาดนี้" พี่สีครามส่ายหน้าท่าทางอ่อนอกอ่อนใจกับใบตอง

"สีครามพอดีกว่าพริมพึ่งคิดได้ว่ามีธุระต้องรีบไปทำตอนนี้เลย ขอตัวก่อนหน้าพรุ่งนี้เจอกัน" พี่ผู้หญิงที่มองใบตองอย่างขะหยักขะแหยงแสดงควมรังเกียงออกมาอย่างไม่เกร็งใจรีบลุกขึ้นพร้อมบอกลาพี่สีครามแล้วเดินออกไปทันที

"อ้าวทีแรกทำท่าจะนั่งด้วยให้ได้ไหงรีบไปไม่กินอะไรก่อนเหรอ" พี่สีครามถามพี่ผู้หญิงคนนั้นอย่างหงุดงงไม่เข้าใจ

"ไม่แล้ว" มองแล้วคาดการว่าเป็นเพราะฉันสำลักอาหารเมื่อกี้ทำให้ยัยพี่คนนั้นดูท่าจะรังเกียจฉันมากกว่าเลยรีบฉิ่งหนีไปขนาดนั้น

"กินต่อกันเถอะใบตองอย่าไปสนใจเลย" ี่สีครามบอกแล้วก้มหน้าก้มตากินอาหารในจานของเขา เหอะใครบอกเขาว่าฉันสนใจเปล่าเลยสักนิดไม่สนใจทั้งเขาทั้งผู้หญิงของเขานั้นแหละ

พวกเราต่างคนต่างกินเงียบๆ จนกินอิ่มแล้วคิดว่าควรแยกย้ายกันกลับใครกลับมัน

"พี่สีครามจะเดินตามใบตองทำไม" พอเดินออกมาจากร้านข้าว คนตัวสูงก็ยังเดินตามหลังเธอต่อยๆ อย่างตามติดไม่ไปไหน

"ไม่ได้ตาม ถนนเป็นของเธอเหรอไงถึงมาจับผิดคนอื่น" พี่สีครามไอ้คนกวนโอ๊ย! ใบตองทำหน้าย่นด้วยความหงุดหงิดที่อารมณ์ขุ่นเคืองด้วยความไม่พอใจขึ้นมา

"ไม่ใช่ของใบตองหรอกค่ะ ตามสบาย" ใบตองสะบัดหน้าหนีแล้วเดินเร็วๆ พอกลับหอไม่มีอารมณ์ที่จะหาของกินเล่นต่อแล้ว

"อ้าวงอนชะแล้วเหรอว่ะ" เสียงร่างสูงที่เดินตามหลังมาบ่นเสียงดังเหมือนเขาอยากจะแสดงให้เธอได้ยิน

"แล้วพี่จะเดินตามมาทำไม ทางมีตั้งหลายเส้นทางก็ไปทางอื่นบ้างสิ" ใบตองบ่นด้วยความฉุนๆ ขึ้นมาจนอารมณ์มาคุ

"เอาล่ะๆ พี่ยอมแล้วครับ" พี่สีครามยกมือขึ้นสองข้างอย่างคนยอมแพ้จำนน

"อือ" ใบตองพยักหน้าเออออด้วยไม่อากคุยอะไรต่อกับเขาอีก

"ขอคุยด้วยหน่อยสิครับใบตอง" เขาเดินเข้ามาเคียงข้างกับฉันแล้วยิ้มให้พร้อมกับเอ่ยถึงจุดประสงค์ของเขาอย่างที่ตั้งใจเอาไว้

"พี่สีครามมีอะไรก็ว่ามาเถอะคะ" ไม่เมื่อหนีไม่พ้นก็คงต้องหันหน้ามาคุยกันให้รู้เรื่องจะได้จบเรื่องราวไป

"เดียวพี่ไปส่งเราที่หอพักแล้วหาที่นั่งแถวนั้นคุยกันเถอะจะได้ไม่เมื่อยแบบที่เดินอยู่" ใบตองนิ่งคิดแแล้วก็ยอมพยักหน้าตกลงเอาตามที่เขาอาสามาเพราะเวลานี้ถ้าไปรอรถคนก็รอเต็มอยู่คงอีกนานกว่าจะได้กลับไปถึงหอพักคงมืดค่ำ

"ก็ได้ค่ะพี่สีคราม"

"พี่จอดรถที่ลานด้านหลังตามมา" ร่างสูงเดินนำหน้าใบตอง พอได้ใช้เวลาเดินตามหลังเขานานก็ทำให้ได้พิจารณาถึงความมเปลี่ยนแปลงที่แตกต่างกับเมื่อหลายปีสมัยที่เรียนมัธยมกัน

"เอาหมวกกันน็อกใส่ไว้" พี่สีครามยื่นหมวกกันน็อกมาให้ฉันใส่

"ค่ะ" วันก่อนเห็นเขาขับรถยูโรปไปเที่ยวผับ แต่วันนี้กับเป็นรถมอเตอร์ไซค์บิกไบค์คันเดิมที่เคยใช้เมื่อตอนอยู่มัธยม

"ทำหน้าสงสัยทำไมคันนี้ลูกรักพี่เลยต้องเอามาขับด้วยปล่อยทิ้งไว้กรุงเทพไม่ได้หรอกคิดถึงแย่" พี่สีครามพูดขึ้นมาโดยที่ฉันไม่ตต้องตั้งคำถามกับเขา

"พี่สีครามชอบขับรถเร็วต้องระวังมากๆ ด้วยนะ" ที่อดีตที่เขาชอบขับรถเร็วฉายชัดออกมาในความทรงจำขึ้นมา

"รับปากว่าจะขับช้าลง ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ" พอเขาตีความหมายของเธอทำให้รู้สึกว่าตนเองเผลอแสดงออกมากจนเกินไปดูน่าอายเหลือเกิน

"มะไมได้เป็นห่วงซะหน่อย อย่ามาขี้ตู่ไปเองนะ..." ใบตองรับใส่หมวกกัรร็อกเพื่อปกติดใบหน้าที่รู้สึกร้อนผ่าวคิว่าหน้าต้องแดงเห่อร้องขึ้นมาแน่

"ฮ่าๆ เขินเหรอเรา" เขาจับหัวที่ใส่หมวกกันน็อกโยกอย่างเบาๆ รอยยิ้มกว้างเต็มใบหน้า

"ไปได้แล้ว ใบตองมีงานที่อาจารย์สั่งต้องทำหน้าวิชาที่รออยู่" พี่สีครามพยักหน้ารับแล้วขึ้นคล่อมสตาร์สรถเพื่อขับออกไปจากลานจอดรถ

รถเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าหอพักที่มีรถของนักศึกษาผู้กครองจอดกันอยู่หลายคน พอถอดหมวกกันน้อกคืนเจ้าของรถสายตาก็ปะทะเข้ากับสายตาของนักศึกษาที่ยืนอยู่ในบริเวณนั้นมองมากันหลายคนจนรู้สึกเขินอายขึ้นมาจนรีบเดินหนีเข้าไปในหอพักโดยที่ไม่รอคนตัวสูงที่กำลังเก็บหมวกกันน็อเอาไว้ใต้เบาะรถของเขา

"เดินไม่รอกันเลยนะเรา" พี่สีครามเดินมาหยุดนั่งลงเก้าอี้ม้าหินอ่อนที่ใบตองนั่งรอเขาอยู่ มีคนนั่งไม่เยอะทำให้คุยกันสะดวกมากขึ้น

"ก็มาหาโต๊ะรอไงค่ะ" พอได้คำตอบก็พยักหน้าเอออออย่างยอมแพ้

"ครับ"

"เรื่องที่อยากจะพูดก็รีบพูดาสิค่ะ" เห็นท่าทางยึกยักไม่ยอมพูดเหมือนกำลังดึงเวลาของเขาฉันก็จำต้องเร่งรัด

"เห็นไอ้ภูมิบอกว่าใบตองเรียนศึกษาศาสตร์ปี2แล้ว ตลกเนอะอยู่มอเดียวกันมาเป็นปีไม่เคยเจอกันพึ่งจะได้มาเจอกันไม่กี่เดือนที่ผ่านมา ดวงชะตาชีวิตของเราสองคนแม้งมีอุปสรรคเยอะชิบ!" พอเขาพูดทำนองอะไรที่เกี่ยวกับดวงโชคชะตาทำเอาฉันถึงกับหลุดขำใครจะิดว่าผู้ชายที่เรียนอินเตอร์บ้านรวยจะเชื่อเรื่องทำนองนี้ด้วย

"ฮึก!" พอฉันแสดงออกถึงอารมณ์ขันเขาก็ถลึงตาใส่เหมือนรู้ตัวว่าฉันกำลังล้อเขาที่พูดเมื่อกี้

"ใบตองแม้งพี่จริงจังยังจะมาขำอีกนะเรา" พี่สีครามถลึงตาใส่ฉันดุๆ แต่สบัดหน้าเสมองไปทางอื่นอย่างงอนๆ

"เอ้าก็ดูคำพูดของพี่หน่อยสิมันดูตลกไม่เข้ากับตัวพี่เลยสักนิด"

"ใบตองครับ!" เสียงเข้มอย่างปรามๆ ให้ฉันหยุด

"เฮ้อค่ะไม่ล้อเลียนแล้วก็ได้" พอฉันถอยให้เขาก็หันกับมาพร้อมยิ้มอย่างพอใจ

"แล้วเรียนเป็นยังไงบ้าง"

"ก็ดีค่ะชอบสนุกดี" พอพูดถึงเรื่องเรียนในคณะที่ฉันเลือกก็อดยิ้มอย่างชอบใจไม่ได้

"เพราะเป็นสิ่งที่เลือกเองและมาจากความชอบของตนเองมันก็เลยค่อนข้างจะมีความสุขในการไปเรียนในแต่ล่ะวันถึงแม้จะมีเหนื่อยบ้างแต่ก็อดทนได้" ฉันเล่าด้วยรอยยิ้มให้เขาฟัง มองเขาที่กำลังจ้องหน้าฉันอยู่ตลอดเวลาก็มีรอยยิ้มตาม

"แล้วของพี่สีครามล่ะเรียนเป็นยังไงบ้าง ทีแรกใบตองคิดว่าพี่คงจะไปเรียนเมืองนอกเสียอีก"

"ทีแรกก็ว่าจะไปพร้อมกลุ่มพี่นั้นแหละแต่ว่าธุรกิจของที่บ้านพี่เกินวิกฤตทาการเงินอย่างหนักกิจกรรมของคุณพ่อพี่ถูกฟ้องล้มละลาย ต้องหยุดชะงักทุกโปรแกรมที่เคยวางเอาไว้ ที่จริงที่มาเรียนที่เชียงใหม่เพราะมีที่ดินของคุณยายพึ่งแบ่งเป็นมรดกให้คุณแม่พี่หลังท่านเสียชีวิตอยู่500ไร่ ทีแรกคุณแม่พี่ว่าจะขายทั้งหมดเพื่อเอาเงินมาช่วยธุรกิจและส่งพี่เรียนต่อเมืองนอกแต่ว่าพอขึ้นมาดูที่แล้วเลยปรับเป็นการทำสิ่งค้าเกษตรส่งออกพร้อมกับรีสอร์ทดีกว่า พี่เลยเรียนไปด้วยและทำงานช่วยคุณพ่อไปด้วย" ฉันพึ่งสังเกตว่าใบหน้าของพี่สีครามดูเหนื่อยล้าผิวก็ดูคล้ำลงกว่าเมื่อหลายปีก่อนมาก

"เอ่อใบตองขอโทษที่ถามอะไรแบบนั้นนะ" ด้วยความที่จบโรงเรียนเดียวกันและรู้ดีกว่านักเรียน90%มีแต่ลูกหลานคนรวยระดับประเทศ แต่เกิดการล้มละลายความสะดวกสบายที่เคยมีต้องหายไปพวกเขาต้องปรับตัวอย่างหนักมากกว่าคนธรรมดาแบบฉันแน่นอน

"ก็ยังถือว่าโชคดีครับที่มีสมบัติของคุณยาย ถึงแม้จะต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่หมดจากธุรกิจที่ไม่คุ้นเคย"