ตอนที่ 13 คำตอบของเขา

ฉันรู้สึกว่าน้ำตาของตัวเองกำลังไหลออกมาไม่หยุดความรู้สึกเจ็บแป๊บอยู่ภายในใจ ตอนนี้เริ่มจินตนาการว่าพี่สีครามกับผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนกันภาพที่พวกเขาจะสวีทหวานกันก็ฉายออกมาเป็นเรื่องราวฮื่อๆ ทำไมคนไม่สมหวังต้องเป็นใบตองคนนี้ด้วย

"เหมี่ยว!เหมี่ยว!เหมี่ยว!"

"โฮ่ง!โฮ่ง!โฮ่ง!" ฉันที่กำลังอารมณ์อกหักเศร้าเสียใจเหมือนในเอ็มวีต้องหยุดสะงักอารมณ์ทันที

"ไอ้เจ้าชาแปงไอ้ชาเปามาส่งเสียงดังอะไรตอนนี้มันใช่เวลาไหมเนี้ย!" ฉันร้องตะโกนขึ้นด้วยความขัดใจสุนัขกับแมวเพื่อนชี้ต่างสายพันธุ์สองตัวที่ถีบประตูจนเกิดเสียงดังอยู่กน้าประตูห้องนอนตอนนี้

"โฮ่ง!โฮ่ง!โฮ่ง!"

ปังๆ ตึกๆ

เสียงดังเร่งให้ฉันเดินไปเปิดประตูให้พวกมันสองตัว เฮ้อชีวิตมีน้องๆ เป็นสุนัขกับแมวนี้จะต้องไม่ให้มีเวลาเศร้าอกหักกันเลยหรือไง

"มาแล้วๆ" ฉันเช็ดคราบน้ำตาออกแล้วถืออุปกรณ์การทำรายงานออกไปทำที่หน้าทีวีกับคุณยาย

"โฮ่ง!เหมี่ยว!" เจ้าลูกสุนัขลูกแมวต่างกระโดดเข้ามาคลอเคลียอ้อนฉันกันอย่างประจบ

"คุณยายใช้ให้มาตามพี่ใบตองสินะ เฮ้อไป!ลงไปข้างล่างกัน" เจ้าชาเปาเจ้าชาแปงรีบวิ่งลงไปข้างล่างนำหน้าฉันทันทีท่าทางพวกมันสองตัวจะวิ่งแข่งกันเล่นอย่างซุกซนจนทำให้ฉันอดที่จะหลุดยิ้มออกมาด้วยความชอบใจลืมเรื่องเศร้าไปได้บางอย่างไม่ทันตั้งตัว

"ทำไมขึ้นไปอาบน้ำนานอย่างนี้ล่ะลูก" คุณยายถามฉันด้วยความห่วงใยมองสำรวจทั้งแต่ใบหน้าลงมาแต่ไม่ได้เอ่ยถามอะไร ถึงท่านจะอายุมากกว่าฉันมากแต่มีความคิดแบบคนสมัยใหม่ที่จะเลี้ยงลูกหลานแบบอิสระไม่บังคับในหลายๆ เรื่อง

"คือว่าหนูมัวแต่คุยกับเพื่อนในแชทอยู่ค่ะคุณยาย" ใบตองพูดเสียงแห้งเพราะผ่านการร้องไห้แค่ฟังคุณยายก็คงจะพอเดาได้แต่ในเมื่อฉันไม่เล่าท่านก็ไม่เร่งรัด

"ถ้าเราว่าแบบนั้นก็มานั่งทำการบ้านไปก่อนละครเรื่องนี้จบค่อยไปกินข้าวเย็นกัน" ใบตองพยักหน้ารับแล้วนั่งลงกับพื้นใช้โต๊ะรับแขกเป็นโต๊ะวางหนังสือเช่นทุกวันที่ผ่านมา

"เอ่อเมื่อตอนกลางวันพ่อแม่ของเราโทรมาด้วยเห็นว่าช่วงเราปิดเทอมจะบินกลับมาอยู่ด้วยหนึ่งเดือนแหนะ"

"จริงเหรอคะคุณยาย!" ใบตองรู้สึกว่าโลกกลับมาสดใสอีกครั้งเมื่อทราบข่าวของพ่อแม่ที่อยู่ห่างไกลอีกซีกโลกในตอนนี้

"ยายคิดแล้วว่าเราต้องมีท่าทีดีใจมากแน่กับข่าวนี้ แม่ป่านกับพ่อนนของใบตองบอกว่าทนคิดถึงลูกสาวคนเดียวไม่ไหวเลยลาหยุดงานและปิดร้านกลับมาหาลูกสาวเสียหน่อย" ฉันยิ้มด้วยความดีใจที่อีกไม่กี่เดือนก็จะได้ใช้เวลาร่วมกับพ่อแม่บ้างแล้ว

"ดีใจจังเลยค่ะ" อาทิตย์ก่อนคุยโทรศัพท์กันทำไมพ่อแม่ปิดเงียบล่ะเนี้ยไม่เห็นบอกกันบ้างเลยค่ะ" ใบตองบ่นน้อยใจพ่อแม่ที่อยู่อีกซีกโลกกับคุณยาย

"แม่เราบอกยายว่าตอนนั้นยังไม่แน่ใจว่าเจ้านายพอเราจะให้หยุดพักร้อนนานขนาดนั้นไหม แต่วันนี้เจ้านายอนุญาตแม่เราเลยจองตั๋วเครื่องบินเรียบร้อยแล้ว อย่างไรล่ะลูก" ฉันพยักหน้า ฟังคุณยายอธิบายด้วยใบหน้ายิ้มๆ เพราะเป็นการได้เจอพ่อแม่ตัวเป็นๆ ในรอบสามปีได้เลยนะเนี้ยปกติคุยแต่ผ่านหน้าจอเท่านั้นและไม่บ่อยเพราะพวกท่านงานยุ่งมากในแต่ล่ะวัน

"ใบตองเข้าใจค่ะว่าพ่อกับแม่ต้องทำงาน" ตอนนี้เธออายุ16ปีแล้วเริ่มเข้าใจหน้าที่ของพ่อแม่ที่ต้องทำงานหาเงินแล้ว ถึงแม้ตอนเด็กๆ จะมีร้องไห้หาบ่อยแต่พอนานวันเข้าก็พอเข้าใจเพราะมียายที่รักและเอาใจใส่ไม่ห่างอยู่ข้างๆ ทุกวันจนไม่รู้สึกขาดความรัก

เรื่องที่คุยก็เป็นเรื่องพ่อกับแม่ที่จะกลับมาจากอเมริกาอย่างตื่นเต้นของสองยายหลานเป็นค่ำคืนที่เต็มไปด้วยเสียงคุยเสียงหัวเราะและเสียงสุนัขกับแมวกัดกันเล่นตัดการเสียงทีวีที่ถูกเปิดแช่ไว้แต่ไม่ได้รับความสนใจเท่าไหร่

โรงเรียนนานาชาติ

"ใบตอง!!" เพื่อนสนิททั้งสองคนร้องเรียกใบตองด้วยเสียงอันดังลั้น

"ว่าไงเรียกซะเสียงดังกันเลย ใบตองเห็นแล้วว่านั่งกันอยู่ตรงนี้" ใบตองนั่งลงวางกระเป๋าเอาไว้ข้างตัวแล้วถามเพื่อนสนิททั้งสองคน

"อ้าวนึกว่าใบตองจะเศร้าแต่ไหงใบหน้าสดใสกว่าที่คิดหล่ะเนี้ย" นัทตี้ทักขึ้นจับใบหน้าของใบตองหันซ้ายขวาสำรวจด้วยความเป็นห่วง

"นั้นสิใบตองแววเศร้าในตัวแกทำไมมีแค่ยี่สิบเปอร์เซ็นต์เองล่ะเพื่อน" เบลก็จับใบหน้าของใบตองหันซ้ายหันขวาอย่างสำรวจอีกคน

"เฮ้อ...เรื่องพี่สีครามก็หน่วงๆ อยู่บ้างพวกแก แต่ว่าพอได้รู้ข่าวว่าพ่อแม่ของใบตองลางานได้1เดือนจะกลับมาเยี่ยมใจมันก็ดีใจยิ่งกว่าเลยกลบความเศร้าไปได้"

"เฮ้ยจริงดิ ดีใจด้วยนะใบตอง" สองสาวตื่นเต้นไปด้วยเพราะรับรู้เรื่องครอบครัวของเธอจากคำบอกเล่า

"ขอบใจมาก ใบตองตื่นเต้นมากกำลังหาที่เที่ยวต่างจังหวัดแล้วจะให้พ่อแม่พาไป" ใบตองเล่าให้เพื่อนสนิททั้งสองคนฟังด้วยความตื่นเต้นดีใจจนปิดไม่มิด

"ใบ! ซ้ายมือแก" นัทตี้ที่กำลังฟังด้วยความตื่นเต้นร่วมกับที่ใบตองเล่ามองเหลือบไปเห็นพี่สีครามเดินมาคนเดียวจนรีบบอกใบตอง

"ไหน!" ใบตองรีบหันไปมองพี่สีครามทันที

"พี่สีครามทางนี้ค่ะ" ใบตองยังไม่ทันได้พูดอะไรขึ้นมา เบลก็รีบร้องเรียกพี่สีครามดังเพื่อให้พี่เขาเดินเข้ามาทางกลุ่มของพวกเรา ร่างสูงหยุดสะงักแล้วมองมายังโต๊ะม้าหินอ่อนที่พวกเรานั่งกันอยู่ ใบหน้านิ่งเผยรอยยิ้มออกมาเหมือนทักทายกันแล้วเปลี่ยนทิศทางก้าวมายังโต๊ะของพวกเราที่นั่งอยู่

ตอนนี้พึ่งเจ็ดโมงเช้า คนยังมาโรงเรียนไม่เยอะทำให้ไม่ได้รับความสนใจจากคนอื่นเลย

"ไงมีอะไรกันครับเรียกพี่เอาไว้" พี่สีครามถามด้วยรอยยิ้มบางๆ บนใบหน้าหล่อๆ ของเขา

"ใบตองเบลรู้สึกปวดท้องจะไปเข้าห้องน้ำด่วนตอนนี้แกนั่งรอคนเดียวก่อนนะ ไปนัทตี้ไปเป็นเพื่อนหน่อยคนยังมาโรงเรียนไม่เยอะน่ากลัวไปคนเดียวไม่ไหวอ่ะแก" เบลลุกขึ้นยืนฉุดแขนนัทตี้ให้ลุกตามกันแล้วรีบวิ่งหนีออกไปทันทีโดยไม่เปิดโอกาสให้ใบตองตามไป ใบตองมองเพื่อนสนิททั้งสองคนด้วยความงงๆ ในการกระทำของพวกมัน เพื่อนสนิทยังพูดไม่ออกเสียงอีกว่า 'ถามเลย'

"เอ่อคือว่าพี่สีครามใบตองมีเรื่องสงสัยจะถามพี่" เธอรู้สึกประมาทอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเมื่ออยู่ต่อหน้าของพี่สีคราม

"เรื่องอะไรไหนลองถามมาสิ" พี่สีครามนั่งลงตรงข้ามกับใบตองมองมายังเธออย่างรอคอย

"คะคือว่าใบตอง..." เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังประมวลคำพูดในหัวไม่ถูกกับเรื่องที่ยากจะถามคนตรงหน้ามาตลอดทั้งคืน

"ว่าไงครับ" พี่สีครามขมวดคิ้วมองใบตองอย่างรอคอย จนมือถือในมือของเขาสั่นแจ้งเตือนจนก้มหน้าลงกดดู พอสายตาของเขาไม่ได้จ้องตากับใบตองทำให้ความรู้สึกประมาทเริ่มลดลงมาก

"พี่สีครามกับพี่เมย์เป็นแฟนกันเหรอคะ..." ใบตองรวบรวมความกล้าทั้งหมดถามผู้ชายที่กำลังก้มหน้ากดมือถืออยู่ด้วยเสียงเบาจนแทบจะเป็นกระซิบ แต่เหมือนว่าผู้ชายตรงหน้าจะหูดีมากเพราะเขาเงยหน้าที่กำลังพิมพ์ข้อความขึ้นมามองหน้าฉันแทบจะทันที

สายตาของพี่สีครามจ้องตาของฉันคิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน แล้วก็ถอดสายตาเสมองไปทางอื่นเสียงถอดหายใจดังขึ้นก่อนจะหันกลับมามองหน้าฉันอย่างลำบากใจ

"จะว่าอย่างนั้นก็ไม่เชิงครับ" แค่คำตอบที่ไม่ปฏิเสธว่าไม่ไปไปได้คบกันของเขากับผู้หญิงคนนั้นก็ชัดเจนแล้วตอนนี้

"เข้าใจแล้วค่ะ..." เหมือนเธอโดนน้ำสาดใส่หน้าจนชา ใบตองรู้สึกกระบอกตาร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีเมื่อได้รับคำตอบจากปากของพี่สีครามยืนยันว่าเธอเข้าใจถูกแล้ว พวกพี่เขากำลังคบกันฮื่อแล้วเธอยังจะทำอะไรได้อีกใบตอง ความเสียใจรู้สึกเศร้าเข้ามาเต็มไปหมด