ตอนที่ 8 ต้องเลือกโรตีกับพี่สีคราม

หลังเลิกงาน

ใบตองเดินกลับบ้านเองเหมือนทุกวันในเวลา19.45นาที หลังจากปิดร้านเวลา19.00นาทีพนักงานภายในร้านก็ทำความสะอาดและเก็บโต๊ะล้างอุปกรณ์ชงเครื่องดื่มทิ้งขยะและกวาดถูพื้นทั้งชั้นล่างและชั้นบนของคาเฟ่เป็นอันเสร็จงานแล้วต่างก็แยกย้ายกลับบ้านของตัวเองเหมือนทุกวันตลอดที่เธอทำงานมาจะครบสามเดือน

“ทำไมไม่นั่งวินกลับบ้าน” ใบตองถึงกับยิ้มออกเมื่อได้ยินเสียงของพี่สีครามที่มาเดินอยู่ข้างๆ กับเธอ

“บ้านใบตองเดินไปแค่5นาทีเองเสียดายตัง เดินไปและดูของกินที่ขายข้างทางไปด้วยเผื่อซื้ออะไรอร่อยๆ กลับไปกินที่บ้านด้วย” ใบตองยิ้มไปด้วยขนาดที่พูดมองใบหน้าหล่อๆ ของพี่สีครามอย่างเคลิบเคลิ้ม

“อืม” พี่สีครามตอบรับแล้วมองไปข้างหน้าโดยไม่หันมาสนใจใบตองอีก เธอถึงกับยิ้มค้างเก้อสะบัดหน้างอนๆ ใส่คนตัวสูงเอ่อทำเป็นไม่สนใจกันแบบนี้คิดว่าทำเป็นอยู่คนเดียวเหรอไงใบตองก็ทำเป็นเหมือนกันเชอะ

“อาบังหนูเอาโรตีใส่ไข่หนึ่งอันแล้วก็อีกอันเอาใส่กล้วยช็อกโกแลตค่ะ” ใบตองเดินๆ อยู่แล้วสายตาของเธอก็เหลือบมองไปเห็นร้านโรตีเจ้าดังที่ปกติจะมีคนต่อแถวรอยาวมากแต่วันนี้ไม่มีลูกค้า นับว่าวันนี้เป็นโชคดีของเธอเพราะปกติจะไม่ได้กินเพราะเธอขี้เกียจยืนต่อแถวรอนานๆ

“ได้ๆ รอแปบนะ” อาบังโรยแป้งแล้วหยิบแป้งโรตีลูกกลมออกมาทำเป็นแผ่นใหญ่บางๆ อย่างชำนาญพอได้ความบางที่ต้องการอาบังก็ราดน้ำมันพืชลงบนกระทะที่กำลังร้อนแล้ววางแผ่นแป้งโรตีลงไปจากนั้นตอกไข่ใส่ลงไปใส่เนยพับแผ่นโรตีเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า ใช้ตะหลิวสองอันพลิกโรตีกลับด้านให้สุกยกขึ้นมาวางบนขอบกระทะเหนือน้ำมัน ตัดเป็นสี่เหลี่ยมพอดีคำใส่ลงในกล่องกระดาษแข็งราดนมข้นหวานและน้ำตาลทรายขาวสุดท้ายเสียบส้อมพลาสติกเป็นอันเสร็จสำหรับโรตีอันแรกแล้วเริ่มทำอีกอัน

“ทั้งหมด50บาท” ใบตองก้มหน้าเปิดกระเป๋าตังหยิบเงินแบงก์ห้าสิบบาทจ่ายเงินให้อาบัง แล้วรับโรตีสองกล่องที่ใส่ถุงหิ้วพลาสติกยิ้มร่าเมื่อเธอกำลังจะได้กินโรตีแสนอร่อยใช้ส่อมพลาสติกจิ้มโรตีกล้วยช็อกโกแลกขึ้นมามองอย่างหมายมาดกำลังจะส่งเข้าปากที่อ้ารองับ

“…” งับอากาศหัวแทบทิ่ม ถ้าไม่มีมือใหญ่ดึงคอเสื้อเอาไว้ไม่งั้นมีหน้าทิ่มกับฟุตบาทแน่นอน “พี่สีครามทำอะไรเนี้ยมาแย่งโรตีของใบตองทำไม!” ถึงจะเป็นผู้ชายที่น้องแอบชอบแต่มาแย่งของกินแบบนี้ก็ไม่โอเคนะคะ

“ก็เห็นเธอจ้องอยู่นานนึกว่าไม่กินเลยลองซิมดูว่ารสชาติมันเป็นแบบไหน…” ใบตองจ้องหน้าพี่สีครามอย่างเอาเรื่องเหตุผลบ้าบออะไรของพี่เนี้ย

“ใบตองกำลังจะกินแต่พี่สีครามนั่นแหละมาแย่งทำไม ถ้าอยากกินทำไมไม่ไปซื้อเอง” เอ่อเดินไม่มองหน้าขนาดยิ้มให้ยังทำเฉยเมยใส่นึกว่าจะกลับไปซะแล้ว แต่เปล่าเลยใบตองไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขาจะมายืนอยู่ข้างตัวแล้วแย่งเธอกินโรตีชิ้นแรก พอโดนแย้งใบตองรีบเอาโรตีทั้งสองกล่องใส่ลงในกระเป๋าผ้าและรูดชิปปิดอย่างแน่นหนาเพราะหลังจากเธอจ่ายเงินลูกค้ามากกว่าสิบคนก็เดินเข้ามาสั่งโรตีและต่อแถวยาวแล้วถ้าโดนพี่สีครามแย่งกินหมดมีหวังอดกินอีกแน่

“อะไรจะหวงขนาดนั้นครับ” พี่สีครามมองใบตองแล้วยิ้มขำส่ายหน้าเหมือนคนกำลังอ่อนใจเหอะของอร่อยกับผู้ชายหล่อใบตองบอกเลยเลือกของอร่อยก่อนนะพี่สีคราม

“ก็ของมันอร่อย พี่สีครามดูคนมาต่อแถวซื้อสิเยอะขึ้นขนาดนั้นถ้าพี่สีครามแย่งใบตองกินหมดวันนี้คงอดกินแน่ๆ”

“ก็อร่อยจริงๆ นั่นแหละขอซิมอีกชิ้นได้ไหมเห็นมีโรตีใส่ไข่ด้วยใช่ไหม”

“ไม่ได้ ใบตองจะเก็บไปกินตอนถึงบ้าน” ใบตองกอดกระเป๋าผ้าเอาไว้แน่น พี่สีครามขำออกมาอย่างหนัก

“ฮึกฮ่าๆ โอเคไม่ได้ก็ไม่ได้หวงจังนะ” พี่สีครามยกมือขึ้นทั้งสองข้างอย่างยอมแพ้ “แล้วจะซื้ออะไรอีกไหมหรือจะกลับบ้านเลย” ใบตองมองไปข้างหน้าด้วยสายตาแพรวพราวแล้วย่นจมูกอย่างคิดหนัก “เอ้าตกลงจะซื้ออะไรอีกครับ” พี่สีครามมองใบตองแล้วยิ้มมุมปากคนอะไรเวลาหน้าขรึมก็ดูเท่มีเสน่ห์พอยิ้มก็แทบละลาย

“ใบตองอยากกินหมึกย่างสีเหลืองหอมๆ น้ำจิ้มเผ็ดๆ แซ่บๆ สัก10ไม้”

“โอเคไปซื้อสิ” พี่สีครามพยักหน้าเข้าใจแล้วทำท่าจะเดินนำไปร้านขายหมึกย่าง แต่ใบตองดึงมือของเขาให้หยุดสายตาเธอจ้องไปอีกร้านด้วยความสับสนกับของกิน

“ตะแต่ว่าหนูก็อยากกินเฉาก๊วยนมสดทรงเครื่อง” พี่สีครามหยุดเดินแล้วหันมามองใบตอง

“ตกลงจะกินอะไรครับใบตอง” เสียงพี่สีครามดูสับสน ส่วนใบตองมองไปทั้งสองร้านที่อยู่ระหว่างทางที่เธอเดินผ่านมาแล้วกับร้านที่ต้องเดินไปอีกอย่างสับสนเอาไงดี

“ตัดสินใจไม่ได้อ่าพี่สีคราม” ใบตองทำหน้ายู่บอกเลยเวลาหลังเลิกงานเรื่องกินเรื่องใหญ่สุดเพราะหิวเหนื่อยต้องกินถึงจะมีแรงขึ้นมา

“เอาแบบนี้เดี๋ยวพี่ไปซื้อหมึกย่างให้ ส่วนใบตองเดินกลับไปซื้อเฉาก๊วยแล้วกันนะ” เหมือนแสงสว่างส่องมาใส่หน้าใบตองเสียงสวรรค์มาโปรดเธอแล้ว

“ตกลงค่ะพี่คราม” ใบตองกุมมือพี่ครามเอาไว้แน่นแล้วเขย่าด้วยความดีใจ ปล่อยมือพี่ครามวิ่งไปร้านเฉาก๊วยทันที

หน้าปากซอยบ้านใบตอง

“ขอบคุณสำหรับวันนี้มากเลยนะคะพี่สีคราม” พอเดินมาถึงหน้าปากซอยทางเข้าบ้านตัวเองใบตองเลยหยุดเดินแล้วเงยหน้าคุยกับผู้ชายตัวสูงที่ถือถุงหมึกย่างในมือเดินตามหลังมาเงียบๆ

“ครับ เดินเข้าบ้านเองได้นะ” บ้านใบตองห่างจากปากซอยไปแค่สี่หลังยิ่งเป็นบ้านทาวน์โฮมยิ่งเดินอีกแค่ไม่กี่ก้าวก็ถึงประตูรั้วบ้านของเธอแล้ว

“นี่เฉาก๊วยทรงเครื่องนมสดกับโรตีใส่ไข่ค่ะ” ใบตองยื่นของกินที่ซื้อมาเผื่อให้พี่สีคราม ส่วนพี่สีครามก็ยื่นหมึกย่างให้ใบตองรับเอาถุงมาถือไว้กะจากสายตาพี่สีครามน่าจะซื้อให้เธอมากกว่าสิบไม้แน่ๆ แค่คิดก็น้ำลายจะไหลอยากกิน

“ไหนว่าหวงมากให้พี่หมดกล่องเลยเหรอ แน่ใจว่าไม่กลับถึงบ้านแล้วไปร้องไห้ขี้แยหาโรตีไข่นะเรา” พี่สีครามรับแต่แก้วเฉาก๊วยแต่ไม่ยอมเอากล่องโรตีที่ยื่นค้างอยู่ในมือใบตอง

“ไม่ร้องหลอกร้านอยู่ใกล้แค่นี้เองใบตองซื้อมากินอีกวันไหนก็ได้ ถ้าเจอจังหวะลูกค้าไม่มีเหมือนวันนี้จะซื้ออีกกี่กล่องก็ได้ค่ะ” พี่สีครามพยักหน้าแล้วหยิบกล่องโรตีใส่ไข่ที่เขาบอกว่าอยากลองซิม เปิดกล่องแล้วจิ้มโรตีทับกันสองชิ้นกินตรงข้างทางฟุตบาทเข้าซอยบ้านใบตองเคี้ยวโรตีด้วยสีหน้าดูพออกพอใจ

“พี่กินแค่หนึ่งคำแบบพิเศษสองชิ้นพอ ที่เหลือใบตองเอากลับไปกินที่บ้านเถอะครับ” พี่สีครามปิดกล่องโรตีแล้วแย่งกระเป๋าผ้าที่เธอสะพายอยู่เปิดออกแล้วใส่กล่องโรตีเก็บไว้ในกระเป๋ารูดชิปปิดเหมือนที่เธอทำที่หน้าร้านโรตี คืนกระเป๋ากลับมาให้เธอเหมือนเดิม “อืมอร่อยมากจริงสมกับที่คนแถวนี้หวงแต่พี่ขอแค่เฉาก๊วยแก้วนี้ก็พอ เรารีบเดินเข้าบ้านได้แล้วเดี๋ยวคุณยายจะเป็นห่วงเอานะ”

“ตามใจใบตองอุตส่าห์ใจกว้างแล้วน๊าไม่เอาอย่ามาเสียดายทีหลังนะเพราะหนูจะได้เอาไปกินดูหนังก่อนนอน พี่สีครามก็ขับรถกลับบ้านดีๆ ล่ะแล้วเจอกันวันเปิดเรียนนะคะบ๊ายบ่าย” ใบตองโบกมือลาพี่เจบียิ้มอย่างมีความสุขส่งให้กับเขา แล้วหันหลังเดินเข้าซอยบ้านตัวเอง

“เดี๋ยวอะไรคือเจอกันวันเปิดเทอมพรุ่งนี้เราไม่ไปทำงานที่คาเฟ่เหมือนเดิมเหรอ” พี่สีครามตะโกนถามเสียงดังอยู่ด้านหลัง

“ทำค่ะแต่ทำเป็นวันสุดท้ายแล้ว มะรืนใบตองกับคุณยายจะไปเยี่ยมพ่อกับแม่ที่อเมริกาก่อนโรงเรียนเปิด2อาทิตย์ค่ะ ระหว่างนี้หนูคงไม่ได้เจอพี่สีครามจนถึงวันเปิดเรียนนู่นแหละ” ใบตองตะโกนบอกพี่สีครามโบกมือลาเขาด้วยรอยยิ้มที่แสนสุขใจจนลืมถามว่ายัยเจ้คนนั้นที่มากับเขาวันนี้เป็นอะไรกัน

“อ้าวเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็ขอให้เราเดินทางปลอดภัยนะ” พี่สีครามมองใบตองที่ยิ้มให้เขา แล้วเขาก็ยกยิ้มมุมปากส่วนใบตองพยักหน้าให้

“ค่ะหนูเข้าบ้านก่อนน๊า” ใบตองเดินต่ออีกไม่กี่ก้าวก็เปิดประตูเข้าไปในรั้วบ้านของเธอพร้อมรอยยิ้มที่ไม่จางหายจากใบหน้าอย่างมีความสุข

ภายในบ้านใบตอง

“วันนี้กลับดึกเก็บร้านนานเหรอลูก” คุณยายที่กำลังดูละครหลังข่าวภาคค่ำหันมาถามใบตองเมื่อเธอเปิดประตูเข้ามาภายในบ้าน ทุกวันคุณยายจะนั่งรอใบตองกลับจากที่ทำงานและกินข้าวเย็นพร้อมกันเพราะปกติเธอจะถึงบ้านประมาณ20.00นาทีพอดีแต่วันนี้ก้มมองนาฬิกาข้อมือเลยเวลาปกติไปเกือบ30นาที

“เปล่าค่ะ แต่ใบตองแวะซื้อของกินพวกนี้มากินเล่นแก้เหนื่อยแฮะๆ” ใบตองชูสองมือที่มีแก้วเฉาก๊วยมือขวาและมือซ้ายมีถุงหมึกย่างถุงใหญ่ยิ้มร่าให้คุณยาย

“โอ้โหแม่คุณซื้อหมึกย่างมาเยอะขนาดนี้จะกินกับข้าวที่ยายทำไว้รอไหมเนี้ย” ใบตองถอดรองเท้าเก็บไว้ชั้นวางแล้วเดินเอาหมึกย่างและแก้วเฉาก๊วยในมือวางไว้บนโต๊ะรับแขกหน้าทีวีที่คุณยายนั่งดูละครอยู่ก่อนแล้ว

“กินใบตองหิ๊วหิวจะกินให้เรียบทุกอย่างที่ขวางหน้าเลยค่ะ” แล้วเธอก็เปิดกระเป๋าหยิบเอากล่องโรตีออกมาวางไว้รวมกับหมึกย่างและเฉาก๊วยยิ้มให้คุณยายเหมือนภูมิใจกับของกินที่เธอเลือกซื้อมากินในคืนนี้

“ยังไม่หมดอีกยังมีโรตีเจ้าดังอีกสองกล่องเลยเหรอเนี้ย จากใบตองผอมแห้งจะกลายเป็นลูกหมูน้อยแข่งกับเจ้าหมาชาเปาไหมนะหรืออนาคตอันใกล้ยายจะต้องเลี้ยงลูกหมูสามตัวเลยฮ่าๆ” คุณยายแกล้งพูดแหย่หลานสาวที่กำลังทำหน้างอใส่ด้วยความแง่งอน

“ไม่หนูไม่ได้อ้วนเป็นลูกหมูเหมือนเจ้าหมาชาเปาสักหน่อย” ใบตองโวยวายอย่างไม่ยอมรับแต่มือก็เปิดกล่องโรตีจิ้มกินสองชิ้นติดกันเคี้ยวด้วยสีหน้าสุดอร่อยแบบมันดีที่สุดนมข้นหวานๆ กับน้ำตาลและแป้งทำให้คนเราหายเหนื่อยจากงานและมีพลังขึ้นมาจริงๆ ถึงจะอ้วนเหมือนที่คุณยายล้อเลียน

“โฮ่งๆ” เจ้าชาเปาเหมือนจะฟังออกว่าตัวเองกำลังโดนเจ้านายตัวน้อยนินทามันเลยเห่าประท้วงอย่างไม่ยอมรับ

“ฮ่าๆ เจ้าชาเปาแก่จะไม่ยอมรับเหรอว่าเป็นหมาที่กำลังจะกลายร่างเป็นหมูอยู่แล้วตอนนี้” ว่าแล้วใบตองก็ฟัดเจ้าหมูอ้วนอย่างมันเขี้ยวแต่มันหรือจะยอมนอกจากเห่าต่อต้านแล้วยังดิ้นหนีใบตองวิ่งขึ้นบันไดหนีเร็วเท่าที่ขาสั้นๆ และพุงกลมจะไปไหว ทั้งคุณยายและใบตองมองตามเจ้าสุนัขตัวอ้วนที่พยายามกระโดดวิ่งขึ้นบันไดสามชั้นครึ่งแล้วเหนื่อยแทนมัน

“เมี๊ยว!เมี๊ยว!เมี๊ยว!” เจ้าชาแปงเหมือนจะถูกลืมแต่เปล่าเลยเจ้าแมวที่ชอบวิ่งไล่จับหนูทั้งคืน กำลังจ้องถุงหมึกย่างที่ส่งกลิ่นหอมยั่วยวนน้ำลายทั้งคนที่ซื้อมาและเจ้าแมวแสนซนที่จ้องจะตะครุบหมึกย่างของใบตองอย่างหมายมาด ดูมันใช้ลิ้นเลียปากน้ำลายไหลแล้ว เจ้าแมวนี่อีกตัวเผลอเป็นไม่ได้เลย

“หยุดเลยนะ!เจ้าชาแปงหมึกย่างในถุงนี้เป็นของพี่ใบตอง ส่วนของแกอาหารเม็ดสำหรับแมวนู่นคืนนี้กลับเข้าห้องแมวไปเลย”