ตอนที่11 กีฬาสี

วันเวลาผ่านไปถึงวันกีฬาสีประจำปีมาถึงทำให้บรรยากาศภายในโรงเรียนคึกครื้นเพราะถือว่าเป็นสัปดาห์แห่งการแข่งกีฬาแทบจะไม่ต้องเข้าเรียนทั้งสัปดาห์ยิ่งคนเป็นนักกิจกรรมยิ่งวิ่งวุ่นทำกิจกรรมทั้งวัน

"พี่สีครามอยู่สีเดียวกับห้องเราด้วย ใครจะคิดว่าผู้ชายหล่อๆ เวลารับตำแหน่งประธานสีจะดุขนาดนั้น แกเลิกชอบเถอะใบตอง" ยัยเบลทำหน้าตาสยอง ภาพพี่สีครามคุมซ้อมแสตนเชียร์ลอยเข้ามาในหัวตะโกนสีหน้าเขร่งขรึมพร้อมจะลงโทษคนผิดจังหวะ โอ๊ยน่ากลัวจริงๆ

"อืมน่ากลัวจริงพวกแก ส่งสารน้อยมอต้นที่ต้องขึ้นแสตนเชียร์เลยพวกแก" ฉันสะดุ้งยิ้มแหย่ๆ ด้วยความเห็นด้วยกับเพื่อนๆ พูดถึงพี่สีคราม

"นัทตี้เคยได้ยินพี่น้ำลูกพี่ลูกน้องที่อยู่มอหกเล่าว่าพี่สีครามโหดเอาเรื่องเลย เขาเคยยกพวกตีกับโรงเรียนพาณิชย์ที่อยู่อีกสองซอยนี้เอง สภาพฝ่ายตรงข้ามเลือดอาบทุกคน!" ยัยนัทตี้ผู้มีสายข่าวเยอะพูดอแกมาอย่างออกรส

"ไม่มั้งจากที่ใบตองได้สัมผัสนิสัยพี่สีครามดีมากเลย ข่าวเลื่อนลอยเกินจริงหรือเปล่า" ฉันไม่เชื่อเด็ดขาดพี่สีครามของฉันออกจะเป็นคนดีสุภาพบุรุษชอบช่วยเหลือคนที่เดือดร้อน

"จริงและไม่ใช่แค่พี่สีครามยังมีเพื่อนของเขาทั้งกลุ่มเลย แกไม่ค่อยสนใจใครจะรู้ข่าวเมาท์แบบนี้ได้ยังไงใบตองอย่างเถียงเพื่อนๆ"

"เอ้าเห็นไหมยัยเบลยังบอกว่าข่าวเมาท์เลยนัตตี้" ฉันพูดแย้งเพื่อนๆ อย่างไม่ยอมเชื่อ

"เบลจะสื่อว่าใบตองนั่นแหละตกข่าวไม่ทันโลกโรงเรียนแห่งนี้โดยเฉพาะเรื่องของชาวบ้าน!" เบลส่ายหัวทำท่าเหมือนผู้ใหญ่กำลังอ่อนอกอ่อนใจที่เด็กน้อยพูดแล้วไม่ยอมเชื่อฟังเธอ เพื่อนสนิททำท่าเหมือนคนแก่กำลังสั่งสอนฉันกันดูแล้วก็ต้องหลุดขำเพราะพวกเราอายุสิบหกเรียนอยู่มอสี่กันเองนะยังจะทำท่าแบบนี้ออกมา

"จ้าๆ ใบตองจะพยายามไม่ตกข่าวนะเพื่อนๆ แต่ว่าพี่สีครามของใบตองเป็นคนดีเท่านั้นใบตองพิสูจน์มากับตาตัวเองแล้วบ่อยๆ อย่าเชื่อข่าวเมาท์ไร้สาระพวกนั้นเข้าใจไหม" ฉันยืนยันอย่างหนักแน่น

"เฮ้อ...นี่แหละคนมันชอบอะเนาะอะไรก็ดีที่หนึ่งเพื่อนเรากำลังโดนของเปล่าว่ะเบล" นัทตี้หันไปพูดกับยัยเบลแล้วยังทำท่ากระซิบแต่พูดเสียงกังมห้ฉันได้ยินด้วย

"ฮ่าๆ อาจจะเป็นไปได้ เดี๋ยวเบลไปบอกอากงให้หาเซียนแสมาปราบชื่อดังที่อากงนับถือมาปราบแล้วนัทตี้"

ฉันได้แต่ขำกับวงเมาท์ไร้สาระของเพื่อนในกลุ่มที่เริ่มออกทะเลไปไกลแล้ว

"พอๆ เลยเกินไป เซียนแสอะไรไปกันใหญ่แล้วพวกแกเนี้ยฮ่าๆ" เด็กมอสี่อย่างพวกเราก็มักจะจับกลุ่มเมาท์ไปเรื่อยแบบนี้ไปวันๆ เป็นสีสันของทุกวัน

"อ้าวสามสาวนั่งกันอยู่นี้ว่างหรือหลบงานหะ?" เคยได้ยินไหมว่าถ้าเรากำลังนินทาใครเจ้าตัวมักจะโผล่มาอย่างไม่ทันตั้งตัวได้เสมอและไม่แค่พี่สีครามแต่เป็นเพื่อนของเขาทั้งกลุ่มเลยที่โผล่มาทั้งทายพวกเราสามคนจากไหนไม่รู้

"ว้ายผี!!!" พวกเราร้องขึ้นพร้อมกันอย่างตกใจก็เล่นนินทาพวกเขาโดยเฉพาะตัวคนทักอย่างพี่สีคราม

"พวกพี่ออกจะหล่อครับน้องๆ เสียใจแย่มาเห็นพวกเราเป็นผีไปได้อย่างไงกัน" พี่บีมผู้ขี้เล่นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเสแสร้งเสียใจมากจนดูน่าหมั่นไส้

"เอ่อ...พวกเราไม่ได้หมายถึงแบบนั้น แค่ตกใจเท่านั้นเองค่ะ" ฉันเป็นคนที่ได้สติแล้วรีบแก้ตัวเอ๊ยแก้ต่างให้พวกเราทั้งสามคนดูดีขึ้นมาในสายตาพวกพี่สีคราม

"ใช่ๆ ก็พวกพี่เล่นโผล่มาไม่ให้สุ้มให้เสียงเป็นคนอื่นก็ตกใจเหมือนพวกเราทั้งสามคนเนี้ยแหละ" นัทตี้รีบพูดเสริมฉันอย่างระรัวเร็วเหมือนคนกำลังแก้ตัว ตั้งสติอย่ามีพิรุธได้ไหมเพื่อนรักฉันกับเบลถลึงตาใส่ยัยนัทตี้ที่ใบหน้าซีดเชียวพูดติดขัดปล่อยพิรุธออกมาเพียบเฮ้อ...

"อ่อเป็นแบบนี้นี่เอง ถ้าอย่างนั้นพวกพี่ต้องขอโทษน้องๆ ด้วยนะครับที่ทำให้ตกใจกันใหญ่จนหน้าซีดหมดเลยฮ่า" พี่ลีลูกคู่เพื่อนชี้พี่บีมพูดอย่างล้อเลียนสายตาบอกว่าพี่รู้ทันนะว่าพวกน้องต้องจับกลุ่มเมาท์พวกพี่กันสนุกปากแล้วถูกจับได้กันถึงเป็นแบบนี้กัน

"..."พวกเราสามคนถึงกับแก้ตัวต่อไปไม่ได้ค้างกลางอากาศกันทันที

"พอๆ เลิกแกล้งน้องๆ ได้แล้วพวกมึง" พี่สีครามพูดปรามแกล้งเพื่อนของเขา "ว่าแต่ไม่ได้ลงแข่งกีฬาอะไรกันเหรอทำไมนั่งกันอยู่ตรงนี้ครับ"

งี้เห็นไหมพ่อเทพบุตรแสนดีของน้องพี่สีครามช่วยชีวิตพวกเราเอาไว้แล้ว ยัยนัทตี้ยัยเบลเห็นหรือยังว่าเรื่องที่ได้ยินมาก็แค่พวกชอบนินทาคนอื่นสนุกปากไปเรื่อยเท่านั้น...

"คือว่าพวกเราได้เป็นรัมเมเยอร์ของสีค่ะ ต้องเริ่มซ้อมตอนบ่ายสามตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเลยว่างกัน" ฉันตอบแล้วยิ้มหวานให้พี่สีคราม ส่วนพี่เขาก็ยิ้มตอบรับตาเป็นประกายขึ้นมาทันที

"ดีเลยใบตอง ถ้าอย่างนั้นพวกน้องสามคนไปช่วยพวกพี่ทำคันเอ้าส์แสตนดีกว่า วาดรูปลงสียังขาดคนอีกเยอะ" พวกเราสามคนมองหน้ากันอย่างพร้อมเพรียงกัน อ้ายหยาทำคันเอ้าส์โอ้น้อนั้นงานเหนื่อยของสีเลยนะเพราะไม่เพียงวาดเท่านั้นยังมีงานประกอบที่ต้องใช้แรงงานหนักเลย

แง่ขอเปลี่ยนคำพูดในใจเมื่อกี้ก่อนได้ไหมพี่สีครามไม่ใจดีแล้วตอนนี้ ระหว่างที่ฉันคร่ำครวญตบตีกับตัวเองในใจก็รู้สึกถึงสายตาทิ่มแทงสองคู่จากเพื่อนสนิททั้งสองคนอย่างเอาเรื่องว่าเห็นหรือยังรุ่นพี่ที่แสนดีของแกยัยใบตอง!

ส่วนฉันได้แต่สงสารตาขอโทษให้เพื่อนทั้งสองอย่างง้องอนโดยไม่มีเสียง

"ว่าอย่างไงครับไปกันเลยไหม" แหมเร่งจังเลยนะพ่อหนุ่มสุดหล่อทั้งกลุ่มพวกเราคิดโดยแค่มองตาก็เข้าใจกันสมกับที่เป็นเพื่อนรักกันสามคน

"หรือน้องๆ กลัวเหนื่อย" พี่กรผู้เงียบขรึมเหมือนพึ่งมาแต่ความจริงเขาแค่โลกส่วนตัวสูงไม่ชอบพูดคุยกับใคร แต่ไหนพูดเร่งพวกเราว่ะเนี้ย พวกเราสามคนปรึกษาโดยการสบตากันโดยมีสายตารุ่นพี่มอหกสุดหล่อทั้งสี่คนสองมองรอคำตอบอยู่

"ไป! ปะไป! เลยก็ได้ค่ะ" พวกเราลุกขึ้นทำท่ากระตือรือร้นให้ดูเหมือนคนเต็มใจช่วยงานสีมีจิตสาธารณะมากๆ เลย แต่ภายในใจกำลังคิดว่าจะรีบกลับให้เร็วยังไงวะอีกสามชั่วโมงกว่าจะบ่ายสามจะตุยก่อนไปซ้อมรัมเมเยอร์ไหมวันนี้!

"ดีมากครับน้องๆ วัยรุ่นมอสี่แรงเยอะแบบนี้ช่วยพวกพี่ได้งานเยอะแน่มีเวลาตั้งสามชั่วโมงเลย" พี่ลีพูดขึ้นกลั้นยิ้มไม่ใช่เขากำลังกลั้นหัวเพราะเยาะพวกเราสามคนต่างหากพวกหนูดูออกนะพี่!

จากเราสงบเสงี่ยมเดินตามคนหล่อไปใช้แรงงานต่อยๆ

วันนั้นพวกเรากลับถึงบ้านก็ถึงขนาดไม่อาบน้ำนอนเพราะเหนื่อยไม่ไหวหมดแรงกันทุกคน

และวันปิดกีฬาสีประจำโรงเรียนที่จะต้องมีการเดินขบวนมีเชียร์รีดเดอร์ก็มาถึง พวกเราที่ต้องเป็นรัมเมเยอร์ต้องมาแต่งตัวตั้งแต่ตีสอง เบลเป็นคนมารับฉันที่บ้านเพื่อไปแต่งตัวที่โรงเรียนซึ่งมีห้องของแต่ล่ะสีที่จัดไว้ให้ใช้เป็นที่แต่งตัวสำหรับกิจกรรมวันนี้

"ง่วงนอนมากเลยพวกแก" นัทตี้บ่นเสียงอู้อี้ขนาดที่ตาปิดคอเอนเอียงไปมาคล้ายจะล้ม

"กาแฟไหมจะได้ตื่น" ฉันยื่นแก้วกาแฟไปให้เพื่อนดื่มก่อนมาเบลบอกคนขับรถให้แวะที่ร้านสะดวกซื้อเพื่อหาเสบียงรองท้องกันสามคน

"นัทตี้เมากาแฟกินไม่ได้ฮื่อ" ยัยนัทตี้ท่าเสียดายเพราะง่วงที่ได้นอนหลับไปไม่กี่ชั่วโมงแล้วต้องลุกมาแต่งหน้า

"เอางั้นซุปไก่อาม๊าฉันเคี้ยวไว้ให้ตั้งแต่เมื่อวานเย็น" เบลยกกระติ๊กที่บรรจุซุปไก่ให้นัทตี้

"งื้อขอบใจมากอาม๊าเบลทำอร่อยที่สุดซุปไก่" นัทตี้รับกอดเบลเร็วๆ แล้วเอาซุปไก่ไปกินอย่างเร็วตื่นเพราะของกินสินะเพื่อนฉัน

"ของแกก็มีใบตองเอาไปกินจะได้มีกำลังควงไม้คทาวุธ"

"ฝากคำขอบใจไปให้อาม๊าเบลด้วย" ฉันยิ้มอย่างดีใจ

"น้องๆ รีบกินแล้วเดี๋ยวจะแต่งหน้าแล้วลิปสติกจะเลอะนะคะ" รุ่นพี่ที่รับหน้าที่เป็นช่างแต่งหน้าเร่งพวกเราเพราะคนรออีกเยอะในห้อง

"ค่ะพี่"

ตัดมาที่ช่วงเดินขบวนสีของฉันคือสีฟ้าปีนี้ได้เดินขบวนลำดับที่3 โรงเรียนของเรามีทั้งหมด6สีถือว่าอยู่ลำดับกลางๆ ที่ต้องออกเดิน แดดเริ่มออกแล้วแต่สีแรกยังไม่ได้เดินคิดว่าถึงลำดับสีตัวเองต้องร้อนมากแน่ๆ

"ไงเราเอาน้ำเปล่าไหม" พี่สีครามผู้เป็นประธานสีฟ้าเดินนำพี่บีมกับพี่ลีที่ถือถังน้ำและกล้องปฐมพยาบาลเข้ามาดูการจัดขบวนของสีเรา

"อ่ะเอาค่ะพี่สีคราม" ฉันหันไปมองพี่สีครามแอบตกใจที่เขาโผล่มาอยู่ข้างหลัง วันนี้พี่สีครามมีกล้องคล้องคอและนกหวีดสำหรับเป่าให้สัญญาณด้วย ดูรวมๆ แล้วเท่มากวันนี้

"นี่ครับ" ฉันรับน้ำเปล่ามาดื่ม

"ว้าววันนี้น้องใบตองของมึงสวยนะเนี้ยไอ้คำราม" พี่ลีพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มล้อเลียนฉบับคนขี้เล่นของเขา

"มึงอย่างแซวน้องไอ้ลี" พี่สีครามทำท่าปรามเพื่อนเขาดุๆ

"หรือมึงว่าไม่จริงไอ้สีคราม"พี่บีมเสริมคำพูดพี่ลีถามอย่างจี้จุดจะเอาคำตอบ

"เอ่อๆ ก็สวย" พอเอาพูดออกมาตรงๆ ฉันถึงกับสัมลักน้ำเปล่าจนเลอะเทอะแกมาให้ขายหน้า

"เอ้าน้องใบตองค่อยๆ ดื่มไม่ต้องรีบครับ" พี่สีครามรีบเอาเช็ดชูเช็ดตามใบหน้าออกให้ฉันที่กำลังเขินจนเหม่อสติหลุด จนไม่รู้ว่าพวกพี่เขาถูกเพื่อนวิ่งมาตามให้ไปประชาสัมพันธ์เพื่อแจ้งรายชื่อของคนที่อยู่ตำแหน่งต่างๆ ของขบวนกันแล้ว

"แกหน้าแดงไหวไหมใบตอง" เบลเขย่าแขนฉันแรงๆ จนได้สติกลับคืนมา

สรุปวันนี้ทั้งวันฉันได้เจอพี่สีครามแค่ครั้งเดียวแต่ว่าโคตรมีความสุข

"เพราะเขาชมว่าฉันสวยอ่ะพวกแกงื้อเขินไม่ไหวแล้ว"