ตอนที่ 12 รุ่นพี่คนสวยคือใคร

หลังจากจบงานกีฬาสีก็เข้าสู่ช่วงเวลาเรียนเหมือนปกติที่เริ่มจะเข้มข้นเพราะมีเวลาอีกแค่หนึ่งเดือนกว่าๆ ก็จะเข้าสู่เดือนสอบปลายภาคแล้ว

"ช่วงหลังกีฬาสีคือช่วงเรียนต่อที่เข้มข้นประจำปีเฮ้อจะอ้วกออกมาเป็นตัวหนังสือแล้วตอนนี้"เบลบ่นฟุตหน้าลงกลางหนังสือที่เปิดกางเอาไว้อยู่

"เห็นด้วยจะอ้วกแล้วแม่" นัทตี้ฟุตหน้าลงกับหนังสือไปอีกคนด้วยความอ่อนล้า

อาจารย์ที่สอนเสร็จแล้วสั่งงานกลุ่มและงานเดี่ยวติดกันสองชิ้นเร่งส่งก่อนสอบปลายภาคเท่าน้้น ไม่อย่างนั้นต้องติดF

"ใช่เลยสั่งงานเยอะมากจริงๆ คราวนี้" ฉันเห็นด้วยกับเพื่อนๆ ที่บ่นไม่หยุด ก้มมองหัวข้อที่จดใส่กระดาษเอาไว้แล้วปรากฏว่าช่วงนี้สั่งงานทุกวิชาพร้อมกันอย่างกับนักเรียนมีคนล่ะสิบมือถึงจะว่างทำทันทั้งหมด

"พวกเราแยกย้ายกันกลับบ้านเถอะวันนี้"

หน้าโรงเรียน

ฉันโบกมือลาเพื่อนๆ แล้วเดินกลับบ้านเองเช่นทุกวัน

"อ้าวน้องใบตองนี่ครับ" พี่ลีเพื่อนพี่สีครามเหลือบสายตามองมาเห็นฉันพอดีขนาดที่พวกพี่เขาทั้งกลุ่มกำลังยืนเกาะกลุ่มเหมือนคุยกันอยู่ข้างรั้วโรงเรียน

"สวัสดีค่ะพี่ๆ" วันนี้ไม่เพียงมีแค่พวกพี่เขาทั้งสี่คนเหมือนปกติยังมีผู้หญิงอีกสองคนยืนอยู่ในกลุ่มด้วย

"สวัสดีครับน้องใบตอง" พวกพี่ๆ ทักทายฉันกลับด้วยงบความคุ้นเคยกันพอสมควร

"เดินกลับบ้านเหรอเรา" พี่สีครามถามฉันด้วยรอยยิ้ม

"ค่ะ แล้วพี่สีครามยืนทำอะไรกันอยู่ตรงนี้เหรอคะ" ฉันมองพวกเขาอย่างสงสัยเพราะปกติพวกเขาจะนั่งคล่องบิ๊กไบค์คุยกันอยู่ทั้งกลุ่ม แต่วันนี้กับยืนรวมตัวกันซึ่งดูแล้วสถานการณ์ผิดปกติแปลกๆ

"พอดีว่าเพื่อนต่างห้องเกิดอุบัติเหตุต้องส่งโรงบาลพวกพี่เลยว่าจะไปเยี่ยมมันกัน แต่ว่าเมย์กับฝนมาขอไปด้วย" พี่สีครามตอบแล้วเบนสายตาไปยังรุ่นพี่ผู้หญิงสองคนที่กำลังมองฉันด้วยสายตาสงสัยชวนอึดอัด เพียงยิ้มบางๆ ทักทายแต่ไม่ได้พูดคุยอะไรกับฉันเหมือนพี่สีครามและกลุ่มเพื่อนสนิทของเขา

"อ่อแบบนี้นี่เอง พวกพี่คงรีบไปโรงบาลกันต่อ ถ้ายังงั้นใบตองไม่รบกวนแล้วนะคะ หนูเดินกลับบ้านก่อนนะ" พอได้รู้สาเหตุที่พวกพี่สีครามมีสีหน้าเครียดฉันเลยต้องโบกมือลาพวกเขาเพื่อไม่รบกวนจนพวกเขาไปโรงบาลช้าเพราะตัว

"ครับ เราก็เดินดูทางดีๆ ด้วยหล่ะเดียวเกิดอุบัติเหตุอีก" พี่สีครามมาพูดแบบนี้ทำไมเนี้ยฉันไม่ได้เป็นคนซุ่มซ้ามแบบนั้นเสียหน่อย

"สีคราม! เมย์ขอช้อนไปกับสีครามแล้วกันนะ" ก่อนที่ฉันจะเดินผ่านไปไกลพี่ผู้หญิงชื่อเมย์ก็ขอช้อนรถไปกับพี่สีคราม ทำไมพอได้ยินฉันรู้สึกไม่ค่อยจะพอใจเลยนะ ทั้งที่เราไม่ได้เป็นอะไรกันมีแค่ฉันที่รู้สึกชอบเขา

"เอางั้นเหรอ เอ่อก็ได้เมย์" นั้นยังจะไปตอบรับผู้หญิงอีกพี่สีคราม!

"ขอบใจสีครามมากนะคะ" แหวะอยู่มอหกแล้วทำไมต้องทำเสียงแบ้วเหมือนเด็กมอต้นอยู่ได้เกินไปไหมป้า!

ฉันแอบด่ารุ่นพี่คนนั้นในใจด้วยความหงุดหงิดแล้วเร่งฝีเท้าเกินเร็วๆ ให้พ้นพวกเขาไปไกลจะได้ไม่ได้ยินบทสทนาที่ไม่อยากได้ยินพวกนั้นอีกบอกเลยว่ารำคาญมาก แบบอคติส่วนตัวร่วนเลย

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแชทปรึกษาเดอะแก๊งเผื่อจะได้คำแนะนำดีๆ อะไรบ้าง คงจะดีกว่าเก็บเอาไว้ในใจคนเดียวแล้วจะระเบิดแบบนี้

แต่จะกดโทรศัพท์ระหว่างเดินก็กลัวตัวเองจะสะดุดล้มจนได้แผลเข้าให้อีกเลยคิดว่าแวะร้านคาเฟ่พี่อุ้มดีกว่าหาชาเขียวเย็นหวานๆ ไปดื่มดับความร้อนในใจดีกว่า คิดได้แบบนั้นฉันก็เปลี่ยนจากเดินกลับบ้านข้ามถนนไปยังคาเฟ่ที่เคยทำงานพิเศษช่วงปิดเทอม

"อ้าวน้องใบตองวันนี้การบ้านไม่เยอะเหรอ ถึงแวะมาคาเฟ่ได้" พี่อุ้มที่กำลังคิดเงินให้ลูกค้าเสร็จพอดีเงยหน้าขึ้นมาทักทายฉันอย่างดีใจที่เจอกัน

"การบ้านเยอะมากต่างหากค่ะพี่อุ้ม แต่หนูอยากดื่มชาเขียวอร่อยๆ สักแก้วเลยแวะมาซื้อก่อนกลับบ้านค่ะพี่อุ้ม" อดีตเจ้านายสาวยิ้มให้อย่างเอ็นดูแล้วพิมพ์เมนูโปรดของฉันให้อย่างคุ้นเคยแล้วคิดเงินพร้อมกับรอคิว

"นั่งรอก่อนนะสาวน้อยเหลืออีกสามคิวหนู" พี่อุ้มยื่นบัตรคิวกับเงินทอนให้ฉัน

"ขอบคุณค่ะพี่อุ้ม" มองหาโต๊ะมุมสบายๆ แล้วเดินไปนั่งรอชาเขียวเย็นที่สั่ง วางกระเป๋านักเรียนไว้ข้างตัวแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดพิมพ์ข้อความเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างละอย่างละเอียดให้เพื่อนอ่านในแชท

แชทกลุ่มสามสาว

นัทตี้ 'ว้ายชอบพี่สีครามชัวมาแบบนี้แก'

เบล 'จริงเห็นด้วย นางมาอ่อยชัวใบตอง'

ใบตอง 'แล้วพี่สีครามก็ดูไม่ได้ปฏิเสธพี่ผู้หญิงคนนั้นด้วยพวกแกหรือเขาจะจีบๆ กันอยู่ว่ะ' ยิ่งพิมพ์ยิ่งกังวลก็ตัวฉันไม่ได้เป็นอะไรกับพี่เขานี่นะตอนนี้เป็นแค่รุ่นน้องที่รู้จักกันเฉยๆ

นัทตี้ 'เอาจริงๆ ใบตอง นัทตี้ว่ามีความเป็นไปได้เพราะจากที่แกเราดูพี่สีครามเขาไม่ได้ปฏิเสธอะไรเลยนะ' ตรงนี้แหละที่ทำฉันคิดมากแบบปล่อยวางไม่ได้รู้สึกเจ็บใจที่สุด

เบล 'ถ้าอย่างนั้นแกต้องพุ่งชนแล้วเท่านั้นใบตอง ช้าเดียวพี่คนนั้นตัดหน้าแกคบกับพี่สีตรามทำยังไงจะมาเสียใจทีหลังก็ไม่ได้แล้วนะใบตอง"

นัทตี้ 'อันนี้เห็นด้วยกับเบลช้าอดนะใบตอง'

ใบตอง 'แต่ว่าใบตองไม่กล้ามันจะดูแก่แดดไปหรืเปล่า'

นัทตี้ ' โอ๊ยใบตองเพื่อนรักไม่แก่แดดแล้วสมัยนี้เขามีแฟนตั้งแต่ป.4 แต่พวกเราม.4แล้วนะเป็นสาวแล้วค่ะ'

เบล 'ใช่ๆ พวกเราเป็นสาวแล้ว มีแฟนได้แล้ว'

"น้องใบตองชาเขียวเสร็จแล้วค่ะ" พี่พนักงานที่สนิทกันยกแก้วชาเขียวเอามาให้ฉัน

"ขอบใจค่ะพี่" ฉันทักทายพูดคุยถามไถ่พี่เขาเรื่องราวต่างๆ สักพักแล้วขอตัวกลับบ้าน หยิบมือถือออกมาตอบแชทเพื่อนกันจะปิดเน็ต

ใบตอง 'ได้เดี่ยวเก็บไปคิดก่อนสักอาทิตย์' ฉันพิมพ์บอกเพื่อนๆ แล้วปิดโทรศัพท์เพื่อขอเวลาคิดโดยใช้เวลาทบทวนตัวเองและดูท่าทีพี่สีครามก่อนว่าตัวเขามีท่าทางจะชอบฉันตอบไหม

ถ้าพี่สีครามไม่ได้ชอบฉันเหมือนที่ฉันกำลังรู้สึกกับเขาจะกลายเป็นหน้าแตกเอาได้เรื่องแบบนี้ต้องดูจังหวะดีๆ ก่อนที่จะพูดออกไป

ภายในบ้านใบตอง

"กลับมาแล้วค่ะคุณยาย" ฉันร้องเรียกคุณยายที่นั่งถักไหมพรมเป็นอาชีพเสริมแก้เบื่ออยู่บนโซฟาหน้าทีวี ใต้เท้ามีลูกสุนัขกับลูกแมวจอมซนนอนอ้อนอยู่อย่างเอาใจ

"มาแล้วเหรอลูก วันนี้กินของว่างจากหน้าโรงเรียนมาหรือยัง" คุณยายวางงานบนมือลงแล้วถามหลานสาว

"กินมาแล้วยังไม่ค่อยหิวค่ะ เดี่ยวหนูไปอาบน้ำให้สดชื่นก่อนแล้วเดี่ยวเอาการบ้านมาทำหน้าทีวีด้วย" ฉันตอบท่านแล้วเดินขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง

หลังจากอาบน้ำสบายตัวสดชื่นพร้อมสำหรับกองการบ้านทั้งหลายของเด็กม.4 สายวิทย์-คณิต แล้วก็เตรียมของเดินไปทำการบ้านหน้าทีวีพร้อมคุยเล่นกับคุณยายเช่นทุกวัน แต่ว่าเสียวโทรศัพท์แจ้งเตือนข้อความเข้ามาเสียก่อนฉันที่มีกฎให้ตัวเองว่าเวลาทำการบ้านอ่านหนังสือจะไม่หยิบมือถือไปไว้ใกล้ให้ตัวเองเล่นเพลินจนไม่ได้ทำอะไร จำต้องหยิบขึ้นมาอ่านก่อนจะลงไปข้างล่าง

แชทสามสาว

นัทตี้ 'ใบตอง!'

เบล 'ใบตองแกต้องทำใจดีๆ นะเพื่อน!'

รูปที่เพื่อนสนิททั้งสองส่งเข้ามาในแชทกลุ่มคือรูปคู่ของพี่สีครามกับพี่เมย์ผู้หญิงที่ฉันเห็นเมื่อตอนเย็นโพสและแท็กไอจีพี่สีคราม

โทรศัพท์ในมือถึงกับร่วงตกลงพื้นกับสิ่งที่เห็นจะเลือกว่าช็อกเลยก็ได้

นัตตี้ 'ใบตองพิมพ์ตอบหน่อยอย่าเงียบ!'

เบล 'ใบตองพวกพี่เขาอาจจะไม่ได้เป็นอะไรกันก็ได้ แกลองทักไปถามพี่สีครามก่อนไหม อย่าพึ่งเสียใจเลยเพื่อน'

นัทตี้ 'ใช่ๆ เบลพูดถูก แกอย่าพึ่งรีบเสียใจนะใบตองต้องพี่สีครามให้แน่ชัดก่อนนะใบตอง!'

ฉันมองข้อความแชทที่เพื่อนๆ พยายามปลอบใจกัน รู้สึกน้ำตาไหลนี้คือความรู้สึกที่เรียกว่าอกหักของวัยรุ่นอย่างฉันไหมนะ