ตอนที่ 20 เลิกกัน

เสียงเรียกโทรเข้ามากลางดึกขนาดที่เธอกำลังนอนมองเบอร์ที่โทรเข้ามาตอนนี้

"ฮัลโหลค่ะ" เสียงอู้อี้เพราะยังไม่ตื่นดี

"ออกมาเปิดประตูให้พี่หน่อยครับ" เสียงต้นสายบอกมาทำให้เธอต้องยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา ตอนนี้เกือบตีสองครึ่งแล้ว

"มันดึกมากแล้วทำไมพี่สีครามไม่กลับบ้านค่ะ" ตอนนี้ตาของเธอสว่างมาก ทีแรกนึกว่าพึ่งจะสี่ห้าทุ่มเองแต่มันไม่ใช่แล้วตอนนี้มันดึกมาก

"พี่รู้ว่าเราไม่พอใจเลยมาเคลียร์กันไง ส่งข้อความหาเธอก็ไม่ตอบแชทพี่เลย" เสียงแหบยานเหมือนคนเมาของพี่สีคราม

"เฮ้อ...ค่ะเดียวใบตองจะไปเปิดประตูให้พี่" เธอลุกขึ้นจากเตียงเดินลงไปข้างล่าง เปิดประตูออกเห็นเงาร่างสูงยืนพิงประตูก้มหน้าดูจอโทรศัพท์ของเขาอยู่

"พี่สีครามขับบิ๊กไบค์มาเหรอ" เพราะไฟหน้าบ้านเสียทำให้มองไม่เห็นว่ามีรถคันคุ้นเคยจอดอยู่ข้างรั้วบ้านไหม

"เปล่าคราบ รถที่บ้านไอ้กรมาส่งพี่" ฟังเสียงคนเมาตอบมาแบบนั้นก็ทำให้เธอถอดหายใจด้วยความโล่ง ถ้าเขาเมาแล้วขับเธอไม่อยากคิดเลยว่าถ้าเกิดอุบัติเหตุต้องแย่แน่

"ก็ยังดีที่ไม่ได้ขับบิ๊กไบค์มาเอง" เธอเปิดประตูให้พี่สีครามเข้ามา

"อย่าพึ่งบ่นสิครับใบตอง" พี่สีครามเดินเข้ามาแล้วยืนรอใบตองล็อกประตูรั้วบ้าน พอหันหน้ามาเอาเรื่องที่เขาว่าเธอแต่ยังไม่ทันได้ปะทุร้ายเขาก็ถูกกอดเอาไว้แน่น

"อื้อเหม็นเหล้า" ใบตองผลักพี่สีครามให้ถอยห่างจากตัวเธอ

"รังเกียจพี่เหรอ" น้ำเสียงคนเมาเจือปนความน้อยใจอยู่ในนั้น พี่สีครามยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระจากเขา

"เปล่าค่ะ เข้าไปคุยกันในบ้านเถอะยืนคุยกันอยู่ตรงนี้ยุงเยอะ" ใบตองจับมือหนาจูงเขามาในบ้าน พี่สีครามสะพายเป้โรงเรียนที่เขาเอาไปโรงเรียนทุกวัน ดูท่าจะยังไม่ได้กลับบ้านเลย

"พี่สีครามยังไม่ได้กลับบ้านเหรอคะ" พี่สีครามจับมือของใบตองเอาไว้แน่น

"อืมยังไม่กลับ ถึงกลับไปตอนนี้ก็ไม่ค่อยต่างกัน..." เสียงคนเมาพึมพำฟังแทบจะไม่ได้ยิน

"พี่สีครามพูดว่าอะไรนะ" เธอเงยหน้าเพื่อมองเขาแล้วก็ถามใหม่อีกครั้ง

"พี่อยากดื่มน้ำเปล่าเย็นๆ สักก่อนเผื่อจะสร่างเมาขึ้นมาบ้าง" ร่างสูงออกแรงดันให้เธอเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกัน เข้ามาในบ้านที่ถูกเปิดไฟเอาไว้เพียงหลอดเดียวเพื่อไม่ให้สว่างจนเกินไปแล้วรบกวนการนอนของคุณยาย

"เดี่ยวใบตองไปเอามาให้พี่นั่งรอที่โซฟาตรงนี้ก่อนก็แล้วกันนะ" พี่สีครามพยักหน้าแล้วผละเดินเข้าไปทิ้งตัวลงนั่งกึ่งนอนบนโซฟาตัวยาวรูปตัวแอลหน้าทีวี

ส่วนเธอก็เดินตรงไปห้องครัวที่ถูกกั้นด้วยประตูกระจกบานใส่ตัดแสงเพื่อแยกโซนภายในบ้านให้เป็นสัดส่วน เปิดตู้เย็นหยิบน้ำมาเทใส่แก้วแล้วเดินเอาไปให้พี่สีคราม

"ได้แล้วค่ะ" ยื่นแก้วน้ำเย็นให้เขาแล้วนั่งลงข้างๆ

"ขอบคุณครับ" พี่สีครามยกน้ำไปดื่มรวดเดียวหมดแก้วแล้วเหลือบมองมาที่เธอ วางแก้วไว้โต๊ะหน้าโซฟา

"ใบตองเป็นอะไรวะ" พี่สีครามจ้องหน้าใบตองอย่างต้องการคำตอบ

"ก็ไม่ได้เป็นอะไร..." เสียงถอดหายใจแรงของเขาพร้อมกับแรงกระชากให้เธอหันไปคุยสบตากับเขาดีๆ

"ใบตองโกรธพี่เหรอว่ะ แม้งแชทส่งหาตั้งแต่ช่วงทุ่มนึงเป็นร้อยข้อความได้แล้วมั้ง ไม่เปิดอ่านไม่ตอบมันชัดเจนแล้วเปล่าว่ะ เธอมีไรทำไมไม่พูดกับพี่ตรงๆ ฮะ!" เสียงตะโกนทำเอาร่างของเธอสั่นด้วยความตกใจกลัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"พี่สีครามปล่อย!" เธอพยายามผลักเขาให้ออกหากขยับตัวดิ้นรนให้หลุดพ้นแต่เหมือนที่เธอแสดงออกจะกระตุ้นให้คนเมาโกรธขึ้นมาจริงเขากอดรัดร่างของเธอจนจมหน้าชิดร่าง

"กอดไม่ได้เหรอว่ะ ไหนบอกเป็นแฟนกันจะกอดจูบบ้างมันจะเป็นอะไรไปว่ะ!" เหมือนกับว่าผู้ชายตรงหน้าที่กำลังตะคอกเสียงดังอยู่ไม่ใช่แฟนของเธอ ไม่ใช่ผู้ชายที่ชื่อสีครามที่เธอเคยรู้จักสักนิดหรือเป็นตัวตนของเขาที่แท้จริงที่เธอไม่เคยเจอกันแน่

“ฮึกฮื่อ” ด้วยอารมณ์ทั้งตกใจทั้งหวาดกลัวทำให้เธอร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นเอาไว้ไม่อยู่

“ใบตอง...” พี่สีครามผงะด้วยสีหน้าตื่นตกใจเหมือนไม่คิดว่าจะต้องเจอกับเหตุการณ์แบบตอนนี้ที่ฉันกำลังร้องไห้น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย

“พี่สีครามใบตองว่าเราเลิกกันเถอะ” เขารู้สึกว่าหายเมาทันทีเมื่ออยู่แฟนสาวก็บอกเลิกกันแบบงงๆ อย่างที่ไม่คาดคิดออกมา

“ทำไม” น้ำเสียงห้วนด้วยความไม่พอใจขึ้นมา เขาจ้องใบหน้าของเธออย่างรอคอยคำตอบจากปากเล็กของแฟนสาว

“ใบตองแค่ไม่รักพี่สีครามแล้ว!” เธอตะโกนใส่หน้าของเขาเสียงดังเพื่อจบเรื่องของเราตามความคิดของตนเองตอนนี้ดีกว่าเป็นฝ่ายที่ถูกเขาบอกเลิก

“คิดดีแล้ว” สายตาแข็งกร้าวจ้องมองเธอเขม็ง

“เอ่อคือว่า” เธอรู้สึกว่าตนเองยังรักเขาอยู่แต่ก็ไม่อยากให้เราสองคนไปถึงจุดที่ผูกพันกันมากกว่านี้แล้วสำหรับเราสองคน

“ทำไมถึงไม่พูดต่อล่ะหยุดทำไมใบตอง!” เราสองคนจ้องตากัน ฉันรู้สึกว่าเหมือนตัวเองกำลังขาดอากาศหายใจกระบอกตาพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมาให้เขาเห็น

“ใบตองคิดดีแล้วพี่สีคราม” ร่างสูงหลับตาลงนั่งนิ่งๆ ไม่พูดอะไรออกมาอีกจนทำให้บรรยากาศเงียบงันเกิดขึ้นกับเราทั้งสองคนอย่างไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่

“เอ่อ!เอาตามแต่ใจเธอทุกอย่างเลยแล้วกันแม้งเอ๊ย!” อยู่ๆ คนที่นั่งนิ่งก็ตะคอกออกมาเสียงดังลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเดินออกไปจากภายในบ้านของเธอเลย

ฉันมองตามแผ่นหลังของแฟนหนุ่มคนแรกในชีวิตที่กำลังกลายเป็นอดีตจนเขาหายไปจากสายตาแล้วน้ำตาที่กลั่นเอาไว้ก็ไหลออกมาเหมือนเขื่อนแตกด้วยความเสียใจใครบอกว่ามีแต่คนถูกบอกเลยเท่านั้นที่เสียใจแต่ความเป็นจริงคนพูดก่อนก็เสียใจไม่ต่างกัน

หลังจากวันนั้นฉันก็ไม่เคยเจอเขาอีกเลย ผู้ชายที่ชื่อสีครามหายไปจากชีวิตของเธอแม้กระทั่งในโลกโซเซียลของเขาก็ไม่ได้โพสต์อะไรลงไปเลย แม้กระทั่งตอนนี้เขาเรียนที่มหาลัยไหนเธอก็ไม่รู้

"สืบไม่ได้เลยเพื่อน ผู้เก่าใบตองและกลุ่มเพื่อนของเขาไม่เคลื่อนไหวอะไรเลย แต่ว่ามีข่าวลือจากเพื่อนรุ่นเดียวกับพวกพี่เขาว่าอาจจะไปเรียนเมืองนอกทั้งกลุ่มเลยไม่น่าจะเรียนมหาลัยในบ้านเราเพราะเจอที่สนามบินครั้งสุดท้ายเมื่อเดือนที่แล้วก่อนเปิดเทอม

“ช่างเขาเถอะนัตตี้ ใบตองไม่รู้ดีแล้วแหละเราไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับพี่เขาแล้ว” เพื่อนสนิทสองคนของเธอจับมือให้กำลังใจคนอกหักเพราะบอกเลิกผู้ชายแต่ตัวเองดันเสียใจมาจนถึงวันนี้ถึงแม้เวลาจะผ่านไปนานกว่าสามเดือนแล้วก็ตามก็ยังไม่หายเศร้า

“เฮ้อนี่แหละหนาความรักของวัยรุ่นอย่างพวกเรา เอาเป็นว่าหันมาตั้งใจเรียนใช้ชีวิตมอปลายให้คุ้มค่าให้สุดดีกว่าเนอะพวกเรา” เบลพูดขึ้นอีกคนพร้อมกับพาพวกเราหาเรื่องอื่นคุยกัน

จากวันนั้นฉันก็ต้องตั้งใจเรียนและทำกิจกรรมของเด็กมอปลายหลายอย่างทั้งเหนื่อยทั้งสุขทั้งทุกข์ตามประสาในแต่ล่ะวัน ส่วนเรื่องมีแฟนใหม่นั้นยังไม่มีแต่ก็มีคนเข้ามาจีบและพูดคุยอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นรู้สึกชอบใครมากเหมือนกับเขาคนนั้น ที่เธอไม่เคยได้รับแม้กระทั่งข่าวคราวของเขาอีกเลย จนคิดว่าตัวของเธอคงลืมเลือนรักแรกสมัยมอต้นของตนเองแล้วเหลือไว้เพียงความทรงจำที่เลือนรางเท่านั้นว่าเคยรู้สึกดีๆ ให้กันสามปีแล้วสินะจากวันนั้นที่เธอเลือกบอกเลิกเขากันแล้วเรื่องของเราก็ตัดจบแบบไม่เหลือเยื่อใยต่อกันเหมือนคนตายจากที่ไม่เคยได้เจอกันอีกเลย

“ใบตองผลการสมัครคัดเลือกเขาเรียนต่อมหาลัยประกาศแล้ว” เพื่อนสนิททั้งสองคนวิ่งหน้าตื่นพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ที่กำลังโหลดหน้าเว็บมหาลัยให้เธอดู

“เฮ้อมีแต่สีขาวเว็บล้มไปแล้วมั้งเนี้ยเบล” ใบตองมองโทรศัพท์ที่เบลถืออยู่และยื่นเอามาไว้ตรงหน้าของเธอ

“กี่ยุคกี่สมัยเรื่องเว็บล้มเพราะเด็กมอหกเข้าใช้งานพร้อมกันก็ไม่เคยพัฒนาเหมือนเดิมสินะ” นัตตี้ที่พยายามเข้าเว็บจากในคอมพิวเตอร์พกพาเครื่องเล็กบางเบาก็พูดขึ้นมาเหมือนกัน

“นี้แหละประเทศของเราเฮ้อ" พวกเราทั้งสามคนที่กำลังรอผลการยื่นเข้ามหาลัยที่จะประกาศวันนี้กันอย่างลุ้นระทึกต้องมาถอดหายใจอย่างเบื่อหน่ายเพราะโหลดหน้าผลการเลือกไม่ได้สักที

“มาแล้วๆ กรอกของใบตองก่อนแล้วกันนะแก” เบลยื่นโทรศัพท์มาให้เธอกรอกข้อมูลของตัวเองลงไปเป็นคนแรกแล้วก็รอประมวลผลหน้าเว็บ