ตอนที่ 14 จีบหนูเหรอ

"หืมเข้าใจ?" พี่สีครามยังจะมาถามเพื่อความแน่ใจของเขาอีกเหรอ

"ค่ะก็ใบตองเข้าใจเรื่องที่สงสัยแล้ว" ใบตองยอมรับความจริงที่กลัวมาตลอดทั้งคืนสุดท้ายความจริงที่ได้รับเธอก็ไม่สามารถหนีมันพ้นอยู่ดี

"พี่คิดว่าเรากำลังคิดไปไกลแล้วนะใบตอง" เสียงผู้ชายตรงหน้าเข้มดุขึ้นอย่างแปลกกว่าปกติจนฉันที่กำลังเหม่อลอยก็ยังสัมผัสมันได้

"ไม่ได้คิดไปไกลเสียหน่อย ก็พี่สีครามกับพี่ผู้หญิงคนนั้นกำลังคบกันไม่ใช่เหรอคะ!" เขาจะจี้ให้เธอพูดถึงว่าเขากำลังคบกับผู้หญิงคนอื่นให้ฉันที่แอบชอบเขาไปทำไมกัน

"พี่ไม่ได้คบกับเมย์เป็นแฟนกันแล้วครับตอนนี้ ที่บอกว่าไม่เชิงเพราะตอนม.4เคยคุยคบกันอยู่1อาทิตย์ แล้วก็เลิกกันมาจะสองสามปีแล้ว เหลือไว้เพียงความเป็นเพื่อนต่างห้องที่รู้จักกันเท่านั้นเข้าใจไหมครับ" ใบตองมองพี่สีครามพูดออกมาด้วยประโยคยาวๆ ของเรื่องราวที่ใบตองกำลังเข้าใจผิดแบบกระจ่าง

"พี่สีครามพะพูดจริงเหรอคะ" น้ำเสียงตื่นเต้นดีใจอย่างปิดไม่มิดของใบตองรู้สึกเลยว่าตอนนี้แทบจะกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่แล้ว

"เอานี่เดี่ยวเด็กแถวนี้จะไม่ยอมเชื่อ!" พี่สีครามกดโทรออกหาพี่เมย์ตามที่เขาบันทึกรายชื่อเอาไว้รอไม่นานปลายสายก็กดรับ

"ฮัลโหลสีครามมีอะไรหรือเปล่าโทรหาเราแต่เช้าเลย" เสียงผู้หญิงออกมาจากลำโพงที่พี่สีครามเปิดให้ฉันฟัง

"เมย์เปิดวิดีโอคลอหน่อยได้ไหมตอนนี้ สะดวกเปล่า" พี่สีครามถามผู้หญิงคนนั้น

"ได้ๆ เลยสีคราม" แล้วภาพพี่เมย์ก็โผล่เข้ามาพี่สีครามหันมายักคิ้วให้ฉันประมาณว่ารอดู แล้วเขาก็หันไปเข้าประเด็น

"คือว่าผู้หญิงที่เรากำลังจีบๆ อยู่เข้าใจผิดว่าเรากับเธอกำลังคบกันเป็นแฟน ช่วยอธิบายให้น้องมันฟังหน่อยว่าเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันและตอนนี้เธอก็มีแฟนแล้วคบมา2ปีแล้ว"หน้าจอ โทรศัพท์ยื่นมาให้ฉันคุยเห็นใบหน้ายิ้มกว้างของพี่เมย์เด่นหราออกมา

"ใช่ค่ะพี่มีแฟนแล้วและแฟนของพี่คือคนที่พวกพี่ไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลวันที่น้องเจอพวกพี่ยืนคุยกันที่หน้าโรงเรียรยังไงล่ะ ถ้าน้องยังไม่เชื่อไปลองตามสืบกับคนในโรงเรียนได้" ฉันเชื่อเพราะว่าถ้าพวกเขาจะคบกันแล้วจะมาหลอกคนนอกแบบฉันทำไมดูไม่มีเหตุผลเลย

"โอเคมีเรื่องเท่านี้แหละเมย์ ถ้าอย่างนั้นครามวางสายแล้วไม่รบกวนแล้วบ่าย" แล้วพี่สีครามก็กดตัดสายทันที

"ทีนี้เชื่อได้แล้วนะครับน้องใบตอง" ฉันมองหน้าเขาอย่างไม่รู้ว่าตัวเองจะพูดอะไรต่อกับเขาดี

"ค่ะ" พี่สีครามขมวดคิ้วด้วยความสงสัยอีกครั้งก่อนที่ใบหน้าหล่อๆ ของเขาจะเคลื่อนเข้ามาใกล้จนแทบจะชนกับหน้าของฉัน

"เอ้าแค่นี้เหรอ" เพราะความใกล้ทำให้ฉันสัมพันธ์ได้ถึงลมหายใจของเขาที่เป่ารดใกล้ผิวแก้มของเธอ

"พะพี่สีครามเอ่อใบตองว่าพี่ขยับมาใกล้ไปไหมคะ" หัวใจเจ้ากรรมเต้นระรัวแรงด้วยความตื่นเต้นและเขินอายกับความใกล้ชิดถึงขนาดนี้ของเราสองคน

"ทำไมเขินเหรอเรา" พอเขาถามฉันก็ถึงกับดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจไม่คาดคิดว่าพี่สีครามจะพูดแบบนี้กับตนเอง

"เปล่าค่ะ!" เธอรีบปฏิเสธใบหน้าร้อนผ่าวน่าจะแดงจนทำให้พี่สีครามเขายิ้มทำท่าทะเล้นอยู่ตอนนี้อย่างล้อเลียนฉัน

"แล้วทำไมหน้าใบตองถึงแดงขึ้นมาล่ะครับ" เหมือนตอนนี้เขากำลังสนุกกับการไล่ต้อนฉันให้จนมุมโดยไม่ยอมลดละอยู่

"กะก็อากาศมันร้อนนี่ค่ะ" ใบตองเสมองไปทางอื่นเห็นนักเรียนกลุ่มหนึ่งประมาณสามคนกำลังเดินมุ่งผ่านมาทางนี้พอดี

"พี่สีครามขยับออกไปนั่งคุยกันดีๆ คนอื่นเดินมานู่นแล้วค่ะ" ใบตองดันเขาให้กลับไปนั่งดีๆ แทน

"ครับๆ เอาเป็นว่าตอนนี้พี่กำลังจีบเราอยู่เข้าใจตรงกันนะครับน้องใบตองตกลงไหม" ประโยคนี้เล่นเอาฉันกลั้นยิ้มเอาไว้แทบไม่อยู่ จากคิดว่าตนเองกำลังแอบชอบเขากลายเป็นว่าพี่เขากำลังจีบฉันแทน

"เอ่อคือว่ากำลังจีบกับเป็นแฟนมันต่างกันอย่างไงเหรอคะ" ใบตองรู้สึกว่าเธอกำลังมึนงงสับสนไอ้ความรู้สึกชอบพี่สีครามแน่นอนว่าฉันชอบเขา แต่ว่าตัวเธอไม่เคยมีแฟนมาก่อนเรื่องมีคนมาจีบนี้คือครั้งแรกเลยด้วยซ้ำเคยเห็นแต่เพื่อนพูดว่าเป็นแฟนกันก็จีบกัน แต่ว่าเธอก็ไม่เข้าใจความแตกต่างของมันสักเท่าไหร่

"อ้าวถามแบบนี้ใจร้อนนะเราเด็กน้อยซุ่มซ่าม" พี่สีครามยกมือวางลงบนหัวของฉันแล้วขยี้ด้วยความหมั่นไส้

"ไม่ใช่ซะหน่อยหนูแค่ไม่เคยมีคนมาจีบแล้วก็ไม่เคยจีบใครมาก่อนเลยถามดูเท่านั้นเอง"

"อ้าวถ้าอย่างนั้นพี่ก็แฟนคนแรกของเราสินะใบตอง" ตกลงจีบกับเป็นแฟนมันคืออันเดียวกันเหรอใบตองเธอได้แต่คิดในใจเองเออเองแบบคนกำลังพยายามเรียนรู้ประสบการณ์นอกตำราเรียน

"ค่ะ ก็เวลาที่ผ่านมาใบตองต้องตั้งใจต้องรักษาเกรดเพราะเป็นเด็กทุนนอกจากเรียนและมีเพื่อนสนิทอีกสองคนก็อยู่บ้านไม่ได้มีเรื่องจีบกันอย่างเด็กมัธยมทั่วไปเลยค่ะ"

"ฮ่าๆ โอเคเข้าใจแล้วครับน้องใบตอง ถ้าอย่างนั้นเราคบเป็นแฟนกันนะครับ" พี่สีครามจับมือของใบตองมาจับเอาไว้แน่นเรามองสบตากัน ใบตองพยักหน้าตกลง

"ตกลงค่ะเราคบกัน" ใบตองตอบรับด้วยความเหม่อลอยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วตอนนี้

พี่สีครามยิ้มกว้างมากครั้งแรกที่ฉันเคยเห็นมาเลยก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไรโทรศัพท์ของเขาก็มีคนโทรเข้ามาก่อน

สายตาของเราทั้งคู่ต่างเหลือมองวัสดุที่ส่งเสียงขัดจังหวะบรรยากาศการขอเป็นแฟนกันที่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ของโรงเรียนอย่างงงๆ จากที่เข้าใจผิดคิดว่าเขาจะมีแฟนแล้วตัวเองจะต้องอกหัก

"พี่ขอรับสายก่อนนะ" พี่สีครามกดรับสายที่กำลังสั่นอยู่ให้หยุดลง

"ฮัลโหลว่า" พี่สีครามพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกว่าเขากำลังเซ็งจัดที่โดนขัดจังหวะเมื่อกี้

"มึงอยู่ไหนวะเนี้ยไอ้คุณสีคราม เพื่อนมาคบแล้วนะครับเมื่อไหร่จะเสด็จมาครับท่าน!" เสียงประชดแดกดันของพี่ลีที่ฉันจำเสียงเขาได้ตะโกนมาตามสายท่าทางหงุดหงิด

"เอ่อๆ กูรู้แล้วจะรีบเดินไปตอนนี้อยู่ลานโต๊ะม้าินอ่อนแล้ว"

"รีบวิ่งเลยนะมึงเดี่ยวพ่อมึงถึงก่อนจะเจองานหนักกว่าเพื่อนพวกกูไม่ช่วยทำนะมึง" เสียงขู่ของพี่บีมลอยออกมาจากลำโพง

"เอ่อๆ เท่านี้แหละ!" พี่สีครามกดตัดสายแล้วมองมายังฉันก่อนจะบอกว่า

"เดี่ยวตอนเย็นรอกับพร้อมกันเดี่ยวพี่แชทหานะ"

"เอ่อค่ะพี่สีคราม" เขามองใบตองเหมือนอยากจะพูดอะไรต่อแต่แล้วก็รีบวิ่งไปอย่างรีบร้อน

ใบตองได้แต่มองตามหลังของเขาในหัวก็ทั้งเขินอายตื่นเต้นแล้วก็งงว่าเหตุการณ์มันกลับตาลปัตรแบบนี้ได้อย่างไง

"ใบตอง!!" ไม่รู้ว่าเธอเหม่อลอยนานเท่าไหร่จนเพื่อนทั้งสองคนกลับมานั่งโบกไม้โบกมือแข่งกันเรียกสติของเธอกันอย่างเป็นจริงเป็นจังเหมือนกำลังสนุกสนานกันใหญ่เชียวทั้งสองหัวเราะคิกคักกันอย่างเข้าคู่

"หยุดได้สติแล้วค่ะ" ใบตองจับมือของเพื่อนสนิททั้งสองเอาไว้ให้พวกมันหยุดขยับมือเร็วๆ ตรงหน้าตนเองเพราะชักจะรู้สึกวินเวียนศีรษะเหมือนจะอ้วกขึ้นมาแล้วตอนนี้

"แกเป็นอะไรใบตองสีหน้าก็ไม่เหมือนคนอกหักเลยเหม่อลอยไปไหนเพื่อนเรียกตั้งหลายนาทีนิ่งเหมือนคนโดนผีเข้า" นัทตี้ว่าขึ้นมือก็หยิบถุงขนมไปแกะกินด้วย

"เดี่ยวๆ นางนัทตี้แกเคยเห็นเหรอว่าคนถูกผีเข้าเป็นแบบไหนถึงเปรียบเทียบแบบนั้น" เบลแย้งขนาดที่หยิบกล่องนมไปเจาะหลอดเสียบดื่มถามขึ้นด้วยใบหน้าไร้สาระของนัทตี้

"ใครจะเคยเห็น บ้าแล้วเพื่อนเบลแค่คำเปรียบเปรยเท่านั้น โว้!คิดเป็นจริงเป็นจังไปแล้วแกเนี้ย" นัทตี้มองเบลเหมือนยัยนี้ถามอะไรปัญญาอ่อนมากค่ะเพื่อน

ใบตองหยิบขนมอีกถุงไปแกะกินบ้างแล้วมองเพื่อนคุยกันเผื่อดึงความสนใจกับเรื่องพี่สีครามขอเธอเป็นแฟนเมื่อกี้

"เอ่อชั่งเรื่องผีเถอะ ว่าแต่ใบตองเรื่องพี่สีครามเป็นยังไงไหนเล่าซิ???" เบลโบกมือหยุดนัทตี้ที่ทำท่าจะเถียงกัน แล้วหันมาถามใบตองแสดงออกว่าอยากรู้สึกรีบเล่าเลยเพื่อน