All Chapters of บังเอิญหวนรัก: Chapter 21 - Chapter 30

“ใบตองติดทุนคณะศึกษาศาสตร์ตามเป้าหมาย” ใบตองตื่นเต้นดีใจที่ทำตามความหวังได้สำเร็จ“ฮื่อ ฮื่อ ใบตองเพื่อนรักกกกก” สองสาวเพื่อนสนิทของเธอทำหน้าเศร้าหมองขึ้นมาเมื่อคิดว่าพวกเราต้องแยกย้ายไปเรียนกันต่างที่แล้วก็ใจหาย“นัตตี้! เบล! อย่าร้องสิหยุดเลยนะ” ใบตองพยายามห้ามไม่ให้เพื่อนสนิททั้งสองคนที่กำลังดึงดราม่าอยู่ตอนนี้ให้หยุดทำลายบรรยากาศดีใจที่ประกาศผลสอบเข้ามหาลัย“พวกเราสองคนติดบริหารอินเตอร์ที่เดียวกันแต่แกใบตองทำไมต้องสมัครอันดับหนึ่งไปไกลถึงภาคเหนือของประเทศอย่างนี้พวกเราชั้นสองคนกว่าจะได้เจอใบตองก็คงต้องนานๆ ครั้งเลยสิฮื่อเบลไอ้ใบมันทิ้งเราสองคนแล้วฮื่ออออ” นัทตี้ตาแดงสั้นระริกน้ำตาจะไหลออกมาจริงๆ ฉันมองเพื่อนสนิททั้งสองคนที่กำลังแข่งกันร้องไห้งอแงเพราะฉันจะต้องไปเรียนต่อไกลกว่าเพื่อน“ใบตองก็ใจหายเหมือนกันนั้นแหละ ก็พวกเราสามคนคบกันมาตั้งแต่มอหนึ่งจนจบมอหกพอต้องห่างกันไป มันก็อดจะใจหายเหมือนกันนั้นแหละฮึก” เธอพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา สองคนนี้คงคิดว่าเธอมันเป็นพวกใจแข็งไม่รู้สึกเสียใจล่ะสิคิดผิดแล้ว ภายในใจของเธอตอนนี้มีทั้งความหวาดกลัวที่ต้องไปเริ่มต้นใหม่คนเดียวโดยไม่ม

"กรุงเทพจ้า" ใบตองตอบคำถามเพื่อนใหม่ขนาดที่มือก็จัดเรียงเสื้อผ้าข้าวของตรงหน้าให้เสร็จเรียบร้อยจากนั้นก็ลุกขึ้นเพื่อจะไปนั่งรอเพื่อนใหม่จัดของให้เสร็จแล้วค่อยลงไปเที่ยวหลังมอตามที่ได้นัดกันเอาไว้"ว้าวกรุงเทพ ในชีวิตน้ำอิงเคยไปที่กรุงเทพ 1 2 อ่าสองครั้งท้วนฮ่าๆ" เพื่อนใหม่หัวเราะอย่างขัดเขินท่าทางจะอายใบตองมากตอนนี้"ส่วนใบตองไม่เคยมาเชียงใหม่เลยสักครั้งในชีวิต นี่เป็นครั้งแรกแต่ว่าต้องอยู่ยาว4ปีเลยทีนี้ฮ่าๆ" ใบตองพูดขึ้นแล้วก็ยิงมุขให้เพื่อนใหม่ขำไปด้วย"ไม่เป็นไรนะเพื่อนใบตองเดียวน้ำอิงจะพาเที่ยว ถึงบ้านน้ำอิงจะอยู่ต่างอำเภอแต่ว่าน้ำอิงมาเรียนที่อำเภอเมืองตั้งแต่ม.1 เชียวชาญทุกซอกทุกมุมในตัวจังหวัดแห่งนี้" น้ำอิงพูดขึ้นอย่างโออวดพร้อมจะเป็นเจ้าถิ่นที่ดีให้กับใบตองเต็มที่"โอ้ใบตองขอฝากตัวกับเพื่อนน้ำอิงคนสวยเอาไว้ด้วยนะคะ" ใบตองรู้สึกว่าระหว่างคุยหยอกล้อของเราสองคนทำให้สนิทกันได้อย่างรวดเร็วเกินคาด"ได้เลยจ้าว" สาวเหนือยิ้มจนตาหยีให้กับใบตอง"น้ำอิงมีรถมอเตอร์ไซค์คันเล็กเอาไว้ขับในมอด้วยเพื่อความสะดวก ใบตองนั่งรถมอไซค์ได้ไหม" เพื่อนใหม่ถามอย่างไม่แน่ใจ ใบตองทำหน้าสงนเพราะกำลังคิดในใ

วันสปอร์ตเดย์วันนี้รุ่นพี่นัดกันที่คณะแล้วเดินเข้าแถวไปยังสนามกีฬากลางของมหาลัยเพื่อรวมงานสปอร์ตที่งานนี่เป็นงานรับน้องรวมทุกคณะของปีหนึ่งโดยมีรุ่นพี่ฝ่ายกิจกรรมของแต่ละคณะมาคุมน้องในคณะของตนเองเพื่อดูแลให้เป็นระเบียบเรียบร้อย"โอ๊ะใบตองทางนี้" น้ำอิงที่เดินเข้าแถวอยู่ข้างๆ หันมาร้องทักใบตองที่เป็นรูเมทกันอย่างดีใจถึงจะนอนอยู่ห้องเดียวกันแต่แทบไม่ได้เจอกันเลยต่างคนต่างเร่งรีบไปเข้าคณะในแต่ละวันเวลาก็ไม่ค่อยจะตรงกัน"ไงน้ำอิง ไม่คิดเลยว่าคณะเราจะได้อยู่ใกล้กันนะเนี้ย" ใบตองยิ้มทักทายเพื่อนกลับ"ใช่ไหมดีใจจังยิ่งถ้าได้นั่งบนอัฐจันใกล้กันตอนเลิกเราก็เดินกลับพร้อมกันได้เลยนะ""เอาแบบนั้นเหรอน้ำอิง" ยัยเพื่อนสาวพยักหน้าบอก"ใช่ใบตอง""โอเคตามนั้น แต่ถ้าหากันไม่เจอให้ไปยืนรอที่ประตูทางออกตรงนู่นนะ" ใบตองมองประตูทางออกอีกฝั่งบอกชี้บอกน้ำอิงเป็นการนัดแนะกัน"ได้เลยรับทราบจ้า""น้องๆ ครับเข้าไปได้แล้วครับขยับให้เป็นช่องไฟแล้วนั่งลงได้" พี่เฮดของคณะใบตองร้องบอกทำให้เราสองคนที่อยู่คนละคณะแยกไปตามที่รุ่นพี่แรกทันทีวันนี้มีกิจกรรมขึ้นนั่งบนอัฐจันแล้วก็มีการแสดงของเชียร์รีดเดอร์ประจำมหาลัยและเห็น

"แล้วหาเวลามีเจอกันใหม่ปิดเทอมหน้านะใบตอง" นัตตี้โบกมือลาเป็นคนแรกแล้วขึ้นรถที่คนขับรถมารับตามสบัดคุณหนู"อือบายนัตตี้แล้วเจอกันใหม่""รถเบลก็มาแล้วไปก่อนนะใบตอง ขับรถกลับดีๆ ละ" คนขับรถของเบลมาจอดเทียบหลังรถที่บ้านนัตตี้ขับออกไปแล้ว"เข้าใจแล้ว" ใบตองพยักหน้ายกมือโบกลาเพื่อนอีกคนหลังจากเพื่อนทั้งสองคนต่างแยกย้ายกันกลับใบตองเดินไปหารถที่ตนเองขับออกมาร้านคาเฟ่เองพอกลับถึงงบ้านก็เล่นกับเจ้าซาเปาซาแปงที่วิ่งมาหาเมื่อได้ยินเสียงใบตองเปิดประตูเข้ามาในบ้านพ่อแม่ยายของเธอคงจะอยู่สวนบนดาลฟ้านั้นแหละช่วงปิดเทอมนี้ใบตองก็มีนัดกับนัตตี้และเบลอีกสองสามครั้งและส่วนใหญ่ก็ใช้เวลากับครอบครัวกันจนเปิดเทอมได้เวลากลับเข้าสู่โหมดนักศึกษาอีกครั้ง"ตามสัญญาที่เราทำด้วยกันไว้ช่วงสอบลืมหรือยังใบตอง" น้ำอิงเอ่ยทวงสัญญาขึ้นมาดื้อๆ ในตอนเช้าของสัปดาห์ที่สองที่กลับมาเรียนปี2"สัญญาอะไรเหรอ" ใบตองรู้สึกว่าตนเองลืมเรื่องที่พูดกำลังทวงจริงๆ นั้นแหละ"อ้าวนี่ลืมจริงเหรอใบตอง!" น้ำอิงเดินเข้ามาใกล้โวยวายด้วยความฉุดจัดอย่างมีน้ำโห"กะก็ลืม..." ใบตองผงะถอยห่างเพื่อนรูเมทมาเกือบคืบด้วยความผิดที่เธอดันลืมเรื่องอะไรก็ไ

"ตกลงว่าอนุญาตไหมคะ" พี่ผู้หญิงที่เดินเข้มาให้เร่งให้ใบตองรีบตอบเธอ"เก้าอี้ยังว่างอยู่ก็เชิญนั่งเลยค่ะ" พอดีกับที่พนักงานเอาไว้ที่เธอกับพี่สีครามสั่งมาให้ เลยก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างตั้งใจโดยไม่ให้ความสนใจกับเพื่อนร่วมโต๊ะทั้งสองคนเห็นเป็นเพียงคนแปลกหน้าสำหรับเธอรีบกินแล้วออกจากบรรยากาศน่าอึดอัดตรงหน้าดีกว่า"ฮึกอ๊วก!" ไม่รู้ว่ารีบมากไปหน่อยหรือเปล่าทำให้ฉันสำลักอาหารที่กำลังกินอยู่"ใจเย็นใบตอง จะรีบอะไรขนาดนั้นไม่มีใครแย้งกินหรอก" เสียงดุปนขบขำของพี่สีครามทำเอาใบตองรู้สึกเขินอายขึ้นมาทันที เขายังมีน้ำใจย่นมือข้ามมาลูบหลังให้ฉันด้วย"ไม่ได้รีบ""ยังจะเถียงมาได้อาการชัดเจนขนาดนี้" พี่สีครามส่ายหน้าท่าทางอ่อนอกอ่อนใจกับใบตอง"สีครามพอดีกว่าพริมพึ่งคิดได้ว่ามีธุระต้องรีบไปทำตอนนี้เลย ขอตัวก่อนหน้าพรุ่งนี้เจอกัน" พี่ผู้หญิงที่มองใบตองอย่างขะหยักขะแหยงแสดงควมรังเกียงออกมาอย่างไม่เกร็งใจรีบลุกขึ้นพร้อมบอกลาพี่สีครามแล้วเดินออกไปทันที"อ้าวทีแรกทำท่าจะนั่งด้วยให้ได้ไหงรีบไปไม่กินอะไรก่อนเหรอ" พี่สีครามถามพี่ผู้หญิงคนนั้นอย่างหงุดงงไม่เข้าใจ"ไม่แล้ว" มองแล้วคาดการว่าเป็นเพราะฉันสำลักอาหาร