ตอนที่ 19 ห่างกัน

"ผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับคุณยาย สวัสดีครับ" พี่สีครามเดินลงมาถึงชั้นล่างพร้อมกับในมือถือกล่องใส่มะเขือเทศสดที่เราช่วยกันเก็บ

"อ้าวจะไม่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนเหรอลูก"

"คือว่าที่บ้านผมส่งข้อความมาเร่งแล้วครับ สงสัยจะมีธุระ" พี่สีครามบอกกับคุณยายแบบนั้นแล้วท่านก็ยิ้มรับพยักหน้าเข้าใจ

"ใบตองเดินไปส่งพี่เขาไปลูก" หลังจากร่ำลาคุณยายของเธอเรียบบร้อยแล้วก็เดินออกมาหน้าบ้าน

"พี่สีครามอย่าขับรถเร็วนักนะ ถึงบ้านแล้วโทรหาใบตองด้วย" พี่สีครามถอยรถออกไปจอดหน้ารั้วบ้านเรียบร้อย เดินเข้ามาใกล้เธอแล้วยกมือขึ้นลูบหัวใบตอง

"รับทราบครับใบตอง เราก็เข้าบ้านได้แล้วล็อกประตูให้แน่นหนาเดียวพี่ยืนรอส่งเราเข้าไปในบ้านเรียบร้อยค่อยออกรถ" เขาจับตัวเธอหันหน้าเข้าไปในรั้วบ้านแล้วดันหลังให้ออกเดิน

"ก็ได้ค่ะ" ใบตองปิดประตูรั้วบ้านล็อกเรียบร้อยแล้ว หันกลับไปมองพี่สีครามที่ชี้นิ้วสั่งให้เข้าไปภายในบ้านก็พยักหน้ายิ้มโบกมือลาเขาก่อนจะแยกย้ายกัน

ไม่นานก็ได้ยินเสียงรถบิ๊กไบค์เร่งเครื่องออกไปจากภายในซอยบ้าน ใบตองพร้อมกับเจ้าชาเปาชาแปงออกวิ่งแข่งกันไปยังโต๊ะอาหาร

"ไม่ต้องรีบร้อยก็ได้ลูกไม่มีใครแย้งหรอก พวกแกด้วยชาเปาชาแปงอาหารอยู่ในครัวไปเลย" คุณยายชี้นิ้วสั่งสุนัขกับแมวให้ไปกินอาหารที่ประจำเป็นเวลาของทุกวันอย่างคุ้นชิน

"คุณยายขาว่าพี่สีครามเป็นอย่างไงบ้างโอเคไหมคะ" ระหว่างกินข้าวเธอก็ถามเรื่องพี่สีครามในสายตาของคุณยาย

"ยายก็ยังไม่แน่ใจ ต้องดูกันอีกสักพักก่อนส่วนใบตองก็ยังเด็กนะลูกต้องคอยศึกษาเรียนรู้กันไปเรื่อยๆ ก่อนก็แล้วกัน" คุณยายสั่งสอนใบตองแต่ก็ให้อิสระท่านไม่ได้ห้ามว่ายังเด็กอยู่นะไม่สมควรจะรีบมีแฟน ทั้งๆ ที่ท่านจะเอ่ยปากห้ามก็ทำได้แต่ไม่คิดจะทำหรือขัดขวางความต้องการของหลานสาว ปล่อยให้เธอเรียนรู้ไปด้วยตนเอง

"ค่ะคุณยาย ถ้ามีเรื่องอะไรใบตองจะขอคำปรึกษาคุณยายแน่นอน"

"ถึงยายจะแก่แล้ว แต่เรื่องนี้ก็ตามใจวัยรุ่นเลยลูกฮ่าๆ"

"เราสองคนก็วัยรุ่นเหมือนกันนั่นแหละค่ะ คุณยายยังสาวอยู่เลยไม่เห็นจะแก่ตรงไหน" บรรยากาศพูดคุยหยอกล้อกันของเธอกับคุณยายและเสียงหมาแมวเพื่อนชี้ต่างสายพันธุ์ดังแข่งกันทำให้บรรยากาศภายในบ้านที่อยู่เพียงสองคนไม่รู้สึกเงียบเหงาเลยสักนิด

"ชมขนาดนี้ต้องเพิ่มค่าขนมให้พรุ่งนี้แล้วมั้งพูดดีฮ่าๆ"

"จริงนะคะคุณยาย!"

"โฮ่ง!"

"เหมี่ยว!"

"อะไรกัน ยายบอกว่าจะเพิ่มให้พี่ใบตองเขาต่างหาก ไม่รวมชาเปากับชาแปงเสียหน่อยนะพวกเราสองตัวอย่างมาเนียน" เจ้าลูกหมาลูกแมวสงสัยกินอาหารอิ่มแล้วเลยวิ่งเข้ามาอ้อนอยู่ใต้โต๊ะกินข้าวอย่างนี้

ภายในห้องนอน

'ว้าวห้องนอนพี่สีครามกว้างจังเลยค่ะ' หลังจากกินข้าวเสร็จวันนี้ไม่มีละครหลังข่าวเรื่องโปรดเราสองยายหลานเลยแยกย้ายเข้านอนกันแต่หัวค่ำไม่ดึกอย่างเมื่อคืน เธอเลยตอบแชทพี่สีครามแล้วเขาก็ขอวิดีโอคลอเพราะกำลังทำการบ้านด้วย

'อยากมาเห็นด้วยตาจริงๆ ไหมล่ะครับ' ใบหน้าหล่อตี๋ขาวใสเงยหน้าจากแท็บเล็ตที่กำลังพิมพ์งานอยู่ เผยรอยยิ้มที่ดูร้ายๆ ส่งผ่านหน้าจอมาให้ดู

'นี่จะล่อลวงหนูเหรอคะ' ใบตองชี้นิ้วคาดโทษเขาเอาไว้อย่างดุ

'เปล่านะครับ พี่ไม่ได้หมายความไปทางนั้นซะหน่อยคิดไปถึงไหนเนี้ยเด็กแก่แดด' โหดูสีหน้าเจ้าเล่ห์ของเขาผ่านจอไอแพดก็รู้แล้วไหม

'ไม่ได้คิด พี่สีครามนั่นแหละจุดประเด็นเลย ใบตองไม่ได้ผิดซะหน่อยนะ!' จากที่คุยมุ้งมิ้งกันจะสองชั่วโมงไปๆ มาๆ ไหนเลยเหมือนจะกำลังชวนทะเลาะกันไปได้นี่เหรอคนเป็นแฟนกัน

'อ่าชิบ...โอเคครับพี่ผิดเองอย่าโกรธเลยนะเธอ' พี่สีครามยกนิ้วก้อยขึ้นมาง้ออ้อนเธอผ่านหน้าจอสีหน้าเจือความกังวล

'เฮ้อ...ให้อภัยก็ได้ค่ะ' พอเห็นสีหน้าหงอยๆ ของเขาทำให้เธอหลุดยิ้มออกมา

'นี่เราแกล้งงอนพี่เหรอครับ เดี๋ยวเถอะพรุ่งนี้จะโดนเอาคืนไม่ใช่หน่อย'

'พอเลยพี่สีครามไปทำงานต่อให้เสร็จแล้วเข้านอนกันเถอะ' พอเหลือบดูเวลาก็ดึกแล้วพรุ่งนี้ก็ยังต้องตื่นเช้าไปเรียนกันเลยต้องจำใจตัดบทสนทนาในคืนนี้ระหว่างเราสองคน

"เอ่อจริงด้วยเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็แยกย้ายกันครับ ฝันดีครับ'

'ฝันดีค่ะพี่สีคราม' หลังจากคุยกันเพลินเราสองคนก็แยกย้ายกันเข้านอน ใบหน้าของเธอยิ้มกว้างอย่างมีความสุขสงสัยคืนนี้ต้องฝันดีมากๆ แน่

หลังจากวันนั้นก็ผ่านเวลามาจนถึงช่วงสอบปลายภาคเพื่อจบปีการศึกษาและพี่สีครามก็จบม.6ต้องขึ้นมหาลัยแล้วพวกเราอาจจะไม่ค่อยได้เจอหน้ากันทุกวันหรืออยู่ด้วยกันทุกเย็นเหมือนที่ผ่านมาอีก เขาอาจจะไม่ว่างมารับเธอไปส่งโรงเรียนตอนเช้าอย่างเคยเหมือนที่ผ่านมาที่เราเรียนที่เดียวกันอีกแล้ว

"อ้าวเพื่อนสาวทำไมทำหน้าเศร้าจัง" นัทตี้ทักขึ้นในเช้าวันสอบวิชาสุดท้ายของพวกเราสามคนในเทอมนี้

"นั้นสิเป็นอะไรไปหรือทำข้อสอบไม่ได้ แต่ว่าไม่น่าจะใช่เหตุผลนั้นระดับท็อปหนึ่งในสามของชั้นปีแบบแกเนี้ยนะจะทำไม่ได้อมยิ้มมาพูดก็ไม่เชื่อจ้า" เบลพูดพร้อมกับทำไม้ทำมือออกท่าทางประกอบอย่างโอเว่อร์

"ก็ไม่ใช่เรื่องสอบ แต่เป็นอีกเรื่อง..." ใบตองเท้าคางกับโต๊ะม้าหินอ่อนหน้าตึกที่ต้องเข้าสอบ ย้นหน้าถอดหายใจ

"เดี๋ยวๆ เบลจ๋าเบลเพื่อนรักภาษาไทยเขาพูดว่าอมพระมาพูดไม่ใช่เหรอแก ไปเอาคำว่าอมยิ้มมาพูดจากไหนคุณหมวยอินเตอร์" เบลหันหน้าไปเวี่ยงใส่นัทตี้ที่ชอบจี้จุดเวลาเธอพูดสำนวนสุภาษิตไทยผิดหลัก

"โอ้ย!แกจะมาสนใจอะไรกับอมยิ้มมาพูดเอาอะไรกับฉันทำไมหะนัทตี้ นู้นทางซ้ายมือเพื่อนรักของเราจะเฉาตายอยู่ลอมล้อไหมนั้นเอ้าๆ ยิ่งพูดยิ่งแบะปากอย่ามาร้องไห้อยู่ตรงนี้นะ! เดียวคนได้เอาแกไปเมาส์ทั้งชั้นว่าแกทำข้อสอบไม่ได้หรอกใบตอง!" เบลจับตัวเธอให้ลุกขึ้นนั่งหลังตรงดีๆ

"ตกลงมีเรื่องอะไรไหนเล่ามาซิ" สองสาวเพื่อนรักหันมาจี้จะเอาคำตอบจากเธอ สายตาคาดคั้นว่าจะไม่ยอมปล่อย่านจนกว่าจะได้รับรู้เรื่อง

"เอ่อรู้แล้วๆ ใบตองทะเลาะกับพี่สีครามมาเหรอ" นัทตี้ถามสีหน้าเห็นใจและห่วงใยส่งมาให้เธอ

"จริงดิ๊ จะบ้าเหรอนัทตี้เมื่อตอนกลางวันพวกเราก็พึ่งกินข้าวเที่ยงพร้อมกลุ่มพี่สีครามไหม สตินัทตี้มันผ่านมาชั่วโมงกว่าๆ เองเพื่อน"

"ก็ไม่เชิงว่าทะเลาะกันหรอก แต่ก็คุยกันเริ่มไม่รู้เรื่อง..." เธอพูดขึ้นด้วยอาการเช็งและไม่รู้ว่าความจะรู้สึกอย่างไงดีกับเรื่องนี้

"เหตุเกิดจากอะไรไหนเล่ามาซิจะวิเคราะห์ช่วย" นัทตี้ท้าวค้างตั้งใจรอฟังเธอเล่า

"ก็พี่สีครามจะต้องขึ้นปีหนึ่งเราต้องห่างและเวลาไม่ตรงกัน ใบตองกลัวว่าห่างจะเป็น...เฮ้อ" เธอถอดหายใจด้วยความกลุ้มชีวิตรักของเธอกับเขามันดีมาตลอดเกือบหนึ่งปีแล้วก็พบว่าเขากำลังจะเรียนจบม.6ส่วนเธอกำลังจะขึ้นม.5ซึ่งเราสองคนต้องห่างกันแน่ๆ

"หยุด!!" เพื่อนสนิททั้งสองของเธอยกมือขึ้นเหมือนกำลังห้ามเธอ

"ห้ามคิดมากเพื่อนรัก!!" เบลกับนัทตี้ยังคงพูดพร้อมกัน

"แต่ว่ามันอดไม่ได้นี่หน่าพวกแก" ใบตองบ่นออกมาพร้อมกับถอดหายใจออกมา

"ใบตองเรื่องมันยังไม่เกิดอย่างพึ่งตีโพยตีพายไปก่อนสิ" นัทตี้ตบบ่าให้กำลังใจเธอ มองสบตาเพื่อนที่กำลังปลอบใจกันอยู่

"จริงของนัทตี้แกต้องเข้มแข็งเข้าไว้ เอาไว้เป็นเรื่องของอนาคตใบตอง" เพื่อนสนิททั้งสองพูดให้เธอฮีตใจปล่อยวางกับเรื่องที่กำลังกลุ้มใจอยู่

แจ้งเตือนข้อความจากพี่สีคราม

'เย็นนี้พี่ต้องไปฉลองสอบเสร็จกับเพื่อนในห้องนะ คงไม่ได้ไปส่งใบตองนะขอโทษด้วยครับ' เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ตอบเขาสั้นๆ แล้ววางลงมองเพื่อนทั้งสองที่คนหนึ่งบีบบ่าส่วนอีกคนบีบมือพยักหน้าสื่อสารกันโดยไม่พูดอะไรออกมาอีก