All Chapters of บังเอิญหวนรัก: Chapter 11 - Chapter 20

วันเวลาผ่านไปถึงวันกีฬาสีประจำปีมาถึงทำให้บรรยากาศภายในโรงเรียนคึกครื้นเพราะถือว่าเป็นสัปดาห์แห่งการแข่งกีฬาแทบจะไม่ต้องเข้าเรียนทั้งสัปดาห์ยิ่งคนเป็นนักกิจกรรมยิ่งวิ่งวุ่นทำกิจกรรมทั้งวัน"พี่สีครามอยู่สีเดียวกับห้องเราด้วย ใครจะคิดว่าผู้ชายหล่อๆ เวลารับตำแหน่งประธานสีจะดุขนาดนั้น แกเลิกชอบเถอะใบตอง" ยัยเบลทำหน้าตาสยอง ภาพพี่สีครามคุมซ้อมแสตนเชียร์ลอยเข้ามาในหัวตะโกนสีหน้าเขร่งขรึมพร้อมจะลงโทษคนผิดจังหวะ โอ๊ยน่ากลัวจริงๆ"อืมน่ากลัวจริงพวกแก ส่งสารน้อยมอต้นที่ต้องขึ้นแสตนเชียร์เลยพวกแก" ฉันสะดุ้งยิ้มแหย่ๆ ด้วยความเห็นด้วยกับเพื่อนๆ พูดถึงพี่สีคราม"นัทตี้เคยได้ยินพี่น้ำลูกพี่ลูกน้องที่อยู่มอหกเล่าว่าพี่สีครามโหดเอาเรื่องเลย เขาเคยยกพวกตีกับโรงเรียนพาณิชย์ที่อยู่อีกสองซอยนี้เอง สภาพฝ่ายตรงข้ามเลือดอาบทุกคน!" ยัยนัทตี้ผู้มีสายข่าวเยอะพูดอแกมาอย่างออกรส"ไม่มั้งจากที่ใบตองได้สัมผัสนิสัยพี่สีครามดีมากเลย ข่าวเลื่อนลอยเกินจริงหรือเปล่า" ฉันไม่เชื่อเด็ดขาดพี่สีครามของฉันออกจะเป็นคนดีสุภาพบุรุษชอบช่วยเหลือคนที่เดือดร้อน"จริงและไม่ใช่แค่พี่สีครามยังมีเพื่อนของเขาทั้งกลุ่มเลย แกไม่ค่อยสนใจใค

ฉันรู้สึกว่าน้ำตาของตัวเองกำลังไหลออกมาไม่หยุดความรู้สึกเจ็บแป๊บอยู่ภายในใจ ตอนนี้เริ่มจินตนาการว่าพี่สีครามกับผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนกันภาพที่พวกเขาจะสวีทหวานกันก็ฉายออกมาเป็นเรื่องราวฮื่อๆ ทำไมคนไม่สมหวังต้องเป็นใบตองคนนี้ด้วย"เหมี่ยว!เหมี่ยว!เหมี่ยว!""โฮ่ง!โฮ่ง!โฮ่ง!" ฉันที่กำลังอารมณ์อกหักเศร้าเสียใจเหมือนในเอ็มวีต้องหยุดสะงักอารมณ์ทันที"ไอ้เจ้าชาแปงไอ้ชาเปามาส่งเสียงดังอะไรตอนนี้มันใช่เวลาไหมเนี้ย!" ฉันร้องตะโกนขึ้นด้วยความขัดใจสุนัขกับแมวเพื่อนชี้ต่างสายพันธุ์สองตัวที่ถีบประตูจนเกิดเสียงดังอยู่กน้าประตูห้องนอนตอนนี้"โฮ่ง!โฮ่ง!โฮ่ง!"ปังๆ ตึกๆเสียงดังเร่งให้ฉันเดินไปเปิดประตูให้พวกมันสองตัว เฮ้อชีวิตมีน้องๆ เป็นสุนัขกับแมวนี้จะต้องไม่ให้มีเวลาเศร้าอกหักกันเลยหรือไง"มาแล้วๆ" ฉันเช็ดคราบน้ำตาออกแล้วถืออุปกรณ์การทำรายงานออกไปทำที่หน้าทีวีกับคุณยาย"โฮ่ง!เหมี่ยว!" เจ้าลูกสุนัขลูกแมวต่างกระโดดเข้ามาคลอเคลียอ้อนฉันกันอย่างประจบ"คุณยายใช้ให้มาตามพี่ใบตองสินะ เฮ้อไป!ลงไปข้างล่างกัน" เจ้าชาเปาเจ้าชาแปงรีบวิ่งลงไปข้างล่างนำหน้าฉันทันทีท่าทางพวกมันสองตัวจะวิ่งแข่งกันเล่นอย่างซุกซนจนทำให

"อืมคือว่า..." ใบตองหยุดด้วยความเขินอายเพื่อนทั้งสองคนที่กำลังจ้องมาอย่างรอคอยคำตอบจากปากของเธอ"ว่า!?" สองสาวต่างกดดันให้เธอรีบๆ เล่าออกมาเดียวนี้"เอ่อๆ เล่าแล้วสรุปพี่สีครามกับพี่เมย์ไม่ได้คบกัน" ใบตองรีบตอบแบบเคลียร์ให้จบๆ แบบไม่ลงรายละเอียดจะได้กระชับเข้าใจง่ายเพราะตอนนี้คนเข้ามานั่งเยอะจนเต็มทุกโต๊ะแล้วดูท่าจะไม่เหมาะที่จะเล่าแบบลงรายละเอียดกันเดียวคนอื่นได้ยินจะเอาไปนินทาต่อ"ว่าอยู่ทำสีผน้าดูดีขึ้นมากกว่าเดิมเยอะ" นัทตี้พูดขึ้นพยักหน้าเออออ"แล้วใบตองนั่งเหม่อลอยอะไรตั้งนาน" เบลถามอย่างสงสัย"เดียวบอกในแชทนะ" ใบตองหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดพิมพ์ข้อความเหล่าเรื่องและบอกเพื่อนสนิททั้งสองว่าตอนนี้เธอคบกับพี่สีครามเป็นแฟนแล้ว"จริงดิ๊!!" สองสาวเงยหน้าจากจอขึ้นมาถามพร้อมๆ กัน สีหน้าตกใจสุดขีด"จริงพี่เข้าพูดขอใบตองเองเมื่อกี้" เธอพูดด้วยความเขินอายจนต้องหันไปมองทางอื่นเพื่อหลบหลีกสายตาของเพื่อนทั้งสองคน"โอ้ไม่อยากจะเชื่อ" เบลเอามือทาบอกอ้าปากค้างด้วยความตกใจ"ไม่ๆ ต้องบอกว่ายินดีด้วยนะเพื่อน!!" เบลจับมือของใบตองเขย่าด้วยความตื่นเต้นเมื่อตั้งสติได้"ใช่ๆ ยินดีด้วยนะใบตอง" นัทตี้ก็เ

โรงเรียนนานาชาติเราสองคนเดินเคียงคู่กันหลังจากที่เอารถไปจอดเอาไว้ในที่ประจำของพี่สีครามพอดีกับที่เพื่อนในกลุ่มของเขาสามคนนั่งคล่อมบิ๊กไบค์คุยกันอยู่ทำให้ใบตองรู้สึกเขินอายกับสายตาทั้งสามคู่ที่มองพวกเราสองคนอย่างตั้งคำถามและล้อเลียน"อะไรยังไงครับไอ้คราม ไหงน้องใบตองถึงซ้อนท้ายมาได้วันนี้" พี่ลีเป็นคนเปิดประเด็นถามคนแรก"ก็ไม่มีอะไรมากแค่คบเป็นแฟนกันแล้วเลยาโรงเรียนพร้อมกัน" พี่สีครามรับเอาหมวกกันน็อคของฉันไปเก็บไว้ใต้เบาะรถของเขาแล้วเงยหน้ามาตอบเพื่อนๆ กลุ่มเขา"จริงดิ๊" ทั้งสามคนทำท่าตกใจแล้วมองใบตองสลับกับพี่สีครามอย่างคนที่ไม่อยากจะเชื่อ"มึงเนี้ยนะมีแฟนไอ้คราม" พี่กรที่ปกติเป็นคนพูดน้อยที่สุดก็อดที่จะถามพี่สีครามไม่ได้เหมือนกัน"ก็กูเนี้ยแหละมีแฟนแม้งแปลกตรงไหนวะพวกมึงเลิกถามได้แล้วรำคาญวะ" พี่สีครามผลักเพื่อนให้เปิดทางให้เขาเดินออกไป"แล้วนั้นมึงจะไปไหนอีกเป็นชั่วโมงจะถึงเวลาเข้าเรียนคาบแรก" พี่บีมร้องตะโกนถามพี่สีครามที่ตอนนี้เขาจับมือพาใบตองออกเดินห่างจากกลุ่มของเขาแล้ว"ขอเวลาอยู่ส่วนตัวกับแฟนสองคนครับเพื่อนไม่ต้องตามมานะเว้ย" พี่สีครามโบกมือลาเพื่อนๆ ของเขาแล้วพาใบตองเดินต่อ

"ผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับคุณยาย สวัสดีครับ" พี่สีครามเดินลงมาถึงชั้นล่างพร้อมกับในมือถือกล่องใส่มะเขือเทศสดที่เราช่วยกันเก็บ"อ้าวจะไม่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนเหรอลูก""คือว่าที่บ้านผมส่งข้อความมาเร่งแล้วครับ สงสัยจะมีธุระ" พี่สีครามบอกกับคุณยายแบบนั้นแล้วท่านก็ยิ้มรับพยักหน้าเข้าใจ"ใบตองเดินไปส่งพี่เขาไปลูก" หลังจากร่ำลาคุณยายของเธอเรียบบร้อยแล้วก็เดินออกมาหน้าบ้าน"พี่สีครามอย่าขับรถเร็วนักนะ ถึงบ้านแล้วโทรหาใบตองด้วย" พี่สีครามถอยรถออกไปจอดหน้ารั้วบ้านเรียบร้อย เดินเข้ามาใกล้เธอแล้วยกมือขึ้นลูบหัวใบตอง"รับทราบครับใบตอง เราก็เข้าบ้านได้แล้วล็อกประตูให้แน่นหนาเดียวพี่ยืนรอส่งเราเข้าไปในบ้านเรียบร้อยค่อยออกรถ" เขาจับตัวเธอหันหน้าเข้าไปในรั้วบ้านแล้วดันหลังให้ออกเดิน"ก็ได้ค่ะ" ใบตองปิดประตูรั้วบ้านล็อกเรียบร้อยแล้ว หันกลับไปมองพี่สีครามที่ชี้นิ้วสั่งให้เข้าไปภายในบ้านก็พยักหน้ายิ้มโบกมือลาเขาก่อนจะแยกย้ายกันไม่นานก็ได้ยินเสียงรถบิ๊กไบค์เร่งเครื่องออกไปจากภายในซอยบ้าน ใบตองพร้อมกับเจ้าชาเปาชาแปงออกวิ่งแข่งกันไปยังโต๊ะอาหาร"ไม่ต้องรีบร้อยก็ได้ลูกไม่มีใครแย้งหรอก พวกแกด้วยชาเปาชาแปงอา