All Chapters of บังเอิญหวนรัก: Chapter 1 - Chapter 10

“เฮ้ยน้องระวังตกท่อ!!!” ผู้ชายตะโกนเสียงดังห้ามใบตอง“กรี๊ด!!!” แต่ไม่ทันแล้วเพราะขาข้างหนึ่งของใบตองได้ก้าวลงไปอยู่ในท่อระบาดน้ำหน้าตึกเรียนเรียบร้อย โคตรเจ็บได้แผลแถมเลือดออกแน่ๆ ไม่ต้องสงสัยเพราะมัวแต่ก้มหน้ามองสมุดจดคำศัพท์ที่เป็นการบ้านโดยไม่สนใจทางเดินข้างหน้า สุดท้ายเดินตกท่อจนได้จะโทษใครได้นอกจากความเซ่อของตัวเอง“เฮ้อพี่ตะโกนบอกน้องแล้วนะ แต่เราอ่ะมัวแต่ก้มหน้าก้มตาเดินเองว่ะ” เสียงผู้ชายคนเดิมเดินเข้ามาใกล้ใบตองพอได้ยินเสียงพี่ผู้ชายคนเดิม ใบตองก็จำต้องเงยหน้าที่มีน้ำตาไหลออกมาเพราะความเจ็บแผลขึ้นมองพี่เขา…“น้องครับ! เฮ้ย!เราลุกไหวไหมหรือต้องให้พี่ช่วย” รุ่นพี่ผู้ชายในชุดม.ปลายยืนทำหน้ากลั้นขำมองมายังใบตอง แต่นอกจากเสียงที่ฟังดูอบอุ่นและหล่อมาก ใบหน้าหล่อๆ ของพี่เขาเหมือนพระเอกในซีรี่ย์ชื่อดังเลย คนอะไรหล่อมาก!น้องใจไม่ดีเลยเกิดมาสิบสี่ปีไม่เคยชอบผู้ชายสักครั้งในชีวิตแต่พอเห็นหน้าพี่เขาครั้งแรกมันรู้สึกใจเต้นแรงจนจะระเบิดออกมาแล้ว“ชะช่วยดึงหนูขึ้นไปจากท่อหน่อย” แผลเผลอไม่รู้สึกเจ็บแล้ว ตอนนี้มีแต่ความตื่นเต้นและเขินอายพี่เขามากกว่า“ได้ครับค่อยๆ ขยับนะ" พี่เขาช่วยดึงใบตองใ

โรงเรียนนานาชาติเวลาผ่านมาเกือบ 3 เดือน“เป็นอะไรนั่งยิ้มอยู่คนเดียวยัยใบตอง!” เพื่อนสนิทสองคนของใบตองเดินเข้ามาตบบ่าของเธอให้รู้สึกตัวจากอาการนั่งยิ้มอยู่คนเดียว“ไม่มีอะไร” ใบตองไม่ยอมตอบคำถามเพื่อนสนิท“ไม่เชื่อบอกมาซะดีๆ เลยนะใบตอง” พอโดนเพื่อนสนิทตื้อไม่หยุดทำให้ใบตองยอมคายความลับของตัวเองให้เพื่อนฟัง“กรี๊ดยัยเบลพี่สีครามโอ๊ยหล่อมาก!ฉันอยากได้” ใบตองกำลังจะพูดแต่ยัยเพื่อนสนิทที่เริ่มแรกทำตัวอยากรู้อยากเห็นเรื่องของเธอ อยู่ๆ ก็กรี๊ดขึ้นมายิ้มหวานเยิ้มโดยไม่สนใจจะฟังคำตอบที่เธอจะเล่าให้ฟังเลยสักนิด ว่าแต่ยัยนัทตี้พูดถึงพี่สีครามใช่สีครามคนเดียวกันกับที่ทำให้ฉันนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ไหม เมื่อคิดแล้วก็ต้องหันหลังกลับไปมองผู้ชายที่เพื่อนกรี๊ดกร๊าด“พะพี่สีคราม…” ใบตองมองด้วยความนิ่งอึ้งปนความตื่นเต้นเจือความโหยหาใช่โหยหาฟังไม่ผิดหรอกเพราะหลังจากวันที่พี่สีครามช่วยใบตองจากอุบัติเหตุครั้งนั้น ตลอดภาคการศึกษาเธอก็บังเอิญได้เจอกับพี่สีครามบ่อยครั้งแต่เขากับทำเมินเหมือนคนไม่เคยรู้จักกัน ถึงแม้เธอจะยิ้มทักทายเขาก็มองผ่านด้วยความเฉยชาแบบไม่สนใจเธอเลย“ใช่พี่ครามหรือคนส่วนใหญ่เรียกว่าพี่ส

ร้านคาเฟ่หน้าโรงเรียน“สรุปปิดเทอมนี้แกจะทำงานที่นี่ใช่ไหมใบตอง” ลูกค้ารายแรกที่ใบตองต้องมาเสิร์ฟให้คือเพื่อนสนิททั้งสองคนที่สอบเสร็จและรู้ว่าวันนี้หลังสอบใบตองจะเริ่มมาทดลองทำงานที่ร้านคาเฟ่หน้าโรงเรียน ความจริงร้านนี้เป็นร้านที่เปิดมาได้สองปีแล้วเจ้าของร้านเป็นลูกเจ้าของตึกเองเปิดเป็นคาเฟ่ทั้งชั้นบนและล่างมีโต๊ะให้นั่งเยอะ ลูกจ้างในร้านเดิมมีสี่คนแต่ลาออกไปหนึ่งคนทำให้คนขาดและพี่อุ้มเจ้าของร้านเลยประกาศรับสมัครพนักงานเพิ่มหนึ่งคน พอดีกับที่ใบตองเดินผ่านเพื่อไปถ่ายเอกสารก่อนกลับบ้านเห็นติดประกาศเลยสอบถามและขออนุญาตคุณยายจนได้มายืนใส่ผ้ากันเปื้อนสวมทับชุดนักเรียนโรงเรียนนานาชาติเดินเสิร์ฟตามที่ออเดอร์ลูกค้าสั่งมา ช่วงเย็นจะวุ่นวายมากเพราะเด็กเลิกเรียนและผู้ปกครองที่มารอรับลูกหลานจะเยอะเป็นพิเศษ“ใช่ ถ้าเบลกับนัทตี้ว่างก็สามารถมาเจอใบตองที่ร้านได้ทุกวัน ยกเว้นวันพุธนะหยุดจ้า”“พรุ่งนี้ยาวไปจนถึงสิ้นเดือนหน้า เบลต้องไปทัวร์ยุโรปกลับมามี้คงไม่ได้แวะมาเจอ แต่จะซื้อหนังสือนวนิยายฝรั่งมาฝากนะยัยใบตอง!” ยัยเบลลูกสาวบริษัทผลิตเครื่องดื่มชูกำลังยักษ์ใหญ่ของประเทศต้องไปเที่ยวรอบโลกช่วงปิดเทอมเป

หลังจากวันนั้นที่พี่สีครามไปส่งใบตองที่บ้านพี่เขาก็หายไปเลย ถ้านับแล้วก็ผ่านมาสองเดือนเต็มที่ไม่เห็นหน้าพี่สีครามหรือกระทั้งกลุ่มเพื่อนของเขาเองก็หายไปด้วย จากหนึ่งวันที่หายไปเป็นหนึ่งอาทิตย์ จนผ่านมาถึงหนึ่งเดือน และปัจจุบันเข้าเดือนที่สองที่พี่สีครามเขาเหมือนค่อยๆ หายไปจากชีวิตของใบตอง แต่ความเสียใจที่โดนย้ำว่าพี่เขาคิดกับเธอแค่น้องสาวก็คอยย้ำเตือนให้เธอเสียใจ จำได้คืนนั้นนอนร้องไห้จนถึงหกโมงเช้าขอบตาดำเป็นหมีแพนด้าเลย“น้องใบตองจ๊ะ เหม่ออะไรฮึเรา?” พี่อุ้มเจ้าของร้านและเจ้านายของใบตองเดินมาสะกิดแขนของเธอที่ยืนเหม่ออยู่หน้าเคาน์เตอร์คิดเงิน ตอนนี้เป็นเวลา10.30นาทีร้านพึ่งเปิดได้แค่30นาทีทำให้ลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการยังมีไม่มาก“เปล่าค่ะ” ใบตองยิ้มให้พี่อุ้มอย่างคนที่ไม่มีอะไรจะพูดต่อ“ว่าแต่พรุ่งนี้สิ้นเดือนน้องใบตองก็ทำงานเป็นวันสุดท้ายแล้วเสียดายจัง พอเปิดเทอมพี่ขอให้ใบตองมาช่วยทำงานที่ร้านคาเฟ่เสาร์-อาทิตย์ได้ไหมจ๊ะ พี่จะให้ค่าจ้างสองวัน1000บาท” ด้วยความที่ใบตองเป็นเด็กที่ขยันขันแข็งไม่เคยลาหยุดมาทำงานตรงเวลาทุกวัน พี่เจ้าของร้านเลยอยากให้ทำช่วงเปิดเทอมด้วยอาทิตย์ล่ะ2วัน แค่วันหย

วันเปิดเทอม“ใบตองของฝากสำหรับแก” เบลส่งกล่องของขวัญที่ห่ออย่างบิดเบี้ยวเอ่อนั้นเรียกว่าผูกโบหรือเปล่านะ“…” ใบตองจับกล่องพลิกไปมามองสำรวจ“โอ๊ยนี่เพื่อนตั้งใจห่อมากๆ เลยนะ แต่ทำได้ดีสุดเท่านี้จริงๆ เฮ้อห่อกล่องของขวัญตั้งห้ารอบ เบลว่างานฝีมือไม่ใช่ทางจริงๆ” ยัยเบลบ่นเมื่อเห็นสายตาของใบตอง เธอยิ้มให้เพื่อนแล้วกระโดดกอดตบบ่าอย่างให้กำลังใจ“เอาตรงๆ ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น แกฝึกห่อบ่อยๆ เดี๋ยวก็ดีขึ้นเองแหละอย่าท้อสิเพื่อนรัก”“หวังว่าจะดีขึ้นนะ งั้นพรุ่งนี้เบลจะลองห่อข้าวกล่องมากินตอนเช้าเพื่อฝึกฝีมือ!” เบลพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังสายตาเธอดูมุ่งมั่นมาก“ส่วนนี้ของนัทตี้ ไม่ได้ห่ออะไรนะใส่ถุงมาเลยเพราะฉันก็ไม่ต่างกับยัยเบลฝีมือไม่ได้เรื่องเหมือนกันเฮ้อ” นัทตี้ยื่นถุงของฝากจากต่างประเทศให้ใบตอง“ขอบใจพวกแกสองคนมากๆ เลยนะ ส่วนสองกล่องนี้ให้พวกแกเป็นของฝากจากใบตอง” ใบตองยื่นกล่องของฝากให้เพื่อนสนิททั้งสองของเธอ“โอ้โหทำไมแกห่อกล่องของขวัญสวยแบบนี้ใบตอง!!” เพื่อนสนิททั้งสองคนร้องตะโกนเสียงดังแล้วจับกล่องของขวัญมองสำรวจ“แกก็พูดเว่อร์ไม่ขนาดนั้น ไหนขอแกะกล่องของขวัญเลยนะคะ” พวกเราสามคนนั่งอยู่ในห้อ