ตอนที่ 22 อยู่หอใน

เชียงใหม่

พอเครื่องลงก็ยืนรอเช่ารถเพื่อไปส่งยังโรงแรมยังไม่ได้เข้าไปที่หอพักเลยเพราะพวกเรามาก่อนวันเปิดเข้าหอสองวันเพื่อเที่ยวกันก่อน

“ฮัลโหลเชียงใหม่นัตตี้มาแล้วจ้า!” แม่เพื่อนสาวมั่นของใบตองร้องขึ้นขนาดที่ยืนรอคุณยายไปเช่ารถกับเบลเพื่อใช้ในสามวันที่จะอยู่ในเชียงใหม่กัน

ด้วยเสียงที่ดังแสดงออกถึงความตื่นเต้นของนัตตี้เรียกสายตาของคนที่ยืนรอรถต่างหันมามองทางเราสองคนด้วยแววตาส่อแววตำหนิ ทำให้ใบตองต้องก้มหัวยกมือข้อโทษพร้อมกับนัตตี้ที่รีบทำตามแล้วก็แอบขำกับความป่วนของตัวเองจนได้เรื่อง

“คุณยายขับรถมาแล้วรีบขึ้นรถกันเถอะ” พวกเราสองคนรีบเปิดประตูเพื่อขึ้นรถกันเหมือนต้องการหลบหนีคำตำหนิของคนรอบข้าง

“ไปทำอะไรผิดมากันล่ะเด็กหน้าซีดมาเชียว” คุณยายมองผ่านกระจกมองหลังแล้วพูดขึ้น

“คือว่าหนูเสียงดังรบกวนคนอื่นค่ะคุณยายใบตอง” นัตตี้สภาพด้วยใบหน้าสำนึกผิดและเขินอายจากเหตุการณ์เมื่อครู่ที่ผ่านมา

“ดีใจที่สำนึกผิด คราวหน้าจะได้ระวังมากขึ้นนะหนูนัตตี้” คุณยายพูดขึ้นเพื่อสังสอนวัยรุ่นอย่างพวกเรา

“ค่ะหนูไม่กล้าทำแบบนั้นอีกแล้ว” นัตตี้ยิ้มแห้งๆ ให้กับคุณยายผู้อวุธโสที่นับถือ

ขับรถไม่นานพวกเราก็มาจากโรงแรมที่จองเอาไว้แถวนิมมานไม่ไกลจากมหาลัยมากนัก

"บรรยากาศดีแต่ว่าต้องเห็นห้องพักก่อนว่าเป็นยังไงบ้าง" ใบตองมองรอบโรงแรมขนาดที่รอคุณยายทำเรื่องเช็คอินเพื่อเข้าพักตามที่ได้จองห้องเอาไว้ล่วงหน้า

"สวยแน่นอนเบลเคยมาพักกับครอบครัวหลายครั้งแล้วไม่ต้องห่วง"

"ก็หวังว่าจะจริงตามคำโออวดของเธอนะเบลเบลน้อย" นัตตี้สบตาแล้วแกล้งพูดเหมือนไม่ค่อยจะเชื่อในคำพูดของเบลสักเท่าไหร่ ส่วนเบลทำหน้างอนใส่เพื่อนสนิททั้งสองคนที่กำลังแกล้งเธอกันอยู่

"เสร็จแล้วแยกย้ายกันไปพักผ่อนกันได้แล้วเด็กๆ ตอนเย็นค่อยไปเดินเที่ยวกันนะ" คุณยายเอาคีย์การ์ดห้องพักให้พวกเราที่จับจองห้องแยกเพื่อความเป็นส่วนตัวกัน

ตอนเย็น

ตอนนี้ถึงเวลาที่จะออกไปเดินเที่ยวกันแล้ว

"ห้องพักดีจริงๆ ตามที่โฆษณาเอาไว้เลยค่ะเพื่อนเบล" ใบตองบอกเพื่อนสนิทที่ยิ้มหน้าบานแล้วพูดย้ำว่าบอกแล้วเห็นไหมไม่ได้โม้

"ก็บอกแล้วพวกแกทำเป็นไม่อยากจะเชื่อกันตั้งแต่ทีแรกเอง เกือบพลาดสิ่งดีไปแล้วไหมล่ะ" ใบตองกับนัตตี้ถึงกับสำนึกผิดแทบไม่ทันกันเลยทีเดียวตอนนี้

จากนั้นพวกเราก็เดินเที่ยวกัตามสถานที่ยอดนิยมซื้อของกินกันแทบล้นมือแล้วยังไปจบที่ร้านอาหารกันอีก

เวลาสนุกผ่านไปอย่างรวดเร็วในที่สุดวันที่ใบตองต้องรายงานตัวเพื่อเข้าหอพักในมหาลัยก็มาถึงจนได้

"เป็นเด็กดีนะใบตอง อย่าเห่อเพื่อนใหม่จนลืมเบลนะ" ทำอวยพรของเบล ตอนนี้ใบตองยืนอยู่หน้าหอพักเพื่อส่งเพื่อนสนิทและคุณยายขึ้เรื่องกลับกรุงเทพกัน

"อะไรใบตองไม่ใช่เด็กซะหน่อย คำอวยพรของแกมันไม่ได้เลยเบลเอ้ย" นัตตี้ส่ายหน้าใส่เบลแล้วหันมายิ้มให้ใบตองก่อนจะพูด "ขอให้แกมีเพื่อนใหม่นิสัยดีจริงใจกับแกเหมือนเราสองคนนะใบตอง แล้วปิดเทอมเจอกัน" ฉันที่ยืนน้ำตาคลออเพราะซึ่งใจมิตรภาพของเพื่อนสนิททั้งสองคนที่มีให้แก่เธอมาตลอดจนถึงปัจจุบัน

"ขอบใจพวกแกสองคนมากนะโว้ย เดินทางปลอดภัยถึงบ้านแล้ววิดีโอคลอคุยกันใหม่นะ" พวกเราสามสาวน้ำตาไหลออกมาอย่ากลั้นไม่อยู่ยืนกอดลากัน ก่อนที่ทุกคนจะขึ้นรถเพื่อไปยังสนามบิน

"ตั้งใจเรียนนะลูก ไม่ต้องเป็นห่วงยายว่าอยู่คนเดียวเพราะยายอยู่ได้สบายมาก" คุณยายกอดใบตองหลังจากเธอผลักออกมาจากเพื่อนสนิททั้งสองแล้วไปกอดท่านร้องไห้ออกมาที่ต้องห่างคุณยายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต นี่เป็นครั้งแรกของเธอ

"ค่ะคุณยาย รักษาสุขาพด้วยนะคะอยู่คนเดียวก็อย่ามัวจะดูละครจนดึกดื่นจนเสียสุขภาพนะคะคนสวยของหนู" ใบตองโอบกอดรอบเอวของคุณยายเงยหน้าพูดพร้อมแซวท่านอย่างหยอกล้อเพื่อจะไม่เป็นการดึงดราม่าให้บรรยากาศดูเศร้าเกินไป

"ได้เวลาแล้วเด็กๆ ขึ้นรถกันเถอะใกล้จะถึงเวลาเช็คอินเพื่อขึ้นเครื่องกลับกรุงเทพแล้ว" คุณยายยกข้อมือขึ้นมองเวลาจากนาฬิกาที่ใส่ดูเวลา

"ไปแล้วนะใบตองสู้ๆ"นัตตี้ยกมือกำปั้นสู้ทำท่าสู้ให้เธอเพื่อเป็นการให้กำลังใจ

"สู้ๆ ใบตองเพื่อนรัก เบลเชื่อว่าใบตองทำได้อยู่แล้ว" เบลก็จับมือให้กำลังใจใบตองเป็นครั้งสุดท้ายแล้วโบกมือลาเธอก่อนที่จะเปิดประตูขึ้นรถ

"อือสู้! บายบ่ายปิดเทอมเจอกัน" ใบตองโบกมือลาทุกคน เพื่อนทั้งสองก็ลดกระจกลงพร้อมโบกมือลาเธอ คุณยายยิ้มให้แล้วรถก็เคลื่อนตัวออกไปตามทาง ใบตองมองตามท้ายรถอย่างอาลัยอาวรแต่ก็ยังยิ้มแม้ในใจจะเศร้าแต่เราต้องเติบโตและหัดอยู่คนเดียวให้ได้ นี่สินะชีวิตการเติบโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นอีกขั้นของเธอ

ท้ายรถหายไปจากระยะมองเห็นเธอก็หันหลังเพื่อกลับเข้าไปยังหอพักที่ได้เลือกเอาไว้ไปจัดของให้เป็นระเบียบดีกว่าระหว่างที่ยังไม่คุ้นเคยกับสถานที่ใหม่และยังไม่มีคนที่รู้จักเรียนที่นี่เลยสักคน

ใบตองพักอยู่หอภายในมหาวิทยาลัยหรือที่นิยมเรียกว่าหอในแยกชายหญิง เป็นตึกอาคารมีสี่ชั้น ชั้นหนึ่งเป็นโรงอาหารให้เด็กนักศึกษาหรือบุคลากรภายในมหาวิทยาลัยมาซื้ออาหารกินได้ มีเครื่องชักผ้าแบบหยอดเหรียญและร้านชักรีดให้บริการอยู่ แล้วยังมีห้องอ่านหนังสือเอาไว้ให้เด็กในหอพักไว้รวมตัวกันอ่านเวลาเตรียมสอบ ห้องที่เธอพักเป็นห้องพักแบบสองคน มีเตียงขนาดสามฟุตสองเตียงข้างเตียงมีตู้เสื้อผ้าให้คนล่ะตู้พร้อมกับโต๊ะอ่านหนังสือมีแอร์ให้หนึ่งตัว มีห้องน้ำในห้องพักพร้อมเครื่องทำน้ำอุ่น ค่าใช้จ่ายแรกเข้าแบบพัก2คน ค่าห้องคนละ2500บาท ค่าประกัน2500บาท ค่าทำความสะอาดคนละ100บาทรวม 5100บาท มีค่าห้องที่ต้องจ่ายรายเดือนละ500บาท ค่าไฟหน่วยละ6บาท ค่าน้ำหน่วยละ10บาทจ่ายตามมิเตอร์

เมื่อเทียบกับหอพักข้างนอกที่มีค่าใช้จ่ายสูงกว่ามาก ที่นี่ถือว่าดีมากแล้วทั้งยังไปเรียนสะดวกมาก ถึงแม้จะไม่ได้มีความเป็นส่วนตัวเท่ากับเช่าอยู่เองคนเดียวข้างนอก ถือว่าได้อย่างเสียอย่าง

"เอ่อสวัสดีค่ะ เราชื่อน้ำอิงนะเป็นรูเมทของห้องนี้ค่ะ" รูเมทของใบตองลากกระเป๋าเปิดห้องเข้ามาขนาดที่เธอกำลังจัดเสื้อผ้าและเครื่องสำอางค์เอาไว้ภายในตู้เสื้อผ้าของตัวเอง

"สวัสดีค่ะ ชื่อใบตอง ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" ใบตองวางของที่จัดในมืออาไว้แล้วยิ้มทักทายเพื่อนร่วมห้องที่พึ่งเข้ามาเจอกันแล้วต้องอยู่ด้วยกันตลอดสี่ปีที่เรียนที่นี่ ถ้าไม่ย้ายออกไปเช่าหอข้างนอกอยู่เมื่อขึ้นปีสูงกว่านี้หน่ะนะ

"ใบตองเรียนคณะอะไรเหรอ น้ำอิงเรียนเศรษศาสตร์" น้ำอิงเป็นสาวหมวยตัวเล็กน่ารักมากยิ้มทีตาแทบปิดคล้ายเบลอยู่ ท่าจะพอเป็นเพื่อนกันได้แหละมั้ง

"ใบตองเรียนศึกษาศาสตร์เอกเคมีจ้า" ใบตองคุยกับน้ำอิงขนาดที่เธอลากกระป๋าใบใหญ่เข้าในห้องแล้วตรงไปยังตู้อีกอันที่ว่างอยู่แล้วจัดของให้เข้าที่เหมือนกัน

"จัดของเสร็จใบตองไปหาอะไรกินที่หลังมอกันไหม" น้ำอิงชวนเธอทำหน้าอ้อนๆ ให้ไปด้วยกัน

"ก็ดีเหมือนกันใบตองไม่เคยไปเดินหลังมอทีเลย เคยแต่ไปแถวหน้ามอ" ใบตองย้อมต้องตกลงเพราะตัวเธอเองก็ยังไม่ได้ไปสำรวจที่ไหนอีกหลายที่รอบมหาลัยนี้เลย

"ใบตองมาจากจังหวัดไหนเหรอ เราเป็นคนเชียงใหม่แต่บ้านอยู่เชียงดาวนู้น ติดธรรมชาติอันไกลจากตัวเมืองมาก" น้ำอิงบอกเล่าพร้อมทำไม้ทำมือเพื่อบอกย้ำว่าไกลมาก