ตอนที่ 28 ข้าวต้มมื้อดึก

"มาแล้วๆ" รถยุโรปรุ่นใหม่ล่าสุดก็ขับเคลื่อนมาจอดข้างหน้าพวกเราสามคนที่ยืนรออยู่ โดยที่แฟนของน้ำอิงเปิดประตูลงมาเรียกพวกเราให้ขึ้นรถคันนี้

"เดินครับน้องๆ" พวกเราสามสาวก็พากันเดินไปเปิดประตูด้านหลังส่วนพี่ภูมิเขานั่งคู่กับคนขับ

"โอเคครบแล้วออกรถเลยไอ้คราม" พออได้ยินชื่อของเพื่อนพี่ภูมิทำให้ใบตองเงยหน้ามองไปยังคนขับอย่างแปลกใจและไม่คาดคิด

"น้ำอิงหิวไหมจจะให้ไอ้ครามแวะซื้อให้" พี่ภูมิถามน้ำอิง

พอถูกถามเพื่อนก็่งสายตามาถามใบตองกับฟ้าว่าอยากจะกินมื้อดึกกันไหม พอพวกเราพยักหน้าเพราะรู้สึกถึงท้องที่ร้องก็รู้สึกหิวมื้อดึกขึ้นมากันเลย

"ข้าวต้มหน้าปากซอยคอนโดแล้วกัน รบกวนพี่สีครามด้วยนะคะ" น้ำอิงเลือกร้านให้เสร็จสับ

"ได้ครับ" ใบตองที่มองตรงไปด้านหน้าดันสบตาเข้ากับคนที่กำลังมองกระจกหลังพอดีโดยที่คนอื่นภายในรถต่างเงียบเหมือนจะหลับกันรอถึงร้านข้าวต้ม เขาจ้องตาฉันผ่านกระจกอยู่นานจนเป็นตัวฉันเองที่เบี่ยงเบนสายตาไปมองยังนอกรถเพื่อหลบสายตาของเขา

วิวคูเมืองตอนกลางคืนก็สวยพาให้เพลิดเพลินไปเรื่อยกลบเกลื่อนอาการที่ตัวเองแสดงออกมาต่อหน้าเขา

"ถึงแล้วไอ้ภูมิตื่น!" เสียงพี่สีครามช่วยปลุกทุกคนในรถให้รู้สึกตัวกัน เปิดประตูรถลงไปยังร้านข้าวต้มที่มีลูกค้านั่งกินอยู่หลายโต๊ะไม่เงียบเหงาตามเวลาดึก

"มีใครจะเอาแบบไหนกันบ้างเดีวน้ำอิงไปสั่ง" น้ำอิงถามทุกคนที่มาด้วยกัน

"เอาข้าวต้มหมูไข่ใส่ผักทุกอย่าง" พอใบตองสั่งทุกเมนูที่ต้องการทุกคนก็พยักหน้าเอาด้วยแบบไม่เรื่องมากเพราะอยากรีบกินรีบกลับไปนอนเพราะง่วงนอนมากแล้ว

"น้องใบตองน้องฟ้ามานั่งโต๊ะนี้รอแล้วกันครับ" ส่วนน้ำพี่สีครามที่พึ่งหาที่จอดได้ก็มาพร้อมกับน้ำเปล่าหลายขวดจากถุงที่ซื้อมาจากเซนเว่น

"เอามึงน้ำ พวกน้องด้วย"

"ขอบคุณค่ะพี่สีคราม" ใบตองกับฟ้ายกมือขึ้นไหว้ขอบคุณคนที่ใจดีแวะไปซชื้อน้ำมาให้ ใบตองแอบมองสำรวจพี่สีครามที่ดูเขาจะรูปร่างใหญ่มีกล้ามที่มากกว่าสมัยเรียนม.ปลายหลายปีที่ผ่านมาเรียกว่าบอดี้ผู้ใหญ่เต็มตัวแล้วเก้าอี้ที่บังเอิญว่างใกล้ที่ตัวของใบตองนั่งว่างอยู่พอดีก็ทำให้เราได้นั่งใกล้กันจนฉันได้กลิ่นบุหรี่จากตัวของเขา ดูท่าพี่สีครามจะเที่ยวจัดเลยตอนนี้

เหมือนเขาจะรู้สึกตัวแล้วว่าใบตองแอบมองเขาทำให้เขามองมายังฉันจนต้องหันหน้าหนีอย่างแสดงพิรุจ

ไม่นานเด็กเสิร์ฟก็เอาข้าวต้มที่สั่งมาเสิร์ฟโต๊ะพวกเรา

"มาแล้วค่ะ" พอข้าวต้มร้อนๆ หอมๆ มาก็ต้องรีบกินแล้ว

"ปกติมึงไม่เห็นกินวันนี้ทำไมสั่งมาว่ะไอ้คราม" พี่ภูมิหันไปคุยกับเพื่อนของเขา

"ตอนเย็นไม่ได้กินข้าวเลยหิวแปลกตรงไหนที่จะหิว แม้งมึงจะถามมากทำไมไอ้ภูมิ" พี่สีครามทำท่าหงุดหงิดใส่คนถาม

"เอ่อกูแค่สงสัยก็เห็นแปลกเลยถาม" พี่สีครามไม่ต่อบทสนทนาเพื่อนเขายักไหล่ให้แล้วก้มหน้ากินข้าวต้มในชามของเขาโดยเขี่ยต้นหอมซอยที่ใส่มาออกไว้ขอบดูท่าจะกินลำบากน่าดูเพราะเขาไม่ชอบต้นหอมซอย

"ว่าแต่เพื่อนแฟนมึงจะนอนห้องมึงกันเหรอ" ต่างคนต่างตั้งใจชดข้าวต้มมื้อดึกกันโดแทบจะไม่ได้คุยกันพี่สีครามก็พูดขึ้นเรียกสายตาพวกเราทั้งโต๊ะให้มองไปยังเขา

"อืมใช่ ก็หอในปิดแล้วไม่มีที่นอนกันแล้วตอนนี้มึง" พี่ภูมิที่โดนถามก็ตอบคำถามเพื่อนพร้อมกับตักหมูจากชามตนเองให้น้ำอิงดูน่ารักจนฉันกับฟ้าแอบมองสบตากันแล้วยิ้ม

"ถ้าอย่างนั้นมึงกับน้องๆ มานอนห้องกูก็ได้จะได้ไม่อึดอัดกันคนเยอะแบบนี้"

"จะไม่รบกวนมึงเหรอ กูนอนโซฟาได้เดียวให้น้ำอิงกับเพื่อนนอนในห้องนอนกูก็ได้"

"ไม่รบกวนหรอก ห้องกูมีสองห้องนอนใหญ่"

"โอเคเอาตามนั้นรบกวนด้วยนะครับคุณชายครามเพื่อนรัก" ส่วนพวกเราสามสาวต่างก็พูดขอบคุณเขาแล้วก็ยกมือขอบคุณที่เขาอาสาให้ไปพักที่ห้องของเขา

หลังจากกินข้าวต้มรอบดึกหมดก็ไปคอนโดเพื่อหาที่นอนในคืนนี้กัน พอเปิดเข้าไปในห้องพี่สีครามที่เป็นเพ้นเฮาส์ของคอนโดนี่ทำให้พวกเราทั้งสามคนเข้าใจว่าคนรวยมากๆ เป็นแบบไหน

"น้องๆ ตามสบายเลยนะครับไม่ต้องเกรงใจมีห้องน้ำในห้องรับแขกหนึ่งห้องแล้วก็ในห้องนอนแขกอีกห้อง" พอบอกเสร็จเจ้าของห้องก็เดินเข้าห้องนอนของเขา

คืนนั้นพวกเราทั้งหมดไม่มีใครคิดจะอาบน้ำอีกถึงจะเหนียวตัวจากการใช้แรงเต้นมาเต็มทีก็ตามได้แต่ต้องนอนทั้งอย่างนี้แล้วหลับยาวจนถึงเช้า วันนั้นตอนเช้าน้ำอิงขับรถยนต์ของพี่ภูมิพาใบตองกับฟ้ากลับเข้าหอพักตั้งแต่หกโมงเช้า

พอถึงห้องก็รีบทำธุระส่วนตัวโดยน้ำอิงที่เรียน9.00นาทีให้ใบตองที่มีเรียน8.00นาทีใช้ห้องน้ำก่อน ตอนออกจากห้องมาเจ้าของห้องก็ไม่ตื่นทีมีเพียงพี่ภูมิที่ตื่นมาพาน้ำอิงไปเอากุญแจรถของเขาที่ห้อง

ตอนเย็นวันนี้ใบตองออกมาเดินหาของกินหน้ามอคนเดียวเพราะฟ้าที่เรียนเดียวกันไม่ว่างแม่มารับไปทำธุระทำให้เธอต้องฉายเดี่ยว

เดินดูร้านข้าวต่างๆ เลือกร้านอาหารตามสั่งแล้วกันกินคนเดียวง่ายดี

"พี่ค่ะสั่งข้าวหน่อย" พอเงยหน้าจากสมุดเมนูใบตองก็ต้องตกใจจนผงะเพราะไม่คิดว่าจะได้เจอพี่สีครามที่เข้ามายืนอยู่ตรงข้ามพร้อมกับนั่งลงโต๊ะเดียวกันกับเธอ

"ไง! นั่งด้วยคนนะ" ก็ในเมื่อเขานั่งลงแล้วยังจะมาถามกันอีกทำไมกันละ

"เอากระเพราหมูกรอบเผ็ดน้อยแล้วก็น้ำเปล่าขวดนึงไม่เอาน้ำแข็งเปล่าครับ"

"ค่ะ" พนักงานจดของเขาแล้วหันมารับออเดอร์ของเธอ

"เอาข้าวผัดทะเล น้ำเปล่าพร้อมน้ำแข็งค่ะ" พนักงานจดแล้วเดินจากไป

"ไม่รู้ว่าเรียนที่เดียวกันมาเป็นปีแล้ว" พี่สีครามเป็นคนเปิดบทสนทนาระหว่างเราขึ้นท่ามกลางผู้คนที่กินข้าวอยู่ในร้าน

"ใบตองก็เหมือนกันค่ะ" เหมือนว่าจะเกิดความเกร็งๆ มีอะไรมากั้นระหว่างเราทำให้ไม่สามารถคุยกันเหมือนแต่ก่อนได้

"สบายดีนะ" น้ำเปล่ามาเสิร์ฟก่อน เขาเลยเปิดขวดดื่มน้ำ

"ค่ะแล้วพี่สีครามละ" ใบตองก้มหน้าไม่กล้าสบตาเขาตรงๆ แต่เพราะเขาถามมาเลยต้องถามกับบ้าง

"ก็เรื่อยๆ" เป็นการคุยแบบถามคำตอบคำที่แท้จริงตอนนี้ จนทำให้ใบตองต้องมองไปยังรอบๆ แทนเพราะไม่รู้จะคุยอะไรกับเขาต่อไปดี

"ใบตอง"

"อ้าวสีครามไหงมานั่งอยู่นี่ได้ก็ไหนบอกเราว่าไม่ว่างมีธุระต้องไปทำไง" พี่สีครามกำลังจะพูดอะไรสักอย่างก็มีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งแทรกเข้ามาในบทสนทนาของเราเสียก่อน

"ก็ใช่แต่พอดีเราหิวเลยมาหาอะไรกินก่อนแล้วพริมละมาหาอะไรกินเหมือนกันเหรอ" ผู้หญิงคนนั้นใส่ชุดนักศึกษามหาลัยเดียวกันกับพวกเราท่าทางจะรุ่นเดียวกันกับพี่สีคราม

"ใช่ก็ทีแรกพริมจะชวนสีครามตอนท้ายคาบไงแต่สีครามบอกว่ารีบแต่สุดท้ายก็มาเจอกันอยู่ดีเนอะ ให้พริมนั่งด้วยได้ป่ะ"

"พริมต้องถามน้องเขาเอาเองนะ" อ้าวอยู่ดีๆ ไหงเขามาดึงฉันที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วยเข้าไปเกี่ยวละทีนี้

"สวัสดีค่ะพี่ชื่อพริมนะคะอยู่เศรษฐศาสตร์ปี4สาขาเดียวกับสีคราม ขอนั่งด้วยคนได้ไหมคะ" พี่ผู้หญิงคนนี้แนะนำตัวแล้วยิ้มสดใสให้ฉัน แต่สายตาดูถูกอย่างเห็นได้ชัด

"เอ่อ..." แม้กะจะมานั่งกินข้าวคนเดียวพร้อมกับเดินซื้อของกินเล่นไปกินบนห้องคนเดียวชิวไม่คิดเลยว่าจะมีเพื่อนมาขอร่วมโต๊ะหลายคนเชียวนี้มันเป็นวันอะไรของฉันเนี้ยหรือก้าวเท้าผิดข้างก่อนออกจากห้องทำให้เลิกไม่ดีกันนะ