ตอนที่ 18 ความรักของเด็กวัยรุ่น

"เอ่อ...ก็" เอ้าจะพูดแล้วทำท่าอึกอักทำไมเนี้ยพี่สีคราม ใบตองมองเขาด้วยความหงุดงงสงสัยอย่างไม่เข้าใจ

"ก็อะไรอ่ะพี่สีคราม" ใบตองมองเขาอย่างรอคอยคำตอบ

"ก็ไม่มีอะไรพี่แค่หวง..." พี่สีครามพูดเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยินว่าเขาพูดอะไรออกมา

"คะ? หวงเหรอเปล่า พูดใหม่ชิเสียงเบาใบตองได้ยินไม่ค่อยชัดเลยค่ะ" พี่สีครามหยิบหมวกกันน็อคออกมาสวมใส่หัวของใบตองอย่างไม่ได้ทันตั้งตัว

"ก็ตามนั้นช่างมันเถอะครับ ขึ้นมาได้แล้วเราจะได้ไปกันสักที" พี่สีครามดันตัวใบตองให้ปีนขึ้นรถนั่งบนรถบิ๊กไบค์

"ก็ได้ค่ะ" เธอตอบรับคำสั่งของเขาอย่างว่าง่ายอย่างเชื่อฟัง ขยับหน้าเข้าไปใกล้ใบหูของเขาแล้วกระซิบให้ได้ยิน

"แค่หวงหนูทำไมต้องพูดเสียงเบาด้วย เขินเหรอคะ" เท่านั้นแหละร่างสูงแข็งทื่อมือหนากำแน่น ใบหูสีแดงระรื่นขึ้นมา

"บะใบตอง!" เสียงสั่นตั้งสติหลายวินาทีแล้วเอี้ยวตัวกลับมามองหน้าใบตองคิ้วขมวดชนกันอย่างดุๆ

"อย่าทำแบบนี้อีกมันอันตรายเข้าใจไหม!" มือหน้าตบหน้าผากของเธอเบาๆ พร้อมชี้นิ้วสั่งอย่างจริงจัง

"รู้แล้วหน่า" ใบตองยิ้มกว้างล้อเลียนพี่สีครามที่ท่าจะเขินหนักแล้วนะเนี้ย

"ซนจริงเราอ่ะ" พี่สีครามบ่นเธอขนาดที่ออกรถ

ไม่นานก็มาถึงหน้าบ้านของใบตองที่อยู่ไม่ห่างจากโรงเรียนมาก เดินไปกลับสบายมาก

"พี่สีครามเอารถเข้ามาจอดในรั่วบ้านแล้วกันนะ" ใบตองไขกุญแจเปิดรั่วเหล็กแล้วถอยให้เขาจูงรถเข้าไปจอดข้างรถจักรยานต์สองคันจักรยานยนต์แบบสตาร์ทมืออีกหนึ่งคันและรถยนต์เอสยูวีคันสีขาวใหม่เอื่อมของพ่อแม่ที่เก็บเงินส่งมาให้ออกใหม่ไว้ใช้เดินทางแทนคันเก่าที่ใช้นานหลายสิบปีพังไปแล้ว

"อ้าวในบ้านมือทั้งรถจักรยานต์และรถจักรยานต์ยนต์แบบสตาร์ทมือหลายคันทำไมถึงยังเดินไปเรียนทุกวันอยู่ล่ะครับ" พี่สีครามถามด้วยความงงเมื่อเห็นรถที่จอดอยู่

"คุณยายเป็นห่วงเห็นรถเยอะเลยไม่ไว้ใจใบตอง ส่วนรถจักรยานต์เอาไว้ขี่ออกกำลังกายในสวนสาธารณะพับได้ปกติพับเก็บไว้ห้องเก็บของแต่ที่เห็นตรงนี้สงสัยคุณยายเอาออกมาล้างทำความสะอาดค่ะ" ใบตองพาพี่สีครามที่มองสำรวจบ้านไม่ต่างกับเมื่อเช้ามากนักเข้ามาภายในบ้านทาวน์โฮมสามชั้นครึ่งของเธอ

"แล้วพ่อแม่ของใบตองท่านไปไหนเหรอครับ"

"พวกท่านทำงานอยู่อเมริกาค่ะ ทีแรกคุณพ่อได้เลื่อนขั้นแล้วไปประจำการที่บริษัทแม่ในอเมริกาท่านเป็นวิศวะกรค่ะ ส่วนคุณแม่ท่านก็ทำงานเป็นพนักงานธนาคารก่อนจะลาออกไปเปิดร้านอาหารไทยเล็กๆ ในอเมริกาค่ะ" ใบตองยิ้มอย่างภาคภูมิใจในตัวพ่อแม่ถึงแม้จะไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งแต่ประถม คุณยายบอกว่าพวกท่านไปทำตามความฝันแล้วก็หาเงินส่งมาเลี้ยงดูใบตอง

"อ้าวแล้วหนูต้องย้ายไปอยู่กับพวกท่านที่นู่นไหม" พี่สีครามถามด้วยความสงสัย

"ไม่ค่ะเพราะคุณยายชอบเมืองไทย ถึงตอนนี้ท่านจะเป็นครูเกษียณอายุแล้วแต่ก็ชอบทำงานสอนเด็กตามโรงเรียนวัดเล็กๆ ช่วยเด็กด้อยโอกาส ใบตองเลยอยู่เป็นเพื่อนคุณยายค่ะ"

"คุณยายใบตองสุดยอดมากเลย" พี่สีครามชื่นชมจากใจจริงเมื่อได้ฟังเล่าครอบครัวของใบตองที่เล่าให้ฟังเขามองใบหน้ายิ้มแย้มของเธอด้วยความรู้สึกมีความสุขไปด้วย

"ใช่ค่ะใบตองก็มีท่านเป็นแบบอย่างในการดำรงชีวิตแล้วความฝันของใบตองก็อยากเป็นครูที่ดีแบบคุณยายด้วยค่ะ" ใบตองเล่าความฝันของตัวเองให้แฟนฟังด้วยความสุข

"หนูกลับมาแล้วค่ะคุณยาย" คุณยายที่อยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนทำครัวเดินออกมาจากภายในห้องครัวมองมายังใบตองแล้วเลยไปยังเด็กหนุ่มที่เมื่อเช้าก็มาแล้วรอบนึงตอนเย็นยังยืนยิ้มยกมือไหว้ท่านอีกครั้ง

"ทำไมมาด้วยกันได้อีกรอบละ" พอเจอคำถามของคุณยายแบบตรงๆ ทำเอาใบตองกับพี่สีครามเริ่มหวั่นใจกลัวคุณยายไล่พี่สีครามกลับบ้านตนเอง

"คือว่าพี่สีครามจะมาติวภาษาอังกฤษให้ใบตองค่ะคุณยาย" ท่านพยักหน้ารับรู้ อยู่ๆ เจ้าชาเปาชาแปงก็วิ่งไล่กันลงมาจากชั้นบนมาเกี่ยวพันขาใบตองอย่างดีใจเช่นทุกวัน

"เหรอ ถ้าอย่างนั้นขึ้นไปติวบนดาลฟ้าแล้วกันอากาศกำลังดี แล้วไปรดน้ำผักสวนครัวให้ยายด้วยนะลูก" ท่านพยักหน้ารับรู้แล้วปล่อยให้เราสองคนไปข้างบนกันสองคน

"ได้เลยค่ะคุณยาย" ใบตองพยักหน้ารับทราบยิ้มกว้างให้ท่าน

"เดี่ยวเอาของว่างขึ้นไปกินแก้หิวด้วยนะ" ท่านบอกก่อนที่เราจะทันได้เดินขึ้นไปบนดาลฟ้า

"ค่ะครับ"

ใบตองพาพี่สีครามพร้อมกับเจ้าหมาเจ้าแมววิ่งนำไปบนดาลฟ้าของบ้าน

"บ้านใบตองดูอบอุ่นน่าอยู่จังเลยนะครับ" พี่สีครามมองสำรวจขนาดที่เดินขึ้นบันไดผ่านไปบนชั้นดาลฟ้า

"หลังเล็กแต่จัดสัดส่วนได้ลงตัวดูมีระเบียบใช่ไหมคะ"

"ก็ใช่ครับดูมีสัดส่วนต่างกับเห็นหน้าบ้านมาก"

"ฝีมือแต่งบ้านเป็นของคุณพ่อค่ะ ท่านเชี่ยวชาญเรื่องงานก่อสร้างออกแบบเลยจัดการคุมงานเองทุกส่วน"

"สวยมาก พ่อใบตองท่านน่าจะดังมากในวงการนี้เลยนะเนี้ย ที่บ้านพี่ก็เปิดบริษัทอสังหาฯยังไม่เนียบเท่านี้เลยสักอยากเจอท่านแล้วสิ" ดูท่าพี่สีครามจะสนใจเกี่ยวการออกแบบตกแต่งบ้านมาก

"ถ้าท่านกลับมาเมืองไทยใบตองจะแนะนำให้พี่สีครามได้รู้จักแน่นอน" เราสองคนคุยกันไปเรื่อยจนถึงชั้นดาลฟ้าเปิดประตูออกไปแรงลมปะทะเข้ากับใบหน้าจนรู้สึกเย็นสดชื่นเหมือนไม่ได้อยู่ในกรุงเทพเมืองหลวงของประเทศไทย

"อากาศดีมากจริงๆ" พี่สีครามอุทานออกมาแล้วมองใบตองอย่างทึ่งจัด

"บอกแล้วไม่ได้โม้น่า ไปค่ะตรงนู้นมีกระท่อมไม้เอาไว้นั่ง

"เหลือเชื่อไม่คิดว่าจะมีบ้านทาวน์โฮมแต่งแบบนี้ในกรุงเทพด้วย"

"พูดเกินไปแล้วพี่สีครามไม่ขนาดนั้นเว่อร์แล้ว ตื่นเต้นเป็นเด็กๆ ไปได้นะเนี้ย" ใบตองเห็นแฟนตัวเองเดินสำรวจดาลฟ้าอย่างตื่นเต้นเหมือนเด็กกำลังสนุกก็ได้แต่ส่ายหัว

"อันนี้ต้นมะเขือเทศหรือเปล่าครับ แล้วนี่คือผักอะไรใบตองทำไมใบสวยจัง" ใบตองเดินไปหาพี่สีครามที่จับๆ ลูบๆ คลำๆ ผักชนิดต่างๆ ที่ถูกปลูกแบบออแกนิกทั้งไร้ดินในกล่องแบบท่อแล้วก็มีในกระถางใส่ดินบ้าง

"ใช่ค่ะ ส่วนอันนี้ผักสลักแก้วค่ะ เด็ดกินสดได้นะน้ำอยู่ตรงนู้นล้างได้" พี่สีครามเด็ดมะเขือเทศขึ้นมาหนึ่งลูกมองสำรวจแล้วนำไปล้างกัดกินดูจริงๆ

"เป็นไงชอบไหมคะ" ใบตองมองคนตัวสูงอย่างลุ้นๆ เจ้าชาแปงเจ้าชาเปาก็วิ่งมาหยุดมองพี่สีครามตาแป๋วด้วย เหมือนกำลังช่วยพี่ใบตองลุ้นไปด้วยอย่างตื่นเต้นก็นะพวกเราเฝ้าถนอมรดน้ำใส่ปุ๋ยพรวนดินดูแลทุกวันย่อมต้องตื่นเต้นที่มีคนกำลังชื่นชมพวกมัน

"รสชาติดีมากครับ หวานอมเปรี้ยวกรอบสดมาก" ริมฝีปากหนาเคี้ยวมะเขือเทศสดลูกแดงสวยดูจะชอบไม่น้อย

"เย้! เอากลับบ้านด้วยนะเดียวใบตองเก็บใส่กล่องให้พี่สีคราม" โอ๊ยดีใจที่มีคนชอบกินพวกมะเขือเทศเหมือนเธอปกติคุณยายก็ไม่ชอบกินที่ปลูกเยอะเพราะใบตองชอบกินมาก ขนาดเพื่อนสนิททั้งสองก็ไม่ชอบกิน แต่วันนี้เธอค้นพบว่าพี่สีครามแฟนตัวเองชอบกินเหมือนกันงื้อเรามีความชอบเหมือนกันแล้วหนึ่งเรื่อง

"ได้เหรอครับ ไม่หวงแน่นะเรา" พี่สีครามถามด้วยความไม่แน่ใจมองมายังใบตอง

"ไม่หวงค่ะ เต็มใจให้"

"ใจดีจริงนะครับแฟนพี่เนี้ย" พี่สีครามยกมือหนาขึ้นวางบนหัวของใบตองแล้วโยกเบาๆ ด้วยความสายตาเอ็นดูยิ้มไม่หุบเหมือนกัน

"แน่นอนอยู่แล้วค่ะ เราไปติวหนังสือกันดีกว่าเนอะ"

"โอเคครับ" แล้วเราสองคนก็ไปติวหนังสือตามที่บอกคุณยายเอาไว้จนพระอาทิตย์ตกดินแล้วไฟก็เปิดอัตโนมัติให้แสงสว่างแทน มองดูบรรยากาศมืดของช่วงกลางคืนที่สะท้อนกับหลอดไฟทำให้ดูสวยขึ้นมาอีกแบบ

"เด็กๆ ลงไปกินข้าวได้แล้ว สีครามจะได้ไม่กลับบ้านดึกจนเกินไปด้วย" คุณยายขึ้นมาตามพวกเราสองคน

"โอ๊ะเพลินไปหน่อยจนลืมดูเวลาเลยค่ะคุณยาย" เธอเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาจะหนึ่งทุ่มแล้ว

"เอาแค่นี้ก่อนก็ได้ค่ะพี่สีคราม พรุ่งนี้เดี่ยวคนเรียนไหมเนอะ"

"ก็ได้ครับ" เราสองคนเก็บของใส่กระเป๋าแล้วลงไปข้างล่าง โดยที่ใบตองไม่ลืมที่จะเก็บมะเขือเทศลูกสวยๆ ใส่กล่องพลาสติกให้พี่สีครามเอากลับไปกินที่บ้านด้วย

"มาพี่ช่วยเก็บครับ" เราสองคนจึงช่วยกันเก็บก่อนลงไปด้านล่างกัน